pff ik moet even mijn hart luchten hoor dames: Ik kom uit een beetje lastige familie situatie. Mijn moeder is al ruim 20 jaar manisch depressief met psychoses. Mijn ouders zijn 20 jaar geleden gescheiden en mijn moeder voelt nog steeds dikke haat jegens mijn vader. Ik heb mijn vader van mijn 10de tot 19de niet gezien hierdoor. Inmiddels heel leuk contact, tot groot "verdriet" van mijn moeder. Ik heb 2 oudere zussen, waarvan 1 een aangeboren hartafwijking heeft en zolang ik me kan herinneren ziek zwak en misselijk is. Er gaat geen jaar voorbij of er gebeurd iets met haar. Mijn oudste zus is ook niet een al te makkelijk type. We liggen redelijk vaak met elkaar overhoop. Beide totaal andere personen. Zij vindt mij arrogant, omdat ik heb gestudeerd!!! We kunnen elkaar totaal niet vinden. Zij heeft 3 kinderen en we hebben vaak mot over de houding van haar kinderen richting mij of mijn moeder (totaal respectloos). Ze praat voornamelijk over zichzelf en hoe zwaar en moeilijk zij het met alles heeft. Mijn ma heeft verschillende opnames doorgemaakt (afgelopen 20 jaar zeker 15 keer) en mijn zus is 10 jaar ouder dan ik ben en heeft lange tijd voor mij gezorgd. Zij is van mening dat ik hierdoor beschermd ben gebleven van alle ellende, ik deel die mening niet. Nu heeft mijn moeder een aantal weken geleden een enorme terugval gehad, omdat we het nieuws hadden gekregen dat er voor mijn andere zus (die met de hartafwijking) totaal geen hoop meer is. Dit weten we al jaren, maar mijn moeder is er erg van geschrokken. Sindsdien liggen mijn moeder en mijn oudste zus met elkaar overhoop. Mijn oudste zus begrijpt namelijk niets van psychiatrie, maar denkt dat ze er heel veel verstand van heeft. Hierdoor betitelt zij een hoop als onzin. Mijn moeder klaagt weer over mijn zus. Zij drinkt te veel (dit klopt), ze neemt haar 7 jarige dochter mee naar de voetbalkantine tot 1 uur 's nachts! Mijn moeder weet dat ik hiervan gruwel. Maar nu is het zo...ik wil er even helemaal niets mee te maken hebben. Ik word er nerveus van, weet niet wat ik er nu mee moet. Mijn hoofd staat niet naar ruzie maken, ik wil gewoon bezig zijn met het kindje in mijn buik. Maar ik vind het ook sneu voor mijn moeder. Zij denkt dat ik de enige ben van haar kinderen die enigszins een idee heeft wat er met haar gebeurd. Toch zal ik moeten kiezen voor mij en mijn kindje. Helaas zullen zij dat waarschijnlijk niet begrijpen. De momenten dat ik eerder voor mijzelf koos, worden mij nog steeds verweten. Sorry voor het lange verhaal. Ik moet het gewoon even kwijt.
Mijn moeder klaagt weer over mijn zus. Zij drinkt te veel (dit klopt), ze neemt haar 7 jarige dochter mee naar de voetbalkantine tot 1 uur 's nachts! Mijn moeder weet dat ik hiervan gruwel. Hier gaan ook mijn haren van overeind staan, zie dat meisje al voor me, mam gaan we, mam ik wil naar huis....... echt te sneu voor woorden. Afstand nemen is het enige wat ik je kan adviseren.....
Wat een lastige situatie! Heel knap van je dat je jezelf en je kindje op de eerste plaats wilt laten komen! Hoe moeilijk ook... Sterkte vanaf hier.
Ook ik zou adviseren om afstand te nemen en je nu op je zwangerschap en jezelf te richten! Sterkte meis!
Gewoon goed voor jezelf blijven zorgen! En ruzie maken heeft denk ik toch weinig zin, je kunt mensen toch niet veranderen, en de medische toestanden van je zus kun je ook niet verbeteren, dus zorg goed voor jezelf en ga/blijf lekker genieten van je zwangerschap! Het is gewoon jammer dat ze geen rekening (kunnen?) houden met jouw zwangerschap!
Afstand nemen en lekker genieten van jou kleine ukkie in je buik. Die stress kan je er nu gewoon niet bij hebben. Dit werkt voor mij ook het beste! Ik zit in een soortgelijke situatie als jij nu. Veel sterkte meis en geniet!! xx
Afstand nemen is voor jou denk ik nu het gezondste. Probeer het gewoon een beetje tactisch naar je moeder te brengen, je bent zwanger, dus je bent vermoeider, dus zal ze je minder zien, maar je houdt nog steeds veel van haar. En dan ook echt afstand nemen, even niet ingaan op provocaties van je familie, even je cocon in en je concentreren op wat nu echt het belangrijkste is voor jou en je gezin. Ik hoop dat je een paar goede sterke vrienden om je heen hebt.
Inderdaad afstand nemen. Ik denk dat dat nu het beste is. Ik zit in een soort gelijke situatie al ben ik niet zwanger. Ook ik heb een keuze moeten maken en heb daardoor al maanden geen contact meer met mijn zusje en vader. Ik moet zeggen het bevalt me goed. Ik heb geen behoefte aan hun en heb voor mezelf gekozen.
thanx dames! Afstand nemen, that's the keyword, maar oh zo moeilijk. Ik ga mijn best doen, voor het kleintje in mijn buik
Idd afstand nemen! Jouw moeder heeft een probleem, al 20 jaar en daar kan jij haar helaas niet mee helpen. Ik zou voor jezelf en jullie kleintje kiezen. Wellicht kun je er wel voor je moeder zijn aar duidelijk aangeven dat je er voor haar bent maar dat je absoluut niet van bent er tussenin te gaan zitten en je dus niks over je zus wil horen.