Ik mag mijzelf nu 2 weken moeder noemen, heel leuk en ik voel me ook wel moeder, maar ik word ziek van de onzekerheid! De eerste dagen in het ziekenhuis geweest vanwege KS en een hartritmestoornis bij onze kleine meid. De dagen met de kraamhulp gingen super, het waren er helaas maar 3,5 vanwege het ziekenhuis bezoek.. maar daarna is de onzekerheid onwijs toegenomen. Onze kleine meid maakt heel veel geluidjes in haar slaap. Het is moeilijk te omschrijven hoe het klinkt, soms lijkt het kirrend, dan weer kermen, het is niet dat ze zich overstrekt ofzo, dus ik krijg ook zeker niet het idee dat er wat aan de hand is. Maar toch verontrust me deze geluidjes. Ik denk ook steeds dat ze het misschien te koud heeft dus temperatuur haar geregeld. Ze zal wel doodmoe worden van een moeder die steeds alles dubbel dubbel checked. Nu zijn we helemaal over op de FV omdat de BV niet opgang is gekomen door het ziekenhuis. Meerdere malen aangegeven BV te willen geven en dan toch een speen en fles geven vandaag heeft ze echter al tussen twee voedingen door niet geslapen. En ik heb van alles geprobeerd hoor, maar ze wil gewoon niet. Heeft ze dan honger, wil ze gewoon lekker meegenieten van wat er gebeurd, moet ik haar maar gewoon in bed leggen en al haar geluiden negeren, ze huilt immers niet. Het CB is ook nog altijd niet langs geweest doordat hielprik etc in ziekenhuis hebben plaats gevonden, ze komen donderdag pas. De vragen stapelen zich alsmaar op en op. Morgen lopen we wel even langs het spreekuur van het CB, maar ja ik kan daar niet al mijn vragen kwijt natuurlijk. Mijn man weet langzaamaan ook niet meer zo goed wat ie met zijn vrouw aan moet. Hij ziet het allemaal niet zo zwart wit en probeert me wel gerust te stellen hoor. Ik probeer ook wel te genieten van onze kleine meid, maar telkens die vragen in mijn achterhoofd maken me zo moe. Ik heb het maar gewoon even hier van me afgeschreven, misschien herkennen vrouwen dit en kunnen mij vertellen hoe ik dit gevoel kan verminderen. Ik wil niet ook zo'n overbezorgde moeder worden als mijn eigen moeder is
Simone, niet gek hoor dat je je onzeker voelt. De hormonen gieren door je lijf en je wilt natuurlijk het beste voor je kindje. Van het tempen kan ik me ook nog wel herinneren dat ik dat vaak deed. Als jij je daarbij fijn voelt en het je onzekerheid wat afneemt gewoon doen. Vond het ook moeilijk in te schatten hoe ik mijn zoontje moest kleden. Uiteindelijk krijg je daar wel handigheid in en je kan ook altijd in zijn nek voelen. Dat ze niet slaapt tussen de voedingen dat kan een keer gebeuren. Leg haar lekker op bed en als jij het idee heeft dat ze het niet fijn vind pak je haar lekker bij je. Maar als ze lekker rustig ligt zou ik haar laten liggen en ga dan even iets voor jezelf doen. (af en toe ook heel belangrijk) Hoop dat ze je morgen bij cb wat gerust kunnen stellen. Wat jammer dat ze in het ziekenhuis niet naar jou wensen hebben geluisterd. Kan me hier heel boos om maken.
Ja wij waren er ook boos om. Maar ja het kwaad was al geschied dus wat oe je er nog aan dan. Aangezien ons vrouwtje een gretige drinker is werd het proberen van BV meer stress dan ontspanning. En het fulltime kolven kostte mij zoveel energie dat ik dus maar voor FV ben gegaan. Beetje jammer vind ik dat nog altijd wel, maar goed het is wel makkelijk ook. Ik heb haar vandaag ook gewoon in haar bedje gelegd en heb de hele dag dingen voor mezelf gedaan. Zolang ze niet huilt lijkt me dat er niets aan de hand is. Stomme was dat ze na 3 uur weer kwam om te eten, mijn man geeft de fles en na een halve fles valt ze in slaap... nog even van arm gewisseld in de hoop dat ze dan de rest zou drinken, maar nee hoor, mevrouw sliep gewoon verder. Soms lijkt het ook of ze meer wakker is omdat ze erg veel geluidjes maakt in haar slaap zoals ik al zei. Mijn man houdt het erbij dat ze dat van mij heeft, ik schijn ook behoorlijk te kreunen in mijn slaap. Ben wel erg blij dat mijn man nog twee weken thuis is, zo heb ik backup voor mijzelf in de handelingen die ik doe en wie weet hoe ik alles over twee weken alweer afhandel...