Mijn moeder is afgelopen maand mei overleden tgv maagkanker. Het is allemaal heel snel gegaan, want in januari kreeg ze de diagnose en in mei dus overleden. Mijn zussen, mijn vader en ik waren bij het overlijden aanwezig thuis. We hebben het erg moeilijk mee met name ik. Ik huil dagelijks, van binnen voel ik een woede, droom regelmatig over haar, gisteren was ik jarig en ik miste haar ontzettend. Ik heb het gevoel alsof mijn lichaam zo vol met verdriet zit dat ik echt op het moment sta om in te storten. Ik probeer me staande te houden want ik heb een gezinnetje thuis. Als ik over mijn moeder praat dan doet mijn lichaam gewoon pijn. Ik ben mijn moeder kwijt, mijn alles maar ook een deel van mezelf. Ze zeggen dat het fasen zijn dat bij rouwverwerking hoort en dat allemaal minder wordt. Maar bij mij wordt het alleen erger. Omdat mijn moeder tijdens het overlijden heel vocht vocht en slijm had achter de longen kwam dat allemaal naar boven en ze was gewoon aan het stikken. Toen wij afscheid namen kon zij dus niks meer terugzeggen maar gebaarde en huilde toen we tegen haar zeiden dat we van haar houden, dat ze een supermoeder is en dat we goed voor elkaar zullen zorgen. Dat zijn beelden die ik nooit maar dan ook nooit zal vergeten. Als ik in bed lig komen deze beelden weer naar voren. Vaak naar het graf gaan zit er helaas niet in aangezien ze in het buitenland begraven is. Ik typ dit verhaal maar tranen rollen over mijn wangen. Ik vind het gewoon erg moeilijk om het overlijden een plekje te geven of in ieder geval te zorgen dat het verdriet minder wordt. Ik ben eigenlijk benieuwd of er nog meer meiden zijn die problemen hebben met rouwverwerking en hoe jullie er eigenlijk mee omgaan. Sorry voor het lang verhaal.
Mijn ouders zijn nu 3,5 jaar geleden overleden en ik denk nog dagelijks aan ze en droom nog vaak over ze. Vanaf het begin kan ik er gewoon over praten en ik heb eigenlijk helemaal niet zoveel gehuild. Ik hou me dan ook heel erg voor dat ze er nog gewoon zijn (hun geest dan) en dat ze over m'n gezinnetje waken.
Ten eerste, nog gecondoleerd met het verlies van je moeder, Heel veel sterkte voor jullie allemaal. Wij zijn vorig jaar oktober ons zoontje verloren na een heel korte en heftige nacht vechten... Ik had en heb er ook heel veel moeite mee om het"een plekje te geven". Alleen lukte het mij echt niet en ik heb de hulp ingeroepen van een psycholoog. Ik heb hier veel baat bij. Misschien dat zo een persoon iets voor je kan betekenen. In ieder geval heel veel sterkte....
Ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee maar ik vind je bericht hartverscheurend. Er is zoveel verdriet in te lezen Ik kan je geen tips geven, en alles wat ik zeg is natuurlijk heel knullig want daar wordt het er niet beter van maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen met het verlies van je mama. Het feit dat er zoveel liefde voor haar uit je bericht naar boven komt geeft aan dat ze een hele bijzondere vrouw is geweest. Heel erg veel sterkte
@smiley 24 Wij hebben afgelopen maart ons dochtertje verloren zij was 16 maanden. Wat je beschrijft herken ik allemaal. Over haar dromen, ook de minder leuke dingen die boven komen, boosheid, kunnen schreeuwen en noem maar op. Ik ben er zelf nog niet uit wat ik wil naar een rouwverwerkingstherapeut of naar zo'n ontmoeting met mensen die hetzelfde hebben mee gemaakt. Wel word er altijd tegen ons gezegd aan rouw zit geen tijd verbonden en iedereen doet het op z'n eigen manier. Ik wil je heel veel sterkte wensen meid!
lely: dank je wel, en jeetje wat heftig dat jullie je dochter verloren hebben. gecondoleerd. lara: jullie ook gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje. @all: bedankt voor jullie lieve berichtjes. Het is idd erg hartverscheurend, maar zoals ik al zei het lijkt erop alsof mijn lichaam op het punt staat te 'ontploffen'. Zoveel verdriet, woede..
Het lijkt net of ik m'n eigen verhaal lees, tenminste het eerste deel. Eind september 2010 heb ik m'n moeder verloren aan longkanker, na ongeveer 2 jaar vanaf de diagnose. December 2010 ben ik moeder geworden, wat we niet hadden zien aankomen dat zij dit niet meer mee zou maken. Ik heb hulp gezocht bij het Helen Dowling Instituut (psychologische hulp bij kanker) Eerste 1 op 1 en daarna in een groep met jongeren die een ouder aan kanker zijn verloren. Hier heb ik heel erg hulp bij gehad. Dit is voor jou misschien nu nog te vroeg, maar misschien in de toekomst. Het is logisch hoe jij jezelf voelt, heel herkenbaar. Je spreekt met heel veel liefde over je moeder. Ik had zo gehoopt dat ze de geboorte van ons zoontje kon meemaken, want ze was een fantastische moeder en vooral een supertrotse oma. Nu overvalt het me vaak nog, als ik moeder en dochter zie met een baby. Het steekt, en dat zal altijd blijven. Weet je, ik dacht ook dat ik echt in de put bleef zitten. Maar net wat je zegt, je hebt je gezin. In het begin was ik dagelijks verdrietig en voelde ik zoveel pijn en boosheid. Nu nog, maar nu is ik geef een voorbeeld: 2/3 in de week of 3x in de 2 weken. Niemand weet hoelang rouwverwerking duurt, maar praat dat lucht zo ontzettend op. Ik kan er vanaf het begin 'makkelijk' over praten, en denk niet dat anderen je lastig vinden. Zij vinden het waarschijnlijk makkelijker om met je te praten als jij dit onderwerp aansnijd. Heel veel sterkte.
Meid het lijkt dat ik mijn eigen verhaal lees! Ik ben afgelopen augustus mijn vader verloren aan longkanker. Ook allemaal veels te snel gegaan! We hoorde dat ze niets meer konden doen en dat was met 2 weken klaar. Dagelijks denk ik nog aan hem, en ik ga hem nu ontzettend missen! Ik zit vreselijk op tegen de feestdagen ( wij allemaal trouwens), gewoon om weer geconfronteerd te worden dat hij er gewoon niet meer is. Ook nu ik dit typ rollen de tranen over mijn wangen. Wat bij mij heel goed helpt als ik me erg verdrietig voel is foto's te bekijken en op de achtergrond de dienst van de crematie. Zo kan ik weer even goed mijn verdriet kwijt voor een paar dagen, en daarna weer overnieuw. In het begin viel mijn verdriet wel mee, maar wordt nu alleen erger. Woede ken ik niet dat heb ik niet. Alleen het 'waarom hij' en waarom en waarom gaat bij mij altijd door mijn hoofd! Ze zeggen altijd het eerste jaar gaat wel en daarna wordt het erger.... Dus bereid mij er maar op voor. Een vriendin van mij is allebei der ouders al 7 jaar kwijt en gaat het nu pas een plekje geven. Het verdriet en verwerking heeft bij haar echt 7 jaar geduurd. Tis bij iedereen anders.. Maar helaas weet ik wat je voelt! Veel sterkte en we komen er wel!
Ik lees je berichtje met tranen in mijn ogen... Het is nog zo kort geleden.. logisch dat je je nog zo ellendig en verdrietig voelt. Het is zo snel gegaan. Eerst moet je het een plekje geven dat ze ziek is en daarna moet je ook nog eens snel afscheid nemen. De een is daar sneller mee dan de ander en bij de een word het verdriet minder terwijl het voor de ander alleen maar meer verdriet doet naarmate je die gene die je zo lief is langer moet missen. Ik herken het wel. Mijn beste vriendin is plotseling overleden, aankomende januari is het alweer 2 jaar geleden. Ik vind het nu ook nog altijd erg moeilijk. Ik ben er niet dagelijks meer zo mee bezig.. Maar het gemis word wel erger...want iedere dag is weer en dag langer zonder haar. En dat doet gewoon heel erg zeer. Gun jezelf nog wat tijd en geef gewoon toe aan je verdriet. Op je eigen tempo, zo kun je het straks het beste een plekje geven. Sterkte meis,
Ik ben op 1e kerstdag 2009 mijn vader verloren. Over verdriet kan ik niet meepraten, ik hou alles in me en zal dit ook niet snel tonen. Mijn moeder heeft het er natuurlijk enorm moeilijk mee. Ze heeft een therapie met pieptonen gevolgd. Het lijkt heel erg vreemd maar het heeft haar geholpen. Het verdriet zal nooit weg gaan, en dat hoeft ook niet. Maar sommige momenten waaronder het idee van stikken zal een plek moeten vinden. Mijn moeder had heel de dag door het beeld in haar gedachte dat mijn vader dood ging. Dat is nu minder omdat het een plekje heeft. Zoals vele zeggen het verdriet word minder, mijn moeder is het daar niet mee eens. Het word erger na mate je ouder word en het gemis word sterker. Maar dat maakt jou ook sterker Gecondoleerd ! en succes !
In 2007 is mijn schoonvader zeer plotseling overleden, 9 weken voor onze bruiloft. Hij had een geklapte slagader in zijn hersenen (aneurysma) en was meteen hersendood. Wij hebben het boek " ik had je nog zoveel willen vragen" van Alexander Levy gelezen, en dat heeft ons goed geholpen. Ook zijn we allemaal bij een vertrouwenspersoon geweest om erover te praten. Het mooie gezegd ' de tijd heelt alle wonden' is een mooie fabel... Het gemis zal blijven, maar het erover praten zal steeds 'beter' gaan... Sterkte! Neem je tijd voor dit proces...
Ik weet precies waar je doorgaat helaas alleen heb ik helaas geen afscheid kunnen nemen, ik zou mijn alles geven om dat te kunnen hebben (hoe moeilijk ook!) Mijn moeder kreeg vorig jaar oktober op hun trouwdag de diagnose; slokdarmkanker, maar alles was vrij positief ze kon chemo krijgen, bestraald worden en heeft dat allemaal doorstaan, als laatste een hele risicovolle operatie, ondanks vele complicaties heeft ze die ook doorstaan en ze was helemaal gezond verklaard, een maand na haar operatie (zelfs iets langer) kreeg ze een bloeding bij haar maag en is met spoed naar het ziekenhuis gebracht en is daar overleden (ze konden niets meer doen alles was afgestorven van binnen inmiddels) *we dachten dat we het hadden overwonnen en durfde eindelijk te ademen* Ik heb veel andere dingen die speelden, daar wil ik op het forum (openbaar) niet helemaal op ingaan) en daardoor zit er zoveel woede in me, maar woede is makkelijker dan verdriet (denk ik) maar goed dat was 30 maart en ben er ook nog lang niet, ik heb alleen geen tijd ervoor (maak ik mezelf wijs) maar het haalt me vanzelf een keer in. Als je het moeilijk hebt waarom ga je niet met iemand over praten, baad het niet dan schaad het toch ook niet, misschien is het wel heel fijn, je moet voor jezelf toch een bepaalde afsluiting vinden, ik kan dat niet krijgen omdat ik dat niet gehad heb en omdat me dat door meerdere omstandigheden is ontnomen. de moeilijkste dagen van het jaar komen eraan, dagen waar je helemaal geen zin in hebt als je zoveel pijn en verdriet hebt dus wil je veel sterkte wensen en als je ooit eens wil kletsen dan mag je me altijd PB-en...
Ik herken je gevoel, alsof je met een dikke zwarte onweers wolk in je hoofd loopt... Mijn beste vriend is nu 4,5 jaar overleden en nu pas kan ik er normaal over praten zonder 20x in huilen uit te barsten. Ik droomde over hem, en in die dromen was hij zo echt bij me dat ik hem zelfs kon ruiken. Als ik dan wakker werd en me besefde dat hij dood was storte ik helemaal in. Elke dag ging ik naar zijn graf, zat ik tegen een steen te praten en te huilen... Niets was meer leuk, overal waar ik kwam dacht ik aan hem, dat hij daar ook was geweest, of plekken waar we samen geweest waren ontliep ik. Nu mis ik hem nog steeds vreselijk, hij betekende zo ontzettend veel voor mij, maar het heeft een plek gekregen, bepaalde muziek of gedachten kunnen me nog wel aan het huilen krijgen, maar niet meer dagelijks. Ik heb veel gepraat, met mijn moeder, vriendinnen en uiteindelijk met een psycholoog. Het heeft waanzinnig veel tijd nodig, en je blijft je moeder altijd missen, blijf over haar praten, en uit je verdriet, je mag verdrietig zijn. Soms doet het zo veel pijn dat je denkt dat je niet meer door kan gaan, maar je weet waar je het voor doet. Waar je moeder nu ook is, ze is vast heel trots op jou...
verdriet is een heel moeilijk iets. wij zijn net onze tweeling verloren nadat we veels te vroeg bevallen zijn. wat ons enorm heeft geholpen is er veel over praten met vrienden, kennissen en elkaar. ook hebben wij heel lang afscheid kunnen nemen.
Jeetje wat vreselijk om je moeder zo gezien te hebben op het laatst. Gecondoleerd met het verlies van je moeder en heel veel sterkte. Mijn moeder is alweer 6 jaar geleden overleden aan longkanker, en ik merk nu pas dat ik echt normaal kan rouwen en haar bewust mis. Ik heb 6 jaar alles weggestopt en gedaan alsof er niks aan de hand was, en dat is een hele slechte manier om er mee om te gaan.
@luffy ja het is zo'n slechte manier maar gaat ook vaak onbewust zeg maar, ik ben niet zo'n "pieper" houd niet van dat gezanik dus stop het dan onbewust weg, soms komt het naar boven gedreven en kan goed met mijn man erover praten gelukkig!
@debby81: ontzettend erg, gecondoleerd. @triskle: jeetje meid, jij ook gecondoleerd. En wat erg dat je geen afscheid van je moeder hebt kunnen nemen. Het is ook zo snel gegaan. Voor mijn moeder hadden ze in NL geen behandeling dus hebben wij een behandeling in Duitsland gevonden.Daar heeft ze 3x een lokale chemo gehad en de arts was zeer tevreden. Begin mei ging het slecht ze kon niet meer slikken en eten dus werd ze in het zkh opgenomen. In het zkh deden ze heel kortaf en wilde ze ons weinig info geven want ze zeiden: je moeder wordt in het buitenland behandeld dus dan moet je daar zijn met vragen. Uit Duitsland kregen we CT & Mri's mee, maar ik ben geen meidcus om te zien wat er daarop allemaal te zien was. De artsen hier in NL wilden die ook niet voor ons bekijken. Ze hebben toen besloten om een stent in de slokdarm te plaatsen en toen ging het bergafwaarts. Volgens de arts was de maag helemaal afgestorven en meer wilde hij er over niet kwijt. Ze propten mijn moeder vol met morfine en haldol totdat ik heel kwaad werd en heb gevraagd waar ze mee bezig waren. Mijn moeder was toen nog helder. En ze zeiden dat ze wanen had etc, terwijl het niet zo was. Daarom ben ik bij alle medicatie altijd bij geweest en als ze medicijnen kwamen brengen controleerde ik het eerst. Dit is de woede die nog in me zit naar de artsen toe. Ervoor praten lukt me wel, maar dan barst ik elke keer in tranen uit of als ik naar foto's kijk. Wat kan het leven wreed zijn en je gunt dit echt niemand..