Ik ga morgen naar de huisarts voor een verwijsbrief... zit hier al een tijdje mee en ben toch wel aardig tot de conclusie gekomen tijdens de mindfullness-sessies dat ik op veel dingen vastloop, sociaal en in mijn dagelijkse bezigheden... meer dan ik eerst vermoedde in ieder geval. Nu vraag ik me af, hoe gaat zo een test? Gewoon een blaadje invullen of een eenmalig gesprek om te kijken of je erbij past of niet? Hoelang duurt het dan tot je uitslag hebt? Heb een persoonlijkheidsonderzoek gehad en daar kwam borderline uit, maar ik vind dit totaal niet passen (nu zeker niet, voel me toch best goed en zeker niet zelfdestructief of manipulatief, teminste tuurlijk ik kijk ook wel eens heel zielig als ik persé iets wil, maar ik ga niet over lijken om mijn zin te krijgen zeg maar) Kan ik zo een diagnose ook als misdiagnose laten rekenen en van dat label afkomen? want dit staat ook bij de huisarts zo en voor mijn gevoel past dat niet...
Hey, Over de test zelf kan ik niet zoveel zeggen. Wel over borderline, dit heb ik ook naast add. Ikzelf merk ook weinig van de borderline, meestal als je wat ouder bent en je hebt goed leren omgaan met jezelf en je problemen, dan wordt het wat milder. Ik moet zeggen, ikzelf heb geen autisme, maar sociaal ook niet erg sterk. In ieder geval sterkte en succes met de test.
Ik heb een paar jaar geledeb een test gehad maar die was heel breed. Van autisme, borderline, add, adhd tot post traumatisch stress syndroom. Er werd verteld dat symptomen bij al deze "aandoeningen" kan voorkomen. Ik kreeg een meerdagen test. Gesprek over o.a. vroeger. Zo kunnen ze achterhalen of je symptomen niet "gewoon" van pesten komt of omdat iemand geen liefde en aandacht kreeg. Ik heb verschillende vragenlijsten in moeten vullen. Puzzels moeten maken enz. Bij mij kwam er uit de test geen duidelijkheid. Hoge waarde voor asperger en add maar ook ptts. Mijn symptomen konden ook ontstaan zijn door mijn verleden zoals pesten. Ik kon het verder laten onderzoeken maar dat zou zwaar worden. Zou via emdr gaan Niet gedaan. Ik ben er maar gewoon vanuit gegaan dat ik add had en heb hier verder hulp voor gezocht. Ik hoef niet zo nodig een officieel stempeltje. Doet er niet toe.
Ook zon test gehad maar uiteindelijk bij een psychiater. (Doorverwezen uiteraard). Ik heb altijd gedacht dat ik asperger /autistisch was, Maar nu ik jaren verder ben ben ik er eindelijk uit wat ik daadwerkelijk heb. Hooggevoelig. Ligt ook erg dicht bij verdenking van autisme. ik ben al op van alles getest maar er kwam elke keer weinig uit.
mja voor mij is een 'stempel' wel waardevol, gezien ik gewoon wil weten of het dingen zijn die nog gaan veranderen, of dat ik me erbij neer moet leggen en er mee moet leren omgaan, daarbij is het ook handig om het anderen uit te leggen, waarom ik misschien compleet van de leg ga als mijn dag iets anders gaat als ze opeens voor mijn deur staan onaangekondigd... borderline mag er iig wel afgeschrapt worden. Zeker kun je dingen in de loop der jaren beter handelen. Daarnaast pas je je sowieso wel aan je omgeving aan, net als dat ik dyscalculie heb, daar heb ik ook allemaal truukjes voor en heb er redelijk weinig last van nu. lijkt me ook heftig hoor via emdr, is ook idd maar waar je behoefte aan ligt en wat je wilt bereiken. Hooggevoelig ben ik sowieso, maar heb ook veel andere dingen die erbij passen, zo kan ik extreem op dingen fixeren enz, heb moeite met plannen, drukke ruimtes, kan dingen niet filteren zoals op de markt bijvoorbeeld, raak ik kompleet overprikkeld enz enz.
Heb afgelopen mei een autisme test gehad. Er kwam pdd nos uit bij mij. Bij mij ging het ongeveer zo: doorverwijzijg huisarts op aanraden van mijn psychotherapeut. Aangemeld ggz autismecentrum, wachttijd half jaar!! Je krijgt formulieren met vragen thuis gestuurd. Je ouders en partners worden ook gevraagd deze in te vullen. En aan de hand hiervan heb je 2 gesprekken van 1 uur waarbij ze van alles en nog wat vragen. Ze willen veel ook van vroeger weten, hoe ik toen was. Rapporten van school en groene boekje cb vonden ze erg fijn in mijn geval. Er is bij mij ook nog een gesprek alleen met mijn moeder geweest, zij moest vertellen over vroeger enz. En ook hoe ze vojd dat het nu ging. Daarna hebben ze overleg hierover en krijg je binnen 6 weken de uitslag en word bespreken welke therapie je krijgt. In mijn geval vond ik de therapie die ik kreeg niet nodig. En krijg een ander soort aangeboden. Dit plaatje vond ik toen en past echt heel erg bij mij.
Mijn partner heeft Asperger, vorig jaar vastgesteld door 2e lijns psychologen (idd verwijzing nodig). Er hebben een aantal gesprekken plaatsgevonden, met hem alleen, wij samen en een familieanamnese met zijn ouders. Er zijn vragenlijsten gebruikt, maar er is ook goed naar hem gekeken, zijn reacties, oogcontact, gezichtsuitdrukkingen (weinig). Daarnaast dus onze (mijn en zijn ouders) ervaringen. Bij hem was het eigenlijk overduidelijk, begreep wel dat Asperger bij vrouwen zich nogal anders kan tonen.
Ik heb zelf Asperger en mijn zoon ook. Zoveel dingen vielen op zijn plaats toen mijn zoon de diagnose kreeg, daarna viel het kwartje pas (via mijn moeder, die zei; dit gaat ook gewoon over jou!) dat ik het zelf ook heb. Niet altijd even makkelijk, maar ik heb veel houvast gehad aan het boek "Geef me de vijf" en mensen gewoon simpelweg uitleggen wat er nu precies "anders" gaat in ons hoofd: "De hardware is misschien hetzelfde, maar wij hebben een andere software." Als je vragen hebt of zo, mag je altijd een PB sturen.
helaas kan ik mijn ouders niets meer vragen... dingen van vroeger heb ik ook niet meer zo. weet wel nog de notities wat ik er altijd bij gekregen heb.
Heb je nog oude schoolrapporten ofzo? Bij mijn broertje zijn onderzoek was het wel belangrijk dat ouders ook meekwamen, en schoolrapporten, of andere familie die jou als kind kende? (broers/zussen/ooms/tantes/opas/omas/ouders van vriendinnetjes) Hier ook asperger, maar was 7 toen ik de diagnose kreeg. Weet alleen van mijn broertje, die is pas op oudere leeftijd onderzocht (begin 30). Toen moesten ik, mijn moeder (vader leeft niet meer) langs komen ook voor een gesprek, en hij zelf enkele keren, en hij kreeg een test, en er zijn oude rapporten opgezocht. Daarin staan vaak ook wel duidelijke aanwijzingen. Er zijn trouwens hele goede boeken voor meisjes met asperger, die kreeg ik op school. Wel een beetje gericht denk ik op 6-18 jaar, maar goed, dat maakt niet zoveel verschil. Gewoon school vervangen voor werk en klaar .
ik heb geen familie hier, alleen mijn vader, maar die weet niets meer van vroeger, die hoef ik niets te vragen... *die is ook psychiatrisch patient, dus dat word hem niet. Rapporten heb ik niet meer... zou niet weten waar die gebleven zijn. ergens in mijn vaders huis denk ik. maar tot ik dat heb gevonden. zijn huis is ehm... mja enorm rommelig. Gelukkig weet ik nog veel dingen van vroeger, gesprekken met leraren, de aantekeningen enz enz. dat is in ieder geval iets. Dingen die mensen me zeiden, in de loop van mijn leven. veel doorratelen over een onderwerp enz wat ik helemaal interessant heb en te laat merk dat hun daar niets aan vinden e.d.
ben benieuwd wat er uitkomt! Je dingen klinken heel anders dan ik heb, maar ja, iedereen is anders, al heb je dezelfde diagnose Hopelijk helpt het je!
Ik ben zelf niet getest op autisme, maar ik heb wel een psychodiagnose gehad vanwege ernstig angstige en depressieve klachten en daar kwam toen bij mij ook borderline uit. Dat was op basis van een vraaggesprek van 45 minuten en ik kon me niet vinden in de diagnose. Op basis van dit korte onderzoek werd mij vervolgens fulltime MBT als behandeling aangeraden terwijl ik op dat moment gewoon een baan had en daarnaast voor mijn gehandicapte kind zorgde, twee dingen die ik tijdens die behandeling niet meer zou kunnen. Ik heb toen om een second opinion gevraagd. Ik werd opnieuw gediagnostiseerd, ditmaal door een psychiater. Deze diagnose werd gebaseerd op verschillende tests en vraaggesprekken en duurde in totaal wel 18 uur. Hieruit kwam een totaal andere diagnose dan borderline en werd mij ook een andere behandeling aangeraden. Lang verhaal kort: als je jezelf niet kunt vinden in de diagnose en je twijfelt over een juist behandelplan, vraag een second opinion aan. Niks is zo erg als jezelf onbegrepen voelen door de specialisten die je zouden moeten helpen terwijl je met jezelf worstelt.
Hey, ben je inmiddels wat verder gekomen? Bij mij is ooit trekken van bps uit de test gekomen. Inmiddels is dit geschrapt en ben ik over naar trauma. Ik denk niet dat dit onterecht is. Maar ik heb wel een rijzend vermoeden dat er meer speelt. Naar mate oudere problemen vervagen en verwerkt worden. Blijven de zaken die bij autisme (asperger) horen redelijk overeind. Mijn strategie is eerst de zaken die 'genezen/behandeld' kunnen worden aandacht te geven. En dan te kijken wat er overblijft. Ik heb een hekel aan stempeltjes. Maar in het geval van de stempel autisme is dat je weet dat je kan stoppen met vechten tegen en kan gaan starten om samen met je autisme te gaan. Dit heb ik ook. Maar ik heb ook heel veel moeite met schakelen. Opgang komen/stoppen. En als ik lang een bepaald beeld in mijn hoofd heb gehad, heb ik wat bedenktijd nodig om zelf om te schakelen. Bij veranderingen word ik niet boos of gefrustreerd maar ga ik soort van op blanco. Dan weet ik het even niet meer zo goed welke stappen ik vanuit daar moet nemen. add: Niet weten waar ik aan toe ben vind ik heel lastig. Dat was vroeger bij vriendjes een probleem. Maar ook als ik kijk naar de toekomst merk ik dat ik veel behoefte heb aan een duidelijke beeldvorming.
Hey! Klinkt behoorlijk als mijn verhaal, TS. Ik had ook BPS als diagnose, zo'n 7 jaar geleden. Altijd al gedacht dat er iets niet 'klopte' aan dat verhaal. Ik ben 1,5 jaar geleden in therapie gegaan om te leren omgaan met emoties (voor BPS), maar dit kwam geen steek verder. Op eigen verzoek toen een autismetest aangevraagd (Ik kwam zelf uit op behoorlijk veel raakvlakken met asperger, maar inmiddels zijn de verschillende 'varianten' er niet meer, het is nu autismespectrumstoornis). Ik heb een 'waarschijnlijkheidsdiagnose', is nog steeds beetje lastig... geen duidelijkheid. Dit is omdat de psychiater niet met zekerheid kon zeggen vanwege mijn leeftijd, mijn ouders dit altijd moeite hebben gehad met problemen van mij en dit niet graag onderkennen. Ik was bij GGNet voor de emotieregulatie therapie, en in hetzelfde gebouw ben ik doorgestuurd naar de psychiater voor de test, dit heeft denk ik zo'n 3 maanden geduurd. Een gesprek of 4 gehad, eerst inleidend, met vragen waarom je de test wil doen, en over jezelf vertellen. Ik kreeg een vragenlijst mee voor mijn ouders en het 2e gesprek is mijn man mee geweest. Het 3e gesprek was met mijn ouders. Het laatste gesprek wat om nog dingen aan te vullen. Een week of 4 later had ik een gesprek met de uitkomst, deze is mij ook nog opgestuurd later. Ik hoop dat je er uit komt, stuur me anders gerust een PB!
Ik heb asperger, en ik herken heel veel van wat jullie zeggen. toen ik getest werd heb ik een aantal gesprekken gehad met mijn moeder erbij, veel vragen over mijn kindertijd ook. ik heb ook een aantal lijstjes in moeten vullen. maar ik werd algemeen getest op stoornissen, ik vermoedde in eerste instantie add en pdd-nos omdat mijn beide broertjes dat hebben. uiteindelijk kwam er Asperger uit, en daarna heb ik nog een intelligentietest gehad om dat te bevestigen. ik ben ook hooggevoelig daarnaast voor mij heeft het geholpen dat ik de diagnose had omdat ik het nu kon verklaren, en ook kon uitleggen aan anderen. maar helaas is er niet echt andere hulp in de vorm van medicatie of therapie. ze kunnen je enkel leren wat het is, maar dat kan je zelf ook opzoeken
Maar hoe zit het bij Asperger als vrouw met inlevingsvermogen? Dat is namelijk waarom 1 vd dingen waarom ik twijfel. Mijn interesse ligt erg bij de psychologie en psychiatrie. Maar misschien wel op een iets wat technische manier. Ik heb er erg moeite mee als er lelijk gedaan word tegen iemand of als de sfeer niet gezellig is. In mijn idee van autisme spreekt dat de boel een beetje tegen. Maar ik heb dan wel weer meer de neiging om met mijn hoofd te voelen dan met mijn hart.
dat is denk ik het grote verschil tussen vrouwen en mannen als het om asperger gaat. bij vrouwen wordt het vaak ook niet, of pas heel laat, ontdekt omdat ze sociaal vaak wel meekomen. ik ben de opleiding sph gaan doen omdat ik heel goed was in gedrag analyseren en plaatsen. mensen kwamen vaak naar mij toe voor advies in hun problemen omdat ik in staat was het van een ander perspectief te zien en daardoor tot de kern van het probleem te komen. dus inderdaad met je hoofd voelen. mijn inlevingsvermogen is groot, maar alleen bij dingen die ik in mijn hoofd begrijp. als dat niet zo is dan kan ik het gevoel van een ander lastig accepteren, naar mijn idee stelt die ander zich dan aan, of vraagt om aandacht ofzo. het grote verschil tussen klassiek autisme en asperger is dat bij klassiek autisme de sociale vaardigheden niet bestaan, en bij asperger die aangeleerd kunnen worden. aangezien vrouwen van zichzelf al meer sociaal zijn aangelegd kunnen ze dat makkelijker aanleren.
Ik heb dezelfde opleiding genoten. Dan wel alleen mijn p. Maar het klinkt wel een beetje herkenbaar. De standaard dingen die ik weet van autisme zijn eigenlijk vooral van toepassing op mannen. Ik ken ook een behoorlijk clubje mannen met autisme en ik was toch altijd te anders om het idee te hebben dat ik het moest gaan laten testen. Nu ben ik op onderzoek gegaan naar autisme bij vrouwen en dan herken ik toch wel een stuk meer. Deels ook wel een beetje confronterend om eerlijk te zijn. Maar wat zijn de vervolg stappen die je dan kunt nemen als vrouw? Ik zie een behoorlijk verschil en aangezien het nooit echt uit de testen is gekomen zal ik moeilijk bij een standaard plek terecht kunnen?