Ik weet niet goed waar ik dit moest plaatsen, dus daarom maar hier.. Op dit moment gaat het niet echt lekker tussen mij en mijn moeder. Dat is eigenlijk al een tijdje aan de gang, eigenlijk sinds een maand na de geboorte van Kenji. Wij hebben toen gevraagd aan onze ouders en zussen of ze wilde bellen als ze langskwamen. Dit omdat we anders elke dag óf heel veel visite hadden, óf sowieso elke dag iemand over de vloer. Maar mijn ouders kwamen dus iedere dag langs, zónder te bellen, en dat begon ons tegen te staan, vooral mijn man. Op een gegeven moment kwamen mijn man en ik thuis met Kenji na een bezoek aan het CB. We waren toen wat gehaast, omdat Kenji in de auto al aan het huilen was omdat ie honger had. Mijn moeder en zusje waren toen al bij ons, en zaten in de tuin te wachten. Mijn moeder vroeg toen of ze Kenji uit de maxicosi mocht halen, en ik zei nee omdat ik hem snel wilde verschonen enz. Toen is mijn moeder meteen weggegaan, en mijn zusje ging er achteraan. Later belde mijn vader op, om te vragen waar wij mee bezig waren? Mijn moeder was hartstikke overstuur thuis gekomen, en was al aan het huilen toen ze hier de poort uitliep. Ik kreeg allemaal verwijten naar mijn hoofd, dat zij toch eigen waren, en dat het toch niet uitmaakte als ze elke dag even kwamen. Ze kwamen toch voor Kenji en niet voor ons, blabla. Toen het uit de hand liep, ik was nogal boos en ook over de rooie, nam mijn zusje de telefoon over. Zij bemiddelde, en een dag later is het toch uitgepraat. Nou, opgelost zou je denken... Niet dus, want tóch kwamen ze nog elke dag langs, want mijn ouders vonden het onzin om te bellen, ze zijn toch eigen? Dus heb ik nogmaals aan mijn ouders duidelijk gemaakt dat ze moesten bellen als ze langs wilden komen, en dat wij dan wel zouden kijken of het uitkwam. Weer dikke ruzie, nog meer verwijten. Uiteindelijk weer uitgepraat, maar sindsdien gaat het echt stroef tussen ons, en dat vind ik zó jammer. Ik weet gewoon dat mijn ouders niet (willen of kunnen?) respecteren dat ze even moeten bellen. Ik vorm nu tenslotte samen met mijn man en Kenji een gezinnetje, en die zijn nu voor mij het belangrijkste in mijn leven. En aangezien mijn man en ik niet zulke mensen zijn die graag iedere dag visite willen, en het liefst ook niet onaangekondigd, hebben we toen gevraagd of ze wilden bellen. We vinden het heus niet erg als ze 1 keer per week onaangekondigd komen, maar niet élke dag! En dat begrijpen ze dus niet. Ook zijn er nog andere dingetjes, zoals gisteren. Mijn zusje had een parfumparty georganiseerd, en mailtjes rondgestuurd wie er interesse had. Nou heb ik op het moment toch geen geld voor, in mijn ogen, onzinaankopen, én ik had er geen zin in. Maar mijn moeder belde gistermiddag op, of ik er ook naartoe ging. Ik vertelde dat ik niet ging, en ik hoorde de teleurstelling in mijn moeders stem. En ik hoorde dat ze het niet leuk vond. Maar kom op! Omdat het toevallig mijn zusje is die het heeft georganiseerd, wil niet zeggen dat ik daarom maar naar die party moet gaan. En zo gebeuren er telkens van die kleine dingetjes, en ik krijg steeds sterker het gevoel alsof mijn moeder mijn leven een beetje wil bepalen. Ik ben nu eenmaal niet iemand die veel van huis wil zijn, in tegenstelling tot haar en mijn zusje. Wanneer gaat ze dat nu eindelijk inzien?! Zo, een heel lang verhaal geworden, sorry!
hey! lastig iets he? zou het ook zeker niet leuk vinden zoals het gaat bij jou. heel moeilijk maar toch duidelijk op je strepen staan met een klein beetje geven en nemen denk ik. ik zou denk ik wel naar de party van je zus zijn gegaan uit goed fatsoen zeg maar. dan koop je toch lekker niks? hahaha. en ik vind dat je moeder wel wat overdreven reageert. sorry vind het moeilijk om advies te geven
En heeft het je opgelucht? Ik kan me voorstellen dat je het jammer vindt dat je moeder zo reageerd. Jij hebt nu je eigen gezin en daar mee je eigen "regels". Hoe rot het ook is voor je moeder, ze heeft dat maar te accepteren. Ik persoonlijk houdt er ook niet van dat iedereen zomaar onaangekondigd binnen komt vallen. Wat jij ook zegt, 1 keer is niet erg maar iedere dag? Kan je mss een keer een gesprek hebben met je moeder, waarin je duidleijk aangeeft wat je graag wil maar waarin je ook je eigen emotische kwijt kan? Geef aan wat het contact nu met je doet en dat ook jij het graag anders ziet. probeer niet in de verwijtende sfeer te gaan zitten. Sterkte meid!! Liefs Nynke
Plurkie, ik vind niet dat ik verplicht naar die party hoefde te gaan hoor. Zo is er elke keer weer iets, volgende week een toneelstuk, de andere week een dierendag enz. enz.! Mijn moeder en zusje doen aan heel veel dingen mee, en ik vind niet dat ik verplicht ben om telkens overal te komen opdagen. Nynke, och joh, weet je hoe vaak ik ondertussen al gesprekken heb gevoerd met mijn moeder? En inderdaad geprobeerd niet te veel verwijten te maken. En ik heb ook gezegd dat ik het heel erg jammer vond dat het zo moet gaan. Ik ben trouwens ook heel lang een meegaand typje geweest, die iedereen tevreden wilde stellen. Daar is de afgelopen jaren ook verandering in gekomen, waarschijnlijk speelt dat ook een rol.
@Jusi: ik denk dat het probleem van je moeder en zusje is dat ze niet willen wennen aan de "nieuwe" Jusi. Maar als praten niet werkt houd het op. Neem dan gewoon je afstand en trek je eigen plan. Ooit zal het kwartje toch wel vallen dan??
Ik vind dat je helemaal gelijk hebt hoor, ik zou zelf ook niet iedere dag mijn moeder over de vloer krijgen en al helemaal niet onaangekondigd. Je wilt ook gewoon als gezin met zijn drietjes zijn, daar heb je je ouders of wie dan ook niet altijd bij nodig. En wat die party betreft, ook daar hoef je echt niet naartoe te gaan. Als het nou een verjaardag was, dan was het wat anders. Kun je je moeder niet een brief schrijven? Dan kun je zeggen wat je op je hart hebt, zonder onderbroken te worden, en zij kan het even laten bezinken voor ze er op reageert.
hier hadden wij precies hetzelfde maar dan alleen met schoonmoe bij de eerste...ze kwam echt iedere dag..toen had ik opgebeld dat wij ook wel eens met z'n drieen wilde zijn en toen kreeg ik als antwoord terug: mag ik mijn kleinzoon dan niet zien? ppfff jazeker wel maar moet dat iedere dag? Toen kwam ze ineens zonder te bellen en ik had gezegd dat iedereen van te voren moest bellen want ik had geen zin dat Lex helemaal afgeleid was en z'n flesje dan niet opdronk. Toen heb ik dr gewoon voor de deur laten staan. Sindsdien eigenlijk komt ze eigenlijk nooit alleen met de verjaardagen en als een kleine geboren word...laatst zei me man nog tegen dr: jij komt toch alleen als er bij ons een geboren word dus als we je nog eens willen zien moeten we er toch nog eentje maken. Tja en met met mijn moeder...die bemoeit zich vaak met dingen maar het is net of ze daar niks aan kan doen...ze bedoelt het goed...ik heb wel eens gezegd dat als ze zich ergens mee wilt bemoeien moet ze maar zelf een nieuw kleintje maken en niet met die van mij bemoeien.
hoe moeilijk het ook is, als je nu op je strepen blijft staan dan went je omgeving er vanzelf aan, dat hebben wij ook moeten doen vlak na de geboorte van onze dochter, een iets andere situatie maar toch: mijn meisje is geboren met de vacuumpomp en dat is zo hardhandig gegaan omdat ze ademnood had dat ze met een hersenschudding is geboren, ze heeft 3 dagen paracetamol gehad en alleen maar gekreunt van de pijn, vooral als je haar oppakte of verplaatste was het mis, mijn moeder was gewoonweg beledigd dat ze haar niet vast mocht houden de eerste week, de artsen raadden het af om haar de eerste week vast te laten houden door anderen vanwege de pijn. ik heb een maand ruzie gehad met mijn moeder en uiteindelijk is het goedgekomen maar nooit meer helemaal hetzelfde geworden. ik begrijp je heel goed in deze situatie want jouw moeder denkt vooral aan haarzelf en hoe graag zij bij de kleine wil zijn, maar ze vergeet daarbij dat jullie een gezin zijn en misschien andere leefregels en gewoonten hebben. ik denk echt dat je even moet volhouden, ze wennen vanzelf, soms duurt dat even maar ik denk wel dat het uiteindelijk doordringt. sterkte hoor, dit is niet fijn, en al helemaal niet terwijl je zo blij bent met de geboorte van je kindje.
Ik denk ook dat je moet volhouden. Wij hebben nu ruzie met mijn schoonouders...omdat mijn man nu niet meer precies doet wat mijn schoonmoeder wil. Helaas is hierdoor nu het contact verbroken. Maar je kunt je hele leven niet anderen het naar de zin maken.
Ja ik blijf ook zeker wel volhouden hoor. Soms heb ik nog wel momenten dat ik denk: Laat ook maar. Maar daar is mijn man het dan niet mee eens, en dat snap ik ook wel weer. En ik heb ze 2 weken geleden ook al een mailtje gestuurd, en daar kreeg ik toch wel een heel lieve reactie op. Dat ik in haar ogen nog steeds haar kleine meisje ben die ze moet beschermen, maar dat ze ook wel gemerkt heeft dat ik assertiever geworden ben. En dat ze daarom ook wel erg trots op me is. Mja, die kleine dingetjes, zoals die party, 'verpesten' het dan weer een beetje. Ik hoop dat ze het na verloop van tijd toch gaan begrijpen, anders gaat onze band echt kapot, en dat is wel het laatste wat ik wil.
Kan em voorstellen dat je er gek van wordt. Zou ik ook echt wel hebben. Als ze niet wilt luisteren zou ik een brief schrijven waarin je gewoon alles opschrijft wat je dwars zit, maar ook dat je het heel leuk zou vinden als ze komt maar dan wel even bellen vantevoren. Pfff zou er niet aan moeten denken. We hebben in het weekend wel eens zo'n luie "pyjamadag". Lekker nixen, filmpie kijken etc. Moet er niet aan denken dat m'n moeder dan in ene voor de deur zou staan hahah...
Wat al meerderen gezegd hebben.. Ik denk ook dat je moeder moeite heeft met het feit dat jij nu je grenzen aangeeft.. Dat jij zegt, nee nu even niet! Ik & mijn gezin zijn nu even belangrijker. Hier is de band met mijn ouders erg veranderd sinds ik ben gaan samenwonen.. Ik werk in de zorg dus om het weekend, de weekenden zijn ons heilig! En die plannen we zo in dat wij het leuk vinden.. Mijn ouders konden rustig om 11 uur s'morgens komen en dan blijven plakken tot 16.00 Erg leuk maar je kunt de rest van de dag niets meer. WIj hebben dit toen aangegeven en sinds dien komen ze sporadische en alleen als wij ze uitnodigen..Dit is nu zo'n 6 jaar geleden.. Hierdoor zagen ze toen Esmee geboren was haar ook niet zo vaak.. Mijn vader had aangegeven zich niet welkom te voelen.. Nou ja, iedereen is hier welkom en mag mee eten maar dan is het wel prettig als dit van te voren even wordt gemeld.. Sinds een aantal maanden is het contact weer iets beter.. Tonen hun geen interesse dan wij ook niet.. We hadden een maand niets van ons laten horen en toen waren ze beledigd dat we niet waren geweest om gelukkig nieuwjaar te wensen.. Toen heb ik ook gezegd. Jullie hadden ook bij ons kunnen komen.. Wij gaan daar wat vaker op visite al komen ze hier zelden.. De laatste keer zal met de zomervakantie zijn geweest..En ze wonen 7 km verderop.. Ach ja.. Ik heb me er maar bij neergelegd.. Maar die kleine dingen iriteren dan he?
Hey. kan je niet gewoon lekker een dagje weggaan met je gezinnetje zonder het aan je ouders te laten weten... als ze dan weer langs zijn geweest en je was niet thuis zullen ze wel bellen maar dan kan jij zeggen: ik had toch gevraagd om even te bellen voor je langs kwam... als je gebeld had, had je geweten dat we iets gepland hadden en had je niet voor niets moeten komen rijden... mss is dat een idee? zodat ze weet van joh, ze kan echt is weg zijn en dan rijd ik voor niets... en dat ze beseft dat jullie als gezin ook uitstapjes doen. dat je hun daar niet perse voor nodig hebt... zo hoef je niet perse naar de dierentuin maar gewoon lekker stadten of bij vrienden ofzo op bezoek ofzo...
hey meid, ik zou niet weten hoe je dit kunt oplossen, want ik loop al niet voor niets 10 maanden met hetzelfde probleem rond . in mijn kraamtijd is er ook voor het eerst zoiets voorgevallen (mijn moeder wou ook elke dag langskomen en toen ik er wat van zei was het huilen-huilen en alles op zichzelf betrekken..) en sinds dien ook tig van dat soort voorbeelden als bij jou. het beste zou zijn om gewoon bij je standpunt te blijven en het los te laten en je er vooral niet meer druk om maken! laat ze maar denken... gewoon doen wat jullie willen en wat hun ervan vinden is hun probleem. Maar das makkelijker gezegd dan gedaan I know! Succes ermee.
ik zou het ook vervelend vinden. Jammer dat je moeder jullie band een beetje verpest. Zou gewoon zelf normaal blijven doen word het nooit naar je hoofd gegooit iig. succes
Sharon, op het moment komen ze niet elke dag meer langs hoor. En zover hoeven ze niet voor niks te rijden, ze wonen in hetzelfde dorp. Mijn moeder is toch iedere dag hier in de straat, om bij mijn oma, die 2 huizen verder woont, de krant te halen. En weet je wat ook weer het 'grappige' aan deze situatie is: Mijn schoonzus zit bijna iedere dag bij haar ouders, mijn schoonouders dus. En mijn neefje was eerst zo'n 4 dagen per week bij opa en oma. Dat vond ik echt teveel en ik snapte niet waarom zij daar zoveel daar zaten. Daar waren mijn ouders het mee eens, ook dat het stom was dat ze zoveel bij elkaar zaten. En nu, doen zij hetzelfde! Draak, ik blijf ook gewoon normaal doen tegen ze hoor. Gisteravond was mijn moeder weer hier. (Het is dat ik ze toevalllig moest hebben en haar dus belde, en toen zei ze dat ze van plan was om die avond langs te komen. Of dat goed was? Als ik niet gebeld had, was ze dus wéér onaangekondigd langsgekomen..) Maar goed, ze was dus hier, en mijn man was Kenji aan het voeden. Toen hij zijn fles leeg had, en hij geboerd had, bleef ie lekker bij papa zitten. Volgens mij zat mijn moeder erop te wachten tot zij hem vast mocht houden. En mijn vader vroeg gisteravond aan de telefoon of ie vandaag, Kenji mocht komen aankleden. Toen heb ik gezegd dat ik nog weg moest vanmorgen, wat dus niet zo was. Mijn vader past, als ik weer ga werken, namelijk ook een halve dag per 2 weken op, dus die moet hem nog leren aankleden. En hij gaat 1 dag in de week naar mijn moeder, dus dan heeft ze hem ook een hele dag voor zichzelf. Hopelijk verandert de situatie dan weer ten goede..
sterkte en hopelijk begrijpt jemoeder en je zu snel dat jij je eigen hebt en dat het niet leuk is elke dag bezoek te hebben.