Aurelie zwanger (na 2de IUI)

Hoi Marla,

Het had gekund toch?

Maar jij ook super gefelciteerd met je zwangerschap!

liefs, Aurelie

 

Wat kan het leven soms toch oneerlijk in elkaar zitten.

In mijn omgeving weet eigenlijk bijna niemand dat ik zwanger ben en dus ook mijn familie niet. Het is allemaal nog pril, maar de hoofdreden is dat ik eerst het nieuws van mijn zusje wilde afwachten.

Met haar heb ik een supergoede band en zij heeft al een kinderwens sinds dat ze kan lopen. Alleen het in vervulling gaan van haar wens heeft veel voeten in de aarde. Ivm met een afwijkende gen in het zaad van manlief. Nu is net haar 2de IVF poging mislukt. Ze voelde het al aankomen, maar is natuurlijk wel heel verdrietig. Ze klampt zich nu helemaal vast aan mijn zwangerschap. Wat ik soms wel beangstig vind, omdat het bij mij nog heel pril is.
Daarnaast is mijn moeder bijna ingestort, omdat ze het niet kan verdragen dat mijn zusje zo veel pech heeft. Gisteren veel met mijn zusje aan de telefoon gezeten, ook omdat mijn vader haar had gevraagd of ze het slechte nieuws nog even niet aan onze moeder wilde vertellen. Dit vind ik trouwens belachelijk, maar goed, hij doet dat om mijn moeder te beschermen. Ik geloof dat mijn moeder ondertussen wel op de hoogte is.
Ondertussen moet ik een moment ga kiezen, om mijn ouders te vertellen dat ik wel zwanger ben. Dat is wel heel moeilijk. Ook omdat ik hen verzwegen heb al een tijdje bezig te zijn en ook wat medische hulp gehad heb. Dit wil ik ook graag zou laten (vanwege mijn mannetje), maar ik ben wel benieuwd hoe ze straks gaan reageren. Ze zullen toch wel blij zijn voor mij?

A.s. gaan we met de hele familie + aanhang op vakantie naar Z-Frankrijk voor 2 weken. Daar hebben we allemaal veel zin in, maar ik vind het wel eng om in te schatten hoe iedereen gaat reageren op mijn zwangerschap. Dat is natuurlijk ook wel mijn eigen schuld, omdat ik hen nooit op de hoogte heb gebracht van mijn kinderwens.
Het is echter wel een pak van mijn hart dat mijn zusje zo positief reageert. Gelukkig heb ik mijn moeder twee weken geleden wel verteld dat manlief en ik toch wel willen gaan beginnen aan kinderen. Niet wetende dat ik toen al zwanger was.

Ik word door mijn emoties door elkaar gegooid. En ik vraag me af of het wel terecht is dat ik wel zwanger ben en zij niet. Rationeel weet ik dat dit niks met elkaar te maken heeft, maar toch. Aan de andere kant ben ik dolgelukkig dat het bij ons gelukt is, maar ik kan er nog niet vol van genieten. Ik had zo graag tegelijk met mijn zusje zwanger willen zijn. Ik heb mezelf al in mijn hoofd geprent dat we het allebei verdienen en dat het leven soms gewoon niet eerlijk in elkaar zit.

Maar goed, we gaan maar eens kijken wat onze eerste echo brengt. Dit vind ik ook heel spannend. Stel je voor dat ik geen kloppend hartje zien? Voorlopig ben ik positief, maar ik ben zo wel erg opgelucht wanneer mijn positieve gevoel met een feiten onderbouwd is.


Het is een heel verhaal geworden, maar ik voel me wel opgelucht, want de hormonen gieren door mijn lijf en mijn omgeving vindt mij wel erg direct op het moment. Ze denken dat ik hoognodig aan vakantie toe ben. Ze moesten eens weten!


liefs, Aurelie

 

Ik ben weer helemaal opgelucht. Gisteren uitgebreid met mijn zusje aan de telefoon gezeten en het gaat weer beter met haar. Ik vind het zo knap van haar dat ze alweer zo positief is. Wanneer haar volgende poging is, weet ze nog niet, maar ze gaat eerst lekker van haar vakantie genieten.
Mjin moeder heeft het ook allemaal weer overleefd, dus er is weer rust in de tent. En daar ben ik wel heel blij om.
Voorlopig ben ik mijn laatste daagjes voor de vakantie aan het aftellen en voor mijn eerste echo! Ben zo benieuwd of alles goed is. En dan vertrekken we zaterdag naar de zon en daar ga ik het dan aan mijn familie vertellen. Ik ben zo benieuwd hoe ze zullen reageren.

liefs, Aurelie

 

Nog een half uurtje dan begint mijn vakantie. Ik heb mijn bureau al opgeruimd en thuis mijn koffer al gepakt. Straks alleen nog even de hond naar het pension brengen en mijn paard heb ik al overgedragen aan de zorgen van een goede vriend.
Nu alleen nog een kloppend hartje zien op de echo straks en ik kan met een gerust hart op vakantie.
I
k vind het zo spannend, want je hoort en leest zo vaak dat het niet goed zit. Nu heb ik nog steeds een goed gevoel, maar daar kan je natuurlijk geen zekerheid uit halen. Om 15h45 weet ik het!

En dan ga ik het morgen aan mijn ouders vertellen op vakantie. Ik heb twee kleine boekjes gekocht met titels als "Ik en mijn kleinkind" en "spelen met je kleinkind". Leek me leuk als een soort aankondiging voor de grote verrassing. Ik ben zo benieuwd hoe ze zullen reageren!

liefs, Aurelie

 

Nou dat bezoek aan het ziekenhuis verliep anders dan ik gepland had in mijn gedachte.

Eerst kom ik aan op de 11de etage en zie ik dat de vrouwelijk gyn dienst heeft, die mij vorig keer al erg bot behandeld heeft en mij daarnaast onjuiste negatieve informatie heeft verstrekt over mijn eisprong. Ze liet zich toen plompverloren ontvallen dat ik wel geen eisprong zou hebben deze maand, maar ik heb elke maand een eisprong en ook die maand.
Toen haar gezicht zag, zei ik al tegen manlief dat ik benieuwd was of ze deze keer subtieler zou zijn.

Goed, daar lig ik met mijn benen in de beugels en dat zegt ze dat ze wel de dooier en het vruchtzakje ziet, maar geen vruchtje. "Waarschijnlijk wordt dit een miskraam" zegt ze. Mijn wereld staat opeens stil en mijn mannetje heeft het niet eens goed verstaan. Ik ben te erg uit het veld geslagen om erop te reageren.
Vervolgens mag ik mij aankleden en pakt ze mijn dossier er bij. "Oo zegt, dat verandert de zaak, je hebt een late eisprong". Met andere woorden, de echo is een week te vroeg. Ik wist echt niet meer waar ik het zoeken moest.

Volgende week terugkomen, is geen optie, dus we hebben een afspraak gemaakt voor maandag 30 juli. Verder uitleg gekregen wat te doen bij een eventuele miskraam. Jullie snappen erg vrolijk werden wij niet van dit zk bezoek.

Totaal ontredderd stapten we de lift in en dan begint mijn lichaam tegen mij te schreeuwen dat ik gewoon zwanger ben. Ik had het al bij andere topics gelezen dat een eerste echo soms te vroeg gemaakt wordt. En ik ga er nu vanuit dat dat ook bij mij het geval is.

Ik blijf positief en ik ga nu lekker genieten van onze vakantie. Ik ga ook gewoon aan mijn ouders vertellen dat ik zwanger ben, want ik ben er van overtuigd dat je met positief denken veel verder komt. Daarnaast liegt mij lichaam nooit tegen me. De komende 3 weken kan er veel gebeuren, dat weet ik, maar van doemdenken is nog nooit iemand gelukkig worden.

liefs, Aurelie