ik pik nu pas in op dit topic. Wat een rollercoaster moet het voor jou geweest zijn, de laatste jaren en maanden.... Hele dikke proficiat met de zwangerschap! Leuk dat het een meisje wordt...
Een meisje, hoera!!! Geweldig nieuws!!! Zag je al niet meer voorbij komen bij de MMM clubs Hoe neem je een abbonement op een topic?
Wat een vreselijk lange en emotionele weg heb je af moeten leggen! Gefeliciteerd met je zwangerschap, wat geweldig dat hij nu goed gaat! Hopelijk kun je nu heerlijk genieten van de zwangerschap!
(Deel 1) ... Net als je denkt te kunnen gaan genieten... ... Net als je bedenkt dat je de volgende dag op Schiphol vast nog wel weer iets schattigs voor je kleintje kunt gaan kopen... ... Net als je je eerste zwangerschapskleding hebt durven aanschaffen... ... Net als je eindelijk vertrouwen hebt gekregen... ... Net als je voor het eerst sinds tijden weer even een beetje aan lichaamsbeweging hebt durven doen... ... Dan krijg je ineens weer (een veeg) bruinverlies... ... Dan krijg je kramp en een harde buik... ... Dan slaat de ongerustheid weer toe ... Dan verwijt je jezelf dat je weer actief bent gaan bewegen ... Dan zit je ineens weer in het ziekenhuis... ... Dan schrijf je ineens weer je angsten op, in plaats van de blijdschap en de dromen die je de afgelopen weken durfde en mocht ervaren... Gisteren eindelijk een dag vrij na een volle, langdagige werkweek. Een intensieve werkweek, maar aangezien ik mijn werk erg leuk en uitdagend vind, ervaren ik geen stress. Merkte wel dat ik fysiek moe was, maar dat hoort er ook bij, vond ik. En vind ik nog steeds. Dus gisteren lekker uitgeslapen en door het vele achter het bureau zitten de afgelopen dagen, besloot ik mijn loopschoenen en sportkleding weer eens aan te trekken. De buitenlucht in voor een powerwalk. Muziekje aan. Af en toe een klein stukje in slakkentempo hardgelopen. Het voelde heerlijk, had geen pijn of kramp en het was zo fijn in de buitenlucht te kunnen bewegen. Een momentje geluk, dat alles goed ging. Daarna lekker gedoucht en... ik constateerde toen ik naar de wc ging, wat bruinverlies. Niet veel, maar toch een lichtbevlekt wc-papiertje. Shit... had ik dan teveel gedaan? maar het voelde goed, en ik had geen kramp. probeerde mezelf gerust te stellen en heb direct hartje geluisterd. Het klopte stevig in een mooi ritme. Inlegkruisje in mijn onderbroek en aankleden... En toch spookte het stemmetje van onzekerheid weer door mijn hoofd... In middag zou mijn broertje wat komen ophalen en wat komen brengen: een maxicosi, een voedingskussen en nog wat babyspulletjes. Mijn neefje van 3,5 en nichtje van 1,5 waren mee en we hebben wat in de tuin gespeeld. Toen ze weg waren, ik weer naar het toilet. Enkele stipjes lichtbruin en weer dat veegje bij plassen. Bah. Ook een gespannen, harde buik en lichte menstruatiekrampen. Het zou toch niet...? Ik uitte mijn zorgen toch weer in tranen bij mijn vriend. "Je hebt gewoon teveel gedaan. Het komt goed." Hij gaf me een knuffel en probeerde me gerust te stellen. Maar dat stemmetje bleef spoken... Toch nog diep geslapen vannacht. De volgende ochtend -dus vandaag- geen veegje bruin. Pfew, ik weer even gerust. Hartje geluisterd, ook goed. Ondertussen legde ik al wat spullen klaar voor mijn reis voor morgen. Een kort Europees tripje, van zaterdag tm woensdag. Niet te lang vliegen en pas maandag de eerste afspraken. Daarna naar het ziekenhuis om bloed te prikken ivm mijn schildklier. Nog even naar de wc voor ik op de fiets stapte. Shit, weer een veeg bruin... Na het bloedprikken besloot ik toch even, just in case, naar de afdeling verloskunde te lopen. Ik deed mijn verhaal, uitte mijn bezorgdheid en vertelde dat ik nu niet met een gerust hart zou gaan vliegen morgen. De assistente begreep het en belde wat rond en gaf aan dat het heel druk was. Dat begreep ik uiteraard. Mocht in de wachtkamer plaatsnemen en een verloskundige zou even kijken. Na een half uur werd ik bij een verloskundige geroepen. Niet de allervriendelijkste.... Ze luisterde naar mijn verhaal en gaf op voorhand al aan dat ik maar niet moest gaan morgen. Als ze me zo zag zitten met 'al die bezorgdheid', zou ik mijn werk dan wel kunnen doen? Ik was gewoon te verbijsterd om daar iets zinnigs op te zetten. Mijn bezorgdheid, ja! Kijk eens in mijn dossier, miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, hallo? Dit kindje is een wonder, snapt u mijn angst dan niet? Heb krampen en bruinverlies, een harde buik! Ik wil gewoon weten waar het vandaan komt. Dit alles dacht ik... Maar, ze zou wel even een echo maken. Het kindje spartelde vrolijk rond. Bruinverlies kon door van alles komen. Hadden we geslachtsgemeenschap gehad? Nou, nee. Daar ben ik te bang voor, dat ik wat beschadig zeg maar, al weet ik dat dat niet hoeft. En toen kwam de klapper op vuurpijl:"ja, mevrouw, het kan altijd misgaan hè. Al is de echo nu goed, dat zegt niets." Weer verbijstering. Zoiets zeg je toch niet tegen iemand met mijn verleden? Zoiets zeg je toch überhaupt niet tegen een bezorgde zwangere? Ik maakte er toch een opmerking over, omdat ik in de emotie schoot. Naar haar weten had ze niets verkeerds gezegd. Ik gaf aan dat ze hetgeen wat ze zei nogal helder en to the point formuleerde en dat dit bij erg hard aan kwam. Daar kon zij niets aan doen. Ik zei dat het ongetwijfeld aan mij zou liggen, door mijn onzekerheid en wellicht de hormonen. Dat dacht zij ook, met een blik die me voor mijn gevoel rechtstreeks tot een patiënt met psychische problemen bombardeerde. De rest van mijn tranen slikte ik weg en trok mijn jas aan. Ze adviseerde me wederom niet te reizen, maar wilde het toch even met de gynaecoloog overleggen. Ik knikte. Weer wachten. 10 minuten later kwam ze terug. De gyn had over een half uurtje tijd om naar me te kijken. Ik gaf haar een hand en bedankte haar. Ze keek me vreemd aan en zei niets. En ik weer de wachtkamer in. Toch verdrietig, met nog wat tranen in mijn ogen om de toon van die verloskundige. Geen spanning, zei ik tegen mezelf. Beetje met mijn telefoon gespeeld en ik volgde het gesprek van twee hoogzwangeren die elkaar tegenkwamen in de wachtkamer. Alletwee zwanger van nummer drie, kindjes keurig anderhalf jaar na elkaar en ze liepen gelijk op. "We hebben het ook wel gepland hoor", sprak de een. Waarop de ander lachte en zei dat de derde bij hun een gewenst ongelukje was. Bij zo een gesprek glimlach ik wat weemoedig. Wat bestaat er toch een verschil in het moeder worden. In het moeder willen worden. De een kan het plannen en staat misschien niet eens stil bij het Wonder. Terwijl ik hier op het forum zoveel lieve vriendinnetjes lees en een paar lieve meiden ken die al zoveel jaar knokken voor dat ene wonder. Ook al zoveel tegenslagen hebben gekend. Wat moet je toch gelukkig zijn als je bent zoals deze twee zwangeren, je kindjes kunt 'plannen' of als ze bij wijze van 'ongelukje' tot je mogen komen. Enfin, driekwartier later riep de gyn me. Een lieve dame met lang blond haar. Ze luisterde naar mijn verhaal en gaf aan toch even verder te willen kijken. Ze bestudeerde mijn dossier en zei heel lief: "juist daarom". Ik gaf aan dat ik vooral wilde weten hoe dat bruinverlies nu kwam. Had dit in een eerder stadium al gehad en nu al een paar weken niet. Durfde net een beetje te gaan genieten en nu dit... En morgen zou ik moeten vliegen... Ze zei dat ze ook even mijn buik wilde voelen en een echo wilde maken. Ik weer op de bank en ontblootte mijn buik. Baby'tje deed het goed, maar ze keer vooral naar de placenta. Die lag erg laag. Aan de rechterkant en vooral heel laag. Dat kon het bruine bloedverlies wel verklaren. Maar toch... Ze wilde ook nog zien hoe lang mijn baarmoederhals was, want als die te kort was, in combinatie met mijn laagvliegende placenta en de krampjes, dan was dat geen goed teken. Helaas kon ze het niet zien met de uitwendige echo, dus maar een inwendige. Slik, dacht daar vanaf te zijn. Ik mijn onderkleding uit, met gemak. Maakte een opmerking over het fertiliteitstraject en ze vertelde dat ze voorheen ook IVF-arts is geweest. Dat stelde een beetje gerust. Ik gaf aan dat ik een inwendige echo best weer eng vond. Ze zei dat ze het heel voorzichtig zou doen en als het pijn deed, moest ik het zeggen. Via de inwendige echo kon ze zien dat de baarmoederhals in elk geval lang genoeg was. Maar ook dat er nog wat (oud) bloed in zat. Toch echt van die laag, naar voren liggende placenta, vermoedde ze. Dan kan er ook eerder een vaatje springt. Ze keek nog eens goed en gaf aan dat zo een laagliggende placenta op deze termijn in 5% van de zwangeren voorkomt. De kans is wel groot dat de placenta zich verplaatst en nog wat naar boven gaat, als de baarmoeder groeit. Maar, ik moet echt rust houden. En inderdaad: niet vliegen. Inmiddels weer aangekleed, lichtte ze toe dat het drukverschil voor een gesprongen ader en dus bloedverlies kan zorgen. En dit kan weer zorgen voor krampen. En die krampen zouden zelfs voor vroege weeën kunnen zorgen... Dat willen we niet en in mijn geval al helemaal niet! Dus: rust. Wandelen en fietsen mag, maar niet in bad liggen en zwemmen. Ontspannen en wanneer ik een harde buik voel of kramp heb, rust, rust, rust. Bij onzekerheid, meer bruinverlies (grotere hoeveelheden) en helemaal bij helder rood, direct bellen. Ook 's nachts. Ze stelde me nog gerust door te zeggen dat dit in de meeste gevallen na de 20 weken al minder is, dat de placenta dan meestal al wat hoger ligt. En dat we tegen die tijd kunnen kijken hoe het dan met het vlieg-advies staat. Als de placenta zo laag blijft liggen, dan meer controles en meer rust... Omdat er een risico op vroeggeboorte is en een grote kans (nu al!) op een keizersnede. Het drong tot me door. Rust nemen. Ik vroeg nog of die laagliggende placenta misschien kwam door mijn lopen van gisteren of teveel doen, teveel werken, maar ze stelde me glimlachend gerust. Nee, daar had dat niets mee te maken. Als die placenta minder laag had gelegen, was er met die activiteiten niets aan de hand geweest. Alleen nu wel. (Zie deel 2)
(Deel 2) Ze vroeg me of ze nog een brief voor mijn werk moest schrijven. Ik knikte. Immers, ik kan morgen niet weg. Nu zal mijn leidinggevende me wel geloven (zoiets verzin je nu niet direct), maar zwart op wit is wel zo handig. Ze tikte direct een brief en vroeg me wanneer ik weer een controle had. Die staat op dinsdag 21 mei. Vandaaruit kijken we verder en zal een volgende controle bepaald worden. Ze benadrukte nogmaals met een warme, betrokken glimlach: bij onzekerheid en bloedverlies, direct bellen! Ik knikte en bedankte haar voor haar tijd en het serieus nemen van mijn verhaal. Ze zei dat ze het niet meer dan logisch vond en dat het juist goed was dat ik was gekomen, want vliegen was echt niet verstandig. Nadat ik de afdeling verloskunde had verlaten, heb ik op een rustig bankje in de kantine mijn werk gebeld om te vertellen wat de situatie was. Mijn collega gaat nu alleen op reis en er was alle begrip. Moest maandag ook maar thuis blijven en dinsdag maar zien. Ik baal, omdat ik erg loyaal ben aan mijn werk, maar alles voor ons wondermeisje! Zij groeit goed, ze spartelt en beweegt en dat moet zo blijven! Want nu al houden we zielsveel van dit kleine schepseltje wat zo haar best doet. Wat zo haar best heeft gedaan en ons heeft verrast met haar komst. Vriendlief had ik uiteraard al gebeld en hij zou wat eerder naar huis komen, ook geschrokken. Ook mijn ouders gebeld en die leven ook hartstikke mee. Op de terugweg naar huis een tussenstop gemaakt bij de Jumbo (lekker vers soepje en verse broodjes en een zak chips! gehaald), bij de boekwinkel om een ontspanboek (niet diepgaand, de nieuwe Heleen van Rooyen) en twee tijdschriftjes te halen, bij de natuurwinkel (voor mijn vezels) en tot slot nog bij de hunkemoller waar ik een leuk hemdje en leuke onderbroekjes heb gekocht. Kon nu immers toch niet op Schiphol shoppen... En nu thuis, alweer een tijdje. Ook mijn schoonouders nog even gebeld, die leven ook zo mee... Nu net alles opgeschreven. Schrijven werkt altijd enigszins 'verwerkend en plekje gevend' voor mij. Zometeen maar een warme douche, bij gebrek aan in bad mogen. Tot zover mijn relaas van de dag. Dan denk je eindelijk te mogen genieten en onbezorgd zwanger te mogen zijn, maar nee. Dat zit er voor ons, voor mij, kennelijk niet in. Maar als ons meisje straks levend en wel bij ons mag zijn,maal dit alles het dubbel en dwars waard zijn geweest. Maar eerst nog heel wat aftel momenten en maar hopen dat de placenta zich naar boven verplaatst en de harde buiken en krampen weg blijven... Liefs voor iedereen en fijn weekend, x
Hè jas, wat schrikken weer! Maar goed dat je je door je gevoel had laten leiden, want vliegen mag dus niet. Dat had je anders niet geweten, met dus misschien meer bloedverlies en krampen als gevolg en in het ergste geval dus weeën Wat vervelend dat je zo'n verloskundige treft die het allemaal niet zo snapt, wat je verleden met je doet. Gelukkig was die gynaecoloog een stuk begripvoller. Op zo'n moment heb je dat even nodig. Ik kan begrijpen dat als het druk is, je niet zomaar even kan 'eisen' dat je even tussendoor mag, de anderen zitten daar vast ook niet voor jeuk aan hun grote teen, maar een beetje begrip en serieus naar een verhaal luisteren kost nauwelijks tijd. Gelukkig lijkt alles goed te gaan met jullie kleine spartel-meid! Dat is het allerbelangrijkste. Kan me voorstellen dat het je gerust kan stellen nu je een verklaring hebt voor het bruinverlies? Als ik nu terugdenk (ik heb ook flink wat bruin bloed verloren): Mijn placenta lag ook laag, voor de baarmoedermond. Ik heb nog een extra echo gekregen om te kijken of de placenta naar boven was getrokken -wat gelukkig het geval was, want ja... anders kennie er nie door, hè Dus wellicht was dat ook de verklaring... Ik hoop in elk geval dat het je wat gerust heeft gesteld en dat je snel weer rustig kunt ademhalen nu je weet dat een gesprongen adertje in dat goed doorbloede gebiedje de oorzaak kan zijn. Doe rustig aan en hopelijk kun je snel weer naar een 'geniet-want-ik-ben-zwanger-van-een-fantastisch-gewenst-en-super-spartelig-meisje'- modus Liefs!
Oh meid wat ongelofelijk kl*te!!! Het is echt niet eeerlijk! Ik kan je de hand schudden maar hoop echt dat het rustig blijft verder.. xx
Wauw, wat bijzonder!!! Gefeliciteerd! Toevoeging: Hè, ik had niet gelezen wat je nog meer had gepost. Wat ontzettend naar! Hoop dat 't snel weer allemaal gaat zoals het hoort te zijn..
Juul dat is schrikken en wat een lekkere verloskundige sommige zouden echt een ander beroep moeten kiezen. Wij hebben het ook een keer gehad bij onze tweeling klopte de hartjes niet meer op 9weken nou en dan krijg je dus zo iemand was ook helemaal van de kaart. Neem lekker je rust en denk aan jullie meisje die is op dit moment de aller belangrijkste.
O lieve Juul! Wat schrikken en wat vervelend dat je weer bruinverlies hebt en dan ook nog eens zo'n knorrige vk treft! GRRRRR! Gelukkig toch nog doorverwezen naar een gyn en was deze wel goed. Echt gelukkig. Fijn dat ze op je werk wel echt meeleven en niet schuldig voelen, over 8 maanden kun je weer helemaal aan het werk. Nu pas op de plaats en zoals je al schrijft alles voor jullie meisje! Dikke knuffel voor je/ jullie schrik!
Och jeetjuh, wat een schrikmomentje moet jij doorgemaakt hebben zeg. Gelukkig dat die gyn je wel goed behandeld heeft in tegenstelling tot die vk. Hopelijk kan je snel weer gaan genieten van jullie wondertje...!!
Het wordt ons mmm meisjes soms niet echt gemakkelijk gemaakt nee. Dat heb ik helaas ook moeten ondervinden en precies rond dezelfde termijn als jij Vertrouw wel op jullie sterke meisje en pak en neem je rust. De rest komt vanzelf wel weer! Fijn dat de gyn wel tijd en begrip voor je situatie had en je uiteindelijk "gerust" naar huis kon. Heb vertrouwen Juulz, je hummeltje kan echt tegen een stootje, wij alleen wat minder soms Voel je je meisje al trouwens?
Jeetje, het mag ook niet gewoon.... Ik heb ook 2 vriendinnen die dit probleem hadden tijdens hun zwangerschap. Ze hebben overigens wel allebei gezonde dochters gekregen, maar neem het serieus: rust, rust, rust.... Sterkte meid!
Pff wat een schrik! Gelukkig is jullie meisje ok maar dit geeft wel extra spanning en daar zit je niet op te wachten nu! Ik herken wel een beetje wat je zegt over dat je genoeg hebt meegemaakt. Wij zijn wel niet zo lang en diep de mmm in geweest maar ik heb het toch als zeer heftig ervaren, ik keek echt zo uit naar lekker genieten in de zwangerschap maar kreeg alles op mijn bordje (18wk misselijk, zwangerschapssuiker, bekken instabiliteit) Maar hou je aub aan de tips van de arts! Ik heb te lang doorgelopen met mijn bekken klachten en heb nu verplichte bedrust tot de bevalling. En dat is emotioneel en lichamelijk echt een klap... Wat ga je hard trouwens!
Pffff....wat een spanning weer en, niet om het maar gelijk over mijzelf te hebben maar, het is ZO herkenbaar: het bloedverlies, het bruinverlies, de angst voor een inwendige echo. Ik zei wel eens gekscherend, 'zet mij maar 9 maanden vast aan een echo-apparaat alleen dan heb ik vertrouwen'. Ik heb ook 3x in het ziekenhuis gezeten vanwege bruin/ bloedverlies en zelfs met krampen. Wat ik al eens zei he, ze dachten bij mij een gevoelige baarmoedermond die door de groei van je baarmoeder snel kon bloeden. De gyn zei toen ook 'rust nemen' al gaf ze ook eerlijk toe dat nooit bewezen is dat dit zou helpen. Ik heb tot 39,5 weken nooit kunnen accepteren dat bloedverlies/ bruinverlies bij een zwangerschap kon horen maar mijn kleine meisje is er toch echt je zal waarschijnlijk wel iets meer rust hebben wanneer je de levensvatbaarheidsgrens hebt bereikt, dan zijn de schopjes en het termijn een mooie geruststelling, voor nu even doorworstelen, je meisje vertrouwen geven en elke dag als weer een dag erbij beschouwen
Jeetje wat een schrik en stress waar je niet op zit te wachten.. wel blij dat jullie meisje het goed doet! Ik hoop echt dat er een moment komt dat je min of meer onbezorgd kunt genieten
Och juul toch, wat spannend ineens weer! Ik denk aan je en hoop dat de genoemde adviezen het gewenste effect zullen hebben! Liefs
Lieve Juul, nu ook even bij jou meeschrijven en je laten weten dat ik met je meeleef! Wat ontzettend naar voor je meis, dat je na al die jaren zwanger bent en er dan nog niet echt van kunt genieten. Nu zou je door je verleden waarschijnlijk altijd wel bezorgd zijn geweest tot de dag dat je je meisje in je armen houdt (wat leuk dat je een dochter krijgt!), maar met al deze extra problemen is er echt geen lol aan. Ik hoop dat de rust gaat helpen. Goed dat je er op tijd bij was en niet op reis bent gegaan! Pas je heel goed op jezelf? Schuldig voelen op je werk is niet nodig, daar is dit veel te belangrijk voor! Hou je taai en ik duim en leef enorm met je mee! Liefs en een dikke knuffel voor de schrik, Miss