Vandaag heeft een vriendin haar zoontje die nog geen 30 weken in haar buik zat, moeten begraven. Het verschrikkelijke nieuws hoorden we op de dag dat ik mijn 2e vmk heb gehad, dat was al een heel heftige dag. In september heeft een andere vriendin ook haar zoontje die nog geen 30 weken in haar buik zat moeten verliezen(begraven). Het leven hoort toch niet zo wreed te zijn Ik word hier heel bang van, ik zou me echt geen raad weten als dit mij zou overkomen, dit gun ik zelfs mijn ergste vijand niet. Ik prijs me bijna gelukkig dat het bij mij maar bij 2x een vmk is gebleven waarbij mijn eigen lichaam alles netjes heeft geregeld. Ik heb ook bijna het gevoel dat mijn verlies niet veel voorstelt vergeleken bij dit vreselijke verlies van die 2 kleine mannetjes.
Heel verdrietig...en zo oneerlijk. Waarom mogen deze kleintjes niet blijven groeien. Heel veel sterkte voor jullie allemaal en hopelijk komt er in de toekomst wel een kleintje op de wereld!
Ja is niet voor te stellen he. He toevallig een soort gelijk gesprek met mijn gynaecoloog vorige week in het Radboud. Die komen ook de gekste dingen tegen. En vooral onvoorstelbaar. Veel verlies met het verwerken van het verdriet samen.
Lieverd, ook op dit forum kom ik je een knuffel geven! Ik hoop dat jullie samen jullie verdriet (ook het jouwe) kunnen delen! Heel veel sterkte!
Jeetje wat heftig... Wens ze maar ongelofelijk veel sterkte en kracht toe! En voor jou trouwens ook.. Ook dat blijft oneerlijk en zwaar.. Knuf!