Ariël Colour... Na al die jaren....

10-01
De babyfoon ligt naast me. Staat niet in de kast in de lader, maar ligt naast me op de bank. Dat voelt nog even beter. Ze ligt net tien minuutjes op bed en ik heb me met de laptop en een glas latte macchiato op de bank geïnstalleerd.

Terwijl de laptop naar mijn idee veel te traag op start, bedenk ik me dat de komst van de ipad ervoor heeft gezorgd dat ik minder schrijf. Ben zo geneigd met de ipad te surfen, dat je niet tussendoor even tikt. Hoe vaak ben ik in gedachten wel niet begonnen met een schrijfsel in mijn hoofd? Dat ik dan – al liggend in bad of op de fiets – tal van mooie gedachten / ervaringen in mij hoofd beschreef en dacht: dit moet ik eigenlijk opschrijven. Het is er de afgelopen maanden zo goed als niet van gekomen.
Best jammer, omdat het me vaak ook een fijn gevoel geeft, het delen met papier. Het vastleggen van de bijzondere, kleine dingetjes. Ook uit angst dat je ze vergeet. En wat waren er veel kostbare momenten om te koesteren de afgelopen maanden en vooral de laatste 13 weken. Want het is 13 weken geleden op een vrijdag dat ik nog met een dikke buik zat. Lijstjes te maken van namen die het uiteindelijk nooit zijn geworden. Dat ik nog druk was met het geboortekaartje. Dat ik nog genoot van het getrappel in mijn buik.

De kerst en oud en nieuw zitten er inmiddels op. Dagen waar ik nooit goed in was en nog steeds niet ben. Al was het dit jaar zo anders… Voor het eerst was er een soort van innerlijke rust. En ja, nog steeds was kerst bij mijn schoonfamilie niet mijn ding. Het zat hem weer in de kleine details… Zo werd kerst dit jaar bij de broer van mijn vriend gevierd, die ook een kleintje hebben gekregen in augustus. Dus hun meisje is 2 maandjes ouder dan ons Elfje. Nu had schoonzus erge last van haar rug na de bevalling en bleek een hernia te hebben, waar ze anderhalve week voor de kerst aan geopereerd was. Even ter info, voor degene die niet mijn hele verhaal kennen, dit is dus de schoonzus die niet begreep dat wij zoveel behandelingen hadden laten doen na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap “Hoe ver wil je gaan?” en zelf na haar eerste dochter in eerste instantie geen 2e wilde, maar toe ze besloten hadden toch voor een tweede te gaan, hier óók heel lang op hebben moeten wachten (ze was na 10 mnd zwanger en wilde het eigenlijk na 6 mnd opgeven en deelde dit ook met mij). Met deze schoonzus heb ik dus wat moeite, omdat o.a. die opmerking erg hard is aangekomen destijds en ze heel veroordelend was en is over tal van (persoonlijke) zaken van een ander. Enfin, Kerst was dus eerste kerstdag daar en niet bij mijn schoonouders, zodat het voor haar makkelijker was. We hadden afgesproken dat iedereen hapjes mee zou nemen en zij zouden voor het drinken zorgen. Nu geef ik nog borstvoeding en drink ik niet. Nu deed ik dat al eigenlijk zo goed als niet, maar dat even terzijde. De rest van de schoonfamilie drinkt wel en houdt wel van een lekker wijntje. In plaats dat er even aan mij gedacht was door bijvoorbeeld een spa rood of citroen of een ijstheetje te halen (drink ik graag), was daar niet aan gedacht. En kon ik meedrinken met de pakjes Wicky of anders was er nog wel een aangebroken fles spa rood in de koelkast (“Is die nog lekker? Ja, wij drinken dat spul nooit”). Tja… ik heb dus heb gewoon water gedronken. Erg? Op zich niet, ook gezond hoor. Maar het geeft niet direct een welkom gevoel. Daarnaast waren er nog wat dingen, bijna teveel eigenlijk om te benoemen.
Terug in de auto, erg moe, omdat het al laat was, naast de Maxi-Cosi op de achterbank, bedacht ik me dat het me allemaal veel minder kon raken nu ons Elfje er was. En bedacht me hoe ik het vorig jaar had ervaren… Ik besefte dat ik vorig jaar de kerst bij mijn schoonfamilie had overgeslagen, omdat we toen net te horen hadden gekregen dat schoonzus zwanger was, terwijl ik nog in afwachting was van ICSI nummer zoveel. Vriendlief is toen wel gegaan en ik heb me – na een soort van emotionele ruzie als uiting van verdriet en frustratie, die we ook weer gelijk hadden uitgepraat - lekker op de bank gesetteld. Wat een schril contrast ten opzichte van dit jaar….Normaal zat ik op de terugweg moe, stil en met een traan in de auto en nu…. Een blik in Maxi-Cosi en een aai over het zachtste wangetje wat bestaat en alles is goed. En ach, het blijft de familie van vriendlief…

De kerst bij mijn ouders met mijn broers en neefje en nichtjes was gelukkig wel erg warm en gezellig.
Ook druk, maar ontspannen druk. Anders. Wel merk ik dat ik me als dochter soms zorgen maak over mijn ouders, die ook een dagje ouder zijn geworden en de fysieke gesteldheid gaat langzaam achteruit. Mijn moeder liep flink te hoesten en mijn vader, die het liefst nog twee keer per week gaat hardlopen en dit jaar 70 wordt, moest geopereerd worden aan een knobbeltje in zijn lies – vermoedelijk liesbreuk. Als kerstcadeau hebben mijn broers en ik dan ook een lang weekend weg met zijn allen cadeau gedaan aan mijn ouders, wat we in mei gaan doen.

En oud en nieuw, daarover schreef ik het vorige stukje, wat eindigde met de Cliffhanger van de bevalling… Wat ik nog steeds moet afmaken! Het verhaal van de bevalling…

 

Vrijdag 11 oktober – Gebroken vliezen om 20.15

Waar ik de dag ervoor nog op de fiets naar het centrum was geweest, had ik deze dag een luie dag. Lekker lang en lui op bed blijven liggen. De was kwam wel… Wilde me nog even bezig houden met het geboortekaartje (was ik ook al druk mee en onzeker over. Het moest immers ‘perfect zijn’), dus heb best lang op bed gezeten. Pas rond het middaguur opgestaan en het huis wakker gemaakt. Had vriendlief nog een berichtje gestuurd of we die avond uit eten zouden gaan. Immers, ik dacht dat ze of pas de 13e zou komen: leuke datum – 13-10-13 – of de 18e, op mijn vaders verjaardag. Mijn vriend dacht hetzelfde: dat dit het laatste weekend samen zou zijn. Maar, uiteten, daar had hij niet zoveel zin in: hij zou wel lekkere hapjes halen voor de avond.

Rond 19u zitten we aan tafel gezellig met krantjes, een hapje, ik op de ipad nog bezig met het ontwerp voor het kaartjes en vriendlief surft ook wat. Klinkt misschien heel ongezellig, maar met een muziekje erbij, een beetje mijmerend over hoe ons meisje eruit zal zien, best heel gezellig!
Rond 20.09 - net na een paar groenteloempiaatjes – voel ik aandrang voor een Grote Boodschap. Ha, mooi! Die heb ik niet vaak en als ik ‘m heb, moet ik er goed gebruik van maken! Dus ik zeg tegen vriendlief dat ik even naar boven ga met wat boekjes. Eenmaal op de wc voel ik wat druppelen terwijl ik niet aan het plassen ben… toch? Mmmm… ik weer naar beneden om een bekertje te halen, had van een vriendinnetje begrepen dat dit moest.
Dus ik wachtte tot er weer wat kwam en ving het op. Het was roze/rood van kleur. Maar ik zag geen vlokjes… Of toch? Ja, toch… Maar, ik moest nog steeds naar de wc voor die Grote Boodschap… Heel irritant… Kreeg van die doemscenario’s dat er ontlasting meekwam tijdens het persen en dat leek me verre van ideaal…
Ik naar beneden roepen: “Schat, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken, ik heb een beetje vruchtwater verloren”. Het was echt een beetje, nog geen half bekertje had ik opgevangen, dus ik dacht dat het wel mee viel. Op televisie en in films zie je immers plenzen vruchtwater, dus dan was mijn halfvolle bekertje helemaal niets. Vriendlief snelt naar boven, lichtelijk nerveus. “Oh. Ok. Dan moeten we bellen. Toch? En dan zal ik maar geen wijntje meer drinken denk ik… Hoe voel je je? Voel je al wat?”. Ik vind het grappig, leuk en spannend. Zou het begonnen zijn? Maar het kan nog wel 72 uur duren had ik gelezen, na het breken van de vliezen. Dus ik haal mijn schouders op. “Eigenlijk weet ik het niet. Heb wel het idee dat ik nog steeds naar de wc moet. En laten we nog maar even wachten met bellen, het is maar zo weinig.” In gedachte bedenk ik me wel of ik alles nu al wel in mijn tas heb gestopt. En of de kleertjes voor de baby wel de juiste zijn en moet ik toch ook niet nog nootjes in mijn noodtas stoppen, voor als ik trek krijg?. “Ga jij gewoon maar weer naar beneden joh, ik moet nog steeds poepen. Ik roep wel als er wat is.”

Ontspannen, rustig op de wc zitten, boekje erbij… Dan komt het vanzelf, houd ik mezelf voor en probeer een artikel uit de Viva te lezen. En jawel, daar komt wat ontlasting. En nog wat. Wat dunner dan normaal, dus dat gaat lekker soepel. Het voelt nu wel alsof mijn darmen leeg zijn…
Maar, waarom heb ik dan nog steeds het gevoel dat ik ‘moet’? Alsof ik wat diarree heb? Raar… Ik weer naar beneden.
Maar die drang, alsof je echt last van je darmen hebt, kwam wel iets vaker. Moeten we toch bellen? Of niet? Is het een wee? Maar het doet niet echt pijn ofzo…. Kan ook niet echt regelmaat ontdekken...

Inmiddels zat ik helemaal te trillen, terwijl het best warm was in huis. Dus toch maar gebeld. Kreeg een aardige mevrouw aan de telefoon en zij vraagt dus of ik weeën heb. Geen idee, maar moet nog steeds naar de wc, zeg ik. Zij geeft aan dat een wee en aandrang om naar de wc te moeten wel op elkaar kunnen lijken. Ze vraagt of ik nog even wil douchen, want nu is het erg druk, maar ze willen me nog wel even zien voor de nacht. Dus of ik anders rond 22u nog even wil bellen hoe het gaat.
Vriendlief staat naast me als ik bel. “En, en?”, vraagt hij. “Ik moet douchen zegt ze. En dan moeten we weer bellen. Ze willen me nog wel even zien.” Vriendlief vindt het reuze spannend en vraagt of hij alvast wat in de auto moet zetten. Mijn tas? Uiteraard nog niet, die wil ik nogmaals checken. Maar, de Maxi-Cosi kan alvast en het schattige zakje met de babykleertjes. “Maar we hebben nog geen naam, hoe doen we dat nou?”, vraagt hij inmiddels iets nerveuzer. “Dat komt wel als ze er is”, geef ik nonchalant aan. “Dan kunnen we zien wat er bij haar past”. Vriendlief vindt het duidelijk maar niets, maar heeft geloof ik door dat hij nu beter geen discussie met mij aan kan gaan en gaat de Maxi-Cosi in de auto zetten.

Ik loop weer naar boven en kijk naar mijn overvolle tas. Wat aan te doen voor, tijdens en na de bevalling… Pakjes drinken, dextro, blaadjes, warme sokken, grote onderbroeken voor kraamverband, toiletartikelen, slippers, lang vest ipv badjas (staat leuker) en een reserve set, voor als het heel vies is. En nog een leuk joggingpak, voor als ik langer moet blijven... Het is dat er geen bikini en korte broek in zitten, maar ik kan zo een week op vakantie…
De tas staat klaar en ik ga maar douchen. Met mijn lekkerste doucheproducten, mijn beentjes waren al glad en kijk trots naar mijn buik. En dan… onder de douche… dit is toch echt geen darmkramp… Ja, dit is een wee… Ik schuif het douchegordijn opzij en kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Het is 21.19.
Ondertussen verlies ik ook meer bloed. Kijk weer op mijn telefoon als ik weer dat gevoel in mijn buik heb. Is het nu 4 of 5 minuten later? Douche uit, afdrogen. Maar, nog wel even insmeren met mijn lekkere bodylotion met lavendel, werkt vast ontspannend. Poets nog mijn tanden en doe mijn haar, crèmepje op mijn gezicht. Ongetwijfeld klink ik als een enorme tuthola, maar het ontspant me om lekker te ‘tutten’. Ondertussen heb ik met vriendlief overlegd dat we volgens mij toch echt nu naar het ziekenhuis moeten gaan en hij belt dat we eraan komen. En ondertussen heb ik nog even snel mijn ouders gebeld dat het is begonnen! Oh ja, nog even een paar foto’s van mijn buik, op zijn allerdikst! Volgens mij begrijpt vriendlief niets van mijn getreuzel, maar zonder commentaar schiet hij de buikplaatjes: van linkerzij, rechterzij en van voren. We doen een paar lichtjes aan in huis – vriendlief heeft onze hapjes opgeruimd en ik heb snel toch nog even de tafel netjes gemaakt (lag van alles waar ik mee bezig was).
Als laatste stop ik nog een dik kraamverband in mijn onderbroek en in mijn bruine joggingpakje met mijn warme uggs aan, jas aan, lopen we door de stromende regen naar de auto. Nog niet beseffende dat we thuis zullen komen met zijn drietjes…

Op weg naar het ziekenhuis staan de stoplichten op oranje, dus we kunnen goed doorrijden. In de auto weet ik het zeker: dit zijn niet mijn darmen: dit zijn weeën!
We mogen parkeren bij de spoedeisende hulp. Het is vrijdagavond dus een doodstil ziekenhuis. De nachtbewaking loopt met ons mee naar de afdeling verloskunde. In de lift weer een wee. Inmiddels zijn ze best pittig, maar goed te doen. Ik sta en houd mijn handen vast aan de ijzeren stang in de lift en adem in en adem uit… De bewaker vraagt of het nog gaat en of ik het nog red tot de volgende lift. Of toch een rolstoel? “Als we doorlopen, red ik het wel”, geef ik aan.
Door de die stille gangen lopen we gestaag door naar de volgende lift. En daar, weer een wee. Die weeën werden nu wel wat venijniger...

Als we bij verloskunde aankomen, vangt een stagiaire ons op. Ik mag me uitkleden en op bed liggen. Dus zo gezegd, zo gedaan.
Maar, wij hadden in alle ‘weeïgheid’ mijn tas en de Maxi-Cosi maar in de auto laten staan! Immers, zo snel zal het niet gaan toch? Vriendlief gaat weer terug, omdat ik per se die tas wil hebben J. Ondertussen word ik aan de CTG gedaan, om mijn hartslag en die van de baby op te meten. Mijn hartslag was keurig 60 (is normaal rond de 50) en die van de baby ook goed.
Ook konden ze de harde buiken/weeën meten.
De stagiaire gaf aan dat de verloskundige ‘zo dadelijk’ kwam kijken, ze zaten namelijk in de overdracht voor de nacht. Het was inmiddels 22.30. Vriendlief kwam terug en moest van mij weer wat foto’s maken.

Tussen de weeën door nam ik de kamer waar ik in lag in me op. Niet echt de gezelligste kamer. Een fel Tl-licht aan en ik keek uit op een soort van aanrechtblad / keukentje. Een groot raam, zonder gordijnen. Kon iedereen me hier nu zien liggen? Spookte er nog door mijn hoofd. Het was aangenaam warm. Ik trilde nog steeds, al had ik het echt niet koud. Weer een wee. Vriendlief in zijn polootje naast me. “Gaat het? Je doet het hartstikke goed. Ben trots op je.” We keken elkaar aan. “Kun jij je voorstellen dat ze er straks is?”, vraag ik glimlachend. “Ja. Nee. Ja… Spannend he?”. We hebben een moment zonder woorden als we elkaar aankijken, tot dit moment weer wordt verstoord door een wee. “Dit zijn echt weeën hoor, dit zijn echt niet mijn darmen”, zeg ik weer. Ik bestudeer het apparaat naast me wat de weeën moet meten. Het is inmiddels best wel pittig, maar lijn die de weeen activiteit meet, staat nog niet bovenaan. Misschien stel ik me wel aan en moeten de echte weeën nog wel komen,” zeg ik met een frons tegen mijn vriend. Hij weet het ook niet.

 

Ik moet nog even naar de wc en druk op het rode knopje. De stagiaire komt nu niet, wel een vriendelijke, iets oudere verpleegkundige. Ze stelt zich voor en vraagt hoe het gaat. Ik geef aan dat de weeën nu wel heftig worden en dat ik moet plassen. Ik mag naar de wc. Opstaan gaat prima en plassen ook. Wel verlies ik weer wat bloed. De verloskundige komt er zo aan.
Om 23.25 komt de aardige en hartelijke verloskundige. “Even kijken hoe het gaat”, zegt ze terwijl ze haar handschoenen aantrekt en (een eendenbek?) tussen mijn benen kijkt. “Nou, je hebt 10 cm ontsluiting”. Ondertussen zegt ze tegen de verpleegkundige dat ze niet meer weggaan en blijven. “Als je straks een perswee voelt, dan mag je gaan persen.”
Nou, dat klinkt wel als heel snel…! Maar, hoe herken ik nu echt een perswee?

Dat vond ik erg lastig. Achteraf voelde het voor mij als een soort van enorme 'ik moet nu naar de wc, maar heb ik nu last van verstopping? Een laxeerdrankje graag! Dit is niet fijn!'.
En daar was er een…. En nog een, nog een...

Ik had echt de neiging om mijn benen weg te duwen, af te zetten, maar dat moet je dus niet doen.
Je moet juist naar je toe trekken... Dat voelde voor mij echt heel onnatuurlijk, al hielpen de verloskundige en de verpleegkundige me goed en lief. Op een gegeven moment vroeg de verloskundige of ik anders de baarkruk wilde proberen. Dat leek me een goed idee, dan helpt de zwaartekracht immers. Dus ik op de baarkruk, die snel klaar gezet werd. En weer een perswee. Het persen ging wel beter en ja, daar zagen ze het hoofdje! Ze liet het me ook zien, via een spiegel. Vriendlief stond achter me, om me te steunen. Echter, ik werd duizelig van alle inspanning, dus toch weer op het bed.

Inmiddels weer een pers. Het voelde als een scheurende pijn, bij wijze van alsof je kaken langzaam uitelkaar worden getrokken. Een schrijnende, scheurende pijn. Ik voelde het in het bijzonder aan een kant. Rond 00.20 / 00.25 zei ik dat ik het nu niet meer leuk vond. Konden ze me niet verdoven? Hierop pakte de verloskundige een naald en gaf me een spuitje, links. Ik weet nog dat ik dacht: “Mooi. Verdoofd. Nu kunnen we er weer tegenaan.” Maar, dit was niet het plan van de verloskundige. “Bij de volgende perswee, ga ik je een knip geven”, sprak ze rustig. Maar, ze had me toch net verdoofd? Dus ik kan het zelf wel hoor… “Mag ik het nog een keer zelf proberen?”, vroeg ik. Hier ging ze mee akkoord. En, bij die perswee, waarbij ik alles gaf en over die gemene, scheurende pijn heen ging, kwam ons meisje eruit… Om 00.31, op 12 oktober. De verloskundige gebaarde gelijk en zei “kom, kom, dan kun je haar zelf eruit halen”, tegen me. En zo kon ik haar, onder haar okseltjes, uit mijn eigen buik halen en werd ze direct op mijn borst gelegd.

Een klein roze mensje met donkere krulhaartjes. Grote zoekende oogjes en een huiltje. “Daar ben je dan kleintje. Jij bent het dus die al die tijd in mijn buik zat. Hoi, ik ben je mama en wat hou ik al veel van jou. Wat ben je mooi en wat ben je lief. Wat zijn we blij dat jij er bent, er wilde komen. We gaan voor je zorgen. Stil maar, het is goed, liefje. Ik bescherm je.”

Daarna moest de navelstreng doorgeknipt worden en werd ze even aan vriendlief, de oh zo trotse papa gegeven, omdat de nageboorte nog moest plaatsvinden. Hiervoor kreeg ik een gemene spuit in mijn been en moest ik weer persen. En gemakkelijk kwam de placenta, geheel in tact eruit. Eerlijk gezegd vond ik het maar een bloederige lap vlees op het eerste gezegd. Maar toen de verloskundige het ingenieuze vatenstelsel toelichtte waardoor onze kleine meid al die tijd gevoed en beschermd was geweest, vond ik het heel knap dat mijn lichaam in staat is geweest om een placenta te maken.
Na ook deze bevalling, werd de schade daar beneden opgemeten. Het viel alleszins mee: een klein scheurtje wat in principe niet gehecht hoefde te worden, maar ze deed het wel, omdat het dan netter zou herstellen. Hiervoor geen verdoving, want het was maar een hechting. Even kiezen op elkaar en klaar…

Vervolgens werd ons liefste meisje weer op mijn borst gelegd en hadden we een momentje met zijn drietjes. Het gevoel van toen kan ik niet anders beschrijven dan een intens gelukkig moment, dankbaar, blij, en overspoeld met liefde. Voor het kleine wezentje op mijn borst, wat zich dicht tegen me aan klampte. Wat er eindelijk mocht zijn. En wat was ze mooi! De verpleegkundige hielp me met aanleggen bij de borst, want inmiddels kwam er al gelige melk uit mijn tepels. Hoe prachtig is de natuur dat zo een klein mensje al gelijk weet waar zo’n borst dan voor bedoeld is, want ze dronk gelijk. Wie had dat kunnen denken? Nog altijd krijg ik tranen van liefde en dankbaarheid als ik hieraan terug denk en dit opschrijf. Daarna al gauw wegen en meten (op ons verzoek) en de APGAR-test. Zelf lag ik nog in bed en heb de test met mijn iphone gefilmd. Prachtig, de loopbewegingen van zo’n kleine mensje toen ze rechtop gehouden werd. 48,5 cm en 3080 gram. En een score van 9/10/10. Perfect. Al bedacht ik me ook dat het dan begint: de testen van het leven… Bijna je hele leven lang wordt je als mens aan testen onderworpen, die gewoon al beginnen als je nog geen uur op de wereld bent. Immers, meten is weten… Bizar eigenlijk…. Gelukkig heb je er als je zo klein bent nog geen besef van… En aan de andere kant… Doordat we altijd maar ‘getest’ worden, is dat testen ook weer normaal…. Maar goed, daar stond ik even bij stil.
Daarna werd ons meisje aangekleed in kleertjes die veel en veel te groot waren voor haar. Ze heeft dat pakje tot ruim 9 weken aan gehad (!) en het broekje past ze nu nog steeds, al zijn de pijpjes nu wel wat kort.

Ook ik werd weer even in de gaten gehouden en mocht – nee, moest – nog even plassen en douchen. Dat wilde ik wel, ook wel lekker. Vriendlief moest er wel bij blijven. En daar sta je dan ineens, zonder hele dikke buik, met een beurs gevoel daar down under. Er kwam nog heel wat bloed uit voor mijn gevoel, al viel het volgens de verpleegkundige mee. En wat deed het plassen pijn, zo’n schaafwond-gevoel.
Nadat ik was opgefrist – inmiddels diep in de nacht – werd ons gevraagd wat we wilden. Direct naar huis? Eerlijk gezegd vond ik dat nog een beetje een eng idee. Wat moest ik dan doen als ze huilde? En hoe werkte dat nu precies met aanleggen? En van zo’n klein en kwetsbaar wezentje de luier verschonen? En de kraamhulp zou er pas morgen zijn. En daarbij, ik was ook wel moe.. En vriendlief ook… Gelukkig was het rustig en mochten we blijven. Met zijn drietjes op een kamer. Ons kleine meisje zoet en slapend tussen ons in, in een soort van transparant bedje. Heb amper geslapen, alleen maar gekeken en gevoeld. En mijn ouders gebeld en geprobeerd de ouders van mijn vriend te bellen (zij lagen zo diep te slapen dat ze de telefoon niet hadden gehoord in de nacht).

De volgende ochtend, na een ontbijtje en nog een keer de kleine aangelegd te hebben, zijn we naar huis gegaan. En daar stonden al gauw mijn ouders voor de deur, nog voor de kraamhulp er was.

Maar hoe die eerste dagen en weken zijn verlopen, dat… is een ander verhaal!

 

Het bevallingsverhaal is geschreven en de babyfoon ruist nog zacht.

Inmiddels herken ik ieder geluidje, ieder kreuntje. Het korte schrikhuiltje als ze in een droompje zit en dan gelijk weer verder slaapt. Het zachte gesmak als ze in slaap valt of wakker wordt. Dat als ze wakker is ze graag nog even in haar bedje ligt en dan met grote ogen rondkijkt met haar konijnenknuffeldoekje tegen haar wangetje gedrukt, lekker zacht. Dat ze het fijn vindt als ze dan net wakker is nog even te blijven liggen terwijl ik zachtjes tegen haar praat. De grote glimlach die dan op haar mond verschijnt is onbetaalbaar. En was een jaar geleden ondenkbaar.
Het is vrijdag, de laatste dag dat ik thuis ben na mijn zwangerschapsverlof en twee weekjes vakantie die ik eraan vast had geplakt. Een week had ik al bedacht, maar de afgelopen week kwam later. Ik merkte voor de kerstdagen dat ik er echt tegenop zag om weer aan het werk te gaan. Ik wilde nog zoveel… Dat er moeders zijn die zeggen dat de muren op hun af komen, is voor mij onvoorstelbaar. Geen moment heb ik gedacht of ervaren dat mijn wereldje (te) klein was of ik eruit wilde. We hebben veel visite gehad, ik ben ook op pad geweest met ons Elfje en daarnaast, zo thuis in je coconnetje is ook heerlijk… Verliefd naar ons meisje kijken… kleertjes wassen en uitzoeken, setjes maken, wat past ze nog? Dan weer druk geweest met kerstkaartjes schrijven, het huis gezellig in kerstsfeer brengen, cadeautjes kopen… Nog een paar keer (toch) even naar het werk geweest, moest nog naar de tandarts, naar een paar verjaardagen, met Elfje naar het CB, even een boodschapje doen, een wandeling maken… Tja, ik was overal ‘druk’ mee! Van lezen of ontspannen een dvd’tje kijken is niets gekomen. Wel lekker in bad, als vriendlief thuis kwam of als ze lag te slapen.
Ook maakte ik volop to do-lijstjes van dingen die ik wilde doen. Imiddels heb ik bijna alles gedaan… Bijna, nog een paar items staan erop, waaronder ‘Schrijven’. Omdat het ook voelt als een soort afsluiting van de kraamperiode.

Raar, maar voor mij is het nog altijd onvoorstelbaar bijzonder dat ik dit mag schrijven en mag meemaken. Het voelt als zo een diep geluk. En dat terwijl er iedere dag duizenden vrouwen kinderen baren, moeder worden. Ik koester ieder moment en zou het liefst alles willen vastleggen. Alle kleine stapjes van ons meisje. Het liefst tot in de details nauwkeurig, iedere seconde.
Inmiddels besef ik ook dat dit niet kan en ik zal me tot de hoogtepunten moeten beperken J. En daar zit ook wel weer wat in. Immers, ‘minder is meer’ is een welbekend credo binnen de schrijverij, me name bij eindredacteurs…
En gelukkig hebben we ook heel veel foto’s, die soms meer zeggen dan woorden kunnen. Al kun je het gevoel dat je bij een bepaalde gebeurtenis of een eerste lachje hebt natuurlijk niet op de foto vastleggen. Hoewel… Daar hebben we tegenwoordig natuurlijk de ‘Selfie’s’ voor.

De zon schijnt fel de kamer binnen. Nu nog aan een stukje blauwe winterlucht, maar nog even – een kwestie van minuten – en de grijze wolken zullen haar vrolijke stralen weer doen verstoppen, als voorbode van de winterse nattigheid en het koufront wat eraan komt.

Os zonnetje ligt nog altijd te slapen. Net hoorde ik haar nog niezen en hoesten, want ze is wat verkouden. Gisteren moest ik weer met haar naar het CB, waar ze eigenlijk haar 2e vaccinatie zou krijgen. Maar het mocht niet, omdat ze de afgelopen 24 uur koorts had gehad. Nu staat er een nieuwe afspraak op as woensdag, als ik mijn mama-dag heb.
Alle kerstspullen zijn ook alweer het huis uit. Heb ik gelijk op 1 januari gedaan. Heb toen ook de geboortekaartjes van de muur gehaald, die we vol hadden geplakt boven de box. Vond het raar om te doen, het voelde echt als een afsluiting van De Kraamperiode. Inmiddels heb ik ze allemaal in een boek geplakt, wat overigens behoorlijk uitpuilt en waar ik een dik elastiek om moet doen om het een beetje bij elkaar te houden. Heb voor zo lang ik zin heb in geel, weer wat gele kussens op de bank gelegd en wat gele kaarsen neergezet. Nu nog narcissen, blauwe druifjes en hyacinten en dan moet ik toch wel een voorjaarsgevoel krijgen J.

 

Het is nog net 12 januari en al laat. Eigenlijk moet ik slapen, maar ga zo nog even kolven. Gewoon, voor het gevaldat ik morgen overdag niet genoeg kolf voor overmorgen...

Waarom start mijn laptop zo traag op? Misschien toch eens tijd voor een nieuwe… Hoewel… Dat wordt eerst sparen, want kinderopvang is kostbaar… En ach, deze doet het toch nog?
De babyfoon ligt weer naast me op de vertrouwde plek op de bank en vriendlief ligt al op bed.
Op tafel heb ik alles voor morgen al klaargelegd: mijn frisse (ouderwetse papieren moleskin) agenda, mijn legen aantekeningenboekje, mijn autopapieren, het boekje en de spulletjes voor het kinderdagverblijf (flesjes staan klaar in de koelkast…) en boven heb ik mijn kleding voor morgen ook al klaargelegd. Eigenlijk zou ik nu ook naar boven moeten, maar… A. ik wil nog een keer afkolven en B. wil nog even mijn schrijfsels gaan plaatsen! Dat had ik immers beloofd…!

Ze is vandaag precies 3 maandjes. 13 weken en 1 dag… Drie maanden geleden lag ik zo ongeveer zoals beschreven in het bevallingsverhaal… En nu, nu is ze inmiddels 11,5 cm gegroeid en 2600 gram zwaarder dan 13 weken geleden.
En ik moet morgen weer aan het werk. Het is dat het moet J. Nee, ergens is het ook wel weer goed en mijn verstand weet dat het ook goed is weer aan de slag te gaan. Maar toch…

Vandaag dan ook nog even flink huisgehouden, zodat het huis weer lekker opgeruimd is als we morgen uit het werk komen. Werkt ook weer even voor de rust in het hoofd. Hoe anders zal de avond er dan uitzien…
En vandaag ook voor het eerst sinds vorig jaar januari weer hardgelopen! 5,1 km en het ging hartstikke goed. Verbaasde me over mijn conditie! Ben in principe goed hersteld alleen heb er wel een diasta se aan over gehouden. Nadeel van mijn buikspieren voor de zwangerschap. Maar aangezien ik er geen pijn aan over heb gehouden, kan ik me er niet heel erg druk over maken. Hou het in de gaten…
Hoe actief ik blijf schrijven? Geen idee! Zal ook moeten zoeken naar een heel nieuw ritme nu ik weer aan het werk ga. Blijf het een raar idee vinden…

Inmiddels zijn de beloofde updates van de afgelopen periode weer geplaatst… !

Dank wederom voor het lezen en het lieve meeleven de afgelopen periode!

X