Wanneer we als collectief geen aandacht meer besteden aan de bv/kv discussie, zal ie vanzelf uitdoven. Je voedt de discussie zo alleen maar, ook door te zeggen dat we ermee moeten stoppen. Waar ik overigens wel achter sta. Maar probeer je te richten op de positieve kanten van dit forum en lees niet alle negatieve dingen, daar ga je jezelf ook alleen maar rot doorvoelen. Let it be. Alle mama's zijn even cool!
Nee, dan vraag je dat andere kindje of die even terug wil slaan, zodat je eigen kind merkt dat dat pijn doet Maar alle gekheid op een stokje... voor de principes achter UP is natuurlijk best wat te zeggen. Goed kijken en luisteren naar je kind, inspelen op wat het nodig heeft, het helpen om de wereld te leren begrijpen. Maar mijns inziens bereik je dat niet door een kind niet te straffen. En altijd alleen maar uitleggen gaat echt niet werken. Soms snapt een kind namelijk heeeeeel erg goed waarom iets niet mag en doet het dat toch. Omdat een kind ook een mens is en wij mensen nou eenmaal af en toe gewoon onze dwarse buien hebben waarin we helemaal niet gericht zijn op het welzijn van de ander, maar op ons zelf... Bovendien vereist de UP-methode dat een kind zich in kan leven in een ander en dan heb je het toch minimaal al over basisschool-leeftijd. Voor die tijd zul je toch echt wel op moeten voeden, want als je bijvoorbeeld kijkt naar bepaalde groepen marokkaanse jongetjes waar de vader niet betrokken is geweest op de opvoeding tot ze een jaar of 6 waren, zie je wat dat voor consequenties heeft... daar krijg je erg vervelende kindertjes van.
Sluit me dus aan bij Rozemarijke. Met als toevoeging dat ik het liever heb over grenzen stellen dan straffen. Grenzen hebben kinderen mijns inziens absoluut nodig.
Wieso nicht? Ah misschien dit. Kijk ze zegt dat kids soms dwarse buien hebben. Dat zeg ik in feite ook in mijn stukje alleen mijn benadering is iets anders. Dwarse buien zie ik meer als een uiting van ongenoegen over iets en ik wil dat zoveel mogelijk oplossen door op behoeften in te spelen. En dan zou ik dus niet straffen maar grenzen stellen. Die grens is in dit geval slaan doen wij niet.
In grote lijnen is wat ik lees dat jij tegen straffen bent en Rozemarijke voor? Ik ben het eens met Rozemarijke, maar niet zozeer met jou.
Nou nee dat is niet wat ik in haar verhaal lees hoor. Ze geeft meer aan dat het 50/50 is. Ik citeer: "Maar alle gekheid op een stokje... voor de principes achter UP is natuurlijk best wat te zeggen. Goed kijken en luisteren naar je kind, inspelen op wat het nodig heeft, het helpen om de wereld te leren begrijpen." "Maar mijns inziens bereik je dat niet door een kind niet te straffen. En altijd alleen maar uitleggen gaat echt niet werken. Soms snapt een kind namelijk heeeeeel erg goed waarom iets niet mag en doet het dat toch. Omdat een kind ook een mens is en wij mensen nou eenmaal af en toe gewoon onze dwarse buien hebben waarin we helemaal niet gericht zijn op het welzijn van de ander, maar op ons zelf..." Het is maar net wat je uit haar verhaal wilt pakken denk ik.
Hm misschien dat Rozemarijke het kan verduidelijken? Ik ben namelijk ook voor uitleggen etc. maar absoluut niet tegen straffen (mits op een redelijke manier uitgevoerd). Ik denk zelfs dat opvoeden (in de meeste gevallen) niet zonder straffen kan. En ik heb dus het idee dat Rozemarijke er ook zo over denkt
Ik denk dat ze het iets genuanceerder inziet zoals je nu schetst. Maar ja what the fuck zitten wij voor haar in te vullen. Straffen vind ik zo'n zwaar beladen woord. Grenzen stellen is meer wat ik doe. Slaan is not done. Slaat mijn kind toch dan wil ik ook proberen te zien waarom....frustratie? Vermoeidheid? Dan kan ik een situatie voor haar zo gunstig mogelijk maken zodat ik helemaal niet hoef te straffen. Bijvoorbeeld door haar op tijd naar bed te brengen. Ik noem maar iets simpels. Kijk als ik zie dat ze gewoon zit uit te dagen dan is het negeren en klaar met de pret. Stel ze loopt constant te slaan buiten op de kinderboerderij dan is het bij de 3e keer schluss en ga ik naar huis. Dat kan je zien als straffen, ik zie dat meer als mijn eigen grenzen bewaken en laten zien dat ik haar moeder ben en overwicht heb en dat ze bij mij die veiligheid krijgt door grenzen stellen. Er zal dan ook vast een reden zijn waarom ze dit doet. Grenzen opzoeken hoort ook bij haar leeftijd. En dat doet ze nu ook dus ik ga weer aan de bak.
Nou precies. Ik denk dat als we een gefundeerde mening willen hebben over straffen/belonen we eerst moeten vaststellen wat straffen precies is. Ik zie onder straffen bijvoorbeeld in de hoek zetten, op de kamer zetten, zonder eten naar bed enz. Grenzen stellen zoals melloncollie dat opschrijft zie ik meer als op een ferme toon (dus NIET schreeuwen, maar wel met een vastberaden stem) zeggen dat iets NIET mag of NIET door de beugel kan en dan uitleggen waarom. Of inderdaad naar huis gaan van de kinderboerderij als je kind vervelend doet. maar dan zou ik dan weer niet zeggen: "we gaan naar huis omdat je zo vervelend bent" maar eerder "we gaan naar huis omdat je moe bent en je even een dutje gaat doen" O.i.d.
He, rot een eind op voor mij te zitten invullen, jullie twee Haha, nou, ik zal het even verduidelijken Ik denk dat het altijd goed is om een kind uit te leggen waarom bepaalde dingen niet mogen en je andere dingen juist wel wilt zien in het gedrag. Enkel en alleen dingen opleggen, werkt erg goed om dwarse kids van te krijgen, (believe me, I know... opgegroeid in een gereformeerde kerk waar veel ouders van vrienden dingen alleen maar oplegden). Wij hadden het thuis altijd over het hoe en waarom van regels met mijn ouders. Maar... dat was wel op iets oudere leeftijd. Vanaf de lagere school zeg maar, (kleuterschool nog even niet meegerekend... is geloof ik nog ff een brug te ver op die leeftijd. Is al heel wat als ze bedenken dat ze niet moeten slaan, omdat dat pijn doet. Bij die ander dus ). En ik denk idd dat een boel dwars gedrag verklaard kan worden uit ongenoegen. Als ik mijn kind geen aandacht geef, dan wordt het dwars. Kan ik boos om worden, maar dat is vaak niet helemaal eerlijk: als ik mijn kind te weinig aandacht geef, kan ik erop wachten dat het dwars wordt. Dat dan wel weer in perspectief: een kind moet OOK leren dat het niet altijd aandacht van mij kan krijgen, (en daar scheidt mijn weg zich volgens mij van die van UP). EN ik denk ook dat niet elke grond voor dwars gedrag het rechtvaardigt dat je maar weer uit gaat leggen. Als ik al een paar keer heb uitgelegd dat iets niet mag en een kind blijft het doen, dan ga ik over tot straffen, als vervolg op begrenzen. Kids zijn niet altijd vervelend omdat ze aandacht te kort komen of zich niet fijn voelen, enz. MAAR als ik het idee het dat dat wel zo is, benoem ik dat wel altijd. Leuk voorbeeldje: de eerste dag dat ik de kids van mijn man zag, was bij zijn ouders thuis. Wij zaten op een gegeven moment op de bank een fotoalbum van vroeger te bekijken en dochterlief (toen net 3) komt op mij af en geeft me een enorme mep. Tja... die had overduidelijk zoiets van: Jij gaat mijn papa niet van mij afpakken!!! Dus... heb ik haar te kennen gegeven dat ze mij niet mocht slaan, en dat ik haar papa echt niet van haar af ging pakken. Dat ze best tussen ons in mocht zitten, maar dat dan gewoon kon vragen. Was dat wat je wilde, heb ik mee afgesloten. Ja, dat wou ze. Prima, opgelost dus. Op dat moment zou straffen averechts hebben gewerkt (en zou ikd e boze stiefmoeder geworden zijn, hahaha). Maar... als ze door zou zijn gegaan met slaan, zou ze absoluut straf hebben gekregen, (op dat moment dan nog niet van mij, maar van mijn man. We denken er nogal hetzelfde over gelukkig ). Dus, zo sta ik er een beetje in Melloncollie: idd wel een goed onderscheid nog om te maken: begrenzen en straffen. Alhoewel ik erbij blijf dat beide nodig zijn.
Wij zouden 'naar huis gaan van de kinderboerderij' dus echt wel als straf inzetten hoor! Maarja, 't is ook maar net hoe je het noemt. We zouden iig wel duidelijk maken dat eea voortkomt uit het vervelende gedrag. Consequenties leren dragen van je eigen gedrag dus. En ja, als een kind gewoon hardstikke moe is, wordt het een ander verhaal, dan zal onze eerste insteek ook zijn: Weet je, je bent hier veel te moe voor, we gaan een andere keer nog eens als je uitgerust bent en nu gaan we naar huis en lekker slapen. Maar bij de kids van mijn man doen we dit dus echt wel. Die gaan vaak op zaterdagavond samen in bad, lekker spelen enzo. Heel af en toe is dat even niet zo gezellig, en dan is de consequentie dus echt: ophouden, en zo niet en jullie blijven doorgaan, dan is het einde bad, afdrogen en op bed... Straf, grens, consequentie... IIg gevolg van hun eigen gedrag
Ik ben het nog steeds met je eens Rozemarijke Overigens zou ik nooit slaan toepassen als wijze van straf (waar iemand anders over begon)
Dit vind ik een mooi voorbeeld van een situatie waarbij naar mijn mening het toepassen van een straf vrijwel onvermijdelijk is
wij proberen ook zoveel mogelijk ap/up te zijn. Het lukt nog niet altijd maar ik ben me erg van bewust dat het dan bijna altijd aan mij ligt: ik voel me dan een keer niet lekker, ik ben in een ongeduldige bui, ik heb haast.... Finn heeft een jaar naast mij geslapen eerst in een wieg later in z'n ledikant. Helaas lukt dat nu niet meer want hij dan slaapt hij niet meer. Dragen doe ik regelmatig in een Beco, meitai of ringsling. Bij een 2de komt er een doek in huis!! (toen Finn klein was had ik een minimonkey, maar wat een rot ding zeg! Hij lag zo raar erin.) Borstvoeding heeft hij helaas niet lang gehad. Dit kwam doordat hij een ziekte heeft waarbij hij heel regelmatig moet eten, en daarbij reflux had. Ik werd hier zo onzeker van! Niemand had mij verteld dat ik bv ook kon indikken helaas. Bij een 2de weet ik hoe en wat en zal ik zeker lang bv gaan geven! Straffen proberen wij niet te doen. Ik leg alles uit, haal hem uit de situatie door hem af te leiden. Complimentjes doe ik een stuk bewuster nu. Maar helemaal niet zal ik niet doen denk ik. Werken moet ik toch echt helaas. Maar hij gaat nu elke dag (doordeweeks dan) tussen half 9 en 12 naar een gastouder. Dat is al een stuk minder dan ik werkte voor hij geboren was. (toen 24 nu 15 uur) Verder probeer ik echt te kijken naar wat hij nodig heeft. Mamatijd is er als hij in bed ligt.
ok.. ik vind sommige punten echt heel goed en sommigen wat minder... maar daar gaat het voor mij nu even niet om... Als ik kijk naar dat straffen moet ik echt aan mijn zus denken.. mijn nichtje is nu 4 en ik heb mijn zus nog NOOIT horen uitvallen naar mijn nichtje.. ze is zo rustig, lief, maar wel daadkrachtig.. ze legt rustig uit waarom iets niet kan en gebruikt de "ik vind.." techniek heel veel.. dat leer ik in het onderwijs ook.. niet zeggen "niet doen!" maar duidelijk uitleggen waarom.. dus "ik vind het niet prettig dat... want... en daardoor voel ik mij..." heb mezelf dat ook aangeleerd en vooral pubers reageren daar goed op.. en wat ik ook heb geleerd is dat je een kind keuzes moet geven als hij wat doet wat niet goed is.. zo van: "of je gaat hier mee door en je staat dadelijk op de gang, of je werkt nu gezellig mee en je kunt lekker met je vriendje blijven werken.." en dan altijd het positieve als laatste.. anyway.. misschien is dit allemaal wel erg off-topic, maar moest gewoon aan mijn zussie denken.. mijn grote voorbeeld!! x
Ja ik ook. Op het moment werk ik met jongeren met een lichte verstandelijke beperking en een bijkomende (psychische en/of sociale) stoornis.
Ik krijg het idee dat we het allemaal over hetzelfde hebben maar daar wellicht een andere benaming voor gebruiken. Rozemarijke, ik rot al op hoor. @ Machtelt: wow, dat moet een leerzame plek zijn! Ik ga straks aan de slag met clienten die ook een licht beperking hebben en sommigen ook met autisme. Wordt persoonlijk begeleider na 3 jaar woonbegeleider. Ik=is trots.