Oke het wordt een beetje lang en een wazig verhaal, maar moet gewoon even me ei kwijt. Afgelopen woensdag kreeg ik telefoon van me opa. "Je moeder wordt dadelijk na het ziekenhuis gebracht, ze heeft een overdosis gehad". Ik race na mijn moeders huis, bel het werk af, zowel voor haar als voor mij. Schiet toch wel in paniek maar kan eigenslijks niet want heb nog een broertje van 17. Eenmaal bij haar huis aangekomen zie ik de ambulance wegrijden. Ik ga na binnen hoor het hele verhaal aan van me opa. Kort gezegt : Vriendje ontmoet via lexa, bij hem geweest, samen grootste lol gehad, maar hij vind het niet klikken en dumpt haar via email. Zij ziet ineens het leven niet meer zitten. Ze heeft bijna 70 diazepams na binnen gewerkt. En lag bijna laveloos in huis. Ik heb de hond van haar uitgelaten en me vriend gebeld, we gaan later na het ziekenhuis, maar ze is in ontkenning dat het een zelfmoord poging was. Me broertje heb ik de schooldag af laten maken. In het ziekenhuis deden ze allemaal testen, toch wordt ik nog banger, want ik snap niet goed waarom. Eenmaal weer bij haar huis aangekomen om me broertje in te lichten, krijg ik toch een huilbui en denk aan de dagen ervoor dat ze nog zo vrolijk was. Me vriend komt bij me om me te steunen, me broertje breng ik op de hoogte en hij is heel koel en afstandelijk "Ze is gewoon een egoistische trut" Is wat hij zei. Later hoor ik van me opa, dat ze geen rekening met ons had gehouden omdat ook me broertje al bijna volwassen is. Zorg ervoor dat me broertje eten krijgt, de dieren verzorgt worden en later mogen we haar "Omdat er geen plek was in het ziekenhuis"Weer ophalen. Met andere woorden een meid van 20 en een jongen van 17 moeten de zorg van een " Op dat moment amper bij kennis - moeder" op zich nemen. Nou kan ik aardig wat hebben geestelijk, maar dit was echt een klap recht in mijn gezicht, een vrouw die notabene een paar uur ervoor nog zelfmoord probeerde te plegen mag nu al na huis? Nou heeft ze stom genoeg ( nu ik achteraf erbij nadenk) Al wat hints laten vallen. Oa pincode van spaarrekening, en of als er wat met haar gebeurde ik de zorg van me broertje op me nam. Wat ik kan doen om hem de opleiding te laten behalen die hij graag wil en al dat soort shit. Ook lijkt het alsof ze er al een tijd mee bezig is, ze kan namelijk maar 10 diazepam per maand halen, deze gebruikt ze in combi met haar epilepsie, dus ze heeft minimaal een half jaar gespaard. Zal er gelijk maar bijvertellen dat ze al jaren een depressie heeft, en dat ik continu alles voor haar opgevangen heb ondanks mijn borderline. Maar ze weet ook dat mijn touwtje bijna op is, en dat ik niet veel meer kan hebben, ben zelf nog maar kort uitbehandeld bij een psycholoog en ben zelf bezig met een moeilijke opstart, maar het lijkt haar allemaal niet te kunnen intereseren. Ik heb 2 nachten bij haar geslapen omdat ik die zorg niet op mijn broertje kan afschuiven, maar ik zit met me handen in me haar. Heb me eigen behoorlijk hard moeten maken om dit allemaal nog aan te kunnen en weet ook dat ik een dezer dagen de klap te voortduren krijg. Me vriend staat al voor me klaar en accepteerd het ook. Maar dat kutwijf wil gvd geen hulp of wat dan ook, ze vind dat we haar kinderachterig behandelen omdat we haar diazepam af hebben gepakt en dat ze er maar 2 per keer krijgt. Ze kan meer krijgen in bijzijn van ons ( werk samen met haar) Ik zit iedere keer te denken, wat ik had moeten doen als het haar gelukt was, en waarom ze me alles heeft verteld waar geld is voor me broertjes zijn opleiding, en hoe ik hem kan onderhouden enzovoort. En ook met de dieren schijnt er geld apart te liggen, maar dit heeft ze me al een aantal weken geleden verteld, dit maakt het voor mij dan ook dat het gepland was, en dat ze nog een poging gaat doen. Zit ieder keer me eigen op me kop te geven dat ik niks doorhad dat ze tegen mij loog toen ik vroeg "heb je te veel medicatie gehad" En "Haar toetsenbord was kapot " Zei ze maar dit bleek dus de diazepam te zijn. Wat kan ik doen om een volgende poging te voorkomen, en hoe kan ik er in godsnaam ervoor zorgen dat ze hulp krijgt. Sorry moest ff me ei kwijt en ach misschien kan iemand mij helpen. Maar ben zelf momenteel nog aardig verward door alles dus het hele verhaal zal wel mooi vaag zijn.
ppfffff jeetje meid wat moet je doormaken!!!! Je moet duidelijk hulp krijgen want dit kunnen jullie niet alleen doen...weet even niet zo snel waar maar zoek hulp... En je broertje weet waarschijnlijk ook niet hoe hij hiermee om moet gaan denk ik.....
Jeetje meid,allereerst sterkte met dit! Denk dat als zij het echt wilt doorzetten jij haar niet tegen kan houden. Is er niemand van enige instantie langs geweest die jouw hierbij kunnen helpen? Het is heel wat... Het enigste wat ik je kan zeggen is volhouden voor jouw en je broertje!
mijn broer heeft 3 keer een zelfmoordpoging gedaan, de laatste keer hebben we de huisarts gebeld en gezegd dat we het niet meer aankonden, hij is toen met spoed opgenomen op de paaz-afdeling van het ziekenhuis, ik kan alleen maar zeggen, bel de huisarts en leg het verhaal uit, je huisarts kan je verder helpen met de volgende stappen. meid, heel veel sterkte, ik weet hoe het voelt en slurpt energie, ik wens jullie het allerbeste.
Jeetje meid! Sterkte met alles!!! En idd zoek hulp zodat iemand je kan helpen om hier uit te komen. Sterkte!
nou meid.. wat een heftig verhaal. wat onverantwoord van het zkh om je moeder te laten gaan terwijl ze een gevaar voor zichzelf is. ik zou 1 2 3 niet weten wat je het beste kan doen in zo'n situatie. Is er mogelijk een vriend van je broer (de ouders dan) die je broetje tijdelijk in huis willen nemen tot de rust is gekeerd?? ik weet dat je moeder een IBS opleggen niet echt iets is dat je wil doen, maar ze is een gevaar voor haarzelf en als ze geen hulp krijgt (en dat ze geen beheer over eigen medicatie meer heeft) is toch belangrijk nu. Is dit iets dat je ziet zitten? opgenomen worden is geen pretje, maar zo leven ook niet?
er was wel een pschyater geweest bij haar maar ja als ze er tegen loopt te liegen dan kan die ook niks doen. Heb zelf ook een paar pogingen gedaan, dat was mijn borderlines kant heb zelf met moeite uit die ellende lange put gekropen en heb dankzij me nieuwe vriend de zonnige zijden van het leven gezien ( na jarenlang zwart te hebben geleefd was het echt heel mooi om dat weer te zien) Maar mijn moeder is al zolang depressief, kan totaal niks hebben kwa stress enzo er hoeft maar iets te gebeuren of ze vreet wel weer wat uit. Ze is nu ook alleen omdat k weet dat me broertje hier aan onderdoor gaat heb ik hem na zijn vriendin laten gaan, maar ik heb me rust ook nodig. hoe stom het ook klinkt, als ze het nog een keer wilt doen hoop ik dat ze het dit weekend doet en niet over een half jaar ofzo. ( of ben ik nu egoistisch)
Jemig meid, wat vreselijk!! Echt, zoals de anderen ook zeggen, zoek hulp, want dit gaat gewoon niet alleen!
Mijn broertje na een vriend laten gaan om daar tijdelijk te zijn is geen optie, omdat mijn vader hier anders achter komt en ook nog zo`n hufter is om dan me broertje bij ons weg te halen. Opgenomen worden wil ze zelf niet, en stom genoeg zijn daar meerdere familieleden op tegen, dus sta wat dat betreft aardig machteloos, Ik wil wel wat ze hulp krijgt, goedschiks of kwaadschiks en ga daar zeker volgende week mee aan de slag.
licht de huisarts in, helaas nu weekend ,maar bel gewoon de huisartsenpost met dit verhaal en vertel dat jullie jong zijn en het echt niet aankunnen en verwachten dat ze zich weer wat aan kan doen. Tijdelijke opname ergens zouden zij kunnen regelen, zie jij dat zitten? Dit kan zo niet, ik heb er geen verstand van maar lijkt me dat jullie zeker hulp nodig hebben. Sterkte!!
pff wat een verhaal ik leef met je mee! Ik kan je 1 tip geven, zorg er voor dat jullie hulp krijgen, dat is zooo belangrijk!!!! Ik heb zelf een paar jaar terug mijn tante verloren nadat zij zich had opgehangen.... hier gingen 3 jaren aan vooraf met vele zelfmoord pogingen.... naar haar en ons is nooit echt geluisterd en het is dus verkeerd afgelopen jammer genoeg. Dus mijn tip is echt.... praat er over met je HA en geeft aan dat jullie echt hulp nodig hebben, vooral je moeder! Heel veel sterkte meis /knuff
Ik heb geen goede raad voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen. Zo knap van je dat je ondanks je eigen problemen er zo goed mee omgaat! Sterkte voor iedereen in jouw gezin.
jij/je broertje kunnen advies vragen via Question zone - is van korrelatie (oude, bekende en volgens mij hele betrouwbare organisatie), zij kennen volgens mij wel de wegen hoe en waar je moet zijn. Niet op een forum ofzo, maar met chat met opgeleidemedewerker. Heel veel sterkte
waarom zou je vader je broertje van jullie weg halen, je broertje is 17. als het 'even logeren' is kan dat toch geen kwaad. nou dan vind ik dat je andere familieleden voor je moeder mag zorgen als ze er tegen zijn dat ze opgenomen word. ik zou dat tegen ze zeggen dat als ze voor haar zorgen, dan zal je geen stappen nemen om haar te laten opnemen, maar als ze niet voor haar willen/kunnen zorgen dan maak jij de beslissing.
Ik weet niet of ik het hier neer moet zetten, maar wellicht heb je iets aan mijn verhaal. 11 jaar geleden ging mijn moeder scheiden van haar ex-man ( vader van mijn zusje ) Weken, maanden, jaren is ze daar heel intens verdrietig om geweest. De liefde tussen hun was er ergens nog wel, maar die man heeft een hele traumatische jeugd gehad en iets heeft emmer doen overlopen. Na een paar jaar leek het dat het beter ging met mijn moeder. Ze heeft nooit geklaagd en deed alles voor mij en mijn toen 4 jarig zusje. Toch voelde ik, dat er iets niet goed was. Schijnbaar is er twee jaar later toch iets geknapt.. Ze heeft 72 slaappillen ingenomen en nog x aantal paracetamol. Wonder boven wonder heeft ze het overleefd en er is geen ziekhuis aan tepas gekomen. Ik ben hier achter gekomen, omdat mijn moeder graag alles op schrijft wat ze voelt. Door dat mijn gevoel me nooit in de steek laat, ben ik gaan zoeken naar die brieven die ze naar dr zelf schreef. Toen kwam ik het hele verhaal tegen wat ik net hier boven heb neer gezet.. Ze had zelfs 2 afscheids brieven klaar voor mij en mijn zusje. Het was niet het geval dat ze geen rekening met ons hield, maar ze kon zo niet verder. Ze werd langzaam aan kapot gemaakt aan het verdriet wat die man haar gegeven had. Terwijl zij zoveel voor hem gedaan had. Ze waren al 8 jaar bij elkaar en net 1 jaar getrouwd.. Of mijn moeder het daarna nog eens geprobeerd heeft weet ik niet, maar ze weet wel wat ze allemaal teweeg heeft gebracht. Inmiddels is ze onwijs gelukkig met een andere man. 4 jaar geleden heb ik haar doormiddel van een brief verteld dat ik het wist en ze heeft er uit schaamte nooit opgereageerd. Ik heb het voor mezelf wel een plekje kunnen geven en probeer er niet te veel bij na te denken, wat als het wel fout was gegaan. Mijn moeder moet het ook wel geplant hebben gedaan, want een drogist of apotheek geeft iemand echt geen 72 slaappillen mee.. Ze is daarna wel in therapie gegaan. Ik denk dat je inderdaad het beste je HA kan inschakelen voor hulp en die zal je door verwijzen naar een deskundige.. Heel veel sterkte.....
Jeetje zeg, wat zal jij geschrokken zijn! Allereerst een hele dikke knuffel. Verder ben ik het eens met pixie. Als de familie niet wil dat ze opgenomen wordt, moeten hun met een plan van aanpak op de proppen komen. Doen ze dat niet, dan instanties inschakelen en zorgen dat je moeder veilig is en jij je rust hebt daarover. Heel veel sterkte en ook voor je broertje.
Allereerst heel veel sterkte. Mijn moeder heeft vorig jaar geprobeerd om zelfmoord te plegen en zij werd meteen opgenomen in de PAAZ en na 2 maanden mocht ze pas weer naar huis. Dat is allemaal op Aruba en hoe het hier allemaal werkt weet ik ook niet. En ze staat nog steeds onder toezicht van een psycholoog en heeft nog altijd medicatie tegen depressie en pillen om te slapen. Dus mijn advies: zoek hulp en laat haar opnemen. Sommige mensen schrikken na de eerste poging en doen het nooit meer. Maar als je een vermoeden hebt dat je moeder het nog een keer gaat proberen, dan moet ze opgenomen worden. En misschien klinkt dit hard: maar wat jij of je broer ook zeggen of doen, als ze het wilt doen dan doet ze het toch.
Helemaal eens met een aantal meiden hier met duidelijk ervaring in dit soort dingen. Als ze het willen doen ze het. Misschien niet meteen maar zodra iedereen zijn alertheid weer wat heeft laten varen zeker wel. En al is ze geschrokken nu. De pijn en de ellende die zij ervaart is ZO ondraaglijk dat t de enige oplossing lijkt. Zij ziet geen positieve dingen meer. Dus ook geen einde aan deze elle lange donkere tunnel. Heb je wel eens in een erge dip gezeten? Dat alles leek mis te gaan en er niks positiefs te vinden leek? Dit heeft je moeder ook. Maar dan 10x erger en al heel, heeeeel lang. Veel langer als dat anderen weten. De problemen die zij elke dag ondervind kan je je niet voorstellen. Het is onvoorstelbaar zwaar om de simpelste taken uit te voeren (uit bed komen, douchen, eten maken voor jezelf. Soms lijkt het alsof ze aan top sport moet doen zonder training gehad te hebben). En dan is er nog het idee dat niemand het erg zal vinden als ze er niet meer is. Ja ze zullen misschien even verdrietig zijn. Maar ze is toch een blok aan ieders been, denkt ze. Die ideen kloppen waarschijnlijk voor geen meter. Maar voor haar is het werkelijkheid. Ze is niet nuttig, ze is een blok aan ieders been en iedereen komt alleen maar langs uit medelijden. Ze is niet egoistisch hoor meid, echt niet. Ze houd ziels veel van jullie. Anders had ze het waarschijnlijk al langere tijd geleden op gegeven. Maar de emotionele pijn die zij dagelijks voelt met alle lichamelijke ongemakken en het gevoel minderwaardig te zijn aan anderen is ZO groot. Tja het is gewoon zo moeilijk uit te leggen als je zelf niet in zo'n schuitje gezeten hebt. Heb al vaker verteld dat ik 5 jaar depressie achter me heb. En soms dacht ik ook zo als hier boven omschreven. Als dit jou wereld is waarom dan nog moeite doen? Tja wat dan zou je zeggen? Want dit is inderdaad veelste veel voor jullie. Eigenlijk voor iedereen die emotioneel verbonden is. Daarom heeft ze proffesionele hulp nodig. ZEKER omdat het vermoeden er is dat ze het nog eens zal doen. Medicatie en ondersteunende therapy, eventueel weg van haar normale omgeving. En het zal n hele tijd duren maar als ze eenmaal weer wat licht gezien heeft. Dan ziet ze weer waar ze de moeite voor doet om toch door te gaan. (kan ze nu echt niet meer zien) En daarbij zijn jullie ook weer belangrijk. Want om er ook maar een klein beetje licht door te laten komen heeft ze het nodig dat jullie er zijn en ze op jullie kan vertrouwen. Dat juist jullie haar niet in de steek zullen laten. En dan kan dat kleine beetje licht weer groeien. En dit is en zal een gevecht blijven voor haar. Maar met proffesionele hulp en ondersteuning van jullie (voornamelijk door er gewoon te zijn en soms bvb mee te gaan als ze ergens voor weg moet) kan het wel lukken. Dit alles is geschreven uit ervaring van mezelf en 5 jaar depressie. Mn ex die zelfmoord heeft gepleegd na n langere tijd met depressie en n aantal vrienden met depressie. En verder wil ik nog even zeggen dat ik wederom diep geschokt ben dat een ziekenhuis iemand met zo'n ervaring gewoon weer naar huis stuurt met dochter en zoon mee die hier niet tegen op gewassen zijn (en dat is niks meer als logisch EN kunnen ze weten) Heb dit ook mee gemaakt met n vriendin die 20 valium en n halve fles wiskey op had en nog net op t nippertje door de politie ergens uit de bosjes gevist is. Ze kon niet eens op dr benen staan toen ze weer naar huis mocht. En dan moet je weten dat ze n kind had van 9 jaar en 3 hoog in n flatje woonde met dr vriend. Rond uit onverantwoord. Sorry voor de lange lap tekst
Wat enorm raar dat wanneer iemand na zo poging in het ziekenhuis weer is ´opgelapt´ gewoon naar huis gestuurd word. Is hier totaal geen aansluiting op vanuit het ziekenhuis?