Afgelopen oktober ben ik bevallen van ons eerste kind. Voor deze zwangerschap heb ik 3 missed abortions gehad. Nu willen wij graag nog een tweede kindje. Maar wanneer beginnen we hier mee? Aan de ene kant denk ik: zo snel mogelijk. Ik ga er van uit dat het waarschijnlijk weer een tijdje gaat duren. Ondertussen word ik er niet jonger op (ik ben nu 34) en het zal alleen maar lastiger worden (ook wegens endometriose). Aan de andere kant wordt natuurlijk geadviseerd om in ieder geval 9 maanden te ontzwangeren. Daarnaast ben ik de afgelopen 2 jaar eigenlijk non-stop zwanger geweest (of herstellende van een missed abortion/zwangerschap). En ik wil eigenlijk ook wel even genieten van een lichaam dat niet vol met hormonen zit en mijn lichaam de kans geven om weer helemaal fit en sterk te worden. Maar als dat er toe leidt dat we misschien geen tweede kindje krijgen... Dan liever nu even doorgaan met zwanger zijn en na die tijd maar 'bijkomen'. Ik ben bang voor het 'wat als we eerder waren begonnen' gevoel. Zijn er mee vrouwen die dit dillema hebben (gehad)? Wat hebben jullie gedaan? Natuurlijk waardeer ik overdenkingen van mensen die hier niet mee te maken hebben ook. Bedankt
Wat heftig zeg, ik wilde wel echt ontzwangeren na de 2e. Al riep ik direct dat ik nog 1 wilde haha Ik moest zowiezo een jaar wachten ivm keizersnede, maar na dat jaar wilde mn vriend nog iets, dat vond ie te snel, nog een jaar later wel en nu zal onze nu jongste bijna 3 zijn als broertje geboren word. Tussen 1 en 2 zit 8 jaar verschil, vanwege andere partner en heel mmm traject van 4 jaar.. had ik liever ook anders gehad. Ik word 32 dit jaar, en ik zei altijd vanaf 35 ben ik klaar met kinderen krijgen, dat is godzijdank gelukt, maar als t niet gelukt had dit keer dan was t bij 2 gebleven. Moet zegen vind t leeftijdsverschil nu wel spannend tussen 2 en3 haha
Ik was ook 34 toen ik bevallen was van de eerste, na 5 jaar proberen en 2 miskramen en snap je dilemma maar al te goed. Ik heb toch wel de 9 maanden ontzwangeren aangehouden. Ben gestopt met 7 mnd met borstvoeding , want ik moest 2 maanden een normale cyclus hebben voor IVF. Dus vanaf 7 maanden ben ik gaan bellen etc. Tussen nr 2 en 3 idem. Bij de laatste 2 ben ik iedere keer toch een jaartje bezig geweest voor ik zwanger was. We willen nog een vierde, en ga toch weer wachten, ga vanaf 7 maanden ofzo de afspraken weer maken.
Ik snap je dilemma heel goed! Ik was 37 jaar toen ik mijn eerste kindje kreeg. Daar zijn we toen 1,5 jaar voor bezig geweest (inclusief mk). Dus ik dacht ook steeds, als het bij een tweede weer zolang (of misschien zelfs langer) duurt, dan kunnen we maar beter snel weer beginnen. Want ja, ik word er niet jonger op... Maar stel je nou voor dat het wel meteen raak is, dan wacht ik liever nog even. Ik had destijds wel voor mezelf bedacht dat ik in ieder geval een jaar wilde wachten na mijn bevalling, zodat ik echt goed kon ontzwangeren. Uiteindelijk zijn wij na 1,5 jaar ongeveer weer begonnen. Dat voelde toen als een goed moment. Het is waarschijnlijk wel verstandig om je lichaam even tijd te geven om te herstellen na je zwangerschap. Maar ik denk dat het ook vooral belangrijk is om je gevoel te volgen in wat voor jullie het beste moment is.
Ik zou zeggen ontzwangeren en aansterken. Juist een sterk lichaam kan een zwangerschap beter dragen en dan heb je meer kans dat het goed gaat.
Hee Chayammy, we hebben een tijdje samen in een topic geschreven. Misschien ken je mijn verhaal nog, mijn zoontje is geboren na een aantal jaar proberen zwanger te raken (ivf). Toen hij 8 maanden oud was ben ik spontaan zwanger geworden maar dat is helaas niet goed afgelopen. Dat wakkerde bij ons wel het vuurtje aan om weer te beginnen. Inmiddels zijn we alweer een lange tijd verder en ben ik nog steeds niet zwanger. Ik mag het komende jaar helaas ook niet zwanger worden. Het is een lastige keuze waarbij geen goed of fout bestaat, als je weet dat je snel zwanger bent dan zou je wellicht nog even wachten. Maar stel dat het weer zo lang duurt.. je weet het gewoon niet. Ik ben wel blij dat we relatief snel verder zijn gegaan. Al had ik niet verwacht dat het zo lang zou gaan duren voor een tweede. Succes met het maken van jullie keuze en geniet van je zoontje! Ik hoop dat een volgende zwangerschap minder lang op zich laat wachten en je geen miskramen meer mee hoeft te maken. Liefs!
Lastige keuze, omdat je niet in de toekomst kunt kijken. Ik heb voor mijn oudste 1 mk en 1 ma gehad. Toen hij een half jaar was, begon het weer te kriebelen en met de gedachte dat ik wel weer een miskraam zou kunnen krijgen besloten we zodra hij een jaar was de anticonceptie de deur uit te doen. Die hersteltijd heeft je lichaam wel echt nodig. Ik raakte iets eerder zwanger dan gepland en dat werd een mk en meteen daarna zwanger van mijn jongste. Achteraf heeft dat allemaal flink er in gehakt, ook omdat mijn jongste flink wat opstartproblemen had en ik ook nog met een peuter zat. Aan de andere kant was het me ook allemaal waard. Van de zomer raakte ik weer ongepland zwanger en dat werd ook weer een ma. Bij de curettage hebben ze direct een spiraal gezet. Mijn lichaam moest echt goed herstellen. De impact lichamelijk, mentaal en hormonaal moet niet onderschat worden.
Ik heb voor mijn 1e 4x een miskraam gehad. Na 1 ronde met hormonen om baarmoederslijmvlies dik te krijgen ben ik zwanger gebleven. Wij zijn juist snel voor een 2e gegaan ook omdat ik al 30 was en niet wetende of het zwanger blijven weer het probleem zou zijn. Wij hadden ook zoiets snel weer proberen, voor het geval het weer even gjng duren voor het goed ging. Ik was echter gelijk zwanger, tussen nummer 1 en 2 zit nu maar 16 maanden. Zwaar vond ik het niet, je zat er immers toch al in de luiers en slaapjes. Het verhaal wordt nog mooier... Toen kwam de twijfel of we nog een 3e wilden... echter bleek ik toen al zwanger te zijn. Tussen de oudste en de jongste zit precies 3 jaar. Dus het hoeft geen probleem te zijn om na eerdere miskramen bij de eerste toch snel zwanger te worden.
Begrijp je twijfel. Wij hadden bij de eerste zwangerschap gezegd dat we na de bevalling zonder voorbehoedmiddelen zouden gaan. Ik heb pcos en zonder behandeling was de kans toch klein. Echter kreeg ik een keizersnede en was het dringende advies een jaar niet zwanger te raken. Aan het einde van dat jaar was ik mijn baan kwijt, omdat ik niet met dikke buik wilde solliciteren nog even gewacht tot ik een baan had. 3 maanden later er voor gegaan. Eerste ronde raak zonder medische molen, waar de eerste twee jaar op zich liet wachten. Helaas missed abortion, later nog een miskraam én uiteindelijk pas een jaar later blijvend zwanger (nu 19 weken). Het blijft en gok en kan alle kanten op gaan. Ik zou persoonlijk minimaal een half jaar wachten qua herstel, je wil ook geen onnodige complicaties in een volgende zwangerschap. Succes met de keuze!
Hier meer dan 3 jaar over de 1e zwangerschap gedaan, 1 miskraam gehad daarvoor. 6 maanden na de geboorte was ik weer zwanger, bewuste keuze om het op z'n beloop te laten. Die zwangerschap is na 15 weken beëindigd omdat ze niet levensvatbaar was. Daarna 3 maanden gewacht, toen eigenlijk meteen weer zwanger. Deze zwangerschap is ontzettend zwaar, heel erg moe, erg misselijk geweest. Mijn schildklier medicatie is nog nooit zo hoog geweest en met 15 weken bleek mijn bloeddruk al veel te hoog. Zelf heb ik idd het idee dat de zwangerschappen van afgelopen 2 jaar teveel zijn geweest en dat mijn lichaam het daardoor heel zwaar heeft. Ik ben nu 36, vandaar ook de keuze niet te lang te wachten, maar met de kennis van nu, zou ik toch wat meer tijd ertussen hebben gelaten denk ik. Hoewel de angst dat het niet weer zou lukken ook heel groot bleef. Het blijft een lastige keuze, je weet gewoon niet hoe het lopen gaat.
Heel erg bedankt voor al jullie ervaringen. Ik heb na de eerste paar reacties geen meldingen meer gekregen. En je weet hoe het gaat met een baby in huis. Nergens meer echt tijd voor. Dus een beetje late reactie vanuit mijn kant. Fijn om te lezen hoe jullie er mee om zijn gegaan. Helaas is de wens voor een tweede nog niet voor iedereen uitgekomen. Ik hoop van harte dat dat nog gaat lukken. Dat bevestigd mijn twijfel ook wel. Ik heb voor nu bedacht om nog even te wachten. Ik heb sowieso mij normale cyclus nog niet terug. Ik ben al wel ongesteld geworden, maar geef nog borstvoeding en de laatste keer was al bijna twee maanden geleden. Ik wil eerst van een (hopelijk) zorgeloze zomer gaan genieten. Zonder het bijhouden van mijn cyclus, eventuele ziekenhuisbezoeken en altijd rekening houden met... Dat geeft mijn lichaam hopelijk ook voldoende tijd om te herstellen en echt fit te worden. en ik ga er van uit dat mijn cyclus dan ook wat regelmatiger is. En dan na de zomer maar direct serieus aan de slag: cyclus bijhouden en als het te lang duurt, het ziekenhuis bellen (hebben al vaker IVF gehad wegens endometriose). Maar de kans is best aanwezig dat ik nog een paar keer van gedachte verander, haha.
Aan je onderschrift te lezen heb je ook tussen de eerste en volgende kinderen nog twee miskramen gehad. Ik hoop van harte voor je dat er nog een vierde komt. Hoe oud is de jongste nu?
Jazeker herinner ik me jou nog. Volgens mij schreven we samen in een mmm-topic. Wat ontzettend balen dat het nog niet gelukt is om blijvend zwanger te worden van een tweede. Je hebt al zo veel doorstaan. Wat is de reden dat je een jaar niet zwanger mag worden? (Als je het niet wilt delen, gewoon deze vraag negeren natuurlijk). En hoe lang duurt het nog voordat dat jaar voorbij is? Het lijkt mij erg frustrerend dat je zo lang moet wachten, terwijl je de tijd voorbij ziet gaan. Ik word in principe snel zwanger. Wij zijn toen direct met IVF beginnen omdat artsen dachten dat mijn eileiders niet werkten. Daarvoor waren we nog niet bezig met zwanger worden. Toen twee keer zwanger met IVF en een keer natuurlijk, terwijl we aan het wachten waren op de volgende IVF-poging. Het probleem lag hem dus vooral in zwanger blijven en bij mij duurde het steeds ruim 3 maanden om van een miskraam te herstellen en we dus weer verder konden. Overigens laatsten keer ook op de natuurlijke manier zwanger geworden, dus dat wil ik nu sowieso eerst een paar cyclussen proberen, voordat we naar het ziekenhuis gaan. Bedankt voor je lieve woorden. Ik hoop van harte dat er bij jullie nog een tweede komt!
Wat heb jij ook al veel meegemaakt. Ik begrijp goed dat je nu echt even moet bijkomen. Willen jullie ooit nog voor een volgende gaan, of is het goed zo? Omdat die laatste zwangerschap natuurlijk niet gepland was. Hoe gaat het nu met de jongste, na de opstartproblemen?
@Sophie2019 en @Yaraatje zo te lezen zijn jullie nu allebei zwanger, na ook veel zwangerschappen. Ik kan mij voorstellen dat het nu een stuk zwaarder is. Daar ben ik ook wel bang voor. Tijdens de zwangerschap van mijn zoontje voelde ik mij grotendeels heel goed, ondanks de MAs kort daarvoor. Maar nu na een voldragen zwangerschap en een baby merk ik dat mijn lichaam echt wel is veranderd. Mijn spierkracht is nog niet op volle sterkte terug en en krijg steeds meer oude-mensen pijntjes Zoals pijn in mijn knieën. Een volgende zwangerschap gaat denk ik een stuk zwaarder worden. Sowieso omdat er natuurlijk ook nog een ander kind is om voor te zorgen. Vandaar dat ik nu ook nog even ga wachten, en ondertussen gaan sporten om mijn lichaam wat sterker te maken. Heel veel succes van jullie zwangerschappen! Hopelijk gaat het op dit moment goed en kun je er ook van genieten.
Hee hee, Lastig dilemma maar zoals ik het nu lees wacht je nog even. Dat zou ik ook doen, klinkt als een top plan. Hebben ze eigenlijk onderzoek gedaan ahv de missed abortions/herhaalde miskramen? Bij mij was het best andersom. Ik was van mijn 1e gelijk zwanger en toen ik jaren later voor de 2e wilde gaan was ik dat ook maar dat resulteerde in een miskraam. En nog 4. Was steeds wel in de 1e of 2e ronde zwanger dus dat was het probleem niet. Nu gelukkig de 6e keer wel succesvol zwanger. Achteraf gezien was het best uitputtend om zonder pauze van miskraam naar miskraam naar zwanger te gaan. En ook idd het psychische gedeelte weegt ook best zwaar. En de mmm (heb ik gedeeltelijk ingezeten maar alleen voor onderzoeken eigenlijk en het 1e deel van mijn zwangerschap). Lekker genieten van je kindje en hopelijk ben je de volgende keer in 1 keer succesvol zwanger, dat kan ook!
Heb net mijn spiraal laten verwijderen, maar ik vindt wel heel eng. Ik weet niet hoeveel miskramen ik n aan kan. Denk dat ik de grens bij 2 of 3 leg. Ik vind ook schelen per termijn en hoe de miskraam verloopt. De tweede en vierde keer heb ik ontzettend veel bloed verloren en was een spoedcurettage nodig. De ene keer had ik echt maanden nodig om op te knappen, bij de laatste keren zeiden ze dat het 10 weken zou duren en dat klopte wel. Mij heeft het wel een beetje beschadigd. Ik kan niet meer van het zwanger zijn genieten. De angst dat her misgaat is gewoon te groot. Met mijn jongste gaat het nu echt fantastisch. Hij is alle problemen overgroeid en het is echt een fantastische peuter. We genieten ieder moment van hem! Hij en onze oudste zijn de reden dat ik het toch weer aandurf!
Ja, het is inderdaad behoorlijk uitputtend. Wij hebben na de derde MA onderzoek laten doen naar herhaalde miskramen. Genetisch onderzoek en de standaard bloedtesten. Een bloedwaarde was licht afwijkend, maar nog lang niet afwijkend genoeg om de oorzaak te kunnen zijn. We zouden deze test wel voor de zekerheid nog over doen, maar moesten daar 3 maanden de tijd tussen laten. In die tijd zwanger geworden, dus niet meer gedaan. Bij de eerste zwangerschappen was het ook van miskraam naar miskraam, zonder rust. De laatste keer dus een paar maanden langer, wegens de onderzoeken. Wie weet heeft dat geholpen. Heftig dat het bij de tweede zo lang duurde. Je verwacht dat het gemakkelijk gaat, op basis van je ervaring bij de eerste. Heel fijn dat het nu goed gaat. Veel succes met je zwangerschap! Hopelijk kun je er van genieten!
Super dat het zo goed gaat met de jongste! en leuk dat jullie voor een volgende gaan! Alhoewel ik de spanning goed kan begrijpen. Gewoon goed naar je lichaam luisteren en rust nemen wanneer nodig. Maar ja, dat is allemaal gemakkelijk gezegd tegen een ander. Ik heb er ook lang over gedaan om van de zwangerschap te kunnen genieten. Vanaf een week of 15 'moest' ik van mijzelf er van gaan genieten. Ik ben ook heel bewust een zwangerschapscursus aan doen en op zwangerschapszwemmen gegaan. Om het wat echter te laten voelen. Ik had het geluk dat ik hem al vanaf een week of 18 iedere dag voelde trappelen in mijn buik. Dat gaf mij de bevestiging die ik heel hard nodig had! Veel geluk!