Pff, ik zit hier zo mee in mijn maag! Ben er telkens verdrietig over en wil het met jullie delen, omdat ik benieuwd ben naar jullie mening, inzichten of ideeën. Ik kom telkens in hetzelfde dilemma... Ik en mijn man zijn met z'n tweeën en ik ben nu 11 weken zwanger. Daarnaast heb ik een autoimmuunziekte en ben dus risicogroep. We zijn gevaccineerd en houden ons aan de coronaregels. We hebben beide leuke families waar we allebei goed mee kunnen opschieten. Ik ben een familiemens en hou ervan mijn familie te zien. Maar zij zijn allemaal niet gevaccineerd en houden zich ook niet aan de regels. Ze zien gewoon allerlei mensen net zoals normaal, houden geen afstand, etc. Als wij ze zien, vragen we ze om afstand te houden en ze proberen het wel, maar het zit gewoon niet in hun systeem en gaat geregeld mis. Mijn schoonfamilie is allemaal wel gevaccineerd en houden zich ook allemaal aan de regels. Beide kanten vinden we leuk om te zien. Maar aan mijn kant is het wat lastiger door corona... Hierdoor is het telkens gedoe als we voor een familie-ding van mijn kant uitgenodigd worden. Mijn man vindt dat we een risico nemen iedere keer als we naar mijn familie gaan en vindt dat lastig, zeker nu we zwanger zijn. Ik wil ook liever geen riciso nemen, maar ook niet mijn familie niet zien... Dus iedere keer hebben wij er met z'n tweeën vooraf gedoe over. Mijn man benadrukt dan dat er teveel mensen komen, niemand afstand houdt, niemand gevaccineerd is, ik risicogroep ben, we zwanger zijn, het toch niet goed zal gaan, etc. En ik denk, ja pff maar wat moet ik dan doen.. Mijn familie niet meer zien?? Dan willen we allebei niet. Maar nu is het télkens gedoe: eerst wij met z'n tweeën thuis en dan vaak bij mijn familie als we telkens moeten zeggen, 'wil je een beetje afstand houden svp?', 'sorry, je staat weer te dichtbij', etc. Plus wij worden met een scheef oog aangekeken door onze familie want wij zijn 'de zeurkousen, die moeilijk lopen te doen. Terwijl wij ons gewoon aan de landelijke regels van de overheid houden... En iedere keer heb ik er stress over... Zondag staat er weer iets gepland, een familie borrel, buiten in de tuin, 10 personen incl. ons, kleine tuin. En daar hadden we dus net weer een pittige discussie over. Ik heb er zoveel zin in om mijn familie te zien en misschien wel voor de laatste keer met z'n alle bij elkaar (gezien de stijgende cijfers). Maar mijn man vindt dat we eigenlijk niet moeten gaan, want teveel risico. Ik heb het gevoel dat het sowieso klote voor mij gaat zijn. Want of we gaan en dan gaat het vast een aantal keer mis qua afstand, moeten we mensen vragen afstand te houden, of kijkt mijn man streng naar mij omdat ik het een keer vergeet, etc. Oftewel, sowieso spanning en niet echt gezellig met de kans op een discussie of escalatie omdat wij al de 'zeurpieten' zijn in hun ogen. Óf we gaan niet en dan mis ik mijn familie en worden we ws ook weer negatief gezien doordat we niet komen. En ik weet gewoon niet hoe ik dit in de toekomst moet doen... Want corona blijft nog wel even denk ik... Wat als ons kindje er straks is? Dan kan ik hem niet overgeven aan mijn moeder, want dat is te dichtbij. Dan kan ik na de geboorte mijn moeder of zusjes geen knuffel geven, etc. Dat wordt gewoon allemaal lastig. En ik vind dat ik niet van ze kan vragen of zich te vaccineren, als zij zich daar niet fijn bij voelen. (Wat overigens vooral is omdat ze zich niet inlezen en naroepen wat ze om zich heen horen). En ergens denk ik, als niemand klachten heeft en wij zijn gevaccineerd, dan is de kans toch heeel klein dat we besmet raken?? Pfff... ik weet het niet... Anyways, ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die een soortgelijk dillema hebben. En hoe jullie tegen deze situatie aankijken. Ik kan wel wat frisse blikken van buitenaf gebruiken...
Ik ben met mijn familie nooit zo panisch geweest. Ooo toen nog niemand gevaccineerd was. Ook vorig jaar niet toen ons zoontje geboren is ( of in de zwangerschap). En ook ik had een hoog risico zwangerschap en nam daarvoor ook nog zware medicatie. Mijn familie is heel belangrijk voor me dus ik blijf daar echt niet bij weg. En al helemaal niet als ik volledig gevaccineerd zou zijn. ( pas 1 prik gehad) Er is meer dan alleen Corona..
Jullie zijn beiden gevaccineerd en het is buiten. Ik zou gewoon gaan. Als je het nu niet kan, wanneer kan het dan wel en wil je je familie zo lang missen?
Ik herken het deels wel. Willen ze helemaal nergens in tegemoet komen? Of dat je bv niet naar dingen gaat waar ze met veel zijn maar wel extra tijd besteed om mensen apart te zien. Dan is het ook makkelijker afstand te houden. Wij spreken nu niet meer af in grotere groepen en willen ook graag wat afstand. Ik heb me niet laten vaccineren nu tijdens de zwangerschap en wil de laatste weken geen risico lopen. Gelukkig snapt iedereen dit bij ons wel.. we zien af en toe wat mensen maar dan per huishouden en als het goed weer is lekker met een hapje en een drankje in de tuin. Dat werkt voor ons ook prima. Hoe het na de geboorte gaat, geen idee. Ik wil niemand weghouden, Corona zal niet weg gaan en ik wil wel een beetje leuk kunnen leven. Maar iemand die bv heel los omgaat met de regels en zich veel in groepen begeeft houden we in het begin zeker op afstand. (Dus bv drankje in de tuin maar geen baby knuffelen in een kleine kamer). Vaccinatie doet er daarbij niets toe, ook als je gevaccineerd bent kun je het nog wel doorgeven. Als de baby wat groter is zien we t dan wel weer. Wie weet hoe de situatie en kennis dan is. Tsja en als iemand je wel een zeurpiet vindt: jammer. Respect moet van twee kanten komen en een beetje inlevingsvermogen zou niet teveel gevraagd moeten zijn (van beide kanten). Als iemand 0,0 consessies wilt doen, dan niet.
Julie zijn gevaccineerd, dus hebben voor jullie zelf de kans op besmetting, ernstig verloop daarmee flink verminderd. Corona gaat niet meer weg. Ik zou gewoon gaan. Anders zul je wel heel lang (altijd?) afstand van je familie moeten blijven nemen. Maar wel lastig als er zo anders gedacht wordt. Maar jullie zullen zelf een manier moeten vinden waar jullie je fijn (veilig?) bij voelen. Sterkte daarmee. En gefeliciteerd van je zwangerschap!
Dat zou voor mij echt geen dilemma zijn. Ook al zijn we beide voleldig gevaccineerd, wij blijven ver uit de buurt van coronaontkenners, wappies en mensen die onnodig risico lopen enngeen afstand houden. Jammer dan, mijn gezondheid is me meer waard dan vrienden en familie zien. Je man is bezorgd om je en dat vind ik heel lief.
Ik merk dat mijn emotie het soms wint van mijn ratio, als ik eerlijk ben. Ik wil mijn familie héél graag blijven zien. En als het buiten is, vind ik dat een pluspunt. Ik denk dat het risico heel klein is en dan heb ik het er voor over. Hoewel het me wel erg stoort hoe mijn familie ermee omgaat. Maar volgens mijn man is het toch wel een redelijk risico, aangezien zij allemaal niet gevaccineerd zijn en redelijk wat mensen zien (die ook weer mensen zien, etc.). Als het echt een redelijk risico is, dan ga ik twijfelen en vind ik het alleen een optie als ik duidelijke richtlijnen kan aangeven en zij die respecteren en daarmee het risico weer heel klein zou worden.
Ik snap jullie beide wel. Je man is erg bezorgd om je en dat is niet geheel onterecht. Maar ja, dan maar niet afspreken gaat ook ver. weet al je familie al van de zwangerschap? Je kunt hen aan nadrukkelijker vragen om daar rekening mee te houden. Dat zou je bijvoorbeeld kunnen doen in een app groepje waar je er ook een beetje een grapje van maakt? Luchtig houden en ja, straks met het kindje wordt het ook lastig. Ik weet niet of ik dan mijn kindje zo dichtbij niet gevaccineerde mensen zou willen hebben. Of misschien met een mondkapje. Oom weer lastig, want het is wel je moeder. misschien dat je op een ander rustig moment hier met iig je ouders het gesprek over aan kunt gaan en je onzekerheid en twijfels uitspreekt. Misschien geeft ze dat een zetje om het vaccin toch te halen? we zijn qua termijn ongeveer even ver. Ik ben alleen nog niet gevaccineerd (was nog niet aan de beurt), man wel. Ik vermijd allerlei drukke plekken, ga niet meer naar winkels, bestel alles online. Los van dat me toch te misselijk/brak voel om de deur uit te gaan wil ik ook echt niet het risico lopen nu Corona op te lopen. en met een auto immuun ziekte kan het volgens mij ook nog zijn dat het vaccin relatief weinig bescherming geeft wens je veel wijsheid om om te gaan met deze situatie!
Als ik eerlijk ben, voel ik me ook regelmatig best wel boos hierover. Ik ben altijd iemand geweest die veel tolerant is en de mening en keuzes van anderen respecteert, ook als die haaks staan op die van mij. Jouw leven, jouw keuzes. Maar corona is anders, dat gaat om de hele maatschappij. En ik voel me regelmatig boos over hoe laks zij ermee omgaan. En hoe wij dan de boeman zijn, terwijl wij het doen 'zoals het hoort', veilig en volgens de landelijke richtlijnen. Vooral voel ik me boos omdat ze zich niet inlezen, niet verdiepen, maar gewoon dingen aannemen of na-roepen. Daarom nemen ze bijv. ook geen vaccinatie: ze weten er niet genoeg vanaf en nemen niet de moeite om erover te lezen. En dat wringt bij mij. Want daarmee helpt je de maatschappij niet en breng je anderen in gevaar. Terwijl wij ons ondertussen aan de regels houden, zowel financieel als sociaal en medisch leiden onder de regels, maar het natuurlijk toch doen! En zij blijven maar klagen over de lock down en wat ze allemaal missen. Terwijl ze ondertussen de situatie geen steek vooruit helpen! Wij leiden én we worden met een scheef oog aangekeken en dat voelt zo oneerlijk. Maar zij zien het waarschijnlijk niet zo hoor. Want zo ver denken ze er niet overna. Maar goed, ik wil ze ook niet kwijt... En ik ben ergens bang dat als we erover praten samen, dat mijn boosheid en frustratie eruit komt en we ruzie krijgen. Plus, ik weet dat zij ook frustratie en onbegrip richting ons voelen, dus dat gaat botsen...
Ik heb het gevoel dat jouw man voor jou wilt bepalen wat je wel en niet mag doen. Waarom gaat hij streng naar jou kijken? Schrik je daar dan van? Volgens mij zie jij minder risico (en groot gelijk!) dan je man, dus ik zou er lekker voor kiezen om alleen te gaan. En je baby overgeven aan je moeder straks kan gewoon hoor. Of denken jullie echt dat je binnen 3 seconden besmet wordt?
Wat een redelijk risico is, dat is voor iedereen anders. Dat kan jij alleen zelf bepalen. Ik vind niet vaccineren ook een risico, maar anderen vinden vaccineren juist een risico. De vraag is wat wil jij en wat vind jij. Je zegt twee dingen. Je familie houdt zich niet aan de regels en je man kijkt jou dan aan. Je bent bang voor corona? of voor de reactie van je man?
Ik schrik er niet van. Maar ik vind het wel heel erg vervelend. Maar ik weet ook hij zich vrijwel nooit een moment vergeet zich aan de regels te houden. En ik dat wel kan hebben. Bijv. als ik iets op mijn telefoon laat zien. Dan ben ik daarop gefocust en vergeet ik de afstand even. Hij wijst mij er daarna dan op. En dan heeft hij vaak meerdere voorbeelden per bezoek, die ik niet kan ontkennen. Dus ik ben ook minder scherp. Hoewel mijn intentie wel is om afstand te houden. Maar ik denk gewoon dat dat niet 100% van de tijd lukt. Ik zie inderdaad minder risico dan mijn man. En/of ik laat mijn gevoel, mijn ratio soms overrulen. Hij is rationeler dan ik. Mijn gevoel wil soms te graag sociaal zijn en dan zet ik mijn ratio (onbewust) even opzij. Als ik alleen ga en besmet zou raken, raakt hij ook alsnog besmet. Dus hij zegt, als je alleen gaat kan ik net zo goed meegaan, want het resultaat is hetzelfde. Ik denk niet dat je binnen 3 seconden besmet raakt. Ik snap wel dat er een kans is dat je dan besmet raakt. Zelf denk ik dat die kans erg klein is, daarom vind ik van die hele kleine momentjes waarop ik het vergeet minder erg. Mijn man is strikter, hij zegt: het zijn geen 3 seconden, maar 10 of 30 en aangezien je moeder zich niet aan de regels houdt en meerdere mensen per week ziet die zich ook niet aan de regels houden én ook weer mensen zien, betekent dat dat je een tijdje dichtbij al die mensen was en niet alleen je moeder. Ik ben geen expert en ik weet niet hoe snel je corona krijgt als je een baby op de arm overgeeft of wanneer je allemaal naar hetzelfde toilet gaat. Ik weet dat het mogelijk is. Maar hoe groot die kans is weet ik niet. Dat maakt het zo lastig. Anders kon ik besluiten 'die 2% kans neem ik wel'. Ik zie de risico's ook kleiner dan mijn man.
Er zijn zeker wel risico’s. Las laatst ook weer een verhaal van iemand die in de buitenlucht tegenover iemand aan een tafeltje had gezeten op een terras. Elkaar niet aangeraakt. diegene was gevaccineerd, maar toch Corona gekregen en had er zelfs ook nog best wel last van. en diegene die haar besmet had, had ook nog eens (vrijwel) geen symptomen En het is ook niet zo dat je met een vaccin 100% beschermd bent. Vrienden van ons in het buitenland hebben hun afweer laten testen enige tijd na de prik (dat is in dat lang gebruikelijker). Vrouw heeft ernstige reuma. En blijkt dus dat zij helemaal niet zoveel afweer heeft aangemaakt na (Pfizer) vaccin. Wel wat, maar niet veel. Het zou zomaar kunnen dat jouw afweer respons ook minder hoog is. dus er zijn zeker wel risico’s. Maar hoe maak je die afweging, lastig….
Ik vind dat ze jouw vraag om afstand moeten respecteren, of ze dat nu overdreven of gek vinden maakt niet uit, als jij je daar prettiger bij voelt dan moeten ze dat respecteren. Andere kant vind ik ook dat jullie wel wat angstig overkomen, met name voor mensen die niet gevaccineerd zijn, terwijl jullie zelf gevaccineerd zijn. Met een vaccin ben je ook niet 100% beschermd dat je het niet meer zal krijgen, maar wel tegen ernstiger verloop. Corona gaat ook niet meer weg, je zult ermee moeten leren leven dat er ook niet gevaccineerden rondlopen. Van je familie weet je het bijv. maar straks als je ergens heen gaat met de baby dan staat het niet op het voorhoofd geschreven wie gevaccineerd is en wie niet.
Ik ben het meestal niet met je eens, maar hier zit ik wel hetzelfde in. Zij moeten jouw wens hierin respecteren, ook al zijn ze het er niet mee eens. Kleine moeite lijkt me!? En ja, misschien ben je (te) angstig maar ook dat is begrijpelijk gezien je gezondheidssituatie. Hoe het straks gaat als de baby er is, dat zie je straks wel weer, nu nog niet druk om maken.
Goede vraag, dank je wel. Ik ben niet echt bang voor corona, maar tegelijkertijd vraag ik me af of dat naïef is. De cijfers stijgen zo erg... En ik denk ook dat ik niet bang wíl zijn voor corona, omdat het mijn leven anders zo beperkt. Maar dat is dus geen rationele, verstandige reden, maar een emotionele reden. Ik ben ook niet bang voor de reactie van mijn man. Maar ik vind het wel heel erg vervelend. Want ik kan het nooit goed doen. Want het lukt me toch niet om me er 100% aan te houden. Het zal altijd gebeuren dat je even naast elkaar afloopt ofzo. Dus bang ben ik niet, maar ik weet wel dat hij niet los gaat laten. Als ik zou zeggen, ik ga toch en ik kies ervoor een klein risico te nemen in ruil voor meer vrijheid en plezier. Dan zegt hij vast iets van, dus dat vind je belangrijker dan je gezondheid en ons kind? Of, want dat heeft hij al eens gezegd, dus dan moet ik ergens anders gaan wonen? Want als ik hier blijf, kan jij mij besmetten. Je maakt meteen ook de keuze voor mij. Toen hij dat zei waren we overigens nog niet gevaccineerd en hadden we het over of een begroetingsknuffel wel of niet kon. Hij zegt ook belangrijke zakelijke afspraken af als er enigszins risico is, bijv. doordat de afspraak een collega heeft die nu vandaag ziek is en zij een week geleden samen gewerkt hebben. Dus het is niet alleen naar mij, hij is in het algemeen strikt met de coronaregels en voelt zich daar ook niet opgelaten over of door ernstig door beperkt. Hij zegt wel, ik zou mijn moeder ook graag weer willen knuffelen! Maar ik kies voor haar en mijn veiligheid. Maar het is wel een goed punt. De mening van mijn man en vooral zijn gedrag beïnvloedt mij dus wel sterk. Als hij mijn keuze, mijn keuze zou laten zijn, zou ik me vrijer voelen. Mijn keuze zou dan zijn, mijn familie wel zien binnen de maatregelen en zo goed mogelijk afstand houden. Wat denk je als ik dit zo zeg? Je hebt een scherpe blik en goede vragen, dus ik ben benieuwd.
Lastig he. Mijn moeder laat zich ook niet vaccineren en ziet ook veel mensen zonder afstand. Ze vindt het allemaal onzin, verkondigt dat ook op social media.. maar wat ik daar ook van vind: ze is wel mijn moeder. Vorig jaar hebben we elkaar maanden niet gezien, voordeurbezoek bij verjaardagen, beeldbellen, op bezoek in de tuin met afstand etc. Meerdere keren heeft ze, ondanks de vooraf gemaakte afspraken bijna gesmeekt of ze haar kleinkinderen echt niet even mocht knuffelen en het voelde zo rot om nee te zeggen Mijn man was daar ook veel strikter in dan ik en dat leverde ook wrijving op. Vlak na de zomer overleed mijn stiefvader. Dat heeft voor mij veel veranderd: buiten dat ik in de periode erna echt geen afstand van mijn moeder ging houden, heb ik me bij tijd en wijle ook wel schuldig gevoeld om die maanden van afstand.. die tijd komt nooit meer terug maar wat had ik gewild dat opa meer met zijn kleinkinderen had kunnen knuffelen. Nu past mijn moeder weer op onze jongste, komt ze bij ons thuis.. Maar wij zijn beiden gevaccineerd en tja.. in de supermarkt, op school of bij de opvang kun je het ook oplopen. Ik laat mijn moeder nu niet alleen en de tijd met haar kleinkinderen is waardevol en ontzettend belangrijk. Wie weet hoe lang dit nog duurt. Maar ik heb makkelijk praten; geen risicogroep (behalve dan vanwege overgewicht).
Het is wel jammer dat hij/jullie anderen ervan ‘beschuldigen’ dat ze zich niet inlezen, maar het zelf dus ook niet doet… als jij alleen gaat is er zeker wel minder risico! Dat heeft hij toch ook al die tijd kunnen lezen/horen toen het bezoekersaantal nog 1/2 per dag was thuis? Ik schrik ook wel van zijn houding dat als jij iets zou doen wat hij niet wilt, gaat dreigen met; dan moet ik ergens anders gaan wonen. Hoe is jullie verhouding? Sta je gelijk aan je man of staat hij boven jou? Zodat hij dingen voor jou kan beslissen?