Moet even mijn verhaal kwijt hier... Ik baal namelijk de afgelopen dagen ontzettend van mezelf. Het lijkt wel of de hormonen me volledig in hun macht hebben. Kan ontzettend heftig reageren op kleine dingetjes en voel me totaal onbegrepen door mijn partner, bijvoorbeeld toen ik gisteravond zei dat ik moe was, was zijn reactie: 'je hebt vanmorgen toch lekker uitgeslapen' ik merk dat dit soort dingen geen goed doen voor onze relatie. We hebben geprobeerd om te praten maar hij begrijpt mij niet en ik zou willen dat hij iets meer begrip kon opbrengen. Begrijp me niet verkeerd hij wil alles voor me doen, maar ik moet het aangeven, terwijl ik vind dat het meer uit hemzelf moet komen. Wie herkent dit en heeft misschien tips om beter met die hormonen om te kunnen gaan?
Misschien zou je er eens met hem over kunnen praten. Hij begrijpt jou niet, jij begrijpt hem niet. Vertel hem eens dat je het moeilijk vindt om alles aan te geven, dat je moe bent, dat je baalt van je hormonen. Hij kan daar dan ook beter mee omgaan en misschien meer uit zichzelf wat voor je doen! Je relatie staat sowieso onder druk: kleine baby, jij bent druk (maar wel thuis), hij werkt gewoon, etc. Hij denkt misschien: je bent de hele dag lekker thuis, waar ben je dan moe van? Jij denkt: pffff ik wou dat ik lekker kon werken en hij even voor beeb zorgde. Maar een voorbeeld hoor. Maar hij begrijpt je gewoon niet. Als hij dan zegt "je hebt toch uitgeslapen", kun je daar best op reageren: "Pfff, ja maar ik merk echt dat ik nog moe ben van de laatste tijd, van de drukte, van alle nieuwe dingen." Hij begrijpt dat vast en dan kan hij ook vanuit z'n begrip lekker een kopje thee zetten ofzo! Leg het hem uit, dat lijkt me het allerbelangrijkste!
hier hetzelfde probleem, moet om alles vragen, niets doet hij uit zichzelf, hij zal niet eens zeggen van zal ik haar naar bed brengen dan kan je zelf ook optijd naar bed. ik heb het er al zo vaak over gehad, maar hij begrijpt het op de 1 of andere manier niet, misschien man eigen. het is toch logisch dat je moe kunt zijn ook al heb je uitgeslapen. ik kan helemaal niet meer uitslapen, man lief vind dat hij op zondag uit mag slapen omdat hij de hele week werkt, en ik kan er 7 dagen per week toch ook optijd uit. mannen!!!!
Bedankt voor je reactie. Denk inderdaad dat bij bovenstaande ook een stuk onbegrip ligt. Het gebeurd inderdaad weleens dat hij, voordat hij 's ochtends naar zijn werk gaat, vraagt of ik die dag lekker ga chillen. Nou dit roept bij mij dus al weer zo'n reactie op , om de lieve vrede te bewaren reageer hier verder maar niet teveel op. En begrijp me niet verkeerd, hij bedoeld dit absoluut niet sarcastisch ofzo. Maar heeft het gewoon niet in de gaten denk ik. Ik had van te voren nooit kunnen bedenken dat een baby toch nog zo'n invloed op onze relatie zou hebben.
Of het nou de hormonen zijn, of niet, jullie zullen samen moeten wennen aan de nieuwe situatie. Als man heb je makkelijker de neiging om oude patronen aan te houden (werk blijft vaak hetzelfde). Als vrouw ben je toch minimaal een paar weken full-time thuis. Als je de hele dag thuis bent met de kleine blijf je dit vaak ook doen zodra de man thuiskomt, en hoeft de man niet zo nodig iets anders te doen. Je zult samen nieuwe gewoontes/patronen moeten krijgen. En dan kun je alleen maar pratend doen. Schreeuwend kan ook wel, maar dan ben je al te laat Ik zou dus zeggen, kijk samen naar hoe het nu gaat, waar het voor jou aan schort. Misschien is een beetje respect, complimentjes alles wat je nodig hebt. Misschien is het af en toe wat uurtjes "vrij" om even je eigen gang te gaan (shoppen, koffiedrinken, uitslapen) genoeg om wat meer evenwicht in de nieuwe situatie te geven.. Deels zal het wel hormonen kunnen zijn, maar vaak is dat een kwestie van versterkte gevoelens. Die gevoelens zijn meestal zonder die hormonen ook wel aanwezig. Het is alleen even de vraag hoe je ze aanpakt. Ik zou zeggen: praten voordat de hormonen-bom barst..
Deepfreeze: wat heb je dat goed verwoord. De gevoelens zullen inderdaad, afgezien van de hormonen, sowieso wel aanwezig zijn. Maar het versterkt elkaar volgens mij wel enorm. Heb net maar bedacht dat we binnenkort maar eens even wat met ons tweeen moeten gaan doen. Het word tijd dat ik de vuurdoop van de oppas moet doorstaan. Dus dan hebben we mooi twee vliegen in één klap. Wij wat leuks doen en dochter voor het eerst bij de oppas (oma) voordat ik weer aan het werk moet.
Ik denk dat dit een eeuwenoud probleem tussen man en vrouw is: zij wil graag dat hij uit zichzelf begrijpt wat er van hem verwacht/verlangd wordt, en hij heeft geen flauw benul. Je kunt proberen hem deze mooie eigenschap aan te leren (gedachtenlezen), maar je kunt ook proberen zelf toch wat explicieter te zijn over je wensen en verwachtingen. hahaha, ik weet het zelf allemaal zoooooo goed, terwijl we gisteravond nog woorden hadden waarbij ik me helemaal verkeerd uitdrukte waardoor hij zich aangevallen voelde terwijl ik écht wel zie dat hij enorm veel doet!! maar ja, ook bij mij zijn de zwangerschaps- (en bv-)hormonen nog lang niet uit mijn lijf. misschien tijd voor een welgemeend: sorry liefje, ik bedoel het allemaal een stuk minder rot dan het eruit komt!
Herkenbaar, maar ik weet het vaak zelf ook niet meer. Soms denk ik.. ik zet hem de deur uit, bekijk het maar.. maar ik houd van hem en het is eigenlijk best wel een lieverd. En inderdaad.. als ik hem vraag iets te doen, dan doet hij dat.. uit zichzelf iets doen, heb ik al opgegeven. Het enige wat ik graag zou willen, dat hij ook eens nadenkt en dat ik niet overal aan hoef te denken. Dat sloopt me namelijk nog het meest, het is zooooo vermoeiend. Pffff.. mannen!
Misschien zou ik dat misschien ook op moeten geven.... zou het waarschijnlijk een stuk makkelijker maken. Ik weet dat als ik iets vraag... hij het ook zonder mokken en met alle liefde wel doet.
Heel herkenbaar dit allemaal... Ik heb mezelf ook toen onze kleine man 3 maanden oud was afgevraagd of dit het nu allemaal was!!?? of het ooit nog zou veranderen en of er ooit nog minder irritatie zouden komen...... We hebben zelfs even op het punt gestaan (kleine man 5 maanden) om er een punt achter te zetten.... Dit hebben we GODZIJDANK niet gedaan! Echt het zijn hormonen, frustratie omdat hij geen initatief nam, versterkte gevoelens, onbegrip tussen elkaar en noem het maar op! Maar het is geod gekomen! we zijn zelfs getrouwd en zijn nu zwanger van de 2de... het duurt even voordat je allebei gewent bent aan de nieuw situatie. En zo als een van mijn voorgangers ook al aangaf.. WIJ VROUWEN moeten STOPPEN met het VERWACHTEN VAN MANNEN dat ze zelf dingen in zien!!! Dat kunnen ze NIET!! Hou moed, het komt goed en BLIJF PRATEN! Liefs!
Je moet gewoon blijven praten en als je iets gedaan wilt krijgen niet gaan irriteren maar gewoon vragen Bij ons is het juist nu andersom Deed me mannetje niet veel in huis nu doet hij meer en ook al ben ik heel de dag thuis hij weet dat ik er snachts uit moet om Zoey te voeden en hij kan dan door slapen. Dus utislapen lukt zo ie zo niet Ook met overwerken is het anders geworden hij doet het wel maar laat wel merken dat hij liever thuis was geweest. Onze relatie heeft een test gehad tijdens mijn zwanger zijn ik kon niks was alleen maar moe het was echt geen pretje . Maar we hebben het overleefd en genieten nu volop van het papa en mama zijn. En als mij iets dwars zit dan zeg ik dat gewoon. Dus mijn tip leg gewoon uit waarom je moe bent ook al heb je uitgeslapen. En laat hem in het weekend de zorg overnemen ziet hij hoeveel energie het kost.
ik vind je begint samen aan een kind, dan moet je dat ook samen doen, maar ook al is mijn man een dag thuis dan doet hij nog vrij weinig. dan moet ik vragen of hij de kleine meid uit bed wil halen enz enz. bij alles moet ik zeggen hoe en wat. en aangezien ik thuis zit en veel lichamelijke klachten heb, door een medisch verleden. verwacht ik zoiezo meer hulp van hem, maar hij komt huis gaat lekker zitten en in de avond achter de pc en ik zit de hele avond met de kleine meid. het is een makkelijk kind hoor daar niet van, maar ik wil ook wel eens ff met de voetjes omhoog. maar er is nooit een moment dat ik er niet aan te pas hoef te komen. zou niet eens weten hoe het moet als ik een keer een dagje weg ben of in het ziekenhuis kom te liggen. ik heb het er echt moeilijk mee, heb soms echt het gevoel dat ik er alleen voor sta. praten helpt niet er veranderd toch niets. voordat ik zwanger werd vroeg ik vaak of hij wat wilde doen voor me in het huishouden, omdat ik dat lichamelijk niet aan kan, moet alles in etappes doen. maar dan moet ik het meerdere keren vragen en er word niets gedaan. tot ik het zelf maar weer ga doen.
en ze doen ook net dat de hele dag met je kindje thuis geen baan is. dat dat relaxen is. nou nee hoor
Inderdaad heel herkenbaar. Heb het thuis drukker dan op mijn werk. Over anderhalve week begin ik weer met werken, dus dan kan papa ook eens zien wat het is om de hele dag voor de kleine meid te zorgen
Nou ik heb op me werk een stuk 11 kids meer dus echt veel drukker heb ik het niet echt Maar ik vind de nachten erg vermoeiend maar gelukkig gaat me meisje steeds meer slapen snachts Ik vind alleen dat als hij thuis is hij wat met Zoey mag doen en niet omdat ik het niet wil maar gewoon omdat het ook zijn kind is en Zoey ook later moet horen dat papa ook veel voor haar deed toen ze baby was.
Ik vind alleen dat als hij thuis is hij wat met Zoey mag doen en niet omdat ik het niet wil maar gewoon omdat het ook zijn kind is en Zoey ook later moet horen dat papa ook veel voor haar deed toen ze baby was.[/QUOTE] helemaal mee eens. maar breng dat maar eens aan hun verstand. ik ben degene die in de avond haar bezighoud en met haar speelt en gek doet, als hij haar een keer uit bed haalt dan legt of zet hij haar in de box of zet haar op de bank. soms denk ik wel eens houd je wel genoeg van je kind. hij wilde enorm graag een kindje, maar had me het heel anders voorgesteld. als ik vraag wil jij haar in bad doen dan zegt ie van dat kan ik niet dat kan jij veel beter. dan zeg ik weer ja hallo ik heb het toch ook aan het begin moeten leren, en als jij dat ook had bijgehouden dan kon je het nu net zo goed als ik. maar hij wil het ook niet leren. luiers verschonen is ook een ramp. poep luiers is al helemaal uit den boze, en hij denkt er niet eens aan dat als ze bijvoorbeeld uit bed komt om haar een schone luier te geven. niet aan gedacht zegt meneer dan, en dan kan ik zo kwaad worden. ben het gewoon echt zat. ik loop echt op mijn tenen qua kunnen.
Miss weet hij zich geen raad met zijn kindje voor mannen is het neit zo natuurlijk als voor ons Ik pak haar vaak uit de box en zeg wil jij dr even bij je houden. Ow en miss scheelt het dat ik een prenatuurtje heb en alles in het ziekenhuis door papa gedaan moest worden omdat ik te moe was nog door alle commotie en ook door kolven en aanleggen enz Dus papa was de eerste die de zorg overnam Het enige wat hij neit meer wil doen is haar in bad doen. En nu ze uit me borst drinkt ipv afgekolfde melk hoeft hij er snachts ook niet meer uit dus ja dan mag hij best als hij thuis is wat extra verzorging doen Maar waar hij het meeste van geniet als zij op zijn blote borst ligt en ze met zijn borsthaar speelt dat vind hij helemaal geweldig Dus al met al heb ik het erg getroffen met mijn mannetje hoor al moet ik bep dingen wel eerst vragen voor hij ze doet .
het enige wat hij doet is de fles geven, haar pyama aan doen , en eventueel naar bed brengen en tanden poetsen, maar toch moet ik dan mee om haar luier te verschonen. en als ik dan aan hem vraag waarom doe je dit of dat niet. dan krijg ik ook geen zinnig antwoord, als hij nou gewoon eerlijk is van ik weet het niet doe het een keer voor, maar dat wil hij ook niet want dan moet hij het een keer zelf doen en als er dan iets fout is mag ik niets zeggen, want dan krijg ik de opmerking van kan ook niets goed doen. ja als er niet word gezegd wat er fout is dan weet hij toch ook niet of het goed is? ik zeg ook vaak genoeg dat het goed gegaan is dus daar ligt het niet aan. door mijn ziektebeeld ben ik veel moe, en heb ik veel pijn in mijn benen, waardoor ik de hulp dus echt nodig heb. ik ben het gewoon zat. ik had een heel ander beeld van samen een kindje opvoeden enz