Ik wist dat ik graag een kindje wou en dat ik het vast en zeker leuk zou gaan vinden...... Maar dat ik het zo zo zo zo leuk zou vinden... Pfffff ik vind hem helemaal geweldig en geniet zo veel van mijn kleine vent! Regelmatig krijg ik ook echt tranen in mijn ogen van geluk als ik naar hem kijk hij is ook altijd zo vrolijk, lief en makkelijk gewoon. Hij geniet van slapen, eten, knuffelen liedjes zingen etc etc zelf een luier wisselen vind hij leuk en ligt hij alweer te lachen! Ik herken mezelf helemaal niet zo, zo "week", zo tranerig van geluk en zo (zou dat toch dat ene luikje zijn wat open gaat als je moeder word?) Als mensen mij ook vragen 'Goh hoe vind je het nou om mama te zijn?' kan ik het gewoon niet uitleggen, het is onmogelijk om in woorden uit te drukken wat voor een gelukgevoel mijn kindje mij geeft! Wie herkent dit? (of ben ik gewoon doorgedraait )
Hi hi, dat heb ik ook! Eerst niet omdat ze veel huilde, maar nu, ik ben zo gelukkig! En als ik haar aankijk dan moet ik soms ook huilen. Dat gevoel is onbeschrijfbaar en ik kan het ook niet uitleggen aan mensen. Ik herken dit ook niet van mezelf, ik was altijd vrij hard. En nu, ik ben zo week . Ik ben ook zo dol op haar. Ik kan zo wel uren door schrijven .
Nee hoor helemaal niet. Nova is de eerste maanden een huilbaby geweest en is nu erg gezellig. Ik weet dus ook hoe is kan zijn als het niet leuk is. Nu kan ik zo intens van haar genieten. Heerlijk. Ik had me ook nooit voor kunnen stellen dat je zo onwijs veel van iemand kan houden. Dat dat gevoel zo ver kan gaan. Ik ben echt zo ontzettend blij met haar. Herkenbaar gevoel dus, heerlijk toch, geniet ervan!
Tja ik weet ook hoe het is als hij constant huilt (hij heeft ruim anderhalve maand aan één stuk gehuild) ivm een liesbreuk blijkt achteraf na de operatie was hij ook weer zichzelf, altijd vrolijk en huilen dat doet hij nog maar zelden! Ik was ook altijd redelijk hard... en das nu echt verdween gewoon, zo raar...
Ik ben ook 'doorgedraait'! Was altijd heel erg nuchter. En nu met mijn kleine man springen bij een lachje al de tranen in mijn ogen van geluk! Wat kan een kindje je leven toch positief op zijn kop zetten! Heerlijk om naar hem te kijken als hij zo lief ligt te slapen. Super als je 's ochtends de kleine uit bed haalt en hij dan stralend wakker wordt en zoooooooooo blij is om je te zien! De kroelende vingertjes in je nek als je wordt geknuffeld! En zelfs die lekkere natte kussen met zo'n groene snotlap erbij zijn geweldig! De eerste keer dat hij zelf in zijn handjes klapte kwamen de waterlanders ook weer tevoorschijn. En zo kan ik wel door blijven gaan. Het valt gewoon niet uit te leggen aan anderen die zwanger zijn van hun eerste kind! Het wordt ook steeds intenser het houden van je kind!
Ik heb het ook hoor! Zo'n softie ben ik geworden. Gisteren zat hij tegenover mij op de grond naar de poes te kijken en hij zat toch te schaterlachen, wa was dat prachtig, ik had kramp in mijn wangen van het lachen en de tranen liepen over mijn wangen, maar het was ook zo mooi!
ik heb het ook, kan al huilen als ze zo lief ligt te slapen en dan dat stralende gezicht als je boven haar bedje staat als ze wakker is! ze is het mooiste wat me is overkomen in mijn leven!
Jaaaaa, m'n hart zwelt van trots als hij ook weer wat nieuws kan, of hij zo zoet is, gelukkig is Justin zo'n makkelijk kind (behalve s nachts ) maar dit gaat ook wel weer over. Tja dat moedergevoel is overweldigend hè?!
Hier hetzelfde gevoel hoor! Ik heb het heel erg als ik haar voetjes uit haar slaapzak haal. Ik zeg dan altijd: 'Waar is je voetje? Oh daar! En je andere voetje! Daar is ie! Een paar maanden geleden schopte je daar nog mee in mama's buik!' En dan krijg ik altijd tranen in mijn ogen... het is zo bijzonder! En dat ze nu dan buiten mijn buik net zo schopt, echt heerlijk! En wat ik nu ook heel mooi vind, is als Eva met haar handjes aan mijn gezicht aan het voelen is, ze kijkt dan heel lief en geinterresseerd, zo schattig! Ik ben ook veel sneller emotioneel, ik dacht eerst dat het door de hormonen kwam, maar het is echt gekomen door het moeder zijn. Het is zo onbeschrijflijk mooi! Liefs, Snoopy
Ook hier, ook hier! Ik zeg heel vaak dat elke dag werkelijk een feestje is. Het is zooooo genieten! Soms kan ik het ook bijna niet geloven: je bent ons kind! (en: je bent uit mij gekomen! ) Inderdaad, het eerste moment van de dag: de grote blije glimlach als je boven het bedje hangt, en armen en benen die tegelijk van opwinding alle kanten op schieten, of het moment dat je kindje, na het laatste flesje, loom en moe wordt en in je armen in slaap valt en haar hoofd in je nek legt...lekker warm en heel knus, of het giechelen als ze op het aankleedkussen ligt en je kriebelzoentjes op haar buikje geeft, de herkenning in haar ogen als je haar ophaalt van het kdv, en nog zoooo veel meer! Ik kan me geen leven meer zonder haar bedenken! Als ze voor het eerst mama zal zeggen, kun je me vast opvegen... Amber
*glimlach* welkom bij de Wereld Die Mama Heet .... Nog nooit zovaak van ontroering in tranen geschoten als in de laatste 7 maanden...
Ja inderdaad dat gaat wat worden als hij voor het eerst mama zegt........ tsjee pffff ga maar alvast zakdoekjes inslaan En je kindje uit bed halen in de ochtend (ongeacht het tijdstip) zo heerlijk die lekkere glimlach en dat lieve brabbeltje dan is mijn dag weer helemaal goed! Ben ook al 5 maanden niet meer opgestaan met een ochtendhumeur hihi.
ik merk aan mezelf dat ik het per dag leuker begin te vinden, ze kan me zo aankijken met die grote blauwe kijkers van haar, als ze begint te lachen kan ze zich dan zo wegdraaien met haar gezicht alsof ze zichzelf wil verstoppen, hardstikke lief. En ja dat moment van wakker worden die brede tandeloze glimlach, het uitrekken en langzaam aan wakker worden een heerlijk gezicht! Soms kan ik me het helemaal niet voorstellen dat zo'n wezentje uit mij is voortgekomen, heerlijk hoor! Jette
Oh wat een leuk topic! heerlijk om dat allemaal te lezen.. hopelijk voel ik me ook zo gelukkig strakkies ik kan het me wel al helemaal voorstellen Ik kan ook echt niet meer wachten eigenlijk en mijn man ook niet
Ohhhhh ik vind het ook zo ontzettend geweldig ! Ik wilde eigenlijk nooit kinderen, dacht geen goede moeder te zijn, was bang voor de verantwoording enz. Maar toen ik de man van mijn leven tegenkwam, begon het toch te "kriebelen". Ondertussen was ik "al" 37 dus of het zou lukken was de vraag. Maar meteen raak en ik ben nu zo ontzettend gelukkig emt ons meisje. Wat is het allemachtig mooi om moeder te zijn. Al die gevoelens die in je naar boven komen, sommigen nooit verwacht in mezelf te vinden. Die lieve lach als je boven het bed komt, dat ondeugende gezicht als ze iets doet wat eigenlijk niet mag, de trotse blik als ze iets nieuws doet of een compliment krijgt, het gevoel wat ik krijg als ze andere mensen inpakt met haar lieve lach en die ondeugende kuiltjes in de wangen, als ze weer eens zeggen dat ze echt een plaatje is, als ze naar mijn gezicht kijkt als ik huil (gebeurt wel eens ) en dan met haar kleine vingertje een traan wegveegt (nou dan kun je me helemaal opvegen, krijg er nu ook weer tranen van in mijn ogen) mijn ochtend humeur (die nogal heftig was ) is spontaan verdwenen, zo'n open, lief gezicht zien als ik net wakker ben, dan smelt ik gewoon. Dat ik hier nou altijd bang voor was, dat ik heb kunnen zeggen dat ik geen kinderen wilde......het is me nu totaal onduidelijk dat ik dat heb gezegd. Moeder zijn....ik vind het een kadootje .
Ja, zo voel ik het ook, het is echt een geschenk. Ik moest vroeger niets van kinderen weten,nou uh ben 360 graden gedraaid. Het is zo overweldigend, gewoonweg onbeschrijflijk. Van te voren nooit gedacht dat het zo'n bron van geluk zou zijn. Ik ben zo ontzettend blij, met dit gezonde blije,lieve jongentje.
Helaas was er voor mij geen roze wolk vlak na de geboorte. Ik heb me regelmatig af gevraagd wat er nou in g*dsnaam zo leuk was aan kinderen hebben. Ik vond er niks aan. Gelukkig heb ik wel vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was een onvoorwaardelijke liefde voor dit mensje gevoeld en die was er gelukkig ook vlak na de geboorte, maar dat gelukzalige gevoel wat ik nu heb heeft bij mij wel een paar maanden geduurd voor ik dat voelde. Ik hoop dat het bij jou beter zal zijn, maar zo niet: hou je dan maar vast aan het idee dat het wel gaat komen. Ik denk dat wat dat betreft een tweede ook "makkelijker" zal zijn. Die kan ook een huilbaby worden, en het kan heel zwaar zijn, maar je verwachting is anders, je weet dat het over gaat en dat het wel goed komt. Je vertrouwen is groter. Dat is ook wat ik zo bijzonder vind. Iedereen kan je nog zoveel vertellen: hoe het in het "echt" is om moeder te zijn kan je je gewoon niet voorstellen van tevoren.
Mirthe, dit is precies de les die ik ook geleerd heb! Soms denk ik: waarom zei niemand dat tegen mij? Ik heb ook mijn zeer onzekere en verdrietige momenten gehad, en de omgeving zei dan: "tja...wat lastig...ik weet niet meer hoe dat ging bij mijn kinderen..." Hadden ze nou maar gewoon gezegd: het komt goed, geloof 't maar... Dat zeg ik nu ook tegen alle zwangeren die hun eerste kindje verwachten of vriendinnen die net een kindje hebben en zich onzeker voelen! gelukkig, die moeilijke beginfase gaat over en dan verschijnt de heerlijke heerlijke tijd! En zelfs moeilijke momenten zijn nu veel minder 'zwaar' of 'eng'.