Wat een klote dag vandaag. Ik voelde me na de bevalling niet happy maar dacht gaat wel over en voelde me ook tijdje goed. Maar de kleine had afgelopen nacht van 1 t/m 5 gehuild en toen knapte er iets. Ben de hele dag super zenuwachtig en gestrest. Ik kan niet meer tegen zijn gehuil en heb dan zin om te schreeuwen. Wie hou ik voor de gek probeer nu al bijna 8 weken een band te creëren en mezelf te vertellen dat die er is maar die is er niet. Ik zou hem nooit weg doen of wat dan ook maar mijn moedergevoel zorgt dat ik voor hem zorg. Laatst lach hij in het ziekenhuis en dan ben ik super bezorgd en mis ik hem (goed teken) maar thuis probeer ik de dag door te komen. Heb sinds de bevalling meerdere ontstekingen gehad en ben hersteld van een ks. Hen afgelopen week griep gehad. Een klote verlof dus. Heb nog maar 3 weken verlof en probeer steeds te genieten van hem maar het is zo verdomde lastig en ik wordt zo zenuwachtig bij het idee dat het straks voorbij is en ik zal terug kijken op een rottige periode terwijl het toch mooi moet zijn. Ik weet wat jullie gaan zeggen ' ga naar je huisarts' maar daar zit ik al elke week omdat er steeds iets in met mijn kids, ik kan het echt niet opbrengen om weer te moeten gaan. Voel me leeg en eenzaam. Ik weet dat er moeders zijn die dit voelen maar ik geloof gewoon niet dat er meer moeders zijn die zich zo klote voelen en voelen alsof ze geleefd worden. Ik wil gewoon dat hij eens vrolijk wakker wordt, naar me lacht als hij me ziet en niet alleen maar huilend wakker worden, huilend in slaap moeten vallen en in de nacht gewoon blijft slapen. Maarja waarom zou hij als ik niet eens weet hoe ik onvoorwaardelijk van hem moet houden. Ik weet het gewoon niet meer....
Kyan heeft tot een maand of 4 echt heel veel gehuild. Overdag dan voornamelijk, uren en uren. GEK werd ik ervan, ik kon het geluid niet meer verdragen. Van een band was er ook niet echt te spreken (en ja ik verzorgde hem goed en tuurlijk had niemand aan hem moeten komen etc etc) Het geduld om uren met hem te lopen was er niet, kon het niet opbrengen. Had trouwens ook een KS gehad. Soms als ik er niet meer tegen kon legde ik hem voor 5 min in zijn bedje en ging even een peukie roken oid,om even op te laden, om er weer even te te kunnen. Maar het was hel hoor die maanden. Nu 2,5jaar later besef ik mijzelf dat ik had moeten ingrijpen en hulp had moeten zoeken want had waarschijnlijk een postnatale depressie. Had ik het maar gedaan, heb een hoop gemist van die kleine door mijn rotgevoelens. Had graag gewild dat ik blijer zou kunnen terugkijken op zijn baby-periode. Dus wees wijs en wees eerlijk tegenover jezelf en grijp in als het niet meer gaat. Een baby hebben is moeilijk en zwaar en keihard werken maar moet ook leuk zijn, en niet overwegend vervelend.
Weet je al waarom hij zoveel huilt? Heeft hij reflux/kma of zoiets? Als je bij een kinderarts loopt kan je ook daar je verhaal kwijt en hem desnoods weer even laten opnemen, zo gaat het niet goed, niet met hem, en niet met jou. Je kan je huisarts ook bij jou thuis laten komen als je het niet meer kan opbrengen naar hem/haar te komen. Wat je verlof betreft, zorg ervoor dat je wat later kan beginnen, dmv van ouderschapsverlof of ziekmelden, je bent er gewoon echt nog niet aan toe! Sterkte, ik weet een klein beetje hoe je je voelt, al heb ik me nooit zo machteloos gevoeld als jij nu. Maar wat heb ik met rot gevoeld, met allerlei nare gedachten over Lisa, wat ik nog steeds heel erg vind, zeker als ik naar dat vrolijke en lieve koppie van nu kijk. Al snap ik de gedachten die ik destijds had heel goed. Ik ben blij dat het hier nu in ieder geval anders gaat en dat zal het bij jou naar verloop van tijd ook gaan! Ik weet dat je daar nu vrij weinig aan hebt, ik dacht daar destijds ook heel veel aan, maar het hielp maar weinig. Maar het is niet helemaal 'uitzichtloos'. Maar hopelijk gaat het snel een stuk beter! Trek in ieder geval aan de bel, waar dan ook!
Eerste maand a anderhalve maand voelde ik me geleefd, Jayden huilde heel erg maar vaak na de fles en soms ook 1,5 uur na zn fles. Bleek dat hij heel veel lucht in zn darmpjes had en ze niet goed kwijt kon, ben toen met infacol begonnen, ging super. Daarna begon hij weer veel te huilen, omdat hij zo groot was bij de geboorte is het een hele erge hongerige baby, dus ben ik begonnen met voeding voor hongerige baby's, nu merkte ik dat hij zn fles elke keer te snel leeg had ook op standje 1 al dus heb er een verdikkingsmiddel bij gedaan en nu heb ik mn vrolijke ventje weer! Ik hoop dat je ook kunt gaan genieten want van het huilen wordt je zo moe, helemaal omdat je niet weet wat je er aan kunt doen. Het was een keertje zo erg dat ik de buurvrouw even heb gevraagd om even op jayden te passen en ik ben toen eventjes 10 a 15 minuutjes met de hond gaan lopen.. Ik kon er echt even niet meer tegen. En dat is niks om je voor te schamen, elke moeder heeft dat moment wel een keer alleen geven ze het niet altijd toe.