Ik werk in het onderwijs en zit ondertussen op 4 dagen met 23 lesuren en en een brugklas mentoraat er bij. Veel te veel in combi met twee kleine dames, een man en een teckel, maar ach ja, anders moesten ze iemand aannemen voor een paar uurtjes, ik hielp ze echt uit de brand, ik hoefde verder geen andere taken te doen enz, enz.. En in het begin liep het aardig, maar toen kwamen de ouderavonden, cursussen, coachingsuren, vakgroep vergaderingen, mentorvergaderingen en ga zo maar door.. Ik merkte gewoon de laatste paar weken al dat het me allemaal zo tegen begon te vallen, werd kribbig thuis, sliep amper, stond om 6 uur op elke dag, was om half 6 thuis en om 8 uur was ik knock-out. Mijn man begint om 7 uur dus elke dag moet ik eerst de oudste naar school brengen, de jongste naar de go, de teckel naar de kennel bij ons op school en dan naar de overkant om nog 10 minuten te hebben om alles te pakken en aan te zetten. En na maandag gewerkt te hebben van 8 tot 3, training tot 6 uur, dinsdag lessen en vergaderen tot 5 uur en woensdag open dag.. Ik was om 8 uur op school en half 10 's avonds thuis. Ik lag in bed en kon niet meer ophouden met bewegen.. Draaien, draaien en draaien.. Dus toen de wekker ging had ik misschien 2 uur geslapen. En toen was het net alsof de kraan openging, heb de hele donderdag gehuild, en vrijdag... Vandaag heb ik gesproken met mijn docent coach (en goede vriendin) en die heeft mij geadviseerd om direct mijn baas op te bellen en me ziek te melden volgende week. Heb er weer een tijdje om gehuild en toch gebeld. Ik had gehoopt dat het me zou opluchten, maar voel me nu nog veel rotter. Ik check non-stop me werkmail, kijk of de kindertjes op de app nog vragen hebben, probeer alvast vanalles klaar te maken voor mijn invallers volgende week. Ik voel me opgejaagd, opgejut, maar daarnaast ook gewoon dood en dood op. Ik kom amper de trap op. Ik heb last van paniekaanvallen en verdraag totaal geen geluid meer. Dinsdag ga ik naar mijn eigen huisarts, die is er maandag niet, en nog steeds heb ik zoiets van, nou ja dan woensdag maar weer aan het werk. Werk, werk, werk, werk.. Heeft er iemand tips om tot rust te komen? Het liefste duik ik onder een dekbed en blijf ik daar een paar dagen (weken, maanden) onder, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Ik maak me zo'n zorgen om hoe het nou verder gaat, maar ik wil ook gewoon zo graag weer een leuke mama zijn in plaats van de nare, chagrijnige mopperende trol die ik ondertussen geworden ben. Zo.. Dat lucht even op.. Hopelijk heeft iemand wat tips. Slaap lekker..
Ik denk dat je op t randje zit, in elk geval zit je niet lekker in je vel. Rust nemen en even een gesprek hierover met de (vervanger van? ) je huisarts, sowieso wel slim om te doen als je je ziek meldt omdat je klachten hebt van een burn out. Sterkte!
Zal wel op mijn donder krijgen, had de verleden keer beloofd het rustiger aan te doen omdat mijn bloeddruk veel te hoog was.. Zal nu wel helemaal drama zijn. Heb gelukkig fijne huisarts, hoop alleen dat ik daar niet in een urenlange huilbui uitbarst.
Vooral op jezelf letten! Ik zit al vanaf oktober thuis met een burn-out. Ik werk 38 uur, onregelmatig en heb 2 honden, 3 katten en een kind die ik bezig moet houden. Ik heb 5 jaar lang onder enorme druk en stress moeten presteren en het is helemaal de foute kant op gegaan. Mijn klachten: -Opgefokt -Agressief -Doodmoe -Snel praten -Pijn, overal en nergens. -Vergeetachtig -Concentratieproblemen -Niet meer weten waar je mee bezig bent -Hoofdpijn -Hyperventilatieaanvallen -Lichamelijke problemen met urine, stoelgang en maagproblemen. -Afvallen (en ik ben al niet dik) -Trillende handen -Nekpijn en rugpijn -Niet slapen -Veel zweten -Veel huilen, om niets -Constant op je tenen lopen -Misselijk, door het te hoge cortisolgehalte Ga zeker naar je huisarts. Ik ben na 5 jaar stress op een gegeven moment in rustiger vaarwater gekomen en toen ben ik helemaal ingestort. Juist omdat je rust krijgt en je adrenaline zakt, dan komt alles in 1 keer eruit. Mijn keerpunt was dat ik bij een ongeval met letsel stond en niet meer wist wat ik moest doen. Week later reed ik weg van mijn werk en ik reed vol door rood, gewoon zomaar, en de vrachtwagen die op de weg reed heb ik totaal niet gezien. Het scheelde 2 meter of ik was echt hartstikke dood gereden. Ik ben in de 900.000 kilometer rijervaring, nog NOOIT door rood gereden. Echt nog nooit. Ik ben meteen omgedraaid en terug naar mijn werk gegaan en ingestort bij mijn leidinggevende. Let op jezelf. Een burn-out is echt heel erg kut. Snel oordelen van anderen. Je kan beter een gebroken been hebben, want dan zien mensen tenminste wat aan je. Nu niet, en daarom is het lastig te begrijpen. Je begrijpt jezelf al niet eens, dus kan je niet van anderen verwachten dat zij je wel snappen.
Helaas kan ik bijna jouw hele lijst afvinken devilschase.. Zou het mijn schouderpijn ook nog eens kunnen verklaren.. Voor jou ook beterschap..
Ik heb er geen verstand van of ervaring mee, maar het lijkt mij dat jij zeker woensdag niet aan het werk moet gaan! Dat lijkt me echt, echt heel onverstandig. Ik denk dat het nu zaak is om aan jezelf te denken en rust te pakken. Dat gaat niet lukken als jij gewoon weer naar je werk gaat. Heel veel sterkte!
De klachten zijn erg herkenbaar. Ik ben 2,5 jaar geleden met dezelfde klachten die jij en Devilschase benoemen "gesneuveld". Het waren burnout klachten, in combinatie met onverwerkte emoties. Ik dacht dat ik na paar dagen rust wel weer aan het werk kon. Uiteindelijk 5 maanden thuis komen te zitten, en daarna ruim een halfjaar op therapeutische basis langzaamaan gestart met werken. We zijn nu 1,5 jaar verder, en het gaat best goed maar ik ben niet meer de oude....en ik wil ook niet meer de oude zijn. Ik zorg nu vele malen beter voor mezelf dan voorheen! Ik zou zeggen, doe rustig aan en neem de tijd. Niemand is onmisbaar, dus zorg eerst goed voor jezelf en de rest komt vanzelf wel! Sterkte!
Meid, neem jezelf, je klachten, je geest en lijf serieus! Niemand is onmisbaar en onvervangbaar op het werk. Het is misschien niet leuk om te horen als ik het zo zeg, maar het gaat ook door zonder jou. Je MAG echt de tijd aan jezelf besteden en RUST pakken om beter te worden. Probeer een manier te vinden om te accepteren dat het nu is zoals het is. Als je jezelf ook nog druk gaat opleggen dat het met een paar dagen over moet zijn, dat je toch bepaalde dingen moet, dat je toch best ... kan, dan help je jezelf niet. Praat er over met je man, vrienden, familie en vraag hen om hulp bij al die praktische regeldingen. Zodat jij echt niks of heel weinig nog moet doen. Sterkte. En denk aan jezelf. Dat heb je jaren niet gedaan als ik het zo lees. Het is nu jouw tijd.
Aan de ene kant besef ik gewoon dat ik al heel lang niet "mezelf" ben, aan de andere kant ben ik zo bang dat ik me aanstel. Vannacht weer heel onrustig geslapen, mijn armen en benen voelen echt loodzwaar aan. Bedankt voor het delen van jullie ervaringen..
Heb hele stressvolle jaren gehad ja... Zwangerschap van de jongste PE. Net haar haar geboorte kreeg ik de kans om op deze school te beginnen dichter bij huis. Ik heb dus weinig tijd gehad om echt te herstellen daar van. Bloeddruk is nooit meer omlaag gegaan. Had mijn oude baan met vast contract opgezegd voor deze baan, met belofte op een vast contract na een jaar. Na 3 mnd kreeg ik te horen dat het financieel slecht ging en ze geen vaste contracten mochten aanbieden. Heb twee jaar in onzekerheid gezeten. Mijn vader heeft een hartstilstand gekregen, wel overleeft maar is een hele spannende tijd geweest. Heb dit jaar vast contract gekregen, maar ik ben bang dat ik die extra uren ook heb aangenomen als een soort dankbaarheid dat ik mocht blijven. Hartstikke stom natuurlijk... Accepteren, zo lastig.. Hoe doe je dat? Mijn man begrijpt me totaal niet, dus geeft ook veel stress op dit moment.
Je weegschaal met spanning en ontspanning is totaal niet in evenwicht! Je zoeken naar een betere balans tussen werk en jezelf.. Maak een lijstje wat is het belangrijkste in je leven.. Maak een lijstje waar krijg je energie van en wat kost energie. Wat kan je toevoegen in je leven en wat kan je schrappen.. En hou daarmee rekening wat jij belangrijk vind! Hoe raar het ook klinkt, van sporten krijg je wel energie! En dan hoef je niet direct 5 dagen te gaan sporten in de sportschool. Lekker met je teckel wandelen is al een goed begin.. Een stuk fietsen.. Probeer ook te kijken hoe jezelf kan ontlasten.. Misschien een huishoudelijke hulp.. Dan hoef je tenminste dat niet meer te doen. Boodschappen online bestellen..enz..
Wat vervelend voor je Moontje Ik weet niet of je een burn out hebt of op het randje zit. Dat is voor iedereen verschillend. Ik zelf had eigenlijk heel veel van de klachten van devilschase en op een dag begon ik te shaken en te huilen en was het klaar. Dat gebeurde op mijn werk en mijn fantastische manager handelde gelijk heel goed. Ik ben eerst een week thuis geweest. Vond ik verschrikkelijk! Werd ik ook niet fijn van voelde me helemaal opgejaagd of zo. Daarna bedrijfsarts en die adviseerde volledig thuis te blijven maar ik wilde dat echt niet. Het gaf mij een ontzettend stress en falen gevoel. In overleg met mijn manager tussen weg gevonden: halve dagen en daarna nog een aantal weken wat uren eerder naar huis en afstoten van taken. Daarnaast mijn privé leven ook omgegooid en hulp gevraagd. Gaan sporten, met iemand gaan praten, ademhalingscursus...allemaal met hulp van mijn werkgever trouwens. En dat kwam goed. Ik heb vooral moeten leren mijzelf niet voorbij te lopen. Nee zeggen. Inderdaad wat jij zegt geen dingen doen zoals jij uit ''dankbaarheid'' . Een groot gedeelte is ook karakter bij mij ik ben nou eenmaal zo maar tegenwoordig ben ik wel harder geworden en kies ik voor mijzelf. En nu nog voel ik het opkomen maar kan ik gelijk handelen. Ik denk dat ik zelf geen burn out had maar op het randje zat. Uiteindelijk deed ik het mijzelf gewoon aan door constant door te blijven rennen. Mijn coach leerde mij na te denken over energie gevers en energie nemers en daar een balans in te vinden. Daarnaast heb ik heel veel gehad aan ademhalingsoefeningen en sporten. En leren dat nee zeggen er niet automatisch voor zorgt dat alles in de soep loopt of dat mensen mij niet aardig meer vinden. sterkte het is heel lastig om daar je weg in te vinden zeker als je het gevoel hebt te verdrinken.
Voor partners is het heel moeilijk te begrijpen.. (Mijn man had een burnout) Pas als je ziet dat het echt niet meer gaat.. Dan valt het kwartje.. We zijn ooit een weekendje weggeweest.. Hij heeft enkel maar geslapen. Eventjes naar een restaurant geweest. Maar hij wilde al binnen 10 min naar zijn bed..
Het komt me bekend voor. Ik zou aan de huisarts vragen of je tijdelijk iets kan krijgen om te slapen, want goed slapen heb je nodig voor je herstel. En rust nemen en voor jezelf kiezen. Een psycholoog kan je daarbij helpen. En je man natuurlijk ook.
Of je op het randje zit of er al overheen bent is moeilijk te zeggen, maar woensdag werken is echt een heel slecht plan en ik denk dat je dat eigenlijk zelf ook wel weet..... Ik ging met dezelfde lijst aan klachten naar de HA en daar werd geadviseerd eerst 2 weken thuis te blijven en dan weer terug te komen. Ik geloof dat ze dit "standaard" adviseren bij burn-out gerelateerde klachten. Ik voelde me ontzettend schuldig, alsof ik naar alles en iedereen gefaald had. En dacht dat ik me door thuis zitten alleen maar rotter zou voelen. Het tegendeel was waar: het gaf zoveel rust dat ik even helemaal niets meer "moest". Eerste dagen was ik helemaal van de wereld. Ik pakte een kop koffie en ging op de bank zitten, en wanneer ik dan op de klok keek was het 2 uur later en stond mijn koffie nog op de tafel. Twee uur voor me uit zitten staren dus..... Na die 2 weken voelde ik me al zoveel beter! De HA en Bedrijfsarts wilden dat ik voorlopig nog thuis bleef, maar ik wilde het echt niet. Ik ben niet goed in thuiszitten en was bang dat ik dan helemaal depressief zou raken. Mijn manager begreep het gelukkig, dus ik ben 2 halve dagen gaan "werken" en dat heb ik een aantal maanden gedaan. Was in het begin heel lastig, sowieso omdat bij ons min of meer de regel was "weet je het niet, vraag het aan Deliana". Ik moest dus constant mensen wegsturen, omdat iedereen dacht dat het na 2 weken wel weer kon. Mijn hoofd zat ook nog ontzettend vol en ik kon me totaal niet concentreren, maar achteraf ben ik toch wel blij met deze aanpak. Het is nu 2 jaar geleden en ik kan nu pas zeggen dat ik weer helemaal de oude ben. Heel veel sterkte!
Je hebt een hond. Ga de komende tijd lekker veel wandelen. Ik weet dat dat misschien raar voelt. Je zit ziek thuis en dan voelt het niet goed om er op uit te gaan. (Dat heb ik tenminste wel. Zeker in het onderwijs, wat als je 'gezien' wordt.) Maar je werkgever weet waarom je thuis bent, dus je hebt die bewegingsvrijheid gewoon. En wandelen is echt heel goed. Je bent lichamelijk bezig maar wel op een ontspannen manier. Dat brengt je hoofd tot rust. Bovendien helpt de beweging i.c.m. buitenlucht je ook om weer wat beter in slaap te komen. Verwacht geen wonder van 1 wandeling natuurlijk, maar het helpt wel. Ik zou miet te snel naar slaapmedicijnen grijpen. Dat is echt een laatste redmiddel. Die dingen zijn zwaar verslavend en zeker als je al niet goed in je vel zit, kun je daar extra gevoelig voor zijn. Ga niet te snel weer terug naar school. Maar wacht ook niet te lang, de drempel wordt steeds groter. Probeer op een gegeven moment wel weer een keer te gaan om even koffie te drinken.
Ga in ieder geval snel met iemand praten. Ik ben ivm chronische hyperventilatie naar Mensendieck gegaan maar ik kan met haar ook erg goed praten en ze herkent ook goed waar het bij mij fout gaat, eigenlijk is ze gewoon een soort van psycholoog voor mij In jouw geval zou ik ook even thuisblijven en met een psycholoog gaan praten en met hem/haar bepalen wanneer je weer wil gaan werken. Ik weet van mezelf dat ik mijn werk heel moeilijk helemaal los kan en wil laten, voor mij zou het denk ik dan werken om halve dagen te werken. Maar je moet kijken wat voor jou werkt.
En inderdaad veel naar buiten, hoofd leegmaken. Op tijd naar bed, dingen doen waar je heel erg van ontspant (bv in bad, boek lezen (evt in bed))
Allemaal bedankt weer.. Wil echt zoveel opschrijven nu maar heb er totaal geen puf voor.. Ben net wezen douchen, ben gaan zitten en daar kwamen de tranen weer. Ben nu nog aan het twijfelen om morgen naar de vervanger te gaan, maar ik voel me gewoon beter op mijn gemak bij mijn eigen huisarts. Die heeft me ook begeleid na mijn PE, weet hoe ik ben. Kan gelukkig hier met de hond zo meteen de velden in lopen, wonen wel een aantal leerlingen in de buurt.. Echt bedankt allemaal..