Ik vroeg me af of er hier ook mama's zijn die met hun kinderen omgaan vanuit de gedachte van attechement parenting?
Ja, ik. Denk ik. Ik lees er niet hele veel over, maar als ik er over lees, denk ik "hé, dat doe ik". Ik vind de term natuurlijk ouderschap dan ook beter in mijn geval. Nog een linkje: Attachment Parenting in het kort Ik geef bv, slaap samen, draag mijn kinderen in een draagdoek en eerlijk gezegd niet uit principe ofzo, maar vooral omdat ik een hele luie moeder ben... Ik heb geen zin in flesjes, geen zin om 's nachts mijn bed uit te gaan en koken met een jengelbaby vind ik irritant en dus kan ze mijn rug op. Na wat meer inlezen vind ik wel dat het een opvoedmanier is die het belang van het kind het meest voorop heeft staan. (En dat dat voor mij in heel veel gevallen lekker makkelijk is, is mooi meegenomen) In adviezen van het cb mis ik dat namelijk wel echt, in NL moeten kindjes al heel veel zelf en wordt er veel op de klok gelet. Niet omdat dat biologisch zo goed is voor een kind, maar omdat dat handiger zou zijn voor de ouders.
Onbewust doen veel ouders dit denk ik hoor... Alleen zoals met veel van deze "stromingen" gaat het soms net even te ver en kan het ouders ook onzeker maken...
Dat vraag ik me dus af als ik hier de topics lezen over niet slapen. Dan zijn mi veel tips ouder-belang-gericht en niet kinderen-belang-gericht. Vandaar de vraag eigenlijk..
Vind ik ook inderdaad. Ik zoek persoonlijk naar best of many worlds. Zowel Up als Ap en ook wel weer andere stromingen. Maar het beste kan ik me hier toch wel in vinden. Het natuurlijk ouderschap inderdaad. Ik geef helaas geen bv meer, maar denk wel heel erg na over het eten van mijn kleine. Ze krijgt bijvoeding a la rapley en al vanaf net geboren fv op verzoek. Verder sliep ze wel bij mij, maar inmiddels (haar volgend) in haar eigen kamertje. Ook ik ben denk ik deels een luie moeder hoor. Wanneer ze wakker is 's nachts vertik ik het echt om met haar op te zitten of naast haar bed te zitten. Dan komt ze heerlijk tussen ons in en slapen we alledrie fijn verder. Ik vind het fijn om mijn dochter te volgen en ik zie haar als volwaardig lid van ons gezin. Ik kan nog weinig zeggen over opvoeding, maar nu ze kruipt probeer ik alles bijvoorbeeld ook al te benoemen wanneer ze iets niet mag bijvoorbeeld. Laten huilen doen we ook niet en de draagdoek is mijn beste vriend. Maar ik zou mijzelf geen up of ap kunnen noemen. Ik doe niet alles up en ap. Ik probeer moeder te zijn zoals mijn opa het ooit heeft gezegd, opvoeden is zelf proberen een goed mens te zijn.
Ik hou me ook niet aan regels ofzo, maar ik probeer vaak te bedenken hoe een moeder iets pakweg 1000 jaar geleden aangepakt zou hebben, zonder klok, cb, flesvoeding en babyfoon. Niet dat ik daar iets tegen heb, maar ook daarin kun je doorslaan (maar 4 flessen op een dag ik vind het verre van natuurlijk, doe dan zes/zeven kleinere flesjes). Gelukkig hebben we nu goede medische hulp, vaccins en handige technieken, maar na alle vooruitgang wil een baby uiteindelijk maar één ding: mama. En ik vraag me ook vaak af "Hoe zou ik behandeld willen worden?"
Als ik het zo lees, volg ik dit aardig. Alleen is dit natuurlijk de beknopte versie van de methode. Dus durf ik niet te zeggen of het iets voor mij is. Ik geloof er wel in dat wij in onze maatschappij veel verwachten can onze baby's en door alles wat ons voor gekauwd word door cb en dergelijke het ouderschap soms enorm onzeker maakt wat ik ook aan mijzelf merk. Tot nu toe heb ik altijd goed gezeten met mijn gevoel als het om mijn kleine ging, maar dan word je toch wel eens onzeker gemaakt.
Wat een prachtig topic en wat een mooie reacties al van jullie! Ik denk hier de laatste tijd veel over na. Ik ben zeker niet bewust bezig met attachement parenting, ik ben helemaal niet bezig met het bewust handhaven van een opvoedkundige stroming, maar ik merk wel dat veel ouders (vooral moeders) erg krampachtig zijn. Toen ik Floor net had, was ik onzeker, zoals veel moeders, denk ik. Je wilt alles goed doen, bent moe, wilt voor zoveel mogelijk rust zorgen, etc. Maar nu merk ik sinds lange tijd dat alles loopt zoals het loopt, het is eigenlijk heel makkelijk. Tegenwoordig moeten kinderen perfect zijn: - Ze moeten alles eten en alles lusten - Ze moeten eten als de ouders dat willen - Ze moeten snel doorslapen - Ze moeten niet te vroeg wakker worden - Ze moeten meteen van hun driftbuien af etc etc etc Onze dochter lust heus niet alles, propt altijd aardappels, vlees en groente naar binnen maar als ik iets van bami voorschotel wil ze liever een potje Ze gaat lekker op tijd naar bed want ze is 's avonds heerlijk moe, en is om 6:30 wakker. Als ik sommige moeders moet geloven, moet je daar heel moeilijk over doen en moet je het rekken, terwijl het mij totaal niet uitmaakt. Uitslapen hoef ik niet, heb ik nooit hoeven doen en al was het wel ooit een hobby, ik heb nu een kind en dan is uitslapen even verleden tijd. Komt wel weer terug, over 10 jaar Onze dochter is af en toe driftig en daar moet ze mee leren omgaan. Ik kan haar gerust stellen en haar lekker laten; ze mag haar emoties tonen wanneer ze wil en ze merkt vanzelf wat de effecten zijn. Ze leert heus wel dat driftbuien geen zin hebben. Als moeder word je vaak onzeker gemaakt, je lijkt je druk te moeten maken om van alles terwijl je, als je eerlijk bent, bepaalde dingen niet erg vindt (zoals vroeg opstaan o.i.d.). Jammer is dat, het moederschap is liefde, geen angst. Kinderen zijn geen project of robotjes, het zijn mensen (wat een cliche, he, maar waar...) Kortom, ik ben me niet bewust van attachement parenting, maar ik laat veel op z'n beloop en ga mee met Floor. Zo is iedereen ontspannen.
Maar als je daar allemaal niet aan mee wilt doen, ben je commercieel niet interessant. Een borstvoedende moeder die d'r kind veel draagt en aan Rapley doet, daar valt niks aan te verdienen.
Ik vind ook dat het luisteren naar kinderen het belangrijkste is in de opvoeding. Maar ik snap niet zo goed wat je bedoelt met die 4 flessen? Zoveel baby's krijgen op een gegeven moment 4 flessen omdat ze dat ritme zelf hebben ingebouwd, dat is toch juist natuurlijk? Mijn dochter hoefde tussen de 4 en 6 maanden echt niet meer dan dat, alles op verzoek.
Dat is een ritme wat ze aangeleerd hebben . Mijn dochter van vijf maanden drinkt veel vaker en veel kleinere hoeveelheden, voor de groei van de hersenen is dat beter. Bovendien leren kinderen niet aan te geven dat ze mogen stoppen als ze vol zitten. Hun maag is eigenlijk veel te klein voor vier keer zo'n flinke hoeveelheid, maar als je het vanaf het begin aanleert, wennen ze er aan. (Gut, wat zijn er toch veel kindjes met reflux....) Het merendeel van de kinderen met obesitas heeft kv gekregen op deze manier. (met nog een schepje extra, want dan slaapt ie langer door ) Inmiddels is kv opverzoek wel steeds populairder aan het worden, heb ik het idee. Gelukkig maar, want dat is veel meer in het belang van het kind.
Ja, wij! Heb nu even geen tijd om uitgebreid te reageren maar voor ons voelt attachment parenting (natuurlijk ouderschap) heel logisch.
Wij volgen de kids in zo'n beetje alles.. Dochter is 2 jaar en slaapt grootste deel van de nacht tussen ons in. Krijgt 's nachts ook nog een fles melk. Eten is een drama, warm eten wil ze meestal niet hebben, dus een stuk fruit of boterham als ze dat wel wil. Zoon van een paar weken krijgt borstvoeding op verzoek, slaapt in een wieg op onze kamer (ja, 4 slaapkamers en er wordt 1 effectief gebruikt ). Wordt gedragen in een draagdoek. Hier is het ook vooral luiheid. Borstvoeding is makkelijk, je hoeft niet op de klok te letten en flesjes te maken als een kind brult. Wieg op onze kamer houdt in dat we er 's nachts niet echt uit hoeven (luiers verschonen doet mijn man iedere nacht ). Draagdoek is omdat ik geen zin heb om de kinderwagen mee te zeulen - in auto, uit auto etc. Dochter slaapt erg onrustig en slecht, dus haar slaapkamerdeur staat open, en die van ons ook. Als ze wakker wordt, klimt ze lekker bij ons in bed, paar slokjes drinken, en ze is weer weg. Tja, zo slapen we allemaal prima, hebben gewoon geen zin om iedere nacht uren bezig te zijn met haar in slaap krijgen. Met eten, als ze niet wil eten, dan niet. Ze kan het wel hebben, ga er geen drama van maken, want dan wordt het alleen maar meer een machtsmiddel. Heb eigenlijk geen idee of het attachment parenting is, tis hier vooral lazy parenting
Wij doen inderdaad zo'n beetje alles op de AP manier. Lang (en op verzoek) voeden (2,5 jaar), samen slapen, draagdoeken gebruiken, Rapley, niet laten huilen, meegaan in het ritme van je kind. Wij doen ook niet (of zo min mogelijk) aan straffen, zoals een strafstoeltje bijvoorbeeld. We gaan over het algemeen redelijk mee in het ritme en tempo van de kinderen en betrekken ze ook bij de dagelijkse gezins-dingen en beslissingen. We beschouwen onze meiden als volwaardige leden van dit gezin en dat betekent dat ze ook rechten (en plichten naar vermogen) hebben. Voor ons werkt dit heel erg goed en onze meiden zijn zo goed als altijd vrolijk, lief en behulpzaam maar ook heel erg eigenwijs en zelfstandig. Wat we vantevoren ook voor ogen hadden. Er is hier weinig ruzie in huis en we kunnen vaak overleggen en compromissen sluiten. Ja voor ons werkt dit.
Bepaalde kenmerken passen wij wel toe. Onze zoon heeft altijd heel goed geslapen, de eerste weken bij ons in bed, daarna in een wiegje naast het bed en al vrij snel op z'n eigen kamer. Soms heeft hij een fase dat hij 's nachts wat gezelschap nodig heeft en dat krijgt hij dan ook. Laatst was hij 's nachts onrustig en klampte hij zich helemaal aan mij vast. Dan leg ik hem echt niet terug in zijn bedje, ik heb die nacht met hem op mijn borst geslapen. De nachten daarna ging het weer prima in zijn eigen bed. Ook probeer ik hem zoveel mogelijk te betrekken bij bijvoorbeeld de tafel dekken, eten koken etc. Hij eet gewoon veel beter als hij zelf mag kiezen welk beleg er op z'n broodje gaat, waarom zou ik dat voor hem moeten beslissen? Maar ik ben weer niet van het lange borstvoeden, ik heb 3 maanden bv gegeven. Alle voeding is wel altijd op verzoek geweest. Ach, er is geen enkele 'stroming' waar ik 100% achter sta, dus ik geef er mijn eigen draai aan!
Fijn om te lezen dat er toch een paar mama's zijn die op deze respectvolle en natuurlijke manier met hun kinderen omgaan. Ik probeer wel eens een tegen geluid te geven op de standaard antwoorden, als dat laten huilen niet er is etc. Maar als ik lees hoeveel weerstand daar tegen is voelt het toch wel als een bij voor baat verloren strijd. En het doet me wel echt pijn om te lezen hoe hard veel mama's tegenover hun kinderen staan. Ik twijfel of dit wel nog een forum voor mij is.
altijd goed om een ander geluid te laten horen toch? Mede door mensen op dit forum dat andere geluid te horen gekregen. Ik neem aan dat je het wel kent, maar op het dragen en voeden forum gaat het heel anders
Doel je nu op het andere topic? En hoezo een verloren strijd? Komt een beetje over van jou kant dat jij het goed doet en de ouders die hun kind laten huilen het niet goed doen. Erg jammer om te lezen. Dus omdat ik destijds naar een lange strijd mijn jongens heb laten huilen ga ik niet respectvol met ze om? Mens je weet niet waar je over praat. Je moet eens weten wat voor start we hebben gekend met onze jongens. Dus praat niet of ik niet respectvol met kinderen om ga.... Krijg zwaar de kriebels van jou