Ja, ach een tweede. Jeetje wat kun je daarover wikken en wegen. In eerste instantie moesten we 1 jaar wachten vanwege de keizersnee. We hadden nog een cryo over van onze ivf. Die hebben we 2 maanden geleden toch een kans gegeven. Want we konden het niet over ons hart verkrijgen die zomaar "weg te gooien" Maar helaas heeft de cryo de ontdooing niet overleeft. Dus wijn adden zoiets van ok klaar, we gaan niet de mmm meer in. We zijn al wat ouder ( ik bijna 41 en man bijna 45) ja de kans dat t kindje misschien niet gezond is, is veel groter. Maar het blijft toch knagen, je gevoel zegt iets anders dan je verstand. Dus we proberen het nog 3 mnd zelf( tot mijn verjaardag), lukt het niet is het echt goed zo. Mag as week testen als ik niet ongi wordt. Maar denk eerlijk gezegd niet dat het gaat lukken. Lukt t wel zijn we misschien wel even samen zwanger. Met ons meissie gaat het heel goed. Ze is nu bijna 20mnd en een pittig dametje. Maar o zo lief, we genieten elke dag van haar.
Mooi buikje Juul! Ik heb bh's gekocht bij Hunkemöller. Beetje sportbh-achtig, zonder beugels en met klittenband verstelbare schouderbandjes. Ze hadden echt niks met leuke kantjes en randjes enzo, dus voor nood eerst deze maar gekocht (2 cups groter dan normaal, haha, en ik denk dat ik misschien nog wel een keer een cupje groter moet). Hoe ik me verder voel: wel goed eigenlijk. Alleen heb ik denk ik afgelopen week een beetje te zwaar getild. Niet bij nagedacht en zo een paar (buiten)potten met planten opgepakt en versjouwd. Nu dus bij inspanning last van de buik, onderin. Maar dat gaat hoop ik snel weer over. Mijn navel is al bijna helemaal naar buiten geplopt. Gek hoor
Juulz, wat heerlijk te lezen dat alles dik in orde was! Heb je al het gevoel dat je steeds meer en meer kunt genieten? Het blijft uiteraard spannend. Iedere keer weer een nieuwe mijlpaal. En deze zijn jullie weer voorbij!
Juultje! Wat heb ik toch lang gehoopt dat ik dit eens bij jou zou mogen lezen: KDV, 20 weken echo, enz.... Ik heb gelukkig de luxe dat mijn moeder full time house-mommy is, en ook nog eens erg jong(44) Dus bij mij was t eigenlijk heel makkelijk, Beer gaat 12 uur per week naar mijn moeder. Meer werk ik ook niet, heerlijk zo veel thuis zijn met Beer. En moet ik eens exta werken, dan springt mn moeder ook bij. Bij mijn moeder zijn er ook altijd veel kleine neefjes en nichtjes, dus de omgang met andere kinderen leert hij zo ook wel. Gelukkig gaat dat erg goed. Fijn dat alles met de 20wk echo goed was, prachtig he?! Zo een enorme geruststelling dat alles goed is, tenminste dat had ik wel. En over de placenta/schoppen: Ik voelde Beer al tussen de 16e en 17e week. Maar mijn volledige placenta lag tegen mijn rug aan, geen klein puntje aan de voorkant. Daarom voelde ik m zo vroeg al. xxxx Ps krijg ik nog een pbtje van je terug?
Even een korte update vanuit Frankrijk. Jawel, Frankrijk, want ik mocht toch vliegen. En het is ook goed gegaan. We zijn er helaas maar een paar dagen en vliegen maandagochtend alweer terug, maar toch. Vriendlief is blij zijn ouders weer te zien, al gaat het met zijn vader niet zo goed. Hij heeft veel pijn door een acute nierstenen aanval. En de oudste broer van zijn moeder is eergisteren overleden, dus zijn ouders moeten komende week ook naar NL voor een bezoek aan de arts en de begrafenis. Ze zijn dus blij dat wij wat afleiding komen brengen. Nu ik dot schrijf zit ik in mijn zwangerschapsbikini onder een boom bij het zwembad, waar wifi is. De buik groeit nu echt met de dag! Ik voel nu echt dat ik dikker wordt. Helaas wel weer wat meer last van obstipatie, maar dat hoort er vast bij. Het ging een tijd goed, maar nu weer niet. Terwijl ik niet anders ben gaan eten. En drink veel. Op Schiphol kon ik het niet laten een t-shirtje te kopen met de tekst Dream come true... Roze, ook nog eens. E niet eens een speciaal zwangerschapstshirtje, maar een maar medium ipv xs en ik kan er nog even in doorgroeien . Dus, dit keer alleen maar een hele blije en zonnige update! Behalve dan die obstipatie, maar die neem ik op de koop toe . Veel liefs en genieten jullie ook van de zon daar! X Ps denk baby soms te voelen, maar nog steeds niet heel overtuigend... Hoop dat dat snel komt!
Even een korte update vanuit Frankrijk. Jawel, Frankrijk, want ik mocht toch vliegen. En het is ook goed gegaan. We zijn er helaas maar een paar dagen en vliegen maandagochtend alweer terug, maar toch. Vriendlief is blij zijn ouders weer te zien, al gaat het met zijn vader niet zo goed. Hij heeft veel pijn door een acute nierstenen aanval. En de oudste broer van zijn moeder is eergisteren overleden, dus zijn ouders moeten komende week ook naar NL voor een bezoek aan de arts en de begrafenis. Ze zijn dus blij dat wij wat afleiding komen brengen. Nu ik dot schrijf zit ik in mijn zwangerschapsbikini onder een boom bij het zwembad, waar wifi is. De buik groeit nu echt met de dag! Ik voel nu echt dat ik dikker wordt. Helaas wel weer wat meer last van obstipatie, maar dat hoort er vast bij. Het ging een tijd goed, maar nu weer niet. Terwijl ik niet anders ben gaan eten. En drink veel. Op Schiphol kon ik het niet laten een t-shirtje te kopen met de tekst Dream come true... Roze, ook nog eens. E niet eens een speciaal zwangerschapstshirtje, maar een maar medium ipv xs en ik kan er nog even in doorgroeien . Dus, dit keer alleen maar een hele blije en zonnige update! Behalve dan die obstipatie, maar die neem ik op de koop toe . Veel liefs en genieten jullie ook van de zon daar! X
Juul, als je denkt de kleine te voelen dan is het zo hoor! Gecondoleerd met verlies van je oom. Fijn dat jullie schoonouders nu wat afleiding kunnen brengen. Geniet er verder lekker van, even lekker eruit!
Lieve Juul, wat klinkt dit allemaal heerlijk (..behalve dan die nierstenen van je sv)! Geniet lekker van jullie vakantie. En probeer maar eens je hand op je buik (beste als je ligt denk ik) te leggen als je beebje denkt te voelen. Soms voel je echt schopjes tegen je hand. Dan weet je zeker dat het toch echt je darmen niet zijn..!
Hoi Juulzon Beterschap voor opa in spe en gecondoleerd met je oom. Fijn dat je er een paar dagen uit bent, wat heerlijk dat je geniet in zwangerschapsbikini bij het zwembad. En nog fijner, ik las dat jullie kleine meisje een goede 20-weken-APK-echo gehad heeft! HOERA! tiptop nieuws....je mag al bijna aftellen tot je zwangerschapsverlof en nog wat regeldingetjes doen zoals kraamzorg enzo...fijn! zelf vond ik het heerlijk om 6 wkn tevoren vrij te zijn...als je moppie 2 weken overtijd is krijg je alsnog 10 weken erna . En over 4 dagen werken...tja...ben je van plan borstvoeding te geven? als het lukt dan wil je écht niet aan het werk hoor en zeker geen 4 dagen...geloof me...je wordt dan de grootst mogelijke huismus die er bestaat...en hele dag alleen maar in katzwijm liggen naast je baby en elk dingetje volgen en daar dan de hele dag over praten . Ik dacht altijd dat ik wel fulltime wilde blijven werken "want ik was toch niet zo'n baby-mens, meer van de kleuters want die kunnen praten"...ha,ha,ha...maar die hormonen regelden dat toen wel. Misschien overkomt jou dit ook wel. Kun je anders iets met ouderschapsverlof doen? of is dat niet mogelijk?
Weer vanuit Frankrijk, maar dit keer vanuit een koude tent bij het zwembad (de enige plek waar wifi is) in de stromende regen. Met mijn schoonvader gaat het gelukkig weer beter, hij heeft inmiddels pijnstillers gekregen, nadat de huisarts vanuit NL een recept heeft gefaxt. Ze gaan nog niet vanavond naar NL, maar gaan dinsdag rijden. Helaas hebben we slechts een dag zon gehad, de dag dat ik mijn zonnige verslagje schreef. Gisteren wolken en een stuk kouder, vandaag keiharde regen en onweer. En eerlijk gezegd zit ik verre van lekker in mijn vel na een gesprek met mijn schoonmoeder gisteren. Heb geprobeerd dit op te schrijven en durf het hier wel te uiten, een stukje in de anonimiteit. Het is vanuit persoonlijke beleving geschreven en niet kwetsend bedoeld. Dat voorop gesteld... Wellicht dat (oud-) MMM-meisjes zich in delen zullen herkennen, misschien ook niet.... X
Het is 09.49 en vandaag is de laatste dag dat we bij mijn schoonouders in Frankrijk zijn. Ik zit nog in het kleine bedje in de logeerkamer, bewust met mijn oordopjes nog in. Me nog even willen afsluiten voor het geroezemoes en de wakkere geluiden van het huisje. Net als gisteren, is het hier (helaas) weer zwaar bewolkt. Het is niet koud, het regent (nog) niet, maar de lucht ziet er grijs uit en het wolkendek heeft een onvoorspelbaar karakter alsof die druppels toch ieder moment kunnen gaan vallen. Stiekem baal ik een beetje, want wat ontspan ik toch altijd van zon en warmte. Wat had ik me erop verheugd om gewoon na alle drukte van de afgelopen periode een paar dagen met mijn boek en tijdschriftjes in het zonnetje te kunnen zitten. Helaas... Degene die mijn vorige topic hebben gelezen, weten dat de relatie met mijn schoonfamilie op het gebied van de MMM nog wel eens op (wederzijds) onbegrip stuitte. Voor mij heeft dit de afgelopen jaren voor heel wat verdriet gezorgd. De specifieke schoonzus die door kwetsende opmerkingen in stilte door mij tot 'vieszus' werd benoemd. En mijn schoonouders, wat heus lieve mensen zijn met een goed hart, maar gewoon compleet geen besef hadden van wat ik ervaarde. Hoe vaak ik het geprobeerd heb uit te leggen, minstens zo vaak begrepen zij het niet. Hoe vaak ik huilend terug in de auto zat en langzaam maar zeker de bezoekjes ben gaan vermijden tot de hoogstnoodzakelijke bezoekjes. Want iedere keer die muur van onbegrip en de pijnlijke doch goedbedoelde opmerkingen in ontvangst nemen liepen telkens weer uit op een huilende terugrit en ruzie met mijn vriend. Gisteravond had mijn vriend zijn ouders getrakteerd op een etentje. De avond ervoor hadden zij ons overigens getrakteerd. Het gesprek ging grotendeels over oppervlakkigheden, de broers en hun gezinnen. De fameuze 'vieszus' is dus ook zwanger, na heel lang proberen - 1 jaar- van een dochter en er werd gespeculeerd over de naam. Nu noemt mijn vader onze kleine als 'werknaam' voor de grap Annabel, maar Schoonmoeder is ervan overtuigd dat dit de naam is schoonzus deze aan hun dochter gaat geven. En ik moest maar niet vertellen dat mijn vader onze kleine zo noemt aan schoonzus. Dat zou schoonzus vast niet waarderen en het zou geen leuk grapje zijn. Gesprekken in die trant. Op een gegeven moment ging het gesprek over kinderboeken en de diepere betekenis die er soms achter verhalen kan zitten. Ik ben zelf dol op de verhalen en met name de schrijfstijl van Toon Tellegen, waarvan veel verhalen eigenlijk meer geschikt zijn voor volwassenen. Zo hebben al zijn karakters, dieren die in een bos wonen, een eigen karakter en eigen trekken. Alle dieren denken na over hun gevoel, hebben een kwetsbare kant en dat beschrijft Toon Tellegen erg knap. Zo is de Mier eigenlijk heel eenzaam, een denker en piekeraar en weet soms geen raad met zijn gedachten, waardoor hij uieindelijk de eenzaamheid opoekt, de Sprinkhaan een hele harde werker die vooral zijn best wil doen voor anderen, om het een ander naar zijn zin te maken en zichzelf dan vaak achterstelt en vergeet. De Eekhoorn stelt veel vragen en wil alles weten, koestert de vriendschap met zijn beste vriend De Mier enorm en is ietwat naïef. De Tor is echt somber en depressief en hierdoor best zielig. En zo zijn er nog veel meer karakters die knap worden omschreven, zonder direct zo 'zwaar' over te komen zoals ik het nu schets. In het boek 'Misschien Wisten Zij Alles' worden de verhalen verteld, maar er zijn ook losse boeken van de meest uitgesproken karakters, die duidelijk voor volwassenen bedoeld zijn (zoals Het Vertrek van de Mier). Dit laatste boek was tijdens mijn MMM tijd wel een favoriet. Herkende me in het willen afzonderen en me eenzaam voelen in gedachten.
Enfin, ik probeerde dit (een beetje tevergeefs) uit te leggen aan mijn schoonouders. Niet zo diepgaand zoals ik hier doe, en dat de Mier mijn favoriete personage was, maar eerder dat je met boeken en karakters onderwerpen voor kinderen heel goed bespreekbaar kunt maken. Mijn schoonmoeder zei vervolgens heel lief dat ze zei dat ze mij op een dag ook nog wel een kinderboek zag schrijven. Hierop zei ik, zoals ik altijd zeg, dat ik dit misschien nog wel eens wilde doen. Als De Tijd Daar Zou Zijn. Maar dat ik eerst, misschien tijdens mijn verlof straks, mijn hele schrijven van tijdens de MMM misschien eens wilde ordenen. Kijken wat ik daarmee kon. Als ik het hierover heb, raak ik toch vaak nog emotioneel. Omdat het onderwerp een onderwerp is waar nog te weinig over gesproken wordt. Omdat zoveel lotgenootjes vaak tegen eenzelfde Eenzaam gevoel oplopen. Een gevoel wat eigenlijk, eigenlijk alleen te herkennen en begrijpen is als je er zelf in hebt gezeten. Nog altijd voel ik een drang om het begrip hiervoor bij anderen, zoals mijn schoonmoeder, te verkrijgen. Maar begrip laat zich uiteraard niet afdwingen. En toch probeerde ik het, tegen beter weten in... Ik benoemde in alle openheid dat haar opmerkingen mij in het verleden vaak gekwetst hadden. Dat als zij zei: "maar ga nu eerst verhuizen, daarna komt het vast goed" of "lekker op vakantie en het even loslaten" bij mij compleet verkeerd landden. Dat als ik dus ging verhuizen of op vakantie ging, de problematiek wel even was opgelost? Dus, fertiliteitsafdelingen kunnen opgeheven worden, makelaars en reisorganisaties, hier wacht u een nieuwe doelgroep! Verminderde vruchtbaarheid? Ga op vakantie! Verhuis! En de Baby zal komen. Op het moment dat je in de MMM zit, probeerde ik uit te leggen, dan hoeft een ander je niet van ongevraagde adviezen of goedbedoelde adviezen te voorzien. Vaak is luisteren meer dan genoeg. En medeleven. Een knuffel. Vragen of je iets kunt doen, wat vaak niet kan. Maar die ongevraagde goedbedoelde adviezen! Ik was er werkelijk allergisch voor. Mijn schoonmoeder begreep het niet. Nog steeds niet. Sterker nog, ze verweet het me, dat ik dit zo zag. Op het moment dat zij namelijk zulke opmerkingen had gemaakt en ik tranend terug in de auto zat, vaak nog ruzie met mijn vriend erbij ' omdat zijn moeder het toch goedbedoelde, dus waarom reageerde ik dan zo?', heb ik de volgende dag een sms gestuurd dat ik even afstand nam omdat ze me gekwetst had. En dat ik wel van me zou laten horen wanneer ik eraan toe was. Tijdens het gesprek gisteravond bleek dat dit haar destijds zelfs boos had gemaakt. Hield ik dan niet van haar? Het liefst had ze me toen direct willen bellen omdat ze boos en gekwetst was, maar mede door mijn schoonvader, heeft ze mijn besluit destijds maar geaccepteerd. Het nog altijd niet begrijpende. Dat dit bij haar had gespeeld wist ik oprecht niet. Dat gaf ik ook aan. Er kwam bovenop dat ze het nog steeds begreep. Dat ik toen bovendien nog niet zo lang bezig was... Ik was toen nog niet eens met IVF bezig zei ze. In gedachte slikte ik. Weer. En ik besefte me dat ze het nooit zal begrijpen. Gewoon niet. Wij waren toen al een hele tijd bezig. We hadden al een jaar Clomid, al meerdere onderzoeken en een miskraam erop zitten. We stonden op de vooravond van IVF... Dus als iemand nog niet IVF-t ben je nog niet zo lang bezig? Maar ik zei niets en probeerde glimlachend verder te luisteren. De tranen slikte ik weer in. En ik zei dat ik het heel vervelend vond dat ik dit gevoel destijds bij haar had opgewekt. Probeerde uit te leggen dat ik hetgeen tegen mij gezegd wordt, vaak weeg. Een opmerking voor mij vaak meer is, dat ik erover nadenk. Dat juist zulke zaken in tijden van verdriet harder kunnen aankomen en dat ik er misschien wel gevoelig voor was geweest. Wat ik zelf ook logisch vond. Mijn schoonmoeder luisterde en vertelde dat de dochter van hun oude buren, nu 37 jaar, net een vijfde mislukte IVF of ICSI poging achter de rug had. Ze wist niet meer wat, of het ivf of icsi was. En dit stel had nu gezegd, we gaan eerst verhuizen en het huis op orde maken, dan een verre reis maken en dan zien we wel weer verder. Dit bracht haar op haar opmerking destijds: dit had ze precies zo bedoeld! En waarom begreep ik dat nu niet?
Wederom besefte ik dat ze mijn gevoel nooit zal begrijpen. Welke uitleg ik ook gaf. Maar toch antwoordde ik. Nog altijd zonder het verdriet en de onmacht die ergens wel ervaarde. Ik vertelde haar dat het voor mij niet zou hebben gewerkt. Dat ook al zouden we ons op het huis focussen en de meest waanzinnige reis maken, ik de kinderwens, dat intense gemis, het enorme verlangen, het incompleet voelen, niet zou kunnen loslaten. Dat een jaar er niet mee bezig zijn, mij zou doen denken aan mijn AMH wat achteruit kon gaan, eicellen die van mindere kwaliteit zou worden, de innerlijke onrust die het me zou geven... Dat dit voor mij geen oplossing zou zijn en me meer spanning zou bezorgen dan het me rust zou geven. Begrip verwachtte ik al lang niet meer, want dit gesprek had me duidelijk gemaakt dat er altijd mensen zullen zijn die de worsteling en het vechten van MMM-meisjes nooit zullen kunnen begrijpen. Niet uit onwil, maar het gewoon niet kunnen. Het niet kunnen bevatten. Zij vroeg om mijn begrip voor hoe zij het zag en ik gaf aan dat ik absoluut besefte dat ik begreep dat zij het allemaal meende beste intenties bedoeld had. Dat het uit een lief en goed hart kwam en dat zijn het zo ervaarde, vanuit haar perspectief. Hierop zei ze dat ze ook echt haar best had gedaan zich in mij te verplaatsen. Ze had er veel over gelezen en ook op televisie gekeken. Ze had zich er echt in verdiept. Bovendien had zij ook een miskraam gehad en heeft het een jaar geduurd voor ze zwanger was van de tweelingbroers van mijn vriend. Ik knikte en zei dat ik dat ook heel lief vond en heel bijzonder. Maar dat soms de wijze waarop iets gezegd werd, ook heel belangrijk kan zijn. En dat luisteren en medeleven vaak volstaat. Maar zo zat zij niet elkaar zei ze. Bovendien zegt zij wat ze denkt. En als ze haar mening ergens over wil geven, dan doet ze dat. Ze wil zich niet inhouden. Hierop gaf ik aan dat ze dat voor mij ook niet hoeft te doen, maar dat ik dit meestal wel doe. Niet alleen als het op de MMM aankomt /aankwam, maar dat ik dit altijd al heb gedaan. Ja, ik ben van de woorden. Ik probeer vaak de juiste woorden te zoeken. en natuurlijk flap ik er ook wel eens wat uit, maar niet als het om onderwerpen zoals ziekte, gevoel, emotie, pijn,verdriet of hele persoonlijke zaken gaat. Dan wil ik geen oordeel vellen, maar luisteren. Dan zoek zoek ik naar woorden of zeg niets en geef een knuffel. Ieder reageert op zijn of haar manier en heus, er is niet één juiste manier... En wat voor de één juist is, hoeft voor de ander niet juist te zijn... En hierin verschillen Schoonmoeder en ik. Nog een laatste onderwerp bracht ik nog op in alle eerlijkheid en het open willen zijn. Hoe onbeschrijflijk blij en gelukkig ik ook ben met het wondermeisje in mijn buik, de jaren van de MMM wis je niet zomaar uit. Die draag je met je mee. En het kan me nog steeds raken dat er vrouwen zijn die zomaar een derde of vierde kindje kunnen plannen of per ongeluk zwanger worden en 'het kind maar houden al was het eigenlijk niet gepland'. Dat is iets wat in mij zit. Als ik zo een verhaal hoor van een niet-lotgenootje, dan hoor ik het aan en luister ik in stilte. Maar het kan me wel raken. Niet dat het overheerst, maar het doet me wel weer stil staan bij de MMM-vechters, vaak in stilte met stil verdriet. En er zijn zoveel (schoon)moeders voor wie dat stukje onbekend is, die dat verdriet niet kennen. En dat is nu net wat ik Als ik een boek zou gaan schrijven, hoop te bereiken. Het stukje begrip voor de stille strijd, het verdriet waarover eigenlijk niet gesproken wordt. Want de MMM laat littekens achter, ongeacht het resultaat. En dan is mijn verhaal- zoals het ernaar uitziet - eentje met Een Happy End, maar er zijn zoveel verhalen die dat niet hebben... En hoe zij zich moeten voelen, daar heb ik weer geen besef van... Mijn schoonmoeder vond dit nog altijd lastig te plaatsen. Ze begreep niet goed dat ik, nu ik zwanger ben, dit niet achter me kan laten. Dat zou toch veel beter zijn. De tijd heelt immers alle wonden? Tja, voor sommige waar, maar littekens blijven. En al is iets geen open wond meer, een litteken herinnert je wel aan de wond die was...
Een lang en voor mij toch wel zwaar gesprek, zonder dat ik dit nadrukkelijk wilde laten merken. Dat zou voor een langer gesprek zonder andere uitkomst zorgen. Uiteindelijk sloot ik het gesprek af en gaf mijn schoonmoeder een knuffel. En bedankte haar voor het gesprek en bood mijn excuses aan dat ik haar destijds zo gekwetst had. Dat was mijn bedoeling nooit geweest. Dat vond ze onzin, dat was nergens voor nodig. Ik vond van wel. Ben daarna nog even onder de douche gaan staan, om te proberen of ik het gesprek van me af kon laten glijden. Maar het lukte niet. Het spookte teveel door mijn hoofd. Probeerde rust te vinden door nog even naar de hartslag van onze dochter te luisteren en praatte in gedachte nog even met haar. Maar toch bleef het dwalen in mijn hoofd. En voor het eerst sinds maanden kwamen er weer wat dichtsels op papier. Toen vriendlief uiteindelijk na nog wat wijntjes met zijn vader - hij had het gesprek grotendeels gemist, omdat het gesprek voor het grootste deel in het huisje van zijn ouders na het eten had plaatsgevonden- op kamer kwam, heb ik hem niet verteld wat er door me heen ging. Pas rond een uur of één vatte ik uiteindelijk de slaap met een onrustig hoofd. En nu, inmiddels is het 11.33. Nog altijd zit ik met mijn oordoppen in, nog even in mijn eigen wereldje. Moet zo wat eten en moet zo maar weer even mijn happy face opzetten en uit mijn gedachtenwereld komen. Gelukkig staan de gedachten nu op papier, waardoor ze een plek hebben. Stiekem merk ik dat ik het ergens heel jammer vind dat mijn schoonmoeder het niet begrijpt. Anderzijds begrijp ik het ook wel weer en neem het haar vooral niet kwalijk. Zoiets kun je en moet je ook niet willen afdwingen. Tegelijkertijd denk ik glimlachend aan mijn eigen moeder. Mijn lieve mama, die alle jaren zoveel heeft geluisterd, nooit met goedbedoelde tips is aangekomen en er altijd op haar manier was. Hoeveel steun ze me gaf, zonder dat ze het wist. Of misschien ook wel, maar bescheiden als ze is, er nooit zelf over is begonnen. Ineens mis ik haar intens en wilde dat ik haar nu kon bedanken. Voor het er zijn, zoals ze er altijd is. Zonder mening, zonder oordeel. Altijd klaarstaan. Na het gesprek van gisteravond voel ik nu ineens een intense dankbaarheid naar mijn eigen lieve mamsje toe. Niet dat deze er niet eerder was, maar het besef ervaar ik op dit moment van schrijven heel sterk. En zoals zij (en mijn vader trouwens ook!) er voor mij altijd geweest is en is, zo wil ik er ook voor mijn dochter gaan zijn. Ga nu eindelijk maar dit bed uit. Helaas nog steeds geen zon. Stiekem denk ik, was ik maar in NL, in mijn eigen tuintje. Dan had ik lekker, zoals ik had gehoopt hier te kunnen doen, kunnen lezen in de tuin. Maar we zijn nu hier. En voor vriendlief is het fijn bij zijn ouders te zijn. Hoe anders zijn ouders ook zijn dan ik ben, het zijn zijn ouders. Dus: hoofd onder de kraan en just Smile.... --------------------- Inmiddels ruim een uur later. Heb gepoogd niet al teveel te laten merken van mijn gevoel. Heb wat gegeten en ben naar het zwembad gelopen, waar ik nu in de restaurant tent zit, want het valt met bakken uit de hemel en het onweert gigantisch... En dat in juni in Zuid-Frankrijk... Zal blij zijn als we morgen weer thuis zijn.... X
Ik hou van blije zonnige updates fijn dat alles goed gaat, en die obstipatie, weet er alles van, hele nare zwangerschapskwaal vond ik het maar ja, het hoort erbij! Ik denk dat je altijd achteraf, als je beebje er is, het beste kan zeggen hoe je het 'had willen indelen: wij hebben ervoor gekozen dat ik 3 dagen werk en manlief 5, achteraf had hij toch liever ook een dag gehad, in de toekomst doen we dat alsnog. Ik zelf vind het heerlijk om te werken, heb de volwassen-mensen wereld ook nodig om bij tijd en wijle te relativeren en om bij thuiskomst driedubbel te genieten van mijn meisje. Ook ben ik heel blij dat wij gekozen hebben voor het KDV, mijn schoonmoeder had gerust drie dagen willen oppassen maar dat wilde ik niet, ik merk dat ik graag mijn eigen lijn voer in de opvoeding en (schoon)ouders voeren ook graag hun eigen lijn en ik merk dat ik daar toch minder flexibel in ben dan gedacht maar ja, das voor iedereen zo persoonlijk! Dus heb absoluut geen oordeel over hoe andere het invullen, maar ik vind dit heel prettig. En zoals al eerder gezegd, het sociale aspect vind ik hèèl belangrijk!
Gedichtsels van gisteravond: Woorden op een weegschaal De een doet het wel, de ander niet Maar woorden, al dan niet gewogen Doen goedbedoeld, soms toch verdriet Iedereen die de dingen Vanuit een eigen perspectief ziet De een probeert de ander te begrijpen En soms wil je graag, maar lukt dat niet Woorden liggen vaak gevoelig Ongevraagde meningen ongeventileerd Woorden lijken soms zo onschuldig Achteraf blijkt er vaak meer bezeerd Woorden op een weegschaal Voor de één een vanzelfsprekendheid De ander staat er niet bij stil En wil ongewogen woorden kwijt De kunst voor de wegende woordenaar Is het ongewogen woord niet te willen wegen Want doe je dat per ongeluk toch Kom je het goedbedoelde, op een verkeerde manier tegen En vice versa geldt wellicht hetzelfde Degene die de woorden niet op de weegschaal legt Zal misschien achteraf eens bedenken Waarom de ander stil is en niets terug zegt Gevoeligheid ligt vaak op de loer Bij het gesproken woord Al dan niet gewogen Kan een gesprek plots worden verstoord Daarom is het vaak belangrijk Te weten wie wat zegt Is de ander wel of niet Iemand die woorden op een weegschaal legt? De kunst is dit onbewust te doen En je gesprekspartner te respecteren Te beseffen dat je het wel of niet wegen Niet aan of af kunt leren Helaas gaat dit niet vanzelf En kost het vaak meer dan één keer praten Voor je weet wie de ander is En soms krijg je het nooit in de gaten Het hoeft ook niet bij iedereen Maar bij mensen van wie je houdt Is het weten van welk type woordenaar iemand is Vaak meer waard dan goud Je voorkomt onbedoelde effecten Van het uitgesproken woord Je kunt de ruis wegnemen Zodat de boodschap wordt gehoord Immers, dat is het belangrijkste Dat de boodschap aankomt van wat wordt gezegd Dat als woorden worden gewogen niet op een verkeerde manier op de weegschaal kunnen worden gelegd En zo kan ik nog veel meer woorden dichten En op de weegschaal leggen en nog een keer Zo kan ik blijven wegen tot ik een ons weeg Maar liever weeg ik toch iets meer...