Vorig jaar in jong was er een aflevering over een meid: Debralee. Zij was collumniste in de flair waar zij een blog schreef over het verloop van haar ziekte. Ze had eierstokkanker In dat programma zag je hoe ontzettend levenslustig ze was. Het was gewoon echt een lieve meid waar je meteen symphatie voor ging voelen.aan het einde van die aflevering kwam er onder in beeld dat ze overleden was..... Ik ben daar gewoon een week door van mijn stuk geweest., en nu denk ik er nog wel geregeld aan. Ze woonde hier vlakbij.
Ik heb vorig jaar een film gezien over drie jongetjes in de jaren 70 in Soest die een klasgenootje op hun zolder verstopten en na een paar weken hebben ze hem doodgemaakt. Dit is een waargebeurd verhaal.Ik vond dat zo'n naargeestige film dat die echte we-ken is blijven hangen, en nu denk ik er nog regelmatig aan. Misschien ook omdat ik Soest vrij goed ken en er vaak geweest ben. Brr. Edit: ik zie nu op Wikipedia dat het Baarn was, alleen het slachtoffer kwam uit soest. Maakt ook niet uit...griebels over m'n grabbels. Nog steeds.
Als ze het zouden weten van Holland Doc. Volgens mij, gaat over de levenskwaliteit van zeer premature baby's. Ik zag dat programma zo'n 3 maanden na m'n bevalling van mijn niet zo'n hele premature baby, maar wel met een slechte start. Er kwam toen een heleboel boven. En nog steeds, wanneer ik dat programma weer kijk, doet het me zeer veel. De film P.S I Love you vond ik ook zeer indrukwekkend. Heb aan het einde tranen met tuiten gehuild...terwijl ik dat eigenlijk nooit heb.
Toen ik een jaar of 16/17 was (laaaang geleden, haha) zat ik eens een documentaire oid te kijken. Het ging over een man en vrouw die een kindje verwachtten, en die tijdens hun zwangerschap en de eerste periode dat de baby er was gevolgd zouden worden. Maar toen werd dat kindje opeens dood geboren. Ver-schrik-ke-lijk!!!! Ik had toen helemaal geen kinderwens (had echt niks met kinderen in m'n jeugd), maar wat heb ik toen gejankt zeg. Het is me tot de dag van vandaag echt bij gebleven. Ook die harde verdrietige oerkreten die die moeder uitschreeuwde, echt vreselijk.
Was dat die documentaire over een Australisch stel? Hun kindje heette Lola geloof ik. Die ben ik ook nooit vergeten. Hoe die moeder in dat ziekenhuisbed lag te huilen met haar kindje in haar armen, en hoe zelfs de cameramensen erbij stonden te janken. Vreselijk!
Die uitzending met Debralee heb ik ook gezien, heel emotioneel was dat, vooral toen ze thuis een muurtje aan het verven was van het kamertje waar ze in opgebaard zou gaan worden......... slik..
ja precies...vooral toen ze zei dat ze hoopte dat haar man ooit nog een keer met iemand anders een kindje mocht gaan krijgen...dat dat kindje dan vanuit het bedje naar die roze muur zou kijken Zelf had ze vlak voor haar ziekte een miskraam gehad
Ik heb ooit eens een film gezien over een man, wiens vrouw overleed. Zij was donor en aan de andere kant van de stad kreeg een vrouw een donorhart. Later werd die weduwnaar verliefd op de vrouw die het hart van zijn overleden vrouw had gekregen - zonder te weten dat zij het was, want de donatie was anoniem. Is me altijd bijgebleven!
Een programma, volgens mij van de kro of een andere publieke zender, over autisten met een bijzondere gave. Daar was een jongen bij met een fotografisch geheugen. Ze vlogen een kwartiertje in een helicopter over New York en hij kon terug op de grond precies tekenen wat ze hadden gezien vanuit de helicopter. Heel bijzonder!
Ik heb ooit op RTL4 bij waargebeurde verhalen een film gezien over 3 of 4 kindjes (weet ik niet meer zo goed, lang geleden) die werden mishandeld door hun ouders. De jongste zat in een kinderstoel en ze aten spinazie (kindje was 1,5 of 2 ofzo) en die lustte dat niet, die moest spugen en moest daarna dus zijn eigen overgeefsel opeten. Vre-se-lijk verhaal!! Dat is het enige stukje (gelukkig) wat me bijgebleven is. Het speelde ook ergens in de jaren '50 ofzo, maar dat was dus echt een rotfilm, maar dat is me altijd bij gebleven. Zou er nu ook niet meer naar kunnen kijken. En een film ook bij RTL4, over geesten. Een huis wat op een kerkhof was gebouwd (natuurlijk in Amerika) en die geesten maakten die mensen gek, schaduwen op het plafond, wc die ineens zelf door ging trekken, bloed in de wasbak ineens...Ik was toen erg jong, weet niet meer hoe oud, maar dat is me allemaal bij gebleven. Sindsdien ben ik dus ook altijd bang geweest voor geesten en nog steeds, ik durf nog steeds niet s nachts naar de wc zonder alle lichten aan te doen, of onze zoon te halen! En ben als de dood dat we ooit in een huis komen te wonen wat op een kerkhof gebouwd is...