Bedankt voor de.reacties! Ik kan het al iets beter relativeren nu . En ja ik moet zeker aan m'n zelfbeeld en zelfvertrouwen werken. Ben hier trouwens al mee bezig maar man wat is het moeilijk om een negatieve basisgedachte over jezelf aan te passen!
Oh en als ze de kleren brengt, ga ik ze passen en kom ik hier ook het resultaat meedelen. Ongeacht of ze passen of niet. Het is wat het is...
Ze zal het vast goed bedoeld hebben. Het is voor jouw gevoel effe pijnlijk en confronterend en dat is ook wel te begrijpen. Er is een ding dat ik heb geleerd (wat ik zelf niet altijd goed toepas ) Soms denk je iets en krijg je er een bepaald gevoel bij, echter klopt het wel wat je denkt en voelt? Je denkt: ze wil me een steek onder water geven. Je voelt; je gekwetst en geraakt in je zelfvertrouwen Maar misschien klopt dit totaal niet en bedoelde zij het helemaal niet zo, en kun je het haar gerust vragen of die gedachte en gevoelens die jij erbij hebt kloppen. En bedenk, jij bent jij, wees er trots op!
Oh maar ben er zeker van dat ze het.goed bedoelde hoor. Het is meer de bevestiging 'zie je wel dat ik dik ben' en de schrik dat ik nog zwaarder ben dan ik dacht. Ik besef dat het probleem bij mij ligt en niet bij haar...
Ik heb dat vaak bij de oude kleding van mijn moeder die ik dan krijg....shirtjes die zelfs strak zitten!! En ik altijd maar denken dat ik dunner ben dan haar (nu wel weer....). Maar zij draagt ook gewoon erg strakke kleding, ik draag graag iets ruimere kleding. Dat scheelt natuurlijk ook al. Gewoon passen, en dan pas oordelen
mijn schoonzusje had laatst een leuk jurkje gekocht. ik zei oooh leuk, waar heb je die vandaan. zegt ze bij de HEMA...ze hadden nog een L hangen voor je hoor!! ze had zelf een M en is dikker dan ik.... oooh en heb het wel gelijk gezegd tegen haar haha. zo dus jij vind dat ik een L nodig heb, en jij een M????!!!!!!!
Ze heeft het vast goed bedoeld inderdaad Heb je niet gevraagd welke kledingmaat het is dan, dan weet je in ieder geval "globaal" of het jouw maat is. Tenminste, de ene maat 44 is de andere niet natuurlijk. Ben benieuwd of ze je te groot zijn! Maar dat verwacht ik stiekem wel Wanneer krijg je de kleding?
Soms is gewicht ook niet alles hoor... Ik heb laatst wat kleding overgenomen, ik dacht huh die is toch slanker dan dat ik ben?? Maar het zat perfect! Terwijl ik écht het idee had zelf veel dikker te zijn. Maar dat was dus helemaal niet zo, en hadden dus dezelfde maat. Soms doet je figuur ook een hoop, ik lijk gauw veel dikker omdat ik vrij brede schouders heb (vind ik zelf). Een ander kan net zo zwaar zijn, maar dan zit het misschien weer ergens anders. En de een is ook compacter als de ander. Gewicht zegt niet zoveel, en hoe het eruit ziet eigenlijk ook niet altijd alles. Zo ken ik ook iemand, dat is echt een propje. Klein en dik. Maar draagt wel maat 36! Dat had ik dus niet verwacht, maar omdat ze zo klein is past het blijkbaar toch prima.
Nou, welke lengte iemand ook heeft (ik neem tenminste aan dat je het niet over een kind hebt, dus een normale lengte van 1m50 of meer), dan is maat 36 toch écht niet dik hoor. @ts: ik zou de kleren gewoon aannemen en passen, dan doe je nog waar je zin in hebt (te klein -> wegleggen en aan jezelf werken tot je erin past of je gewenste gewicht hebt, te groot -> teruggeven of doorgeven met een brede lach). Ik heb zelf een broer die veel vermagerd is gewoon door frisdrank te laten (en ben best jaloers op het gemak waarmee hij dit resultaat behaald heeft, wat ik niet drink, kan ik al niet laten dus bij mij gaat dat niet helpen) en die beweerde altijd rond de 100 te wegen voorheen. Nu, écht niet hoor; misschien dat zijn huidige gewicht daarrond zit. Op de buik is hij nog steeds stukken dikker dan ik, maar ik heb wel dikkere billen nu en ben ook iets kleiner. Mensen die te dik zijn, zijn altijd goed in het voor zichzelf ontkennen dat er een probleem is, tot ze er om 1 of andere reden mee geconfronteerd worden en niet meer kunnen ontkennen, en meestal _ gelukkig _ is dat wel een omslagmoment waarop ze ook de moed vinden om er iets aan te doen (mits het dus geen medische oorzaak heeft die niet behandeld kan worden zoals bijv. bijwerking van noodzakelijke medicatie). Ongeacht of jij nu écht dunner blijkt te zijn dan je collega of niet, hoop ik dat dit voor jou ook zo'n moment kan zijn en dat je een gezondere toekomst tegemoet gaat.
Ze is geen kind, maar wel klein. Volgens mij is ze nét iets kleiner dan 150. Misschien ergens tussen de 145-150? Mijn zoon is in elk geval bijna net zo groot. Ze is wel dik. Ze ziet er altijd 'hoogzwanger' uit, met rollen op haar rug en boven haar broek. En toch draagt ze maatje 36. Vraag mij ook niet hoe. Ze houdt wel van strakke kleding, dat scheelt misschien ook. Ik vind het een propje, weet ook niet hoe ik haar anders moet omschrijven.
P.s. ik draag momenteel zelf maat 38 gemiddeld. (Was een aantal jaren geleden 48!) En ik vind niet dat ik er zo uitzie! (Mijn beeld bij maatje 38 was altijd superslank, volgens mij is dat blijkbaar 34 tegenwoordig....) Beeldvorming doet ook wat.
Silinde, ik hoop het ook maar heb al.zoveel mislukte pogingen achter de.rug dat ik er niet meer in geloof. Nu ja, daar gaat de.psych. mee helpen! En ik denk inderdaad dat ik niet echt.goed besef hoe erg het is gesteld met mijn gewicht. Mijn bloed is pas helemaal onderzocht en was perfect en ik heb geen last van gewrichten ofzo. Dus misschien dat ik het daarom afzwak? Bedankt voor alle reacties!
Ik dacht bij een bepaald familielid van mijn vriend van: ZOOOO DIE IS DIK! Nu hoef ik mij tenminste niet rot te voelen omdat ik ook dik ben. Zij is nog veeeeel dikker, man man man, wat is zij dik. Tjemig, de dikkerd. Gelukkig heeft ze een goed karakter, maar jemig, wat een maat! Ik ben gelukkig niet zo dik. TOCH? En ik vroeg aan mijn vriend: ben ik ook zo dik? Mijn vriend van: nee tuurlijk niet, maar ik zou er wel op letten als ik jou was. Dus ik een klein beetje gerust gesteld. Kreeg ik een aantal weken daarna een zak kleding van haar - bleek vrijwel allemaal te klein te zijn (bij de borsten voornamelijk) en ik schrok echt. Flinke knauw voor mijn zelfbeeld. Moest echt wel even huilen - ook al waren het allemaal lelijke kleren. Bleek achteraf gelukkig dat het voor haar ook veel te klein was... Maar toch...
Ai Joyce, dat is echt een rotgevoel he ! Is het voor jou een omslag geweest? Overigens dacht ik niet zo over die vrouw haar. Maar wel dat ze zwaarder is dan mij. We zullen zien als ze de kleren langsbrengt he... Als ze te groot zijn breng ik ze wel sowieso terug hoor. Hier trouwens ook een grote boezem en dat heeft zij dan weer niet.
Nee, ik ben zwanger, hahahaha. Voordat ik zwanger werd was ik met behulp van medicatie al 35 kilo afgevallen. Ik heb helaas een erfelijke afwijking waarbij ik echt hulp nodig heb om de kilo's kwijt te raken. Nadat deze is vastgesteld, kreeg ik na jarenlang tobben ein-de-lijk de hulp die ik nodig had - raakte kilo's kwijt (vlogen er letterlijk af) en toen werd ik zwanger en mocht ik de medicatie niet slikken en daar gaan we weer
Oh sorry dat had ik niet gezien. Proficiat! Is er medicatie die echt werkt en veilig is? Dat zou misschien een goede start kunnen betekenen voor mij .
Misschien wil je vriendin graag denken dat jij dikker bent.. zodat zij zich beter over zichzelf voelt.
Nou, tegen overgewicht op zich niet. Maar ik heb een hormonale afwijking, mijn hypofyse is ontregeld waardoor alles in mijn lichaam waarmee hormonen te maken hebben - gewoon anders werken dan het hoort. Wanneer dat allemaal op één lijn zit (door middel van medicatie) dan gaat het goed en is de PCOS (hoort erbij) ook te overkomen. Maar daarvoor moet je dus eerst langs de endocrinoloog.