Wat een prachtige en onroerende woorden! Geniet heerlijk van jullie mooie meisje en heel veel succes met werken!
Lieve Juul, Mooi omschreven en wat heerlijk dat het 'grote genieten' nu echt daar is, meer dan verdiend! Ben benieuwd hoe je het werken weer gaat ervaren, ik merk dat mijn prioriteit daar toch verschoven is naar mijn kleine meisje die ik elke dag weer met gierende banden op haal uit de creche maar tegelijkertijd heb ik het ook echt nodig om even geen mama-verantwoordelijkheid te hebben, maar das zo persoonlijk Knuffel voor jezelf en je meisje!
Te lang niet meer hier gekeken, maar gelukkig nu wel en zie daar een heerlijke blije update! Wat heerlijk om te lezen Juulz. De liefde straalt tussen al je woorden en zinnen door! Je hebt je eerste werkweek er nu alweer opzitten. Ik hoop dat alles goed is gegaan en je snel je draai in deze nieuwe fase zult vinden. Geniet van alles! Liefs!
Dank voor de lieve reacties! Fijn om ook weer 'oude bekende meelevenden' te lezen. De eerste werkweek zit er weer op, de tweede is inmiddels begonnen. Het is nog steeds zoeken naar een ritme, maar ja, we zijn ook nog geen week verder. Op mijn werk is het eea veranderd, maar tegelijkertijd is er niets veranderd.. Van het weekend had ik het er met vriendlief over... Stel je nu eens voor dat... We de postcodeloterij zouden winnen (moet ik eerst eens mee gaan doen) of de staatsloterij... En we zouden het ons kunnen permitteren om niet meer te werken... Bedoel, ben heel blij met mijn werk, maar wat mis ik ons meisje... Klink vast als een mutsige mams, maar ik genoot en geniet volop van het thuis zijn. Bij haar zijn. Met haar te kletsen. Ga ik strijken, leg ik haar midden op ons grote bed met speelgoedjes. Ze oefent momenteel heel goed met de rollende rrrrrrr (die ik dus niet kan) en slaakt van die überschattige kirrende kreetjes. Ze wordt al zo sterk en trappelt volop met haar lieve spekkige beentjes. Pakt van alles vast en pakt het al over en stopt het graag in haar mond. Haar knuffelkonijndoekjes zijn favoriet, en olifantje en knispervriendje. Vriendlief en ik zijn echt zoetsappig geworden en zwijmelen nog altijd weg boven de box als ze haar knuffelvriendjes verhalen vertelt. En ondeugend glimlacht als ze ons ziet. De afgelopen week - en nog steeds - moest ik dus echt zoeken naar een ritme. Ze slaapt tegenwoordig zo van 20.00/20.30 tm 04u... Dan even wat drinker en slaapt dan in principe zo weer door tot 10u. Het liefst geef ik me over aan haar ritme, maar dat wordt op mijn werk niet zo gewaardeerd.. Dus moet ik haar in de ochtend wakker maken. En dat vind ik lastig, erg lastig. Gelukkig heb ik een flexibele leidinggevende en hij geeft me de tijd om te wennen.dus. Mag ook wat later beginnen. Dus vanmorgen was dit ook het geval... Ons meisje was om 04.30 wakker geworden en wilde drinken. In plaats van haar even uit bedje halen, deed ik mijn nachtelijke gymnastiek en ben boven haar bedje gaan 'hangen' en heb haar zo de borst gegeven. Gaat overigens prima en de borst wordt zo ook goed leeggedronken. En ze slaapt min of meer direct weer verder. En ik ook. Echter, toen ik om 07.30 wat treuzelend opstond, lag de kleine dame nog heerlijk te slapen. En een uur later nog steeds... Ik wat dingen voor mijn werk thuis gedaan, maar om 08.45 moest ik haar toch echt wakker maken. Moest zelf uiterlijk 10u op het werk zijn. En wilde haar nog even de borst geven... Gelukkig werd ze zonder problemen wakker en nadat ik haar schone kleertjes had aangetrokken en nog een borst had gegeven, bracht ik haar naar de crèche, die gelukkig erg dichtbij is. Dus ik kom binnen en zeg vriendelijk goedemorgen. Het was bijna 09.30. "Goedemorgen, ik kom ons meisje brengen, ze werd maar niet wakker, dus vandaar dat ik wat aan de late kant ben, heb haar maar wakker gemaakt... En ja, het is ook zoeken naar ritme...". Gewoon, naar mijn idee heel vriendelijk en heel vrolijk. Nu kreeg ik me toch een sneer van de leidster! De regel is brengen tot 09u en of ik niet had kunnen bellen. Dit is niet prettig ivm het dagprogramma. Toon alsof ik zelf een peuter was! Dus ik bied mijn excuses aan en verwijs naar de website... "Ja, dat is verouderd." Ik klapte gewoon dicht en kreeg gewoon tranen in mijn ogen. Het was al het derde incident (na weggooien van moedermelk 120ml, terwijl het met moeite was gekolfd daarbij is er iedere keer op een verkeerd nummer gebeld...). Heb de flesjes stilzwijgend en vechtend verdrietig in de koelkast gezet, heb ons meisje een kusje gegeven en ben gegaan. Maar wel met een impulsieve tussenstop... Ben toch even bij 'het management' binnengelopen om mijn gevoel te uiten. Ook omdat dit al de derde keer was in zo een korte tijd. Heb het niet op nare toon gezet, maar ik was zo verdrietig en ben best gevoelig voor zulke spanning. Ze reageerden gelukkig vol begrip en vroegen of we nog een gesprek wilden met de leidster. Ik ga aan nu echt naar mijn werk te moeten en dat ik erover wilde nadenken. Zat echt met een naar gevoel op mijn werk (en dikke oogjes). In de middag belde de betreffende leidster (aangestuurd door haar directrice) op en maakte haar excuses. Zij had er ook een naar gevoel aan over gehouden. Enfin, we hebben het uitgepraat aan de telefoon en morgenochtend (straks) dan zie ik haar weer. Zal proberen dit keer wel op tijd te zijn.... Woensdag weer mama-dag. In de ochtend komt de kinderfysio, omdat ons elfje een lichte voorkeurshouding had en niet zo sterkt was. Naar mijn idee zijn beide problemen inmiddels weer verholpen. In de middag rijd ik naar mijn ouders die een uur rijden weg wonen, omdat ze daar de donderdag dan is. Vriendlief haalt haar dan op daar. Inmiddels vallen mijn ogen haast dicht. Nog even afkolven en dan slapen.... X PS in mijn album weer wat recente foto's!
Lieve Juul, heb nu je updates/laatste bericht gelezen en genoten!! Staatslot of postcodeloterij overslaan, maar een boek schrijven! Je hebt talent! Liefs en knuffel voor je prachtige meisje, want eerlijk is eerlijk, jullie baby is écht een mooi Elfje!
Wat een prachtig meisje hebben jullie toch! Naar zeg, zo'n creche-incident. Ik hoop dat het nu beter gaat. Heel goed dat je er wat van gezegd hebt.
De liefde spat van het scherm! En wat een mooi plaatje hebben jullie!! Ik zou ook zeggen: ga een boek schrijven... ik geniet van je schrijfsels!
Hey lief Juultje, Misschien heb je niet enorm behoefte aan een 'oh-ik-herken-het' verhaal maar je verhaal klinkt echt zo bekend, ik kreeg gelijk een deja-vu naar een jaar terug! Al zijn natuurlijk die incidenten niet leuk en heel goed dat de leidster hier zelf ook nog op teruggekomen is, dat zegt genoeg lijkt mij. De eerste periode dat ik mijn meiske naar de creche bracht ben ik er echt al tranenslikkend weg gegaan, en heel eerlijk gezegd, ik kan haar nog steeds niet wegbrengen, dit doet manlief gelukkig. Ze was nog zo klein, zo kwetsbaar en zo van mij! Op het werk zat ik echt een beetje voor mij uit te staren en mijn kleine meis te missen, ik had echt uitgezocht wat het voor ons zou betekenen als ik zou stoppen met werken. Ook had ik enorm moeite met de creche, het massale, de grote groep kindjes, het feit dat de aandacht zo verdeeld moest worden, ben toen ook gelijk uit gaan zoeken waar aan gastouder in de buurt was. Inmiddels ben ik superblij dat ik doorgezet heb die periode: de creche werkt met een vaste structuur, protocollen, ze zijn soms wat doortastender daar waar ik het niet ben en ik zie dat mijn kleine meis vertrouwen heeft in de leidsters en vrolijk is als ik haar ophaal, ook al is ze ook dolgelukkig als ze mij ziet maar dat mag ook bij mama he Tegelijkertijd nog een klein dingetje: een hele goeie vriendin van mij haar kindje gaat nu pas, met 1 jaar, naar de creche en ik dacht dat het een fabeltje was maar het is echt zo: het kindje was in het begin totaal ontredderd en voelt zich onveilig op de groep. En wat ben ik dan blij dat ik toch doorgezet heb die maanden want mijn meis vind het niet altijd leuk maar weet wel dat het goed is, voelt er zich vertrouwd en weet gewoon niet beter. Enne, voorkeurshouding: check, fysio: check. Uiteindelijk zijn wij in het ziekenhuis terecht gekomen en er was een lichte indicatie voor een helmpje, we hebben het niet gedaan en we zijn er SUPER blij mee dat we dat niet gedaan hebben want je ziet er niks meer van!
Amy, niks niet erg, jouw herkenningsverhaal! Fijn juist te lezen! Wat fijn dat het bij jullie Lieve meisje met de voorkeurshouding ook goed is gekomen. Onze fysio is erg tevreden, haar voorkeurshouding is al verdwenen, hoofdje zit er goed uit en op de buik liggen gaat ook al stukken beter. Ze moet nog steeds wat sterker worden in de armpjes (schoudertjes), maar ze maakt zich geen zorgen. Op 5 maart komt de fysio voor het laatst even kijken hoe het gaat. Jouw meisje alweer bijna anderhalf... Wat gaat het snel...!!!
Het is een grauwe dag en het regent. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten tot het weer voorjaar wordt, wat mij betreft slaan we de winter dit jaar over. Hoewel, nog twee weken winterwitte vrieskou (zonder gladheid, maar met schaatsen) mag nog wel Maar ik verlang naar het voorjaar, naar de ontluikende natuur die weer groen wordt en kleur en warmte geeft. Naar open tuindeuren en ons elfje in slechts een rompertje aan en een zonnehoedje op, met haar kleine spekkige beentjes onder de parasol. Naar kwetterende vogeltjes en een bal van de buurkinderen die per ongeluk in ons gras belandt, als excuus om weer even langs te komen. Dit keer eens geen update over hoe geweldig, lief en mooi en fantastisch ons elfje is, maar een schets van de zoektocht naar een nieuw ritme. Gisteren was een vreselijke pechdag, waarop van alles mis ging. Ik was een soort wandelende wet van Murphy. Na een belabberde nacht met overgeven en buikgriepachtige verschijnselen, belabberd geslapen. Hoofd venijnig hard gestoten tegen de stoomoven die nog open stond en nu een bult op mijn voorhoofd. Op woensdag is het mijn mamadag en rijd ik volgens ons Nieuwe Ritme naar mijn ouders, alwaar ik mee-eet en blijf slapen (gezellig) om vervolgens van daar uit naar mijn werk te rijden. Vriendlief haalt ons meisje dan s avonds weer op. Maar, ik kon mijn autosleutels nergens vinden! De hele dag lopen zoeken, niet echt de meest ideale invulling van de mama-dag. De reservesleutels lagen op het werk en heeft een lieve collega gebracht, op de terugweg na een werkdag. Uiteindelijk mijn eigen sleutels gevonden (waar ze nu vandaan kwamen???!!!! Bleken onder de tas te liggen die ik tot drie keer toe had leeg gehaald .) en ben in de file met ons meisje naar mijn ouders gereden, waar ik pas om 18.10 was In de auto, kwam ik tot de conclusie dat ik mijn nette schoenen voor mijn werk was vergeten, dus ik wist al dat ik de volgende dag (vandaag) eigenlijk eerst weer langs huis moest om ze op te halen. Op mijn Uggs kon ik immers echt niet naar het werk. Vanmorgen om 07.30 opgestaan, na een nachtvoeding om 00.30 en 05.30. Nog even afgekolfd om 08.00 (geen geweldige opbrengst: 80 ml) en in de auto om eerst langs huis en dan naar werk te rijden. Mijn timing was strak en ik zou precies op tijd kunnen zijn voor mijn afspraak om 10.30. Ware het niet dat de files in de randstad uiteraard roet in het eten gooiden Om 10.00 was het nog 28 minuten naar huis Het zat me niet lekker. In mijn hoofd spookten de to do-lijstjes van het te vol geboekte weekend: twee verjaardagen op zaterdag, een verhuisborrel bij een heel lief vriendinnetje waar een inzamelingsactie voor een goed doel aan gekoppeld zit en ook mijn schoonouders nog op bezoek. De tijd om nog even cadeautjes te kopen, waar haalde ik die vandaan? Vanavond, koopavond? Of gewoon alles afzeggen? Maar dat voelt zo lullig Al deze mensen staan altijd klaar voor mij en dan die ene keer dat ze jarig zijn afzeggen ? Dus ik besloot, aangezien ik toch mijn afspraak voor vandaag nooit meer zou redden, mijn afspraak te bellen en te vragen of het naar morgen verschoven kon worden En dat was geen probleem. Heb nog genoeg inleeswerk op de computer staan, dus ik spijbel vandaag! Het voelt echt als spijbelen, want ik zit nu thuis met een warme kop latte machiatto en die Uggs nog aan. Ga niet naar mijn werk, maar heb er een thuiswerkdag van gemaakt. En net, tijdens het bereiden van die latte, bedacht ik me dat ik me er best schuldig over voelde. Omdat ons meisje er nu niet is, terwijl ik thuis ben. En het is nog maar de tweede werkweek Dus Amy, wat jij schrijft, dat klinkt voor mij ook heel herkenbaar. Het is zo zoeken naar het ritme Nu weet ik dat ons meisje het naar haar zin heeft bij opa en oma, maar toch Daarbij dat te volle weekend voor de boeg, waarvan ik al weet dat het achteraf heus meevalt. Helemaal als ik straks de voorbereidingen (cadeautjes, kaartjes) getroffen heb. Dus ga zo op de fiets, door de regen, even naar de stad. En heb al aangegeven dat ik op alle verjaardagen en het verhuisfeestje niet lang blijf. Dan daarna de middag flink lezen voor mijn werk, wat ik nu waarschijnlijk ook sneller kan doen doordat ik niet afgeleid wordt. En misschien beloon ik mezelf daarna nog wel even met een ongestoord bad, mijmer ik nu . Nu zo schrijvend bedenk ik me dat ik nu pas besef dat de Tijd voor Jezelf best een luxe is. En dat je er soms naar moet zoeken. Nu was ik al nooit goed in overvolle weekenden hoor, houd altijd het liefst een dag vrij. Bovendien, we moeten dan vaak ook nog huishouden (boodschappen, was, stofzuigen, strijken, wc/badkamer, keuken ). En tja, rust heb ik meestal pas meer, als de verplichte dingen gedaan zijn. Het ideale ontspan moment voor mij is Niets Hoeven. De dag laten komen zoals hij komt: vol met niets of spontane ideeën. Wat ik ook merk, klinkt misschien vreemd, dat ik het ook lastig vind om dingen voor mezelf te doen door de borstvoeding. Zoals dit weekend, die verjaardagen. Een ervan is bij een vriendin en met oud-studiegenootjes en is eigenlijk zonder kinderen bedoeld. Op zich kan dat prima, maar dan moet de kolf mee. Of toch onze kleine, wat niemand raar of erg zou vinden hoor. Je plant een aantal dingen toch tussen de voedingen door. En ook ben ik heel mutsig met de kostbare gekolfde voeding: het liefst spaar ik alles op zodat het alleen maar is voor de opvang of bij mijn ouders. En niet voor plezierdingen zoals ik weg voor een verjaardag of feestje. Waarschijnlijk denk ik over een paar maanden: waar heb je je zo druk over gemaakt ? Maar nu houdt het me bezig Even zo de gedachten weer op papier zetten helpt wel Dus, zo op de fiets de cadeautjes halen, dan aan de slag Tussendoor kolven en misschien nog even in bad straks. Wellicht is mijn batterijtje dan weer wat opgeladen, ben ik weer een wat leuker mensch voor mijn vriend als hij vanavond met ons meisje thuiskomt en kan ik ook gaan genieten van het weekend ipv de leuke dingen zien als verplichtingen J
Juulzon heerlijk om je updates te lezen en herkenbaar. Een goed ritme vinden is soms best wel lastig. Maar al snel genoeg heb je deze gevonden
Wat hebben jullie veel meegemaakt! Ik vind het super fantastisch voor jullie dat het gelukt is!! Echt geweldig! Heel veel geluk!!
*Edit* Ik had alleen je eerste bericht gelezen en daar een reactie op geplaatst Dus niet in de gaten dat ik behoorlijk 'achterliep' Maar desalnietemin: ben ik natuurlijk hartstikke blij voor jullie!
Hoe herkenbaar, dat zoeken naar evenwicht, naar ritme in je Nieuwe Leven Met Kind. Wat doe ik wel, wat doe ik niet? Kan ik iets voor mezelf doen? En als je weggaat: ben ik niets vergeten? Hele volksverhuizingen met spullen voor het kind. Ik denk dat het gewoon tijd nodig heeft. En die tijd mag je jezelf geven. Het is zo'n enorme verandering, logisch dat dat even duurt. Toch? Maar het zal inderdaad vast makkelijker gaan als de natuur buiten lekker meewerkt met een stralend zonnetje, ontluikend groen en lammetjes in de wei. Ongetwijfeld.
Nog even over creches en ontredderd en onveilig (@amy): dat vind ik best wel heftig om te lezen. Zijn er dan geen andere mogelijkheden? Ik breng mijn dochter straks 1 dag per week naar een gastouder en niet naar de creche. Precies om de redenen die jij beschrijft: vind haar nog te klein, te kwetsbaar en de groepen te groot. Maar goed, ik realiseer me dat de keuze voor een gastouder misschien niet altijd mogelijk is ... En wil daar ook beslist niemand op aanvallen hoor.
Ontzettend leuk om je updates te lezen. Zo te lezen geniet je enorm en dat zoeken naar een ritme kost nou eenmaal veel tijd, maar gaat jullie vast lukken!!
Haha Juul, tijd voor jezelf is zeker een Luxe: ik plan het soms bewust in als mijn meis naar de creche is: en even badderen als vriendjelief thuis is doet bij deze mama ook al wonderen Ik merk dat ik altijd een beetje blijvend ritme zoek. Ik denk dat het een ander verhaal wordt wanneer ik haar straks keuzes kan voorleggen, of iets uit kan leggen: ik heb het gevoel dat alles nu nog zo primair en op herkenning en vertrouwen gebaseerd is. Dat vind ik wel eens lastig, zeker aangezien ik een kleine neuroot ben die graag alles 'in controle' wil houden @stiertje: ik ben blij dat wij gekozen hebben voor de creche. Het is een team, het is overzichtelijk en er wordt gewerkt met een vaste dagstructuur in een overzichtelijke ruimte. ongetwijfeld gebeurd dit ook bij een gastouder hoor: maar voor mij voelt dit, zeker nu ze anderhalf is, goed. Ik denk dat toen ze een paar maanden was ik niks goed had gevonden behalve me, myself and i
Wauw! Sprakeloos! Tranen borrelen wat omhoog.. fan-tas-tisch dit! Ik ga je volgen! *Loop ook een beetje achter, geloof ik. *
Heel herkenbaar! Vergeet niet je bent pas net weer aan het werk! Duurt nog wel twee maanden voordat je echt n ritme hebt! Ze zal vast nOg veel ziek worden aankomende weken en dat gooit je ritme ook om! Heeel veel knuffels ik denk aan je!