Sinds 3 weken gaat mijn 4 jarige zoontje naar school. Mijn zoon is een heel gevoelig jochie en ik zag er best tegenop. Hij vindt het hartstikke leuk op school en het lijkt allemaal erg goed te gaan. Het is op school een timide jongetje en thuis is hij behoorlijk rebels (dat was ook al zo toen hij nog naar het kinderdagverblijf ging). Ik merk alleen dat ik zelf ontzettend moet wennen. Ik ben vermoeider dan ooit sinds hij naar school gaat terwijl ik eigenlijk juist wat meer rust heb nu met nog maar 1 kind thuis. Ik weet niet of het door de combinatie stress, vermoeidheid (ook door werk waar het druk is) en nieuw ritme komt maar ik voel me echt opgebrand. Ik zie ook telkens ontzettend op tegen het wegbrengen en halen. Ik ben behoorlijk onzeker en ben bang dat alle moeders mij raar vinden, dat ik er niet bij hoor. Ik ben niet een type wat met iedereen koetjes en kalfjes gesprekken aanknoopt. Maar als ik dat niet doe ben ik bang er nooit bij te horen en bang dat mijn zoon nooit speelafspraakjes krijgt. Misschien overdrijf ik enorm hoor maar ik zit er best wel mee en misschien zijn er moeders die het herkennen; die onzekerheid als je kind pas naar school gaat...?
Ik herken het een beetje. Ik ben tijdens schoolweken ook meer moe dan anders, elke dag gaat de wekker op tijd en moet ik de kinderen op tijd klaar hebben voor school. Op vrije dagen gaat dat toch een stuk relaxter. Wel genoot ik eigenlijk direct van de tijd die ik alleen met mijn zoon had (mijn dochter gaat nu een jaar naar school). Het brengen en ophalen heb ik nooit tegenop gezien, maar ik praat ook niet heel makkelijk met iedereen. Het scheelde dat ik sommige ouders al een beetje kende van de peuterspeelzaal, maar ik heb geen vriendinnen ofzo op het schoolplein en ik heb vaak alleen met mijn zoon gestaan. Over speelafspraakjes zou ik me echt geen zorgen maken. Mijn ervaring is dat de kinderen zelf regelen met wie ze willen spelen en bij het ophalen wordt dan gevraagd: mag ik met die en die spelen? Daarvoor hoef ik de ouders niet echt te kennen. Vorig jaar had mijn dochter trouwens nog helemaal niet veel behoefte aan speelafspraakjes, echt maar af en toe. Dit schooljaar is nog niet eens twee weken bezig en ze heeft al 4 speelafspraakjes gehad.
Je schrijft dat je zoon heel gevoelig is maar dat jij zelf ook erg onzeker bent. Goed dat je jezelf heirvan bewust bent. Probeer dit te veranderen zodat je jouw onzekerheid niet overbrengt op je zoon. Als dit je eerste kind is op school is het logisch dat je nog even moet wennen aan alles dat bij de basisschool komt kijken. Stel jezelf gerust dat komt echt vanzelf wel. Dingen die kunnen helpen is om te beginnen met groeten naar andere moeders die op het plein staan te wachten (Hallo, goedemorgen etc). Als jij bang in een hoekje van het plein gaat staan krijg je nooit ergens aanspraak. En geef je ook geen goed voorbeeld naar je kind om meer open en socialer te worden. Is er niemand van de ouders die jij kent? Van je buurt (ik neem aan dat het ook buurtgenootjes naar dezelfde school gaan), van de peuterspeelzaal of opvang? Dan kan je daar ook en keer bij gaan staan. Verder is het een goed idee om een keer te gaan helpen op school. Ze zoeken het hele jaar door verschillende ouders die meehelpen met activiteiten. Dat is heel erg leuk voor je zoon. Maar ook goed voor jou. Op die manier leer jij de school en andere ouders ook beter kennen. Stimuleer je zoon ook om kinderen te vragen om speelafspraakjes te maken. Op die manier kom jij ook met andere ouders in contact. Verder staat iedereen daar voor hetzelfde, school en hun kind(eren). Je hebt dus altijd iets om over te praten of een opmerking te maken. Zie deze nieuwe periode ook als een stap voor jezelf om je sociaal wat meer te ontwikkelen. En mijn ervaring is dat mensen echt meer met zichzelf en hun eigen gedachten bezig zijn dan met andere ouders (tenzij jij enorm de aandacht trekt of zeer exentriek bent maar dat lijk mij niet).
Ik herken het wel een beetje. Mijn oudste gaat nu ook net naar school en hij doet het echt fantastisch. Sterker nog, hij lijkt wel opgebloeid. Over het algemeen gaat het met mij ook goed maar ik merk wel dat wij allemaal aan het ritme moeten wennen: toch ergens op tijd zijn, twee plekken (jongste naar opvang, oudste halen brengen) veel geregel. Ook alleen zijn met de jongste is ineens een andere dynamiek. Daarnaast vind ik dat hele schoolgebeuren ook spannend. Ik ben niet onzeker gelukkig dus dat herken ik niet maar ik houd helemaal niet van dat ''small talk'' etc. Ik vind het niks om zomaar te keuvelen, ik heb het altijd druk of dingen te doen. Daarbij vind ik de dynamiek met andere moeders inderdaad ook wel wat vervelend. Gelijk groepjes vorming etc. Maar goed, ik ga er maar vanuit dat dit vanzelf goed komt als ik aan alles ben gewend en wij onze draai hebben gevonden. Ik begroet in elk geval iedereen en praat natuurlijk wel met ze en ga me inschrijven voor hulpmomenten. En uiteindelijk zal hij ook wel gaan spelen dus...komt tijd komt raad. Overigens; misschien komt het ook wel door de tijd van het jaar hoor! De blaadjes gaan weer van de bomen vallen en vaak voelen mensen zich dan weer somberder. Hopelijk vind je snel je draai!
Bedankt voor jullie reacties! Ik herken erg wat jij zegt Hopsatee. Mijn zoontje lijkt ook echt opgebloeid maar is wel heel moe als hij thuis komt. Hij zegt al vriendjes te hebben maar speelafspraakjes is denk ik echt nog vermoeiend voor hem. Ik heb laatst een kennismakingsavond gehad op school en met een aantal ouders gekletst. Ik denk niet dat mensen aan mij merken dat ik onzeker ben want ik denk dat ik juist vrij eigenzinnig over kom en ook best sociaal maar ik ben wel een kat uit de boom kijk type en ik heb niet zo'n behoefte aan veel contact met mensen die ik niet ken. Helpen op school lijkt me best wel leuk maar hoe doen jullie dat? Want ik moet meestal werken of ik heb mn dochtertje nog bij me. Nemen jullie je niet schoolgaande kind(eren) dan mee?
Ik ga wel eens met de klas van mijn dochter mee als ze ouders zoeken. Ik ben een keer naar de schooltuinen geweest, toen werkte mijn man thuis en kon ik zoon thuislaten. Ik ben ook een keer meegeweest naar de bieb en toen mocht mijn zoon gewoon mee. En binnenkort ga ik weer mee naar de schooltuinen en dan zit mijn zoon toevallig op de peuterspeelzaal, dus dat komt dan goed uit.
Met drie weken zit hij er ook nog maar net, het komt vast goed met je kind, speelafspraakjes en ook met jouw sociale contacten. Ik sta de ene keer te kletsen, de andere keer niet. Ik heb er ook niet altijd behoefte aan hoor. Je leert wel mensen kennen als de speelafspraakjes op gang komen, daarnaast kun je helpen op school. En lukt het overdag niet, dan is er vaak ook ‘s avonds wat te doen zoals Sinterklaasversiering ophangen, glühwein inschenken (voor de ouders hè ) met de kerstviering, helpen met de eindschoonmaak enz. En met uitstapjes vinden ze het vaak ook prima als je overdag een broertje of zusje meeneemt.
Over dat laatste denk ik ook steeds na want ik werk 4 dagen en op mijn vrije dag heb ik de jongste en die ga ik natuurlijk niet wegbrengen. Ik denk dat ik gewoon afwacht wat er komt. Dan valt er vast eens een mouw aan te passen met mijn werk. Maar dat moet net maar kunnen bij je werkgever natuurlijk. Of wellicht moet de jongste inderdaad eens mee...
Logisch dat het wennen is! Maar probeer dingen vooral niet groter te maken dan ze zijn. De eerste periode is alles nieuw, zowel voor jou als voor je zoontje, maar na verloop van tijd zal het meeste wennen en veel dingen komen vanzelf. Denk bv. aan afspreken. Natuurlijk heb je daar als ouder een rol in, maar over het algemeen regelen kinderen dit uitstekend zelf. En juist daardoor kom je dan in contact met andere ouders. Net als wanneer je een keertje mee helpt met een activiteit of gewoon tijdens het brengen in de klas. Maar dat kost over het algemeen tijd. Ik maak ook niet standaard met jan-en-alleman een praatje, maar ik kende toch al vrij snel behoorlijk veel mensen op school/in de klassen van mijn kinderen. Ik heb niet de behoefte om 'er bij te horen', want er is wat mij betreft niets om bij te horen, maar het is wel fijn als je met de ouders van vriendjes/vriendinnetjs van je kind goed door één deur kunt. Met activiteiten onder schooltijd nam ik de jongste inderdaad mee en als dat niet kon, dan kon ik niet helpen, net als wanneer ik moet werken (ik heb geen werk waarbij ik makkelijk vrij kan nemen).
Speelafspraakjes/verjaardagsfeestje komen vanzelf en als je ze dan brengt of ze worden opgehaald bij jou maak je gewoon een praatje met de moeder of vader Ik neem mijn dochter vaak mee bij activiteiten of ze moet die dag zelf naar de psz gaan