Hallo allemaal, na alle gesprekken, observaties en de hele rataplan heb ik gisteren van de kinderpsychiater te horen gekregen dat mijn zoon het Syndroom van Asperger heeft. Ik weet wel wat van autisme, heb zelfs met autistische mensen gewerkt, maar dat is anders omdat je emotioneel toch minder betrokken bent. Mijn zoontje is net 4 en gaat vanaf januari naar groep 1. Ook wordt hij aangemeld voor een MKD. Als ik het goed begrepen heb gaat hij dan een aantal dagdelen naar school en een aantal dagdelen naar het MKD. Daar gaan ze uitvogelen welke vorm van onderwijs het beste bij L.iam past en er komt een stuk begeleiding geloof ik. Ik wist al wel langer dat er wat was en in die zin is deze diagnose niets nieuws, ook bij de uitleg waarom hij dit heeft geen nieuwe dingen gehoord, het is eerder een bevestiging van wat ik al wist. Maar emotioneel vind ik het wel moeilijk. Ik had liever gezien dat hij iets zou hebben wat met een vorm van therapie weer over zou gaan. Maar Asperger blijft altijd bij hem, bij ons... Zijn er hier nog meer moeders met kinderen met asperger of autisme? Kunnen jullie mij vertellen hoe jullie dingen aanpakken, hebben jullie begeleiding? ook vanuit een MKD? Deze wereld van autisme is nog nieuw voor mij... Wij werken thuis al wel een tijdje met pictogrammen en dat geeft wel wat rust. Maar zoonlief vind het zo lastig om te spelen als mijn dochter (2 jr) ook rond loopt. Zij krijgt regelmatig een mep met een stuk speelgoed omdat ze niet doet wat hij in zijn hoofd heeft, of omdat ze in de weg zit, of omdat ze zijn rust verstoord.. Een lastig iets, ik kan moeilijk mijn dochter weg doen, wil ik uiteraard ook niet. MAar ik wil ook niet dat zij door zijn asperger het kind van de rekening wordt.. lopen jullie hier ook tegen aan?
Heel herkenbaar! Mijn dochter van 4 heeft een zware ASS diagnose. Zij gaat vanaf volgend jaar 5 tot 9 dagen in dagbehandeling. Vooral haar broertje moet het ontgelden... erg lastig, want haar werkelijkheid is niet dezelfde als die van ons. Heb je " Geef me de 5" gelezen?
iedereen die je nu gaat spreken, zal je verschillende adviezen geven. Al deze adviezen zijn gebaseerd op ervaring. Echter, verschilt dit erg van persoon tot persoon. Onze zoon is met 17 maanden gediagnosticeerd met autisme. Inmiddels ruim 2 jaar. Als je concrete vragen hebt wil ik ze met alle liefde beantwoorden. Ik heb zelf geen ervaring met een MKD. Heb hier heel bewust niet voor gekozen omdat ik van mening was en ben dat andere hulp beter past bij onze zoon. Over het MKD verschillen meningen enorm, je zult mensen tegenkomen die het drie keer niks vinden en mensen die het helemaal geweldig vinden. M.b.t. je vraag t.o.v. je dochter. Klinkt misschien een beetje raar maar hij heeft asperger, hier moet je uiteraard wat mee doen en tot op zekere hoogte rekening mee houden maar daarnaast is het ook gewoon een kind die een opvoeding nodig heeft. Dus niet altijd wanneer hij iets doet denken hoe je het aan moet pakken ivm asperger. Hij mag zijn zus gewoon niet slaan punt. Ongeacht wat. Is het te heftig moet hij maar leren om weg te lopen en naar een "veilige plek" te gaan. Om een voorbeeld uit onze praktijk te noemen. Onze zoon zit in een fase dat hij graag met zijn hoofd ergens tegenaan bonkt. Hij vindt die druk erg prettig. Dit heeft alles met een andere prikkelverwerking te maken door autisme. Hij mag van mij met zijn hoofd tegen het bankstel op botsen of tegen mijn benen, in iedergeval tegen iets zachts. Laatst deed hij het op de houtenvloer. Dit was voor mij echt not done! Ik heb hem niet op de wereld gezet om zichzelf pijn te doen. Dit weet hij nu ook heel goed en doet het niet meer. Ondanks dat hij die prikkel wel voelt. Hij gaat nu bijv. naar het bankstel. Succes!
Tussen mijn oudste en middelste zit ook 2 jaar verschil en ik herken heel erg het 'brusjes' probleem waar je tegenaan loopt. Hij werd ook erg 'gestoord' door haar aanwezigheid. Als ze alleen al naar zijn speelgoed keek of naar iets leek te kruipen waar hij plannen mee had, begon hij al te krijsen . En als ze te dichtbij kwam, duwen, slaan, afpakken. Als ze (te lang) huilde, raakte hij gefrustreerd en kon dan ook flink uithalen (hij kon echt niet tegen het geluid). Helaas heeft zij echt wel wat moeten incasseren, hoe hard ik ook mijn best deed om haar te beschermen en het in goede banen te leiden. Ze zo veel mogelijk uit elkaar halen/houden was mijn belangrijkste wapen, daarnaast eindeloos opvoeden. Bij slaan/schoppen zette ik hem meteen apart (op de gang), benadrukken dat het niet mag (op den duur via picto's). Ik werd ook goed in het 'lezen' van de situatie, dus dat je het al aan ziet komen voor het gebeurt en bijstuurt. Mijn dochter leerde al snel dat hij heel heftig en onvoorspelbaar kon reageren, en ging hem steeds meer zelf al uit de weg. Hoe jong ze ook was, zodra hij een keel opzette, gaf ze een speelgoed af. Ze deed heel erg haar best om 'gedoe' te voorkomen en schikte zich naar zijn wensen. Op kinderdagverblijf merkten ze dit ook. Ze was wantrouwend naar andere kinderen toe, vooral als het om aanraken ging, en ging confrontaties en lichamelijk contact uit de weg. Maar ze werd ouder, hij ook en op een gegeven moment kregen ze steeds meer 'leuke' momentjes samen, die uitgebloeid zijn tot samen spelen. Ze zijn nu echt maatjes (zijn zusje is enige kindje met wie hij echt kan spelen, omdat zij zich aanpast aan hem) en kunnen de grootste lol hebben samen. Ze is nu bijna 6 jaar en we zijn nu ook een jaartje bezig om haar uit te leggen dat hij anders is, waarom hij dingen doet, waarom wij van haar andere dingen verwachten dan van hem. Mijn zoon heeft in begin op dagbehandeling gezeten en vanuit daar hebben wij ouderbegeleiding gehad en oudercursus, dat was heel fijn. Die periode van 2 jaar heeft ons veel goeds gebracht.
Bedankt voor jullie reacties! @Sam: ik heb het boek ooit gelezen maar dat is al echt lang geleden. Wil het binnenkort nog een keer doen maar kan me er nu even niet toe zetten. Eerst dit nieuws maar verwerken voor ik er echt mee aan de slag kan. @Senna: uiteraard volgen er consequenties als hij zijn zusje zeer doet. Dat is gewoon niet-acceptabel gedrag. Maar hij zal het idd niet altijd begrijpen, dus ik zal het hem uit moeten leggen en uit moeten leggen en uit moeten leggen. Het MKD is vooral bedoelt om te kijken welk onderwijs bij hem past. Hij gaat na de vakantie beginnen op de basisschool en ik zie de bui al wel een beetje hangen.. hij is erg slecht met groepen mensen, alle geluiden, etc. @Kache: jaaa zo gaat het hier dus ook tussen broer en zus. Dochter zit in de weg, krijgt een duw, mep of whatever en moet dus huilen. Vervolgens zoon in paniek omdat hij niet tegen het geluid van mijn dochter kan. En mijn dochter is daarbij een enorme dramaqueen die hartverscheurend kan snikken en gillen en dan is mijn zoon dus weer bang dat ze verdrietig is. Hopelijk gaat het in de toekomst beter!
Hoi meiden, Ik heb een zoon van 8 jaar met Asperger. Hij kreeg de diagnose toen hij 5 jaar was. Hij gaat naar het regulier onderwijs (met wat extra hulp) en dat gaat heel goed. Wij hebben dee thuisbegeleiding en oudercursus van autimaat gehad. Ook van het boek "geef me de vijf". Ik weet niet of je in een regio woont waar dat kan, maar bij ons heeft het geweldig gewerkt! Op wat uitschieters na, is onze zoon een blij mannetje dat zich begrepen voelt, en ook kan hij goed met klasgenoten en broer overweg. Laat maar weten als je meer wilt weten. En wij hebben ook veel moeite gehad om te accepteren dat hij asperger heeft. Met name ook omdat het nooit meer weg gaat, en de wereld om je heen vaak een (ongefundeerde) mening over je kind heeft. Groetjes,josie
Ons zoontje heeft klassiek autisme, hij heeft ook op een mkd gezeten. Nu ging mijn zoontje niet voldoende vooruit daar, maar hij was de uitzondering, de andere kinderen (speciale autismegroep) zag je allemaal met sprongen vooruit gaan. Vorig jaar hebben we ook nog een jaar ambulante therapie (prt) gehad vanuit dezelfde organisatie, toevallig ook nog van iemand die eerder op zijn groep daar stond. Hier heeft hij wel veel aan gehad. Verder vind ik het moeilijk om praktische adviezen te geven aangezien ons zoontje aan de extreme kant van het spectrum zit ( hij is 6 en praat niet en is niet zindelijk). Qua emoties: geef jezelf de gelegenheid om het te verwerken, ook al weet je dat er wat is, een diagnose valt toch altijd rauw op je dak. Je zoontje blijft dan wel hetzelfde, maar de zorgeloze toekomst is ineens verdwenen. Ik weet van een moeder op het mkd dat zij een stuk kamer had afgezet met een hekje, zodat ze haar zoon op die manier kon afzonderen van de andere kinderen als ze de kamer uitging. Dat was voor zowel de zoon als de andere kids fijn. Ik ben nu zwanger van mijn tweede, we hebben zolang mogelijk gewacht (ik ben nu 39), dus ik hoop dat het leeftijdverschil het iets makkelijker zal maken.
Bedankt voor jullie lieve reacties! Gelukkig, zoals hierboven ook al wordt gezegd, veranderd deze diagnose niks aan wie mijn zoon is: een heel lief mannetje dat de wereld om hem heen soms niet begrijpt. Afgelopen weekend is hij volkomen door het lint gegaan, zo heb ik hem nog nooit eerder gezien. Ik voelde mij machteloos en het was zo zielig voor het manneke. Hij was gewoon overprikkeld, spannende dag, rotweer (en hij heeft erg last van harde regen en harde wind, sowieso gevoelig voor geluid), en dat zijn ballon weg waaide was de druppel. Na een half uurtje is hij weer gekalmeerd, ik had zo met hem te doen. Ik denk dat het een soort paniekreactie of angstreactie was, maar hoort dit er ook bij? Het is ook een drukke tijd met alle feestdagen (ook nog zijn eigen verjaardag), begonnen met oefenen op school, 1.5 mnd geleden zijn we verhuisd, etc. Hij is 4 en maakt nu alles wel bewust mee, dus misschien logisch dat hij dan ook meer prikkels mee krijgt? Een hek hier in de kamer is niet haalbaar, maar wellicht eens proberen met een stukje tape oid. Mijn zoon wilde eerder nooit op zijn kamer spelen (hij slaapt ook bij mij in bed, ik ben alleenstaand, dus ruimte zat in bed ). Nu komt mijn broertje regelmatig langs (we wonen nu weer in de buurt van familie) en zoonlief en mijn broertje hebben een enorme klik. Ze spelen dan ook altijd samen op L.iam zijn kamer. Vorige week heeft L.iam al een paar keer 5 minuten op zijn kamer gespeeld en vandaag zelfs een half uur. Hij kwam mij tussendoor wel een paar keer opzoeken, maar hij was heerlijk ontspannen. Mijn dochter heeft 2 nachtjes bij mijn zus gelogeerd zodat ik, na zijn heftige weekend, even alle tijd aan hem kon geven, hij geen last had van zijn zusje en vice versa. Het heeft hem goed gedaan, gisteren aan het einde van de dag een ontspannen gezichtje, zo fijn! De kerstdagen worden ook weer druk, er stonden al een aantal dingen gepland en kan niet alles afzeggen. Dus hopelijk daarna even pas op de plaats. @mamavanlieverd: L.iam is ook nog niet zindelijk. Hij praat natuurlijk wel enorm goed, het levert best wat onbegrip op! L.iam heeft een terugslag in zijn ontwikkeling, niet alleen qua zindelijk want dat is hij nooit echt geweest. Peuterhumor is grappig, hij is helemaal into teletubbies enz. Ik denk door alle drukte en het onveilige gevoel. Ik zie dus erg uit naar wat het MKD voor hem kan betekenen. Mensen oordelen zo snel. Vandaag even met hem in het winkelcentrum geweest. GEwoon ff snel. Hij wilde heel graag in de buggy en ik vind dat prima. De winkels, al die mensen, alle geluiden, mama bijnbenen. Het is best veel en als hij zich dan prettig voelt in de buggy vind ik dat best, doen we wel vaker. En ook praktisch, kan ik mooi snel langs de rijen met speelgoed racen haha. Maar je hoort mensen gewoon commentaar leveren. Best aso. In de supermarkt was het enorm druk dus zl had zijn handen op zijn oren, gezicht naar beneden en was heel hard aan het neurien. Hij is best schattig om te zien (haha dat zegt elke moeder) dus tot 4x probeerde iemand een praatje met hem te maken, iemand ging naast hem staan (lekker intimiderend, een volwassene die zo boven je uittorent) en begon mee te zingen. ZL huilen. Ben heel snel doorgelopen. Levert die vent nog commentaar ook. Kan daar zo boos om worden, laat mijn manneke toch lekker! Het is niet nieuw, mensen hebben al gauw een mening als ze een kleuter in een buggy zien. Maar wordt er soms zo moe van. Hebben jullie ook last van dit soort dingen?
Mijn oudste zoon heeft klassiek autisme. Hij zit aan de zware kant van het spectrum en heeft een grote ontwikkelingsachterstand. Ik schrij hier eigenlijk niet, wel op het forum 'kind met autisme'. Een aanrader als je je verhaal kwijt wilt of ervaringen zoekt! Ja de opmerkingen zijn heel herkenbaar. Mijn zoon zit niet in de buggy meer, maar loopt aan een tuigje. Je krijgt soms leuke opmerkingen, soms vervelende en zogenaamd 'grappige'. Ik vind het vervelend dat je nooit eens ergens kunt lopen zonder aangestaard te worden. Wij vallen altijd op. Mijn zoon kan niet praten en maakt sowieso geen contact met mensen die hij niet kent. Dus als mensen iets tegen hem zeggen dan loopt hij ze straal voorbij. Haha, soms geneer ik me dan toch. Als mensen aardig zijn dan leg ik het wel uit. Ik zeg vaak dat hij een verstandelijke handicap heeft, want uit ervaring weet ik dat veel (vooral oudere) mensen niet begrijpen wat autisme is en veel mensen denken dat hij dan juist heel slim is. Helaas trek je ook de aandacht van idioten. Dit weekend nog. Zoon had een driftbui in de winkel en mijn man ging snel afrekenen. Hoort hij opeens keihard schreeuwen 'houd gvd je bek dicht'. Was een oude man dit tegen mijn zoon aan het schreeuwen. Mijn zoon snapt er natuurlijk niks van...mijn man moest zich echt inhouden om die vent geen knal te verkopen. Echt een kwestie van inademen, uitademen en weglopen want je kunt aan dat soort mensen toch niks uitleggen en daarnaast weiger ik om aan zulke debielen mijn kind te verantwoorden. Dat soort momenten vind ik heel vervelend en ik heb er dan toch nog dagen last van. Neem idd je tijd om de diagnose te verwerken. Wij weten het nu een jaar, maar met momenten heb ik het er nog steeds heel zwaar mee. Door de hele toekomst die je zag voor je kind gaat een dikke vette streep en je moet die helemaal loslaten. In ins geval zijn er veel twijfels...gaat hij ooit praten (ben bang van niet), wordt hij ooit zindelijk, wat kan hij allemaal gaan leren? Ook wij beginnen met PRT. Ik hoop dat dit ons helpt om hem te stimuleren in contact maken en wie weet een woordje. Hoor er goede verhalen over! Met zijn broertje gaat het verrassend goed moet ik zeggen. Nu de jongste kan kruipen beginnen er soms wel lastige situaties te ontstaan. De jongste mag absoluut niet aan zijn speelgoed komen dat hij vast heeft en niet voor de tv liggen. De jongste zal moeten leren hoe hij met zijn broer moet omgaan en ik vertrouw er wel op dat we oplossingen gaan vinden voor problemen die wij tegen gaan komen. Gelukkig is de oudste voor alsnog niet agressief en vrij rustig van aard, daar ben ik enorm blij mee.
Wij hebben een 8 jarige zoon met asperger. De diagnose kregen wij toen hij 5 was, ondanks dat het onze vermoedens bevestigde heeft het toch ruim een half jaar geduurd voordat ik dit een plekje kon geven. Tot vorig jaar zat hij in het reguliere onderwijs, hij is daar helemaal vast gelopen en we hebben toen ook een moeilijke tijd gehad. Daarom denk ik dat het heel goed is dat er wordt gekeken welk onderwijs het beste bij hem past. Onze zoon gaat op veel vlakken nu met sprongen vooruit vooral om dat op het speciale onderwijs meer aandacht wordt gegeven aan het leren van dingen op het sociale vak (vak leefstijl), maar ook onenigheden tussen de kinderen in de klas wordt besproken en wordt aangegeven wat het "goede" gedrag is en wat het 'verkeerde" Vooroordelen hou je, hoe moeilijk dat ook is. Hier hebben we een jongentje dat op verbaal erg sterk is ( leest op avi E niveau en spelt op eind groep 6 niveau terwijl het begrijpend lezen op E 4 niveau is) en daardoor de mensen om de tuin heen lijdt. Je moet hem echt goed kennen om door te hebben dat zijn gesprekjes totaal geen diepgang hebben (tenzij het om auto's of treinen gaat) Mensen snappen niet waarom hij b.v op de kermis nog in de auto'tjes gaat want daar is hij toch te groot voor (helaas is hij ook nog eens heel lang), snappen niet dat hij maar 2 paar schoenen wil passen en flipt als de schoen die hij mooi vind niet lekker zit. Dat hij geen gel in de haren wil bij de kapster en flipt omdat de kapster er maar over door blijft gaan (nu is hij dus scheef geknipt) Dat hij nog geen veters kan strikken en moeite heeft met gewone knopen aan broeken. Hoe moeilijk ook probeer het naast je neer te leggen en alleen de dingen die waard zijn om voor of tegen te vechten er tussenuit te halen. Zo gaan wij dus niet meer naar die kapster toe. Gelukkig is een kennis van ons kapster en daar klikt het goed mee, ze verteld hem allemaal wat ze gaat doen en vraagt dan toestemming (zolang hij het gevoel heeft dat hij de controle heeft gaat het goed).
Hey allemaal, mijn oudste van 5 heeft autisme, wrs Asperger maar de nieuwste DSM classificeert dat helaas niet. Ik kom na de feestdagen meekletsen! (Wij vieren vandaag al kerst)