Artikel AD: ‘Geknakt door het onderwijs’

Tuurlijk is de zelfdoding niet de ‘schuld’ van het bestuur. Ze heeft zeker deze beslissing zelf genomen en zag zelf blijkbaar geen andere mogelijkheden meer ook al zouden wij die vast voor haar kunnen bedenken. Ik geloof ook niet dat ergens in dat artikel staat dat de zelfmoord de schuld is van het bestuur.

In mijn optiek wordt beschreven hoe deze vrouw zich gevoeld heeft en hoe ze behandeld is, en hoe ze uiteindelijk zelf er mee om is gegaan. En hoe deze vrouw behandeld is als werknemer is zeer kwalijk. Maar goed, mijn beeld is wat gekleurd, want ik heb door de inhoud dit artikel en eigen ervaring een heel goed beeld hoe dit allemaal in zijn werk is gegaan.
En dat het personeelsbeleid onderzocht gaat worden door een onafhankelijke partij lijkt mij een prima plan. Met een beetje geluk kan dit bestuur leren hoe ze wat beter met hun personeel om moeten gaan en dat kan nooit kwaad.

Een arbeidsconflict levert enorm veel stress op en kan echt slopend zijn. En als dat er ook nog eens niet helemaal eerlijk aan toe gaat, maakt dat het extra frustrerend. Dus ik kan me goed indenken dat iemand die al een burn-out heeft (gehad) en ook nog wat andere psychische kwesties heeft (gehad), hier heel moeilijk mee om kan gaan.
Dus ik vind niet dat je een bestuur direct verantwoordelijk kan houden voor de keuze van zelfmoord, maar je kan ze zeker wel verantwoordelijk houden voor wanbeleid mbt hun personeel.

 

In haar afscheidsrede heeft ze weldegelijk gezegd dat het de schuld is van het bestuur. En van de bedrijfsarts.

Als GZ-psycholoog vind ik een hoop van dit artikel. Natuurlijk ken ik het achtergrond verhaal niet, maar op basis van wat ik lees komt het op mij over dat dit een zeer passief agressieve daad is van een vrouw die vooral boos was. Een soort laatste steek naar de dader, “het is jouw schuld”. Ze verwijt in het artikel haar werkgever, de bedrijfsarts en ook de vervelende kinderen in haar klas. Natuurlijk intens verdrietig dat ze zich zo gevoeld heeft. Ik zou willen dat iemand haar had kunnen helpen met deze gedachten en gevoelens. Het is een vrouw die in haar hele zijn blijkbaar haar werk is. Iets wat nooit gezond is. Een identiteit hoort meerdere facetten te hebben, in een soort balans. Wat ik lees is een vrouw met hoge eisen aan zichzelf en anderen. Misschien ook wel onrealistische eisen. Je ziet dat terug in haar loopbaan, waarbij ze in meerdere werkvelden teleurgesteld is geraakt. Ook haar psychiatrisch geschiedenis is niet blanco. Wat toch doet denken aan persoonlijkheidsproblematiek (waarschijnlijk in de hoek van de obsessief compulsieve persoonlijkheid, dit zijn zeer gepassioneerde werknemers met hoge eisen aan zichzelf en anderen). Geen vervelende mensen, maar vooral mensen die niet in staat zijn onrealistische verwachtingen opzij te zetten en soms krampachtig en angstig kunnen worden.

Nogmaals; over de doden niet meer dan goeds. Ik had deze vrouw zoveel anders gegund. Maar ik vind het niet fair om te zeggen dat het onderwijs volledig de schuldige is. Ik denk dat het een samenspel is geweest van haar als persoonlijkheid icm het onderwijs/bestuur op dit moment. Een gezond individu zou ervoor kiezen om te veranderen van baan, om te gaan staken of wat dan ook. Zij koos ervoor om bij een blijkbaar zieke werkgever te blijven en zich uiteindelijk te suïcideren. Een gezond individu weet wanneer je invloed hebt op bepaalde zaken en deze kan veranderen en wanneer niet (en kan dit accepteren). Zij was niet in staat om haar verwachtingen over het onderwijs bij te stellen, zelfs niet in haar dood. Want met haar dood probeert ze alsnog het onderwijs te veranderen. Iets wat buiten haar cirkel van invloed staat. En dat kon ze volgens mij niet accepteren.

 

Ik had het artikel toevallig net gelezen voordat ik naar het forum surfde. Heftig verhaal, zeker omdat ik zelf in het onderwijs zit. Ik weet dus hoe veeleisend het werk kan zijn. De druk die van buitenaf opgelegd wordt maar die we zéker ook aan onszelf opleggen!
Maar aan de andere kant heb ik ook het gevoel dat ik 'het type' herken. En dat sluit aan bij wat Flamingo1990 hierboven schrijft. Ik vermoed dat deze juf een zeer intens levend persoon was. Geweldig dat ze zo voor haar vak en haar leerlingen gaat. Maar alles waar 'te' voor staan is niet goed (behalve Teun ) en ik vrees dat dit hier het geval is.

In beroepen zoals onderwijs maar bijvoorbeeld ook gehandicaptenzorg, jeugdzorg e.d. is het onmisbaar om zorgzaam en betrokken te zijn. Je werkt namelijk met (kwetsbare) mensen. Je staat niet aan een lopende band schroefjes in te draaien. Je vormt mensen, ze zijn van je afhankelijk. Jouw handelen kan een grote invloed hebben op hun huidige en toekomstige leven, zowel positief als negatief. Dus je moet een band voelen, die betrokkenheid moet in je zitten om je werk goed te kunnen doen.
Maar die betrokkenheid is zowel noodzaak en kracht, als valkuil. Je kunt namelijk niet het gewicht van de wereld op je schouders mee torsen. Dus ergens moet er ook een moment op de dag zijn, dat je die betrokkenheid en zorgen ook wat loslaat. Dat is moeilijk. Veel mensen in onderwijs en zorg zijn daar ook niet zo goed in. Juist omdat we weten dat die betrokkenheid professioneel noodzakelijk is, is het soms lastig om in te zien dat het voor onszelf een risico kan vormen.
Veel mensen leren het uiteindelijk wel. En vinden een balans met hun gezin, hobby's of vrijwilligerswerk. Bij die 1 op 5 die inderdaad in een burn-out verzeild raakt, zie je bijna altijd dat de betrokkenheid heel hoog is en de balans met het privéleven zoek raakt.

Als ik de rouwkaart van deze mevrouw lees en het verdere artikel, denk ik dat dit ook hier in grote mate het geval was. Heel betrokken, last van de wereld op haar schouders (niet alleen leerlingen en onderwijs, maar bijvoorbeeld ook dieren, sterke ideeën over hoe arbo-artsen moeten handelen, hoe bestuur moet optreden etc.), dat niet goed kunnen loslaten (ook als je werk niet af is, kun je om zes uur naar huis).
Triest dat het zo heeft moeten lopen. Maar niet alleen het bestuur aan te rekenen, dit heeft evengoed te maken met de persoonskenmerken van deze mevrouw. In een andere baan had ze waarschijnlijk ook onrechtmatigheden gezien en zich daar zo in vastgebeten dat het haar teveel was geworden. Want deze mevrouw zou nooit ergens langs een lopende band schroefjes gaan indraaien. Want daar had ze die bezieling en betrokkenheid die haar fataal is geworden, nooit in kwijt gekund.

Vraag blijft wel wat directie, bestuur en arbo hadden kunnen doen om deze collega wat meer tegen zichzelf in bescherming te nemen. Of er misschien zorg of begeleiding mogelijk was geweest om haar te helpen die balans te vinden en meer los te laten. Maar ja, ook bij die beroepsgroepen die daar dan weer goed in zijn is de werkdruk hoog, de tekorten groot en de wachtlijsten lang...

 

Ik had het over het artikel en niet over haar afscheidsrede. Dat ze stelt dat ze ‘niet meer gewenst was’ en ‘zwaar onder druk gezet werd’ geloof ik overigens meteen. Dat haar enige oplossing naar eigen zeggen (en uiteindelijke daad) zelfmoord was, vind ik (vanzelfsprekend) natuurlijk niet. Ze had zeker meer mogelijkheden. Maar ik had het dus over de strekking van het artikel, en daar staat nergens dat haar bestuur/directie de schuldige is.

Verder ben ik het eens met wat je schrijft over haar psychische problematiek. Deze vrouw had hulp nodig en het was zeker niet gezond dat haar werk ook haar hele leven was. Maar aan de andere kant ik zie ook in het verhaal terug hoe deze werkgever gehandeld heeft en dat verdiend zeker geen schoonheidsprijs

 

Ik ben het hier mee eens.

 

Bedankt voor je bericht! Ik snap dat je het zo vaag mogelijk houdt. Vervelend dat je dit zo hebt meegemaakt.
Ik ben benieuwd of ik op werk nog iets opvang erover. Het geeft me toch wel een naar gevoel dat er opeens soortgelijke verhalen als jouw verhaal nu naar boven komen.

 

Ik ben ook benieuwd of werknemers daar iets over meekrijgen. En ik ben ook wel benieuwd naar de uitkomsten van het onderzoek en of daar ooit nog iets over bekend wordt..

 

Ik weet hier ook het een en ander over school en ik zou het willen uitroepen. Kinderen met een diagnose die geen hulp krijgen ondanks er geld voor vrijgemaakt wordt. Nee kinderen met een net niet diagnose of diagnose van ouders die wat meer zijn in de samenleving (dokters, advocaten, social service medewerkers, alles medisch) krijgen hulp die eigenlijk ook bedoeld is voor mijn en andere kinderen met een diagnose (ze krijgen 10 minuten per week om over hun gevoelens te praten met een assistent die ook voltijds in school werkt.

We hebben later pta vergadering. Kan vrij gaan als ouder en ga wel even mijn klachten neerleggen, samen met enkele andere ouders van kinderen met autisme/adhd