lastige van zon boek schrijven is wel dat schoonouders, schoonzus enz het ook zullen lezen. Dat zou mijn dilemmea in jouw geval zijn. Want verder houd denk ik niets je tegen met jouw schrijfstijl, die gaan als zoete broodjes over de toonbank
Dank, wederom, voor wat jullie schrijven. Die dingen die jij benoemt, Chantal, dat schoonouders het mee zullen lezen, zou inderdaad een beetje een dilemma zijn. Aan de andere kant, zo ervaar ik het wel. En dat is juist hetgeen waar je in de MMM toch veel tegen aan loopt... Dus denk dat Als ik alles toch eens wil gaan bundelen, ik het er toch in hou. Al weet ik dat ik er wellicht aan de kant van schoonfam wel mensen mee zal kwetsen. Maar eerlijk gezegd ben ik een beetje over dat stadium heen. Klinkt misschien egoïstisch, maar mijns inziens moeten zij dit ook kunnen relativeren. En anders zou ik ze van harte aanraden om ook hun gevoel op papier te gaan zetten . Dus toch de cursus eerder... Check.... X
you go girl! zou met censuur ook lang niet zo pakkend en herkenbaar zijn, want zijn juist die boeken die missen, dat stuk wordt eigenlijk nooit besproken. Who knows, wie weet als die ukkepuk er straks is.
Ha ha stiertje, dat sowieso! Ook ivm werk... Maar wij mailen daar nog wel over, als de tijd daar is! Jij gaat ook al hard zeg!
Gaan we zeker doen!! Ja, gaat enorm hard. Buik ook ... Heb je je meisje al beter kunnen voelen? Ik heb weken gedacht/getwijfeld: zijn het nu m'n darmen of is het nu het kindje, en ineens was het duidelijk! Zal bij jou ook vast snel zo zijn!
Ik lees nu je niet zo zonnige verslag uit Frankrijk, en het gesprek met je schoonmoeder. En rillingen van herkenning, verdriet en machteloosheid gaan over mijn rug. Je zou soms stilletjes kunnen schreeuwen, krabben, huilen, omdat je je zo machteloos en eenzaam voelt in je verdriet. En zo onbegrepen. En je ook soms afvraagt 'hoe kan dat nou, hoe kunnen ze dat nou niet begrijpen, waarom kan ik dat niet duidelijker verwoorden'. Helaas gaat het bij mij juist om mijn eigen moeder/ouders. En ik heb juist meer begrip en steun mogen ervaren van schoonouders en vrienden. Zelfs de geboorte/dood van ons zoontje werd afgedaan met 'wees blij dat je geen voldragen kindje kreeg die stierf in je armen, en het was net een eens echt kindje want hij was nog niet eens levensvaatbaar'.... Dat laat diepe sporen achter en de kloof wordt steeds dieper. Maar ik heb dezelfde houding als jij: ze kunnen het niet, ik kan op mijn kop staan en ze zullen niet begrijpen hoe kwetsend hun woorden zijn. Dus sta ik daarboven. Inmiddels kan ik dat. Vergeten niet. Maar ik ben zo blij voor je dat de zwangerschap zo voorspoedig gaat! Nog even en de 26 weken zijn voorbij. Zo spannend weer, maar ook zo mooi! Heb vertrouwen erin!
Dankjewel Gabrielle. Wat moet het erg zijn als je eigen je ouders je niet aanvoelen, zo een andere visie hebben. Maar fijn dat je de steun wel bij je schoonouders kreeg destijds. Jouw verhaal blijft iedere keer weer zo raken... Uiteindelijk hoort acceptatie in zekere zin bij afscheid van een droom of een wens, maar hoe accepteer je zoiets oneerlijks als jullie is overkomen met de kleine F? Dat blijft een litteken, een pijnpunt. Het verdriet en gemis krijgt een plekje in de loop der tijd, maar het blijft altijd, jaar in, jaar uit. En als mensen dat niet (willen/kunnen) begrijpen, laat ze dan om elk geval geen onnodige opmerkingen maken, maar respecteer jou in jouw pijn en verdriet.... Soms vraag ik me wel af of sommige mensen het gewoon echt niet kunnen of willen zien. Hoe onmogelijk het ook is om voor te stellen... Lief dat je nog altijd meeleest trouwens! Hier: het gaat goed... Hoe fijn het is dat de rust dan eenmaal thuis weer tot je komt... Project zolder vordert gestaag en we hopen dus dat de zolder begin juli gereed is om er vloer te gaan leggen en te gaan verven. Daarna, zal rond augustus zijn, echt aan de slag met de babykamer! We gaan zaterdag naar de BabyPark om ons te oriënteren op kinderwagens. We krijgen deze van mijn ouders . Zo lief! We denken aan de Joolz Day Earh Elephant Grey of misschien de Tokyo limited edition. Deze laatste is helemaal zwart aan de buitenkant, maar de kap heeft een mooie bekleding, vol symboliek. die symboliek spreekt me wel aan. En vriendlief vond de hele zwarte uitvoering wel erg stoer. Nu vraag ik me wel af of dit niet heel besmettelijk is.... Of snel verkleurt ofzo. Ervaringen zijn welkom . Ook krijgen we waarschijnlijk via via een wiegje zodat de kleine de eerste maandjes bij ons op de kamer kan slapen. Vind ik voor de nacht wel een prettig idee. Ook mogen we de box overnemen of lenen van een vriendin, dus dat scheelt ook weer! Buik groeit nog netjes en weeg nu rond de 55,5 kg, dus dat gaat de goede kant op! Donderdag weer even naar ons kleintje kijken voor een placenta controle!
Wij hebben een zwarte wagen (maxicosi) maar vind m nogsteeds mooi! Is ook niet verkleurd en niet echt besmettelijk.. Leuk om met zulke dingen bezig te mogen zijn he
Vivvv, *brede blije glimlach*... Wil je het verhaal voorafgaand aan ook nog lezen, dat kun je vinden onder mijn naam en hete Van omowit naar Arielcolour... Kan het zelfs vaak nog nauwelijks bevatten. Ik en een dikke buik? Krijgen we dan eindelijk echt een baby'tje? Iedere echo verwonder ik me weer en echt geloven zal ik het denk ik pas als onze kleine in mijn armen ligt. Tot nu toe leef ik echt in een droom die waar is uitgekomen. Zo dankbaar en blij... Maar helaas ook nog af en toe, bij tijd en wijlen, al is het op de achtergrond, maar emotioneel en onzeker... Jij ook gefeliciteerd met de zwangerschap, mooie banner . Laraxx, de vrouw van mijn collega heeft ook de maxicosi gekocht, maar wel in cerise (!). Ze is er helemaal blij mee! Goed te horen dat zwart niet verkleurd. En jij mag er inmiddels al anderhalf jaar mee lopen, dus ik geloof je zonder meer . @vandaag Van de warmte helaas weinig meegekregen. Deze week dus een cursusweek het werk, dus de hele dag binnen en presentaties... Vandaag, ook dankzij files , pas om 18.30 thuis. En had het zo gehad met het binnen zitten, dat ik mijn speciale 'loop' schoenen en sportieve outfit heb aangetrokken om te gaan 'powerwalken'. Aangezien ik altijd veel heb hardgelopen,maar dit ivm placenta niet meer mag, en wel wil blijven bewegen, heb ik dit nu bedacht. Of het echt powerwalken is, geen idee, maar ik noem het gewoon zo! Ga dan lekker een flink uur in stevig tempo doorwandelen langs het water naar het polderpark in de buurt. De schoenen waarop ik dat doe, stonden eigenlijk al eeeeeh... Twee jaar in de kast en heb ik herontdekt:de reebok easytone. Dacht, zoek even een link op voor de nieuwsgierigen onder ons, maar zie dus dat ze onwijs zijn afgeprijsd tegenwoordig! EasyTone | Reebok Bij mij werken deze schoenen dus gewoon echt! Een uurtje wandelen en je voelt het in je kuiten, je bovenbenen en bovenal je billen . En toch niet te inspannend en goed te doen met mijn mooie trotse buikje! Wat mij betreft een aanrader voor iedereen die of niet van hardlopen houdt of het niet mag. Op deze schoenen mag je overigens niet hardlopen ivm blessuregevaar. De easytone werkt eigenlijk op je spieren doordat je spieren bij iedere stap 'balans moeten zoeken'. Merk je zelf niet hoor, je voelt het alleen (fijn) na afloop... In mijn album weer een buikfoto van de 23 weken ! (Zulke foto's maken me ook blij: weer een bevestiging dat de baby groeit!) Welterusten! X
Dank, dank, dank! Vandaag ook mijn zwangerschapsspijkerbroek aan naar het werk, met een stoer shirtje en een jasje. De spijkerbroeken van Prenetal eigen merk vallen trouwens goed voor de kleine maatjes onder ons (slimfit model) en is ook nog betaalbaar! Morgen weer baby kijken, hopelijk is ze goed gegroeid! Laat het weer even weten! X
Veel plezier bij de echo, Juul! Deze zal toch wel ietsje relaxter zijn na de goede 20-wekenecho, toch?
Juul, je ziet er goed uit meid!!! Genieten hè, dat buikje?? En morgen weer genieten van de echo! Zo leuk!!!