Mijn zoon is nu net 2 jaar. Hij mag al een paar maanden niet meer gaan logeren bij oma, ook niet een half dagje zonder mij. Ze wil dat ik er altijd bij ben, waarom? Een paar maanden geleden hadden we hem afgezet om een weekendje te logeren zodat ik en mijn vriend even tijd hadden voor onze relatie, die is nu al kapot (lees: andere topics), maar dat doet er nu niet toe. Mijn moeder belde me toen dat ze niet meer wil dat ie komt omdat hij achter mij en mijn vriend vraagt, dus hij stond aan de deur en vroeg achter ons, ook heeft hij een beetje gehuild, niet lang volgens mijn stiefvader, hoogstens 5 minuutjes. Dus vanaf dan wil ze niet meer dat hij komt logeren, ze zegt dat ze het niet over haar hart krijgt dat hij om ons weent en achter ons vraagt, mijn zoon zit nu al constant 24/24u, 7/7d bij mij, dat kan toch ook niet gezond zijn? Niet dat ik het niet wil hoor, bijlange niet, maar mijn moeder wil dat hij altijd bij mij is, ik zou hem het best als een koala op mijn rug dragen constant. Ze zegt dat zij met mijn broer daardoor iets heeft meegemaakt door hem af te zetten bij zijn oma, hij wou daarna niet meer van onze moeder weg en ze is er zelfs mee naar een kinderpsycholoog moeten gaan, omdat hij zo extreem last had van verlatingsangst. Wat vinden jullie hiervan? Is dit gezond?? Kan dat dat hij dan enorme verlatingsangst ontwikkeld? Ik word er echt gek van hoor!
Ik denk dat oma nu een beetje overdrijft. Het is helemaal niet raar hoor, dat jouw zoontje even huilt, als jullie weg zijn en dan hij soms naar mama vraagt. Gaat hij al naar psz? Dan kan je het zien of hij idd echt verlatingsangst heeft.
hij is verleden jaar in november even naar een KDV geweest, 2 dagen en een half, en daar wou hij totaal niet eten of drinken, dan heeft die verzorgster gezegd dat het beter is dat hij niet meer kwam omdat hij anders een eetstoornis zou ontwikkelen. Dat was voor oma met die "zever" begon.
Maar dat is alweer een paar maanden geleden. Kinderen veranderen zo snel. Misschien dat het nu wel goed gaat. Ik zou hem opgeven bij psz. Dat zijn dan maar een paar uurtjes. Kan hij rustig wennen om even zonder mama te zijn.
en buiten dat als ze echt honger hebben gaan ze vanzelf wel eten, wat belachelijk dat ze hem daarom "weg hebben gestuurt" bij een kdv! Je moeder vindt ik een zeikert, sorry dat ik het zeg. Natuurlijk vraagt een kind om zn moeder of vader als ie bij een ander is. Zaak van de oppasser op dat moment om het kind af te leiden zodat het wel weer naar de zin heeft.
Vind het ook beetje overdreven van oma. Normaal gesproken gaat ze 1 dag naar oma en 1 dag komt andere oma hier. Nu ik met verlof ben gaat ze nog steeds 1 dag naar oma toe zodat ik ff wat rust heb en dat het ritme erin blijft. En ik vind het goed dat ze ook leert dat mama er niet altijd is maar dat er ook andere zijn bij wie ze kan zijn. Psz gaat ook heel goed hier, ze vind het erg leuk om naar school te gaan zoals ze het noemt. Zou nog een x gaan praten met je ma erover. Probeer voor te stellen dat je dan eerst paar uurtjes probeert. Of dat er wat anders aan de hand is. Voor jezelf is het ook wel lekker om ff zonder kindje te zijn, zeker als je 24/7 voor hem zorgt.
Ik vind de reactie van oma ook iets overdreven, maar dit is blijkbaar iets wat voor haar een probleem is. Dwingen is dat moeilijk. Kinderen kunnen veranderen.. Mijn jochie hing ook altijd veel aan ons, als we ergens op bezoek waren aan ons hangen, overal eigenlijk. De 1e paar keer KDV waren een drama, ook een rotleeftijd met 15 maand. Maar het trok wel bij. Wel met bergen en dalen, de 1e paar maanden standaard brullen bij het afscheid, daarna een poos gevarieerd van 10 minuten brullen tot een knuffel van de leidster was genoeg. En eigenlijk pas sinds een paar maanden dat het echt goed gaat. Nu sinds een maand loopt hij zelf vrolijk naar binnen. Maar dat is bijna anderhalf jaar nadat hij begonnen is. Nu stapt hij ook opeens zo op vreemden af, loopt in een andere omgeving vrolijk rond (en zijn wij hem zowat kwijt), speelt hij leuk met andere kinderen. Ik denk dat de peuterspeelzaal wel een goede optie voor hem zou zijn. Dat zijn nog overzichtelijke momenten, 2 a 2,5 uur. Misschien heeft het CB ook nog info voor je. Hier zijn moeder-en-kind groepen, waar ik dus ook met mijn jochie heen ga. Toch even wat andere mensen en kinderen om toch te wennen aan sociale contacten. Ook kan het CB 4 dagdelen psz aangeven ipv 2 dagdelen. Dan gaan ze vaak naar speciale psz waar net wat meer leiding is per groep, en ze wat meer aandacht hebben voor de ontwikkeling. Misschien is dat laatste ook wel overdreven..
Het is toch gezond dat een kind even huilt om z'n ouders en soms om ze vraagt? Mijn dochter gaat 1,5 dag naar t kdv en 1 dag past oma op. Ze slaapt ook regelmatig bij oma. Huilen doet ze niet als ze weg gaan maar ze heeft t wel regematig over ons. Is toch een teken dat ze goed aan je gehecht zijn... Heb je geen andere adresjes waar hij wel eens kan logeren? Hoe lang duurde dat niet eten / drinken op t kdv eigenlijk?
Ik weet niet of het overdreven is, kan ik zo natuurlijk niet inschatten! Maar onze dochter jammert ook altijd als we weggaan, ook als ik wegga en ze blijft bij papa en vice versa. Dan is het gewoon een kwestie van even afleiden. Mijn moeder doet dat ook hoor. Het is ook wel erger geweest, echt hartverscheurend huilen, maar mijn moeder heeft ook kinderen opgevoed dus die weet wel dat het erbij hoort...
Het lijkt me eerder dat jouw moeder geen zin heeft om op te passen. Misschien is het beter dat je omziet naar een andere oppas. Dan kun je altijd zien hoe het daar gaat. Veel succes ermee hoor! Groetjes, Janet
Ik zou eerlijk aan jowu moeder vragen of ze nog wel zoveel zin heeft om op jouw kind te passen. Als dit wel het geval is dan is het misschien zinvol om samen met haar naar het CB (daar altijd een opvoedingsdeskundige) te gaan om advies te vragen hoe zij ermee om moet gaan wanneer jouw kind om jou vraagt. Dan hoort ze nml ook dat het heel normaal is dat kindjes om papa en/of mama vragen en hopelijk krijgen jullie goed advies hoe jullie ermee om moeten gaan. succes
mijn zoontje heeft dat ook heel erg als ik weg ga en hij blijft ij papa is een kwestie van afleiden dan is het zo over bij mijn zus hetelfde ze leid hem dan af met speelgoed
Juist als je kindje het er nog wat moeilijk mee heeft, lijkt het me fijn voor jullie en hem als hij langzaam kan gaan wennen aan de afwezigheid van z'n moeder. En dan is bij oma toch de meest vertrouwde plek lijkt me? Ik zou beginnen met hem eens een uurtje daar te laten en dan zelf even boodschappen gaan doen of zo. Dan weer ophalen. De week daarna iets langer en het zo opbouwen. Zo leert hij langzaam dat je weggaat en ook weer terugkomt. Hij hoeft toch ook niet gelijk weer te logeren? Wat erg belangrijk is: ook af en toe samen met hem bij oma blijven. Mijn oudste heeft ook zo'n fase gehad dat hij vreselijk moest huilen bij mijn moeder. Toen we het erover hadden, merkte ik dat we daar alleen nog kwamen om hem af te leveren en op te halen. Verder kwamen mijn ouders meestal bij ons. Hij was opa en oma's huis dus gaan associeren met ons vertrek en vond dat niet leuk. Ik ben toen bewust een aantal weken regelmatig samen met hem koffie gaan drinken bij mijn moeder tussendoor. Daarna ging het een heel stuk beter en nu vindt hij allang weer heerlijk om naar hun toe te gaan. Als jouw moeder gewoon geen zin meer heeft in oppassen, wat natuurlijk ook best kan en haar goed recht is, zou je kunnen overwegen om hem naar een peuterspeelzaal te brengen. Dan leert hij ook met andere kinderen spelen en het is meestal maar voor 2,5 uur of zo, dus echt wel te overzien. Vaak kun je dat in overleg nog wel wat opbouwen door te beginnen met een uurtje of zo. Ik was zelf trouwens een peuter die altijd bij mama thuis was en ik kan me nog heel goed herinneren hoe bang en eenzaam ik was toen ik naar de kleuterschool moest. Als je nu al begint met hem af en toe een paar uurtjes weg te brengen, gaat het veel geleidelijker en is echte school straks ook niet zo'n traumatische ervaring voor hem.
ik zou zeggen.. oma, gewoon even door zetten, ga wat leuks doen, afleiden dan komt het goed! En zo niet... hij moet het toch leren zeker als bij zo veel bij jou is..hij zal er toch aan moeten wennen.
Als je kind altijd bij jou is, dan lijkt het me logisch dat hij wat gaat huilen als jullie weggaan. Ik vind de reactie van je moeder dan ook fel overdreven, heeft ze misschien geen zin om op te passen? Misschien best even met haar praten. Ik zou ook eens kijken voor een kdv of psz ofzo, om hem aan het idee te laten wennen dat mama er soms niet is, wat gaat hij doen op school als dit niet verandert? Kan een fase ook zijn natuurlijk, maar contact met andere mensen is altij goed, toch?
Omageveol denk ik. Ik werk 3 dagen en mijn dochter heeft ook wel eens moeite met afscheid nemen, maar ja is meestal over zodra mamma uitzicht is. Voel je je niet schuldig als hij ergena anders is. Zoek des noods een andere pek waardoor je ven tijd voor jezelf hebt! Vi dik heel belangrijk. Hier werd mij in het begin ook een schuldgevoel aangepraat dat ik bleef werken met twee kids en nu zeggen ze. ja je bent wel gelukkig nu je ook een eigen leventje hebt. kes dus ook voor jezelf, je zult zien dat je zoontje er aan went. En als je weg betn b etekent het niet dat je je niet van je zoontje houdt. Mijn ervaring si dat ik nu ee gelukkiger mamma ben omdat ik ook iets van mijzelf heb. Ebn als ik dna bij mijn kids ben geniet ik deubbel omdat ik ze stiekem toch wle heb gemist. Gr Gaby
volgens mij is het in dit geval ook meer de Oma die er moeilijk over doet, meer dan Christy zelf. Maargoed de situatie van Christy is inmiddels anders dacht ik begrepen te hebben, dus het is misschien wat monsterd na de maaltijd inmiddels