Van nature ben ik een introvert persoon en een tevreden huismuis. Door omstandigheden ben ik het afgelopen jaar veel thuis geweest, en in de jaren daarvoor de meeste van mijn vriendinnen min of meer kwijtgeraakt (verhuizingen etc.). Omdat ik merkte dat ik zelfs voor mijn introverte huismuizige zelf toch wel een beetje eenzaam aan het worden was, ben ik sinds een paar maanden actief bezig om weer uit mijn schulp te kruipen. Het kost me veel moeite en energie, hoewel ik wel de ene succeservaring na de andere heb. Elke keer als ik iets wil ondernemen moet ik me enorm oppeppen en ben ik naderhand kapot, maar wel blij dat ik het gedaan heb. Je zou denken dat het op een gegeven moment wel weer gaat wennen en makkelijker gaat, maar dat merk ik nog niet echt. Ik ben bv lid van een sportclubje geworden en heb het erg naar mijn zin. Het sporten is leuk, de mensen zijn aardig. Maar elke keer moet ik mezelf moed inspreken om erheen te gaan en me bijna letterlijk de deur uit slepen. Soms lukt het niet eens, dan zie ik er zo erg tegenop dat ik niet ga en dan voel ik me daar ook weer slecht over. Mijn man is compleet het tegenovergestelde en hij snapt dit echt niet en kan er ook geen begrip voor opbrengen. Zijn er meer mensen die zichzelf proberen te socialiseren en went dat op een gegeven moment toch wat meer of blijft het moeilijk?
Ik herken heel erg wat je zegt! Al ben ik er wel niet echt actief mee bezig zoals jij, echt chapeau dat je dat zo doet! Ben ook enorm introvert en samenkomsten met eender welke groep kosten enorm veel energie en moet inderdaad mezelf toespreken van komaan het gaat wel leuk zijn enz. Ik heb ook niet meer de hoop dat dat ooit beter gaat worden. Want heb het zowel bij nieuwe mensen als mensen die ik al zo ongeveer m'n hele leven ken. Iemand beter kennen helpt dus niet echt. Ik had dat als kind al, soms zegt m'n moeder wel eens dat ze het zo zielig vond dat ze me zo pushte om toch mee te gaan met een kampje vb maar dat ik wel altijd blij weer thuis kwam omdat het toch leuk was. Ik ben ook altijd een beetje jaloers op extraverte mensen dat het daar zo vanzelf lijkt te gaan om conversaties te doen, of altijd een praatje hebben. Bij mij moet het meestal vanuit mijn tenen komen ik weet precies spontaan geen gespreksonderwerpen meer ofzo. Ik spreek ook gewoon veel liever een op een af, dat gaat me ietsje beter af. Vroeger vond ik dat echt verschrikkelijk aan mezelf, nu heb ik leer geaccepteerd dat dat gewoon is wie ik ben. Je hebt me te nemen of te laten zo heb ook echt heel weinig vrienden over maar die paar die ik heb weten hoe ik ben en verwachten ook niet dat ik anders ga doe. Volgens mij bestaan er echt mensen van de scouts vroeger ofzo die zouden zeggen als ze me vb met man zien babbelen 'oh ze kan wél praten' Moest er nog iemand een introvert vriendinnetje zoeken in omgeving (be) Limburg om lekker samen introvert te zijn, je weet me te vinden haha. Maar je doet het goed! En we kunnen niet allemaal even sociaal zijn toch.
Hier ook introvert en t gaat prima met gelijksoortigen maar je moet wel iets van inhoud kunnen bespreken ben ik achter. Koetjes en kalfjes praat is echt niet aan mij besteed, krijg t mn strot ook niet uit. Grote groepen vind ik doodvermoeiend, feestjes ben ik al snel t overzicht kwijt en voel me ook niet echt op mn gemak. Comicon is dan wel weer oke, beetje allemaal dezelfde types met dezelfde kwaal. Kan wel prima werken met grote groepen als bedieningsmedewerker, dat dan weer wel. Dan was hoe groter de groep des te leuker de uitdaging. Dan komt t taakgerichte boven en heb ik een bezigheid/doel. Maar te gast bij een trouwfeest ben ik compleet "lost". Ach, het is wat het is. Maar gewoon basale dingen als iemand goedemorgen wensen als die zn hondje uitlaat ofzo dan weer wel. Schijnt ook steeds zeldzamer te worden.
Nou, het was ook wel echt nodig hoor. Ik begon me echt eenzaam te voelen. Vooral doordat wij ook in een patroon waren gekomen, waarin mijn man heel veel de hort op is en ik altijd maar alleen thuis zit. Zeker nu de kinderen wat groter zijn en zelf ook vaak weg zijn, ben ik dan echt alleen. Ik zag zo'n toekomst voor me waarbij ik totaal verkluizenaariseer (als dat een woord zou zijn), en dat wou ik wel voorkomen, en dan moet je toch af en toe uit je hol kruipen.
Ik snap je heel goed hoor! Ik ben ook bang dat ik een kluizenaar wordt. Maar bij ons is het juist dat mijn man met de jaren ook steeds huiselijker geworden is en nu ook alle avonden thuis zit. Vroeger trok ik me nog een beetje op aan hem, of dacht ik “hij is 2 avonden weg, dat moet ik ook!” Maar dat is nu ook niet meer Voor mij ligt het wel een beetje in het zoeken naar sociale dingen die me toch soort van makkelijk af gaan. Zoals mijn sportgroepje, daar kom ik nu al 3 jaar en ik sport daar lekker voor mezelf en niet perse om te kletsen, dus ik voel de druk ook niet zo. Ik vind het niet meer moeilijk om daarheen te gaan. Maar iets als helpen met de sportdag op school bijvoorbeeld dat vind ik echt heel moeilijk: al die mensen, zoveel kinderen. Ik heb het geprobeerd maar ik was doodop toen ik thuiskwam, dat doe ik niet snel nog eens. Ik ben een paar weken terug ook voor het eerst naar een leesclub geweest. Dat is ook ideaal voor introverte mensen! Eerst allemaal een boek lezen en dan er een beetje over praten 1x in de maand. Maar omdat het de eerste keer was, vond ik het toch weer heel spannend. Ik heb altijd mijn moeder als slecht voorbeeld, als die een “sociaal event” had dan ging ze altijd op het laatste moment afbellen met een rotsmoes, omdat ze niet durfde. En ik vond dat zo enorm stom. Voor mij is dat nu echt mijn drive om mezelf de deur uit te schoppen. Je bent ook goed bezig Luppy!!
Hier ook introvert en een huismus en man het tegenovergestelde. Onze kinderen zijn ook een mooie mix daarvan.. Zoon praat tegen iedereen, door hem word ik verplicht te socializen in de winkel want hij begint gewoon heel random verhalen te vertellen tegen wildvreemden hahah. Dochter lijkt wat meer op mij en kijkt eerst de kat uit de boom. Opzich zou ik best iets socialer willen zijn, maar als ik mij ergens niet prettig bij voel, dan doe ik het niet. Mijn man gaat vaak naar vrienden, grote groepen vindt hij niet erg. Ik vind dat vreselijk, dus ik ga vaak ook niet mee. Vroeger heeft m'n man wel eens opmerkingen daarover gehad, maar ik ben wie ik ben. Met verjaardagen of wat dan ook, kom ik echt wel eens langs, maar ik heb niet de behoefte om ieder weekend andere mensen om me heen te hebben. De vrienden van m'n man zijn dan vooral extraverte types en dat wil gewoon niet zo samen met mijn gevoel, ik voel me dan ook niet snel op m'n gemak tussen een groep extraverte (luide) personen no offense ... Mja, ik voel dus ook niet de drang om meer te socializen. Ik heb m'n werk buitenshuis en dat is al socializen genoeg voor mij. Ik spreek af en toe af met een vriendin en de kinderen erbij en familie zie ik regelmatig. Dat is mij meer waard.
Herkenbaar En het lijkt bij mij ook echt erger geworden te zijn na de corona-lockdowns. Alsof ik het sociale een soort van verleerd ben. Vooral bijeenkomsten waar ik mensen maar oppervlakkig ken vind ik lastig. Voel me dan altijd een soort van verloren, terwijl mijn man vrolijk met iedereen een praatje maakt en zich amuseert. Sporten zou dan geen probleem zijn voor mij omdat je dan een doel hebt. Ik ben dan ook specifiek met het sporten bezig en niet met kletsen oid. Het koetjes en kalfjes gesprek ben ik vreselijk in. Schoolplein-praatjes Als ik zoon haal dan blijf ik in de auto zitten tot de kinderen naar buiten komen. Zo kort mogelijk tussen de andere ouders. Ik heb ook weinig vriendinnen. En die ik heb allebei ver weg helaas. Zou wel weer een vriendin dichterbij willen hebben, waar ik regelmatig mee een bakkie kan doen. Van de andere kant. Heb daar ook weinig energie voor. Dus dat moet dan ook weer een dame zijn die dat snapt en niet te vaak wil komen. Of nog erger, wil uitgaan.
Ik herken het super erg, daardoor ook echt een soort koos vriendloos geworden. Ben ook heel erg onhandig sociaal.
Deels herkenbaar. Op m’n werk kan en ben ik enorm extrovert, maar in m’n eigen habitat ben ik introvert. Hoe noemen ze dat ook alweer? Ambivert ofzo? Combinatie van beide… Mijn man is echt het tegenovergestelde van mij. Gaat overal heen, praat met iedereen, zoveel mensen die hem kennen. Ik ben ook echt niet goed in smal-talk. Ik hou van gesprekken met bepaalde inhoud, hoeft niet diepzinnig te zijn ofzo, maar gesprekken over: goh, lekker weer hè? Ja, heerlijk! Kan niet wachten tot het zomer is… daar ben ik niet het type voor. Laat mij maar lekker op de bank hangen na het werk, tijdens m’n werk heb ik me meer dan voldoende sociaal gedragen
Wat een herkenning hier! Hier nog zo iemand die altijd tegen dit soort dingen opziet en ook totaal niet over koetjes en kalfjes kan praten. Bij mij hoort het erbij al bijna 32 jaar, heb niet de illusie dat dit nog beter wordt. Wel weet ik inmiddels het verschil tussen de dingen waarvan ik achteraf blij ben dat ik gegaan ben (hobbymatige activiteiten of iets met goede bekenden) en de dingen die me inderdaad helemaal leeggezogen hebben (verplichte nummertjes met veel onbekende mensen van het werk of mijn man zijn hobby). Die eerste daar blijf ik mezelf naartoe slepen, die tweede categorie ga ik zo weinig mogelijk naartoe.
Tja met een boek kom ik een heel eind. Werk ook als vrijwilliger en zie daardoor onwijs veel mensen. En na zo'n dag trek ik mij het liefste terug. Maar man ziet graag de hele wereld en weet altijd ook wel iets te doen. En dat heb ik niet. Ik weet vaak niets te doen en blijf dus thuis. Vrienden ben ik allemaal kwijt geraakt. Eerst door als tiener te verhuizen. Toen moest ik weer opbouwen. Is gelukt maar raakte steeds weer meer kwijt. Ik was al snel klaar met verder gaan. En gaande weg verloor ik steeds meer tot dat r overleed. En zo verder. Gelukkig heb ik mijn vrijwilligers werk anders was ik alleen maar thuis of studeerde als rugzak van man. Ik weet ook niet hoe ik weer iemand dicht bij moet toe laten. Heb zoveel gezien en mee gemaakt dat ik niet altijd meer durf open te stellen. C doet het ook niet altijd oké. Dus kan ook niet mee praten over scholen. Weet de trends niet of de hypes van nu, op scholen. Weer geen vervolg school. Dus ja. Mijn tip zoek iets waar je energie van krijgt.
Ik ben het tegenovergestelde van een huismus. En ik ben ook niet echt introvert (al heb ik wel voldoende rust / alleen tijd /ontprikkeling nodig) maar zelfs ik ben meestal geen zin in dat etentje/feestje/sporten (behalve bij een aantal vriendinnen heb ik altijd zin) maar ik moet altijd van mezelf en het is gewoon leuk. Ik gooi het dus gewoon op discipline. Niet gaan is geen optie
herkenbaar Maarre op school weten een aantal moeders dat ik koetjes en kalfjes ook echt bizaaaar lastig vindt, maar vanwege G en R mn best doe. Dus ja ik kan weirdo overkomen maar oké ik doe mn best hier.
Wat ik ooit van een psycholoog hoorde: als introvert laad je op in je eentje en kost met mensen zijn je energie. Dat heb je soms nodig om te "ontladen". Extraverte mensen laden juist op aan anderen en hebben tijd alleen nodig om te ontladen. Mijn man is sociaal gezien niet altijd even handig, maar wel heel extravert. Hij vindt het heerlijk om in een drukke winkel boodschappen te doen, maakt graag een praatje met vreemden, gaat graag naar verjaardagen etc. Terwijl mensen hem vaak introvert inschatten, omdat hij dus soms wat stuntelig overkomt in zo'n gesprek. Heeft ook veel vrienden, kan praten over alles en niks. Voor hem was corona echt killing, hij vindt het lastig om hele dagen thuis te zijn met steeds dezelfde mensen. Mijn man komt na het werk helemaal opgeladen thuis, zit dan echt vol energie van zijn dag. Ik ben introvert/ambivert. En ik word juist extravert ingeschat. Ik heb geleerd sociaal heel handig te zijn, zodat interacties me zo min mogelijk energie kosten. Voor mijn werk ontmoet ik veel onbekenden, grote groepen, moet veel presenteren en ben eigenlijk de hele dag met anderen in gesprek. Dat gaat echt prima, maar ik ben na een werkdag wel helemaal leeg. Ik vind het dan heerlijk om lekker naar huis te gaan. Het liefst eerst nog een uurtje in de auto, in mijn eentje. Mezelf oppeppen voor sportschool en dergelijke vind ik dus ook echt lastig. Ik heb een paar goede vrienden, maar die wonen allemaal minimaal een dik half uur rijden. Daardoor zien we elkaar niet veel, wat ik dus niet zo erg vind. Appen/bellen wel regelmatig. Maar wat @Mamafiets zegt, het moet wel echt ergens over gaan. Heb een vriend waarmee ik echt uren kan praten: van werk, politiek en wereldproblemen tot over die rare buurvrouw en wat ze nu toch allemaal weer gedaan heeft Met mijn man heb ik afgesproken dat hij in het weekend maximaal 1 dag bezoek uitnodigt. Want hij bedenkt natuurlijk allemaal dingen als een bbq, borrels, spelletjesmiddagen etc. En als het niet bij ons thuis is, verzamelen we er wel, want het is zo lekker centraal... En ooh, dan kunnen we ook nog wel een drankje doen of pannenkoeken bakken voor iedereen . Op een gegevenmoment begon zijn weekend al op donderdag (vrijdag papadag) en zaten er van donderdag avond tot zondag mensen op mijn bank. En iedereen kan natuurlijk altijd blijven slapen én mee ontbijten. Vind ze allemaal leuk hoor, maar niet van donderdag tot zondag. Als hij behoefte heeft aan meer contact, mag hij zelf de deur uit Maar ergens ook wel fijn dat hij mensen uitnodigt en zo sociaal is. Daardoor zie ik in het weekend standaard wel vrienden of familie, maar is er nu ook een dag waarop we als gezin bij kunnen komen. En als het toch een druk weekend is geweest, neem ik maandag ochtend wat tijd voor mezelf. Begin ik wat later, haal ik die uren op donderdag avond in... Kan hij dan gezellig iemand voor het eten uitnodigen, heb ik er geen last van.
Slim bedacht Oilell. Mijn man is ook zo dat hij het heerlijk vindt om veel met anderen om te gaan. Hij doet dat meestal wel buiten de deur, zijn vrienden zijn ook lang niet allemaal de mijne. Als hij toch mensen uitnodigt zie ik dat altijd tegenop, maar achteraf is het meestal juist heel gezellig geweest en kan ik het ook best wel. Ik vind het wel raar dat ik na 43 jaar nog steeds tegen alles op zie en het dan later altijd mee vind vallen. Je zou toch denken dat je op een gegeven moment wel went en het ook vooraf al leuk gaat vinden.
Hahaha nee ik vind het nooit wennen. Ik kan het prima vinden met de vrienden van mijn man, hadden deels al de zelfde vriendengroep. Mijn moeder komt uit een grote familie (opa had 8 broers en 8 zussen). Elk jaar hebben we een familiereünie, met nieuw jaar. Elk jaar zie ik er tegen op. Probeer altijd als een van de eerste binnen te zijn, zodat ik niet binnen kom in een bomvolle ruimte en langs iedereen moet. Dan heb ik een tafeltje in een hoekje kiezen met een paar leuke tantes of achternichtjes. En elk jaar was het heel gezellig Mijn man heeft ook 1x per jaar een tante die het verjaardag voor de hele familie viert en een zaaltje huurt. De eerste keer dat we daar naar toe gingen liep hij te klagen dat het zo verschrikkelijk zou zijn. Hij was toen al 2x mee geweest naar mijn familie, wat hij heel leuk vond ("ik heb met je oudoom geregeld dat we met nog wat mensen gaan eten"). Dus ik dacht dat hij er ook gewoon tegen op zag (zoals normale mensen), net als ik elk jaar doe. Dus ik, helemaal lekker op de optimistische toer. Dat het altijd meevalt, dat het achteraf altijd leuk is etc... Het was verschrikkelijk . Tante had een verschrikkelijk sfeerloos zaaltje in een lokale sportkantine. Familie had nul interesse en gaven op open vragen een zo kort mogelijk antwoord, zelfs mijn man kreeg geen fatsoenlijk gesprek op gang (zijn broer was er niet). En toen we weg gingen zeiden iedereen "Gaan jullie nu al? Heel leuk om eindelijk eens kennis gemaakt te hebben". Dat ik dacht: dit zijn meer woorden dan dat je de hele middag tegen me gezegd hebt. En sinds dien vind ik het dus nog moeilijker om mezelf bij elkaar te rapen, omdat het achteraf dus niet altijd meevalt. Soms is het nog erger dan dat ik me aan de voorkant kon voorstellen
Ik heb geaccepteerd dat ik introvert ben. Ik ben niet extreem introvert, ik vind het leuk om af te spreken, maar wel in bekende groepen. Niet dat ik elke keer opnieuw mijn verhaal hoef te doen. Ik heb inmiddels redelijk wat activiteiten buiten de deur en het voordeel is dat je altijd een gespreksonderwerp hebt, nl over je hobby. Ik zit bij een fotoclub, ga naar een spellenavond, ik sport. Small talkjes kunnen, maar hoeven niet, maar in een bekende groep gaat dat me ook redelijk goed af. Waar ik nog wel tegenaan loop, is om buiten die clubjes om met een klein groepje of 1 op 1 nog wat met die mensen wat af te spreken en dan iets anders doen dan fotograferen of spelletjes. Maar daar moet ik dan in investeren en dat kost idd energie in de opbouwfase. Ik word overigens tegelijk ook al gestrest van het idee dat ik meer 'verplichtingen' krijg, want zo noem ik het wel. Iets voor mezelf doen beschouw ik als thuis iets doen voor mezelf, of alleen naar buiten. Dat vind ik echt fijn. Maar als ik behoefte heb aan sociaal contact, dan kan ik weer niet een blik vrienden open trekken om iets spontaan te ondernemen.