Wauw wat een weg hebben jullie al af moeten leggen.. Wat fijn dat je de weg mag vervolgen met een wonder in je buik Tis jullie van harte gegund.. Dikke knuffel en probeer, hoe moeilijk ook, lekker te genieten, het vliegt voorbij
Jeetje, wat een bijzonder verhaal! En ja, door de leuke zwangerschaps-hormoontjes krijg ik er zelfs tranen van in mijn ogen Wat heerlijk dat het dan toch nog gelukt is zeg!
Aaah, super om te horen! Over de AS: Wij hebben toen ook idd een ander koptelefoontje er op aangesloten, wat een waardeloos ding zit daarbij geleverd! En toen de gel van de AS op was, hebben wij baby olie gebruikt van Zwitsal, dat werkt net zo goed als de gel van de AS zelf. Was ook wel een lekker momentje, savonds voor t slapen gaan naar Beer luisteren in een heerlijke wolk van Zwitsal. xxx
Ah super dat je t hartje weer hebt mogen horen en de kleine lekker bewoog!!! ooh wat spannend, 2 mei! Als je eenmaal het geslacht weet, wordt het nog échter!!! Ik denk nogsteeds een jongentje!!
Fijnnnnn, wat ben je dan ubergelukkig he, als je hoort dat alles goed is! Bij mij deed alleen manlief de angelsound luisteren, ik kon het zelf niet goed en heb 1x zo'n paniek gehad toen ik èn bloed verloor en het hartje niet kon vinden! Oh enne, ik gebruikte gewoon zwitsal buikbalsem om te luisteren, die gel was zo op Lekker genieten van deze bevestiging èn je verse broodjes natuurlijk jammie!
Juulz, heb je niet echt meer gevolgd maar wat super te lezen dat je nu alweer 13 weken zwanger bent van een home made wondertje!! Deze is supersterk en genieten van je zwangerschap meid.
Dank voor de fijne en lieve reacties! Tori, jouw kleine neemt de tijd zie ik aan je banner? Op naar een voorspoedige bevalling! Over mijn lage bloeddruk zei ze niet veel, behalve dat er niet veel aan te doen was. Wat hier al gezegd werd, zoute dropjes, chipjes e.d. eten. Niet te lang stil staan. In verband met mijn lage hartslag wel iets om in de gaten te blijven houden. Ijzer is nog geprikt, just in case en hoor volgende week, officiële controle, meer. Ga strx even met vriendlief hartje luisteren, zwijmel... Xxx
Juul: heb jij de angelsound al geprobeerd. Ik las in de week jouw bericht en dacht. Och god, dat heb ik ook besteld. Vandaag heb ik het aangekregen. Toen dacht ik, vast nog veel te vroeg maar ga het toch vlug proberen, en ja hoor, zelfs met 9w en 1d is de hartslag te horen . Waaa, ik ben kei blij hihihihi.... . Je hoort duidelijk het verschil, mijn hartslag is traag en dat van het beebje heel snel. Zalig toch. Heb wel maar heel even geluisterd omdat er verschillende verhalen rond gaan over of het kwaad kan voor de baby of niet. Brengt toch wat zekerheid tussen de echo's tussendoor en nu kan mijn man ook aan de band met zijn beebje wennen Ik ga het wel proberen te houden op een max van 2x per week maar of dat lukt Geniet van het horen naar jullie kindje xxx
Wow wat een verhaal, ik wordt er emo van. Wat ongelooflijk fijn dat je zwanger bent, alle goeds gewenst voor jullie samen!
Chantal, geweldige foto! Zie hem nu pas! Hannes, wat een mooie uitgerekende datum . Bdotsie, ja, de Angelsound werkt heel goed. Heb er wel een andere koptelefoon aan gekoppeld, hoor je het veel beter. En door mijn onzekerheid zoek ik toch elke dag even het hartje, en als ik het gevonden heb, zet ik hem direct weer uit. Meestal heel kort dus. Vandaag eigenlijk een beetje een emo-dagje. Gewoon, door de hormonen denk ik.... Maar ik was bij mijn ouders geweest. Ze zijn ook alweer op leeftijd. Bedoel, ik ben per slot van rekening ook alweer 36... Enfin,mijn moeder heeft al sinds haar 27e de auto-immuunziekte Lupus en dat heeft best veel invloed op heel je leven. De vermoeidheid, de huidklachten, niet in de zon mogen/kunnen, omdat je zo kwetsbaar bent en je gemene huidontstekingen ontwikkelt op je armen en benen, rug en buik, die ook nog eens gemeen jeuken. Gewrichtsklachten en pijn, nierfalen, haarverlies... Best ernstig..., hoofdpijn en last van je ogen en zo kan ik nog wel even doorgaan... Mijn moeder praat er niet over. Heeft ze nooit gedaan. Een beetje onder het calvinistische motto 'niet klagen,maar dragen en bidden om kracht'. Mijn moeder is zo een lieverd die ook nooit nee kan zeggen, zich gedurende haar werk, wat ze toen wij naar de middelbare school gingen, weer heeft opgepakt, nog nooit ziek gemeld, ondanks de Lupus. Soms ging ze naar haar werk terwijl wij ons wel zorgen maakten. Nu ze eindelijk met pensioen is, 'moet' ze nog steeds veel van zichzelf. Daar maak ik me wel zorgen over. Zoveel voor anderen, maar neemt ze wel tijd voor zichzelf? Misschien hoor ik hier niet over te piekeren, maar doe het toch. Dan gaan ze vandaag even mee naar de Ikea, meekijken voor een badkamermeubel voor onze badkamer op zolder. 's Avonds gaan ze weer iets doen waarop ze geen nee konden zeggen. Zelfde geldt eigenlijk voor de rest van de week, waaronder ze donderdag weer naar mij toekomen, om mee te gaan naar de Echo. Vrijdag passen ze de hele dag op bij de kinderen van mijn broertje, wat eigenlijk steeds zwaarder wordt voor met name mijn moeder. Ze vertrekken dan al om 05.30(!) om op tijd daar te zijn. Nu zijn de kinderen van mijn broertje erg druk, ze zitten daar de hele dag, doen boodschappen en koken en zijn pas om 22u 's avonds -met reistijd- weer thuis. Ik zie dat dit een zware impact heeft op de gezondheid van mijn moeder, maar zowel mijn vader als mijn broertje halen hun schouders op, zeggen dat het meevalt en vinden dat mama daar zelf wel iets van zou zeggen als het zo was... Nou, leer mijn mijn moeder kennen! Zou ze nooit doen! Nu hebben wij dus ook gevraagd of mijn ouders een dag in de week willen oppassen, maar dan brengen we ons kindje daar, zodat ze lekker hun eigen gang kunnen gaan en niet hoeven rijden. En nu ik dan mijn mams vandaag weer zo moe, met rode, vermoeide ogen heb gezien, vraag ik me af of het niet te zwaar wordt voor ze. Tegelijkertijd weet ik heus wel dat mijn moeder een volwassen vrouw is die zelf haar grenzen kan aangeven, maar toch knaagt er iets. Ook weer bang om mijn moeder te verliezen, juist nu... Van haar willen genieten, er voor haar zijn... Zit er nu over te denken om haar anders op een weekendje met zijn tweetjes weg te trakteren. Niets te hoeven, even ontspannen, zoiets. Maar merkte vandaag en gisteravond ook al, dat ik hier heel emotioneel over was. Zat net gewoon te huilen... Misschien is het aankomend moederschap iets wat me nog meer doet stilstaan bij de bijzondere band die ik met mijn ouders (en broers) heb... Misschien voel ik me door de hormonen meer kwetsbaar, geen idee... Hoe dan ook, ik koester deze bijzondere vorm van 'ouder en broer-zus' liefde zo... En wil zo graag dat mijn moeder voor ons kindje ook in goede gezondheid die lieve oma kan zijn die ze is.... Vandaar dat ik het hier even van me af wil schrijven... Wellicht dat jullie zulke gedachten herkennen... Nu slapen, komende week weer volle week op het werk... Liefs!
O, juul: heel veel sterkte met jouw moeder. Het klinkt als een vrouw met een gouden hart. Heb je met haar hier al over kunnen praten? De emoties komen inderdaad nu wel door de hormonen en ja, jouw moederinstinct begint nu ook te groeien. Je gaat zien dat je nog dichter naar jouw moeder toe groeit.