Hahaha Ik heb gewerkt op een psychiatrische afdelingen voor mensen met een lichte verstandelijke handicap (voor de kenners: IQ van 50-85, voor de leken: gewoon moeilijk lerend ). Mensen met dus naast de verstandelijke beperking, stoornissen als borderline, schizofrenie, autisme, AD(H)D, eetstoornissen, depressie, MCDD, enz enz. Heel gedragsmatig werken dus/heropvoeden. Tegenwoordig werk ik met normaal begaafde jongvolwassenen met psychische/psycho-sociale problemen. Zelfde rijtje stoornissen zo'n beetje als hierboven, maar veel meer inzichtgevend dus, alhoewel er af en toe eentje tussen zit bij wie dat niet zo werkt en waarbij je dus uiteindelijk toch in de gedrag-consequentiesfeer komt te zitten. Maar aangezien ik ambulant hulpverlener ben en de jongeren gewoon op zichzelf wonen, is het als het even kan ook meer van: Tja, wat jij wilt en je merkt vanzelf de consequenties van je keuze, (jongeren die niet willen werken, die hun uis verslonsen, die anderen steeds voor hun karretje spannen, enz).
Ohja moeilijk, moeilijk. Wij hebben een jongeman op de groep, matige handicap en autisme. Afgelopen zaterdag ben ik de hele dag bezig geweest. Wou niet werken, naar huis, eenmaal thuis wou ie weer naar de groep. Zo uitputtend en hij test alle grenzen en haalt echt alles uit kast. Kapot maken, dreigen om te slaan, weglopen, etc. Zo'n onmacht in die gozer. Daar werkt gedrag-consequentiesfeer dus niet heb ik gemerkt. Hij vraagt iets van ons, maar wat....dus ik word ook met een hoop opvoedingsvraagstukken e.d. geconfronteerd op het werk. De kick als je het zo wilt noemen zit hem voor mij echt in het ontdekken wat eraan scheelt en dan op zo'n manier dat je gewoon niet alleen aandacht geeft aan al dat negatieve gedrag.
En vervolgens iemand 'trainen' om z'n wensen kenbaar te maken op een manier die Jan op de straat ook snapt Dat vond ik wel steeds de uitdaging bij die groep...
Haha, moet je nagaan wat voor discussie het geworden zou zijn als we het niet met elkaar eens waren geweest Mijn man noemt me trouwens met enige regelmaat een doos... hahaha, dus die mutsenclub zou me wel passen denk ik
Ik heb niet heel het topic doorgelezen, maar na 3 pagina's lezen kom ik erachter dat heel veel mama's zichzelf verdedigen welke keuze ze maken... alsof je persé AP moet doen... als je dat niet wilt dan doe je dat toch niet? Trouwens één ding wil ik wel reageren als iemand die bewust voor AP heeft gekozen... AP en rust en regelmaat gaan niet samen, juist tegenover gestelde...
Och Noatje het ligt er maar aan hoe je het bekijkt hier ligt Kyra nog met regelmaat heel rustig aan de borst. Onze opvoeding is vrij AP. Nog steeds bv op verzoek, tot een paar maanden in de draagdoek, het eerste jaar thuis gebleven, en met enige regelmaat (jaja daar is die regelmaat weer ) slaapt ze bij ons. UP is niet de opvoeding die ik voor ogen heb voor Kyra en ik vermoed dat ze op zou groeien tot een grote draak in plaats van het kleine draakje dat ze nu is. Ze vraagt heel duidelijk om grenzen en zoekt ze ook steeds op. Wel probeer ik zelfs nu al zo veel mogelijk uit te leggen op haar niveau. "Nee Kyra, de hete oven is au" en ik leidt haar vaak af. Maar af en toe moet ik haar echt uit de situatie halen omdat ze gewoonweg geen er boodschap aan heeft dat ze de stekker niet uit de telefoon mag trekken als ze bij mij op de bank zit. Dat kun je straf noemen, maar je kunt het ook zien als een methode om te vermijden dat je de hele tijd nee moet zeggen. Ook ben ik erg voor het complimenteren (met mate). Als je ziet hoe trots ze lacht als ik zeg "goed zo meisje" dan kan ik me niet voorstellen dat ik dat niet zou doen. De oorzaak zoeken van het onwenselijk gedrag lijkt mij iets wat je als ouder zowieso al doet, dus dat gebeurt hier wel.
Haha, ja die ervaring heb ik ook! Voor de geboorte was ik van plan Rust Reinheid Regelmaat toe te passen, maar na de bevalling leek het me toch een beter idee om mn gevoel een beetje te volgen en dat betekende in mijn geval AP.
ik werd hier alleen maar gestresst van het rust en regelmaat toepassen. mijn zoontje doet het daar niet goed op itt veel andere baby's wat ik hoor. De ene keer is hij lang wakker en de andere keer wil hij direkt na de voeding slapen. De ene keer sliep hij kort en dan weer heel lang. ik volg nu ook mijn gevoel en niet bepaalde schema's. als hij honger heeft geef ik hem, en niet perse als hij wakker wordt want dan heeft hij lang niet altijd honger. als hij moe wordt leg ik hem in bed. mijn kind slaapt dan wel niet netjes op vaste tijden en even lang, maar ik kan hem wel makkelijk overal mee naar toe nemen zonder dat hij gelijk van slag is en hij slaapt overal. dus dat is wel makkelijk. ps: ik kan me niet voorstellen dat je dat als moeder kan, je kind niet complimenteren als hij/zij iets goeds kan/doet. dat gaat toch vanzelf?!
Maar dat wordt ook niet verstaan onder rust en regelmaat. Het gaat er meer om dat je een vaste volgorde van activiteiten hebt. Niet vaste tijden.
Precies! Waarom zouden rust en regelmaat niet samengaan met AP? Ik zou niet weten waarom niet. Hier een soort combi van beiden en dat werkt prima hoor.
Na alles te hebben gelezen ben ik wel benieuwd hoe mensen die aan UP doen het doen als een kind bv. uit school komt met een mooie tekening, iets nieuws heeft geleerd of iets dergelijks. Geef je dan ook geen complimenten? Puur nieuwsgierigheid .....Hoe doe je dat dan?
Niet perse volgens de UP principes opererend, maar ik zou ten alle tijden interesse tonen en complimenteren. In mijn idee geef je daar kids een hoop zelfvertrouwen mee waar ze later ook weer profijt van hebben. Ik erken als het ware talenten in mijn kind en wakker haar aan om die talenten verder te ontdekken en later eventueel te benutten in haar werk.
Ja precies, dat is ook wat ik doe. Het lijkt me moeilijk, zo niet onmogelijk, om een kind niet te complimenteren....Maar als er anderen zijn die precies volgens UP doen, hoe doe je dan zonder complimentjes.....?
Ik merk dus dat mijn kinderen zelf ook een soort van "regelmaat" creeëren. En daar volg ik ze in. en dat is dan juist weer heel erg AP.
Volgens mij heb ik toch met UP gewerkt. Een paar jaar geleden werkte ik bij mensen met een verstandelijke beperking en ernstige gedragsproblemen. Er waren situaties dat de hele groep werd afgebroken en dat groepsleiding daar nauwelijks op kon reageren, omdat anders de situatie zou verergeren (geen straf, vanwege negatieve aandacht vragen). Ook bij complimenten voelden een paar mensen zich zo onveilig bij, dat dit het doel voorbij ging. Maar dan heb ik het wel over zeer getraumatiseerde en beschadigde mensen. Ik vond het dan ook verre van menselijk om zo te werken. Ik heb 4 jaar zo gewerkt en toen kon ik het niet meer. Ik verharde helemaal en naar mijn omgeving verharde ik. Dat was de drempel. Nu werk ik op basis van complimenteren, samen doen, uitleggen, voordoen, afleiden, grenzen stellen, verantwoordelijkheid geven, enz. Gewoon menselijk dus!
AP vind ik een prachtig iets... UP vind ik raar, geen complimentjes, geen straf/belonen.. nee daar heb ik dan weer niet zoveel mee !
Ik denk eigenlijk (en ik heb er ook weer niet ZOveel verstand van, want zoals gezegd is UP ook niet echt mijn manier) dat het niet zozeer GEEN complimentjes geven is, alswel bewust omgaan met complimentjes. Ik merk bijvoorbeeld aan mijn dochter wel eens dat ze alleen maar mooie tekeningen maakt omdat ik haar daarna uitgebreid prijs hoe mooi ze zijn. Terwijl ik liever zou zien dat de voldoening van het tekenen zelf genoeg is. Ik las ergens (en ik hoop dat diegene het niet erg vindt dat ik haar zin jat...) dat als je elke avond kookt, en je man zegt elke avond: "Zoooo heee, goed gedaan!! Wat knap!!" Dat je daar op een gegeven moment niet meer op zit te wachten. Dat komt ook niet oprecht over. Maar als hij elke avond zegt: "Hmm lekker." dat dat veel waardevoller is. Ik vermoed dat dat het meer is.