Arts zoon condoleren of niet?

Geen spijt hebben, het is nu gebeurd. Ik ben ook iemand die een mind verloren heeft, en echt, ik vind het alleen maar prettig om te merken dat mensen het niet maar negeren. Het verdriet is er en zal altijd blijven, daar kan niemand wat aan doen. Soms moet ik ervan huilen, en soms niet, maar dat ligt niet aan de persoon, het is gewoon zo.

 

Als het kan (als er een opening is) dan zou ik condoleren. Ik zou niet forceren als er geen ruimte is. Ik zou zeker geen cadeautje/kaartje meenemen of achterlaten.

Hij zal ongetwijfeld nog heel veel aan zijn zoon denken dus een ‘gecondoleerd’ met gepaste medeleven gebracht zou ik niet ongepast vinden.

 

Zelf zou ik niet condoleren op zijn werk, misschien kan hij juist op werk even gewoon arts zijn en niet een vader die z'n zoon heeft verloren.
Enige wat je zou kunnen doen is een kaartje achterlaten bij de balie, maar hem ermee confronteren nee zou ik niet doen. BTW dan wel in het kaartje zetten dat je hem er niet mee wilde belasten op werk.


Een heel ander iets, ik heb eens een mk gehad en vond dat mega heftig maar omdat ik op werk niemand iets verteld had kon ik mij even afsluiten voor m'n verdriet. Want niemand zou erna vragen. Daardoor kon ik werken weet niet of ik anders gelijk na een aantal dagen weer kon beginnen.

 

Geen spijt hebben hoor. Net zoals jij niet goed weet hoe en wat je moet zeggen, heeft hij dat net zo.

 

Zelf zou ik het niet gedaan hebben. Het is een arts waarmee je een professionele relatie hebt.

Medeleven tonen is zeker menselijk, maar in dit geval denk ik niet persé wenselijk. Anders had hij het wel kenbaar gemaakt i.v.m. meerdere keren afwezig zijn.

 

Maar je intentie was goed, dat telt ook, ook voor hem. Ik denk dat de meningen zo verschillen omdat het van persoon tot persoon verschilt wat je zelf fijn zou vinden.

Ik heb (gelukkig) geen ervaring met het verlies van een kind, maar wel met verlies van mijn vader. Dat was toentertijd in het dorp waar wij woonden ook algemeen bekend. Ik vond het fijner als mensen íets zeiden, hoe onhandig of ongemakkelijk ook, negeren en doen alsof ze het niet wisten vond ik erger. Maar snap ook de redenatie dat het fijn is om op je werk niet met het verdriet geconfronteerd te worden hoor, is denk ik persoonlijk.

Als ik jou was zou ik proberen me er niet druk om te maken. Je intentie was goed, en het verdriet is er helaas toch.

 

Ik wil alleen even zeggen dat je een mooi mens bent omdat je hier zo overna denkt. Echt dat siert je.
En of wat jij deed was niet verkeerd, het kwam uit een goed hart. Misschien denk je, ik had het achteraf beter niet kunnen doen, maar soms is het zo lastig waar je goed aan doet. Leer hiervan en neem het mee.

 

En als je het niet had gedaan, had je jezelf thuis afgevraagd... had ik t maar wel gedaan want ik zag t verdriet in zn ogen.

Ja het was moeilijk voor hem, maar hij moet zn weg nog vinden in het leven na het verlies van zijn kind. Jouw oprechte medeleven is daarin écht niet fout geweest. Verwijt je zelf nu niets, het is gewoon moeilijk voor hem.

 

Tuurlijk voelt hij zich ongemakelijk, natuurlijk raakt het hem, dat betekent in mijn ogen niet dat je iets fout hebt gedaan!

 

Goed dat je gedaan hebt. Misschien was hij verrast dat hij zo reageerde.

Bijna 20 jaar terug was 1 van de artsen op mijn werk overleden. Hij had 2 zoons wist ik. En toen zag ik 1,5 jaar geleden 1 van zoons op de studenten lijst staan. En toen dacht ik zal dat echt 1 van zoons zijn? Op een dag belde hij naar spreekuur. En ik heb het toen gevraagd. Het bleek te kloppen. Tijdje gepraat over zijn vader en hoe het hun vergaan is de afgelopen jaren. Hij vond het zo fijn. Zijn vader was zeer goed in zijn vak, en een lieve goede man.

 

Ik denk ook dat je het beter niet had kunnen doen, voor mij zou het niet eens iets zijn waar ik over na zou moeten denken.

Maar! Nu het gebeurd is, lekker laten gaan. Iedereen zegt wel eens iets wat hij beter niet had kunnen zeggen. En hij gaat wel meer confrontaties krijgen komende tijd.
Het enige voordeel is dat je nu weet dat je je er bij een volgende soortgelijke situatie niet echt over na hoeft te denken. Zo is spijt hebben toch nuttig. Leg het lekker naast je neer en door tot de orde van de dag

 

Vervelend dat je je er nu rot over voelt. Maar hij zal vast wel snappen dat het met goede intenties was.

Je kan er lering uit trekken voor een volgende keer en meer kan je nu niet doen. Ik denk dat het een veelgemaakte fout is dat medeleven altijd iets is wat geuit moet worden. Medeleven an sich is heel goed, maar je moet je wel altijd afvragen of de ander op je uiting van medeleven zit te wachten. Het draait daarbij dus altijd om de gevoelens van de ander en niet om wat je zelf zou willen in zo’n situatie.

Maar lekker laten gaan nu! Je hart zat op de goede plek!

 

Ik had het zelf niet gedaan maar je moet er u ook niet slecht bij voelen.

 

De reacties wisselen denk ik omdat het een heel gevoelig onderwerp is, waar mensen totaal verschillend in kunnen staan. De een wil gewoon werken en er dan even niet aan denken, de ander stelt het juist erg op prijs als er iets van medeleven wordt getoond.

Logisch dat hij even schrok, als het voor hem natuurlijk onbekend was dat jij van het overlijden van zijn zoon afweet. Maar of het dan automatisch slecht is dat jij hebt gecondoleerd, dat denk ik niet. Medeleven tonen met je naaste is wat mij betreft nooit slecht. En al kwam jouw condoleren onverwacht, hoe kan het ooit slecht zijn om compassie te tonen?

 

Zou sowieso geen spijt hebben. Door het forum en steeds een nieuwe reactie kun je het ook niet naast je neer leggen.

Het is heel simpel. Hij heeft zijn kind verloren. Jij wist dit, uit een goed hart heb je er wat over gezegd en uit een goed hart maar overrompeld heeft hij gereageerd. Het is niks meer niks minder. Je intentie was goed. En daar gaat het om. Probeer het naast je neer te leggen ❤️