Goedenacht lezers, Ik zou iets voor willen leggen waar ik zelf niet zo goed raad mee weet. Mijn dochter zit nu in de 2e klas van de middelbare school. Zij is altijd een meisje geweest die graag vriendinnetjes wil hebben en leuke dingen wil doen. Ze heeft buiten school 1 hartsvriendin, zij kennen elkaar inmiddels 7 jaar. Het vervelende is dat zij zich al jaren zo niet belangrijk voelt. (Zij heeft op haar 10e een eetstoornis gekregen, waar ze sinds anderhalf jaar gelukkig vanaf is) Maar.... de onzekerheid over haarzelf blijft. Ze wordt niet gepest op school zegt ze, maar wel buitengesloten, daardoor voelt zij zich niet belangrijk en verloren. Ze is niet populair, zoals zij zelf aangeeft. Dat maakt haar nog niet eens zoveel uit, zegt ze, maar doordat ze niet populair is, hangt ze er altijd maar een beetje bij. Doordat zij onzeker is, is ze ook niet mondig. En laat zich wel dingen zeggen. Zij biedt meestal ook om niks haar excuses aan, om maar van het gezeik af te zijn, In de brugklas vorig jaar is er een gesprek geweest met de mentor en wat meiden. Dit heeft niks opgelost. De meiden vonden dat ze teveel in de slachtofferrol zat en zich aanstelde. (Dat waren dus ook meisjes die wisten van haar eetstoornis en onzekerheid) Mijn dochter vermijdt altijd iedere vorm van conflicten en confrontaties. Ze wil juist met iedereen in goede harmonie en daarom is het voor haar niet te begrijpen waarom ze haar "vriendinnen" maar niet kan vinden. Even wat voorbeelden wat ik vanavond in tranen van haar hoorde; -Als zij een grapje maakt lacht er niemand, en als ze zelf gaat lachen wordt haar verweten dat ze om haar eigen grappen lacht, -Ze heeft als bijnaam Albino. (Ze is heeeeel blond en blank) Maar dit boeit haar niet zegt ze. Wat haar wel boeit is dat ze haar willen koppelen aan iemand die er net zo uitziet als zij, en daar worden de hele tijd grapjes over gemaakt combi-namen voor verzonnen. Zij is nog helemaal niet met jongens bezig. -Zij wacht altijd bij de deur op klasgenoten als ze hun tas nog even in moeten pakken, maar als zij wat langer bezig is en vraagt of er iemand wil wachten is iedereen al gevlogen. Dit dus..... Ik kan mij zo goed inbeelden hoe ongelukkig zij is. Ik had precies hetzelfde op de basisschool. Verschrikkelijk. En ze wil niet dat ik in gesprek ga met haar mentor, omdat ze geen problemen wil en de situatie niet erger wil maken (wat vorig jaar natuurlijk al gebeurd is dus ik begrijp dat wel) Nu heb ik toch haar mentor gemaild om een belafspraak in te plannen, met het verzoek dit onder ons te houden want voorlopig wil ik geen actie omdat mijn kind dit niet wil. Ook heb ik haar zojuist weer aangemeld bij de psycholoog waar zij 3 jaar geleden is geweest, Mijn hart breekt om haar zo ongelukkig te zien. Ik ben alleenstaand en kan het eigenlijk met niemand ventileren. Iemand ervaring hiermee? Alle tips en adviezen zijn welkom! Alvast heel erg bedankt voor het lezen. Liefs Kari
Mijn moederhart breekt bij het lezen van je verhaal. Ze word niet gepest zoals het bekende pesten maar het gedrag dat jij omschrijft is ook een vorm van pesten maar dan indirect. Buitensluiten, niet meelachen om grapjes, een bijnaam die niet aardig is. Het is geen leuk gedrag om elke dag tussen te moeten zitten. Zit haar beste vriendin bij haar in de klas? En zit ze op een sport? Misschien is dat goed voor haar. Een teamsport om vriendschappen te sluiten en zich betrokken te voelen bij een groep. Of een zelfverdedigingssport als judo/kickboksen om wat meer zelfvertrouwen te krijgen. Waarschijnlijk ziet ze zelf niet in dat ze die meiden beter kan laten stikken dan er graag bij te willen horen want op die leeftijd wil je er niet alleen voor staan in de klas/op school maar ik zou als moeder het advies geven die meiden te negeren, ze niet te pleasen en zeker niet meer op ze te wachten, want als ze zo met haar/andere mensen omgaan wil je dit toch helemaal niet als vriendinnen? Klinkt mij in ieder geval als een groepje gemene meiden waar ik ver vandaan zou willen blijven. Gaat ze nog wel met plezier naar school? En zitten er in andere klassen niet leukere meiden waar ze het wel mee kan vinden? Anders als laatste optie nog vragen of ze naar een andere klas mag worden overgeplaatst. En als laatste tip zou ik geven, zet eens 1 van die meiden op hun nummer als ze weer gemeen doen. Zeg maar wat gemeens terug en laat ze voelen hoe dat voelt! En daarna geen sorry zeggen. Koekje van eigen deeg om haar zelf wat beter te laten voelen.
Wat naar dat ze zich zo voelt! Ik moet een beetje denken aan Liz in brugklas, kent ze dat programma? Het zal niet helemaal hetzelfde zijn (of misschien grotendeels niet), maar ik bedoel het gedeelte mbt ‘zoek de goede vrienden’. En dat kan best lastig zijn. En de andere kant: Ik kan me voorstellen dat het voor leeftijdsgenoten lastig is om te weten wat wel en niet kan als je dochter haar grenzen niet goed aangeeft. Ik weet niet of dat speelt? Inleven in een ander is voor veel kinderen sowieso helaas lastig. Een eetstoornis is helemaal lastig te begrijpen, dat lukt veel volwassenen niet eens. Dat is geen excuus, maar de andere kinderen moeten hier ook in begeleid worden als hun reacties een blijvend probleem zijn, zij moeten ook leren om te gaan met dat soort dingen (los van jouw dochter). Hopelijk kan de psycholoog handvatten geven om haar zich weer wat beter te voelen! Het is vreselijk om je kind zo ongelukkig te zien.
School kan een hel zijn inderdaad. Ik heb tussen mijn 12de en 16de drie scholen gewisseld (door verhuizingen), en elke keer helemaal vanaf de nul moeten beginnen (1x ook in een andere taal). Alles meegemaakt in die periode: van openlijk uitlachten, tot geschopt worden in de fietsenhok, maanden genegeerd door letterlijk iedereen, achterna gefietst tot aan huis met verwensingen aan mijn hoofd, mijn ouders gebeld met gruwelijkste verhalen over mij en zo maar door. Mijn verdedigingsmechanisme was afstand nemen. Ik heb me volledig mentaal afgesloten op school en ging daar enkel en alleen om te leren, heb me 100% gefocust op de lessen. Direct na de les ging ik naar huis, in de pauze fietste ik naar het park en ging daar eten. Ik had letterlijk met niemand contact. Mijn sociale leven had ik buiten school. Ik had geleerd dat volledig negeren uiteindelijk helpt. Ze konden me niet raken, ze bestonden gewoon niet in mijn hoofd. Daarnaast ben ik eerlijk gezelgd blij dat mijn ouders geen hulp zochten 'voor mij', er was immers niks mis met mij. In 4 havo kreeg ik eindelijk 2 goede vriendinnen op school, door een gezamenlijk project. Na de middelbare school had ik juist een geweldige studietijd, ook op sociaal aspect. Heb geweldige vriendengroep overgehouden aan mijn studie en was heel actief in de studentenvereniging. Ben nog steeds blij dat die tijd me niet heeft gebroken, maar juist sterker gemaakt.
Hier ook gehad, kwam als enige van mijn basisschool in die klas. Kwam ( basisschool) uit een jongensklas ( 2 meiden, 20 jongens) er was weinig ruzie in die klas en heb me ook nooit hoeven te verdedigen. Ook kon ik beter met jongens overweg dan met meisjes. In de brugklas kwam ik tussen meiden terecht die met zijn allen uit 1 ( basisschool) klas kwamen, dus was het meteen 1 groep tegen mij. Daarbij kwam ook een stuk jaloezie want ik had dus wel goed contact met een aantal ( gewilde) jongens uit de klas. De pesterijen werden steeds erger , trui weg na gym, fietsbanden leeg/ lek etc. Mijn cijfers doken onder het gemiddelde waardoor ik bleef zitten. En dat is mijn redding geweest, een andere klas en het hele probleem was opgelost. Ik vind het fijn om te horen dat je luistert naar je dochter en haar probeert te helpen, ik had dit niet. Het enige wat mijn ouders zeiden was dan heb je het er zelf naar gemaakt. Met andere woorden het is je eigen schuld dat je je laat pesten.
Verschrikkelijk hoor dit soort dingen en goed om met de mentor te bespreken. Ik hoop dat het een fijne mentor is, want daar kan je vaak wel wat mee bereiken. Vaak zit er ook wel een kind in de klas dat juist heel verbindend is, is mijn ervaring. Misschien kan de mentor daar iets in betekenen. Ook heel goed en verstandig om de afspraak te maken met de psycholoog. Ik denk dat jouw dochter er veel baat bij kan hebben om te werken aan haar zelfbeeld, zelfvertrouwen en assertiviteit ook al is dat ontzettend lastig op deze kwetsbare leeftijd. Het klinkt misschien heel naar, maar juist door haar onzekere en kwetsbare houding kan ze ‘allergie’ opwekken bij leeftijdgenoten. Zolang zij zelf niet de pispaal zijn, blijft het aantrekkelijk om een ander dwars te zitten. Want geloof me, die meiden zijn vaak net zo onzeker, maar weten dit met hun gedrag goed te verbergen. Het is goed als je dochter daar weet van heeft en hieraan kan werken. Veel sterkte!
Ja, wat moeilijk voor je dochter. Ook voor jou natuurlijk. Ik zou de mentor duidelijk maken het niet zoals de vorige keer aan te pakken. Misschien kan hij of zij haar met nieuwe plekjes naast een aardig, niet zo aanwezig meisje zetten met wie het wel zou kunnen klikken. Vaak vallen vooral die aanwezige meiden op, die door de klas roepen, een grote mond hebben enz. Verder assertiviteitstraining of kijken of ze naar een parallelklas kan. Soms tref je het gewoon niet met een klas. En na schooltijd organiseren ze vanuit school vaak ook clubs waar je bij kunt, dansclub, musicalclub, schoolband, boekenclub enz. Je kunt vaak al een beetje aanvoelen welke kinderen bij welk clubje zitten. Zo leer je ook kinderen uit andere klassen kennen. En hopelijk leert ze vooral zichzelf te blijven en past ze zich niet teveel aan om erbij te horen, want dan vindt ze minder snel vrienden met dezelfde interesses enzo. En soms zien ze je dan als een meeloper, pleaser of iemand zonder eigen mening en weten ze niet goed wat ze aan iemand hebben. Maar dat gaat niet van de een op de andere dag, dus het is goed als ze daar begeleiding bij krijgt. Succes!
Heel erg bedankt voor jullie reacties! Dat doet mij goed. Ik heb straks een belafspraak met de mentor. Hopelijk gaat dat iets opleveren. Ook de psycholoog is aan het kijken op welke termijn zij een plekje heeft. Mijn dochter danst 3x in de week bij een dansschool. Hier danst haar vriendin ook. Ik ben blij dat ze dit heeft, dansen is haar lust en haar leven. Verder is mijn dochter geweren stil meisje wat moeilijk contact maakt. En wordt daardoor snel over het hoofd gezien.
Wat lastig! Zelf ook geen leuke middelbare schooltijd gehad maar had wel vriendinnen waardoor je iets sterker voelde en het geheel dragelijker was. Erg jammer dat haar vriendin niet op dezelfde school zit maar super dat ze samen dansen en dat haar passie is! Hoe ben je bij deze school gekomen? Gingen er nog meer kinderen naar toe van de basisschool? Je zegt dat ze niet pesten maar wat iemand al schreef dit is ook pesten! Hopelijk heb je zo meteen een goed gesprek met de mentor! Zou een soort weerbaarheidstraining niks kunnen zijn? Ik weet nog dat er bij ons op school een groepje was dat dit op school zelfs deed.
Net als wat anderen zeggen, buitensluiten, stomme bijnamen verzinnen etc. is ook pesten. Ik bedoelde dat ze via schoolclubs misschien ook kinderen kan leren kennen. Die zie je ook in de pauzes, met sportdagen waarop je soms met willekeurige kinderen wordt ingedeeld etc. Want haar vriendin ziet ze gelukkig wel met dansles, maar daar heeft ze op school niet zoveel aan. Die activiteiten verschillen qua frequentie, sommige clubjes komen wekelijks bij elkaar, sommige clubs maandelijks. En vaak zijn de wat minder populaire clubjes blij met wat extra mensen.
Ik denk dat het belangrijk is dat ze zelf sterker in haar schoenen leert staan. Meer zelfverzekerd en onafhankelijk. Maar dat is zo moeilijk! Wat jij beschrijft is gewoon pesten hoor. En ze kiezen haar daarvoor uit omdat ze een makkelijk doelwit is. Ze wil erbij horen, is onzeker en zegt niets terug. Meisjes die voor zichzelf opkomen pakken ze niet. -Wat ze kan doen is in ieder geval opgeven om bij deze groep te horen. Waarom gaat ze niet ergens anders zitten in de pauze? Een ereader mee en op een rustige plek of in de bieb etc. - Is er niemand anders in die klas die meer alleen staat? Kan ze daar geen aansluiting bij zoeken? - schoolclubs waardoor ze anderen leert kennen. Als ze gek is op dansen is toneel, musical of muziek misschien wel wat. Bijna elke school heeft daar clubs voor met leerlingen uit alle lagen. -Ga eens kijken bij een teamsport. Daar doet ze meer contacten op en leert samenwerken en er zijn veel onderlinge activiteiten. Je hebt ook dansscholen waar ze wedstrijden doen in groepen (dus ook een teamsport). Maar vooral zorgen dat ze zelf sterker gaat worden. Iets terug durft te zeggen, een brutalere blik in de ogen en de schouders ophalen voor kritiek van anderen. Een training sociale vaardigheden, zelfverdediging etc zijn hier erg goed voor.
mmmm ik ben het met je eens, en toch.... het lastige vind ik Dat ik me ook kan voorstellen dat dit meisje er graag bij wil horen. Daarnaast is t zo dat er in het huidige middelbare school klimaat ook vaak gezamenlijk projecten moeten worden gedaan. Je kunt dan niet altijd de anderen helemaal negeren, zeker niet als er geen andere meisjes (of jongens) in de klas zijn waar je mee kunt en wilt samenwerken. Mijn zoon heeft dit dilemma afgelopen schooljaar in 2 havoook echt zo ervaren, enerzijds een beetje klaar zijn met een aantal jongens, maar anderzijds dit ook niet te duidelijk iit kunnen spreken, omdat hij niet bij de echt populaire jongens van de klas (wilde) horen, maar anders dus ook bij projectwerk in de problemen raken omdatje dan helemaal geen groepje hebt of iedere keer weer moet leuren om uiteindelijk een groepje te hebben. En dan pik je dus meer dan soms handig is/ goed is voor jezelf. De vraag is of deze meiden t echt gemeen bedoelen of vooral moeite hebben met de onzekerheid van de dochter van Kari. Of een beetje van allebei. het inlevingsvermogen van tieners in de ander is nog niet helemaal uitontwikkeld en ze zijn nog veel op hun eigenbelang gericht. Dit maakt t juist ook lastig en daar zou de mentor dus wel op moeten sturen in de klas, dus is het goed als die op de hoogte is. Kari het zou fijn zijn als je dochter meer zelfvertrouwen krijgt en hierbij weer hulp zoeken wat je al doet is zo belangrijk! Zeker ook om een terugval in de eetstoornis te voorkomen. Veel sterkte Kari, wat een moeilijke situatie voor je dochter. (Hier is t nu veel beter doordat er een aantal jongens zijn blijven zitten en de dynamiek in de klas hierdoor echt wel anders is geworden, geeft veel rust!)
Lieve dames, heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik blijf ook tegen haar zeggen dat ze niet moet willen om zich zo met dat groepje bezig te houden. Hopelijk ziet ze dat nu een beetje in. Ze is nu gelukkig thuis weer wat vrolijker, haar toetsweek is vandaag begonnen dus ze hoeft niet veel naar school. Dat vindt ze fijn naar eigenlijk hoort dat natuurlijk niet! Ook heb ik inmiddels de mentor telefonisch gesproken en zij vond ook dat mijn dochter er de laatste weken niet happy bij zat dus ze was ook blij dat we contact hadden. Ben toch wel blij dat ik haar gesproken heb (wat absoluut niet mocht van mijn kind) maar mijn dochter weet dit dus niet! Mag ook moet. De mentor weet het nu en gaat na de toetsweek in de mentor les het omgaan met anderen behandelen. Niet gericht op mijn dochter. Ook heb ik een spoedafspraak bij de psycholoog voor haar gekregen op maandag 16 november. Dit wil mijn dochter zelf ook. Het geeft me al een goed dat we nu stappen hebben ondernomen!
Wat sneu voor je dochter en wat moeilijk voor jullie beiden. Misschien is vaktherapie naast de psycholoog een optie? Psycholoog is verbaal en vaktherapie non verbaal. Daardoor mooie aanvulling op elkaar.
Hmmmm. Waardeloos. Afspraak voor 16 november ging niet door. Psych was verkouden. We worden gemaild voor nieuwe afspraak. Nu ligt ze weer te huilen in bed. Ik ga morgen zelf even naar de praktijkondersteuner van de huisarts. Vind dit echt zo moeilijk!
Kun je jouw dochter helpen relativeren? En kun je haar helpen om andere gedachtes te hebben bij bepaalde gebeurtenissen? Ik wil het niet wegwuiven, maar wat er gebeurt wordt helaas deels veroorzaakt door het gedrag van jouw dochter. Zij durft namelijk geen ruimte in te nemen en duidelijk te zijn. Vragen die je kunt stellen, zijn: hoeveel meisjes zitten er in de klas? Zijn alle meisjes uit de klas aangesloten bij dit groepje? Zijn er ook meisjes in het groepje dat er een beetje bijhangen? Met welk meiden in de klas heb je een gemeenschappelijke interesse? Je dochter kan beter inzetten op dieper 1-op-1 contact, als ze heel graag bij het groepje wil horen. Vragen aan de hand van een voorval: zijn er ook andere scenario's mogelijk? Welke andere dan? Welke scenario is het meest waarschijnlijk? (In het geval van niet wachten, kan dat best zijn dat je dochter te zacht praat om verstaanbaar te zijn. Om maar even een voorbeeld te noemen) Meiden op deze leeftijd zijn eigenlijk allemaal onzeker. Ieder op zijn eigen manier en iedereen uit dat op zijn eigen manier. Voor je dochter is dat ook belangrijk om dat te beseffen. Verder heb ik hierboven al de tip gelezen om je dochter op sport te doen. Krav Maga is een mooie sport waarbij niet alleen aan technieken en conditie wordt gewerkt maar ook aan mentale kracht. Veranderen van klas zou ik niet zomaar doen. Een school is klein en de kans is groot dat ze in de volgende klas hetzelfde probleem heeft. Dat zou ik niet zomaar adviseren. Ik weet niet welk niveau ze doet, maar in leerjaar 3 of 4 worden klassen samengesteld op vakkenpakket of richting. Bij mavo, havo of vwo zou je om een wisseling kunnen vragen in het nieuwe schooljaar. Maar ik blijf erbij: het gedrag van jouw dochter speelt een rol. Het is belangrijk dat ze daarmee aan de slag gaat. Ohja...en sluit een pact met de mentor. Hou het contact warm. Daar zijn ze voor! Ik wens jouw dochter en jou heel veel sterkte.
Het eerste waar ik aan dacht is ook een teamsport waarbij je moet samenwerken en gesproken wordt. Basketball, Volleyball etc. Iets waardoor ze bij een ander groepje gaat horen. Het hoeft niet iets te zijn waar de kinderen van dezelfde school op zitten, maar iets waardoor haar zelfvertrouwen groter wordt en ziet dat het niet aan haar ligt. Het probleem is dat kinderen die "afgezonderd" worden, ook vaak activiteiten kiezen waarbij ze min of meer individueel werken. Tennissen, zwemmen, atletiek etc, omdat ze onbewust daar ook niet uitgesloten willen worden, maar vaak leven ze helemaal op als ze wel in een goed team terecht komen.