Mijn oudste is net 6 geworden en kan nog steeds niet zonder zijwieltjes fietsen. Misschien doen wij iets fout, maar we krijgen het gewoon niet voor elkaar, zodra wij hem los laten kukelt hij gewoon met fiets en al om . Het gekke is dat hij motorisch juist altijd best sterk is geweest, behalve op 'voertuig-gebied'. Het duurde ook superlang voor hij een loopfiets en de trapbeweging op een gewone fiets onder de knie had. Ook zaken als skelters en driewielers lukte pas laat. Maar zaken als rennen, klimmen, steppen en schaatsen zijn juist weer helemaal nooit een probleem geweest. Wie heeft de gouden tip om hem te leren fietsen? Wij zijn door onze ideeen heen.
Elke dag even oefenen Duwstang? Ik had begrepen dat je beter de fiets kan vasthouden dan het kind omdat hij dan het beter voelt zodra je loslaat Kind moet sowieso vooruit kijken, niet naar de grond maar in de verte Enigszins vaart maken is belangrijk hoe langzamer hoe moeilijker het evenwicht te houden En ja vallen hoort er ook wel bij koop een goede fietshelm en neem pleisters mee
Dl heeft net een echte fiets gekregen, en die had ik een rugzak opgedaan zodat ik daar het lusje van kon vasthouden om bij te sturen. Anderen gebruiken een sjaal (om borst heen knopen)
Elke dag even oefenen En geen zijwieltjes gewoon de loopfiets voor het evenwicht Hier 2 avonden geoefend en de 2e avond fietste hij zo weg ( 4 jaar ) en nu fietst hij overal naartoe Wij oefenden op de parkeerplaats van het winkelcentrum na het eten dan is de winkel dicht of op gras en eerst meelopen duwtje geven en gaan Ze moeten het toch leren met vallen en opstaan
Klinkt gek, maar bij onze jongens hielp het enorm om te oefenen op gras. Dat trapt wel zwaarder, maar het is minder eng om te vallen. Nu is het wel zo bij ons het probleem dus zat in een stukje angst, ik weet niet of dat bij jullie zoon ook zo is. Maar als dat een rol speelt, helpt het misschien. Onze zoons gingen zodra ik ze losliet zwalken, omdat ze bang waren om te vallen. En dan vielen ze juist. Op gras waren ze veel minder bang en lukte het dus wel. Want als ze eens omvielen, was het zacht. Zo leerden ze ook om gewoon hun voeten op de grond te zetten zodra ze dreigen te vallen. Door die succeservaring werd het minder eng en zag je het gelijk ook beter gaan op een harde ondergrond. Verder heb ik bij onze jongste in het begin veel een sjaal gebruikt. Gewoon een sjaal onder de oksels door (zoals kinderen paardje spelen). In het begin hield ik hem daarmee overeind. Maar je kunt ook heel makkelijk 'de teugels' verslappen. Bijna zonder dat je kind dat merkt. Als je zelf ziet dat dat goed gaat, kun je dat benoemen. Als je kind dan toch schrikt van het zelf doen of om een andere reden bijna valt, kun je het zo weer aantrekken. En ik vond het een groot voordeel dat ik niet constant gebukt hoefde te lopen, zoals bij gewoon vasthouden. Nu zal jouw zoon al iets groter en zwaarder waarschijnlijk, ik weet niet of die sjaal dan nog net zo handig werkt. Daar kom je pas achter als je het probeert. Maar als angst zelfs maar een beetje een rol speelt, zou ik het oefenen op gras zeker proberen.
Ik had bij de oudste een speciaal fietshesje met handvat. Werkte perfect! Bij de jongste mag zij er achter aan rennen, ze schelen 9 jaar en ik ren niet meer zo soepel meer
Wij hebben met de oudste eindeloos geoefend. Elke keer als ze door had dat ze niet meer vastgehouden werd was het bam op de grond. Op een gegeven moment waren wij het zat en zijn we niet meer gaan oefenen. Ze pakte wel steeds haar fiets en liep er dan naast. Tot ze op een dag zelf op haar fiets gestapt is en kon fietsen.
Onze oudste leerde het ook maar niet en die bleek uiteindelijk een behoorlijke motorische achterstand te hebben (terwijl hij ook gewoon kon rennen, klimmen, zich als baby normaal ontwikkelde etc) en had zijn babyreflexen nog en nooit de normale reflexen ontwikkeld die "gewone" mensen/kinderen wel hebben. Hij kon dus niet zijn benen laten ronddraaien, sturen, vooruit kijken en opletten tegelijk. Dat was gewoon te veel. Uiteindelijk kon hij technisch gezien wel fietsen, maar moest je hem steeds mondeling dan wel handmatig bijsturen omdat hij naar zijn benen keek om te weten of die nog trapten... Hij heeft daarvoor therapie gehad (MRT) en het is een heel eind verbeterd. Nog steeds mag hij niet alleen op de fiets weg (hij is nu 8) omdat hij een gevaar op de weg is, maar dat heeft meer met zijn ADHD te maken dan met het fietsen op zich.
Hier het zadel laag - zodat beide voeten op de grond kunnen - en dan proberen en aanmoedigen Mijn jongste was gewend aan een loopfiets, had daarbij goed balans etc, met de trapper-fiets liep ze dan eerst een stukje en toen voeten op de trappers, beetje trappen, toch weer even lopen, trappen etc. En uiteindelijk fietste ze zonder lopen. Ik zie heeel vaak kindjes op een trapper-fiets die nét met twee tenen bij de grond kunnen als ze ietsje schuin staan, dat lijkt me heel onzeker in het begin.
Een biky-biky! Die hadden wij ook. Maar die van ons fietsten zo weg. Inderdaad het zadel op de laagste stand zodat de voeten goed op de grond kunnen en oefenen. En anders de zijwieltjes wat hoger zetten, zodat ze niet standaard beide de grond raken. Dan zal hij meer met z'n evenwicht doen. En oefenen, oefenen, oefenen. Maar dat doen jullie al.
Hier ging het heel snel. Oudste heeft vanaf haar eerste verjaardag op de loopfiets gezeten. Met haar derde verjaardag kreeg ze een 'grote meisjes' fiets (zonder zijwieltjes!!) en na een middagje oefenen fietste ze zo weg!
Ja, dit. Onze dochters hebben we ook leren fietsen op eigenlijk-net-te-kleine fietsen. Dan ligt je zwaartepunt lekker laag, zodat je stabieler bent. En voel je de zekerheid van te allen tijden 2 voeten op de grond kunnen zetten.
Kan hij op de loopfiets rijden met zn voeten op het middelste stuk? Dat was hier het moment dat ze opeens zonder zijwielen kon fietsen. Daarvoor bleef ze steeds afzetten met haar voeten, maar durfde niet haar voeten op het middelste stuk te zetten. Toen had ze pas de stabiliteit en het vertrouwen om te fietsen zonder zijwielen.
Beide kids hier fietsen vanaf 3 jaar zonder zijwieltjes. Niet geoefend verder, ze gaven zelf aan dat ze geen zijwieltjes meer wilden. Even heen en weer voor de deur en ernaast gerend/gevallen, maar dat was bij beide max 1 minuut. Hier hadden ze wel beide vanaf 1 jaar een loopfiets. Dat ding ging letterlijk overal mee naartoe. Ik denk dat een loopfiets wel enorm heeft geholpen. Ook denk ik dat ze zelf aangeven wanneer ze er "klaar" voor zijn. Zo hebben mijn ouders met mijn zusje heel veel geoefend en hielp het niks. Uiteindelijk fietste ze op met 7 jaar zo weg op de fiets van haar vriendinnetje
Heb je al een grotere/of juist kleinere fiets geprobeerd? Kan echt een verschil zijn. Mijn zoon had een fiets bij mijn vader en moeder thuis die net iets groter was dan die hij bij ons heeft, en ik merkte dat hij daar veel makkelijke op weg fietste.
Ik denk dat je toch echt niets anders kunt doen dan oefenen. Desnoods op gras als hij vallen eng vindt? Hier de kids allebei op een puky loopfiets gehad en die stapten zonder problemen met 3 jaar over op de gewone fiets zonder zijwielen. Onze dochter is motorisch ook niet zo sterk dus bij haar gaat het wegrijden nog steeds niet altijd even soepel, waar onze driejarige gewoon vanuit stilstand meteen begint te racen. Ieder kind is anders.
Onze zoon heeft ook sinds kort een fiets zonder zijwieltjes. Hij stuurt vooral de kant op waar hij naar kijkt en "vergeet" te trappen waardoor hij omvalt. Ik hou 2 vingers onder het zadel en zolang hij trapt en recht voor zich kijkt hoef ik nauwelijks druk te geven om hem overeind te houden. Dat "vergeten" te trappen hebben de buurkindjes hier min of meer opgelost, die zijn 4 en 5 en onze zoon (3jr) kijkt erg tegen hen op. Wij hebben een fietspad door een stukje bos achter ons huis, ideaal om te oefenen. Zij fietsen voor hem uit en roepen hem steeds, en dan gaat hij rrrrrrrrr erachteraan (nog niet los natuurlijk, maar als hij op tempo komt dan hoef ik minder bij te sturen). Ik merk dat hij nu, na 10x oefenen, het verband begint te zien tussen door blijven gaan met trappen en vooruit komen.