Autisme bij baby's

Ik denk wel dat je kenmerken van autisme kunt herkennen aan een baby. Ik weet niet of je dat als ouder dan al moet willen weten. Het lijkt me nogal een zware stempel op die leeftijd. Als een kindje 1,5 a 2 jaar is en nog weinig tot geen contact met andere mensen zoekt (inclusief de ouders zelf), wéét je als ouder dat er iets mis is en heb je al een stuk acceptatieproces zelf doorstaan. Die tijd heb je als ouder nodig denk ik.

Lijkt me heel moeilijk!

 

Ik heb ervaring met autistische kinderen die op het niveau van een 9 maanden oude baby functioneren en er is zeker een ruim verschil te zien. Je kunt je pas druk gaan maken als veel uit het rijtje bij je kind voorkomt en als je kindje wat ouder is. Nogmaals, er is wel degelijk een verschil tussen autistische kinderen en niet autistische kinderen.

Vaak zie je ook dat ouders erachter komen dat hun kindje anders is, als het kindje al wat ouder is. Een jaar of 3. Vanaf ongeveer 3 a 4 jaar is ook de diagnose klassiek autisme pas mogelijk omdat het kind dan ook de ontwikkeling van samen met andere kindjes spelen doorgemaakt heeft (als het allemaal klopt).
Als een kind daarbij in zijn gehele ontwikkeling achterloopt (autisme is GEEN verstandelijke beperking), dan merkt men het wel eerder op.

Mocht je echt bezorgd zijn dan kun je beter wat informatie bij het centrum voor autisme opzoeken.

Persoonlijke vind ik mensen en kinderen met autisme hele leuke mensen. Je kunt veel van ze leren en het is heel gaaf als je hen stukje bij beetje ook veel dingen kunt leren.

 

Ze hebben allemaal een eigen ikje en ze kunnen in 1 ding heel goed zijn. Dat trekt hun interesse dan ook heel erg. Als je daadwerkelijk ze wilt leren begrijpen en daar naar handelt, krijg je hele mooie mensen te zien net zoals iedereen. Ze vragen alleen een heel andere benadering en het dagelijkse leven is zo overweldigend voor hen.

Oh ok, ik dacht dat je misschien iets bij je eigen kind zag. Tuurlijk kunnen kids wel 1 of 2 dingen van het lijstje hebben maar je moet je er niet op blindstaren. Uit observaties van ouders zal snel genoeg blijken of er reden tot bezorgdheid is. Meestal valt het wel mee.

 

Je moet het eigenlijk zo zien: Wij hebben allemaal trekjes van autisme. bvb weinig oog contact of niet zwaaien naar ouders etc (nouja dit is dus toegespitst op kinderen maar je hebt ook zo'n checklist voor oudere kids en voor volwassenen). Maar een autist
heeft een hele verzameling van die trekjes.
1 trekje maakt nog geen autist nml
En dan ligt het er ook nog aan wat voor soort van autisme. Je hebt klassik autisme (wat melloncollie al aanhaalde) maar ook aanverwante stoornissen die er lichtelijk (of wat meer) op lijken.
Mijn zoontje bvb heeft PDD-NOS. Ik wist met 8 maanden al zeker dat er wat niet klopte. Maar voor de dokters naar je luisteren (weet niet of t nu beter gaat trouwens) en voor je kindje oud genoeg is voor een diagnose (en dus onderzocht kan worden) gaat er nog heel wat tijd over heen. Ik kreeg van de kinderarts bij het CB te horen dat ik mn zoontje niet moest pushen toen ik zei dat er wat niet klopte omdat hij met 1 jaar al 3 woorden zinnetjes zei, tot 21 telde, alle letters cijfers kleuren en vormen kende en puzzels voor kinderen van 18 maanden zo in elkaar zette...
Ze dacht waarschijnlijk dat ik zat op te scheppen. Maar ik was ondertussen echt bezorgt omdat dat maar t topje van de ijsberg was waar ik met hem tegen aan liep. Ik kon hem nml nergens mee te vrede houden bvb. Alleen nieuwe dingen vond hij interesant. Zoals nieuwe puzzels. Maar zodra hij ze 1 x gemaakt had was hij hem beu tot hij hem vergeten was ( waar rustig 2 maanden over heen kon gaan) En moest ik weer wat anders verzinnen.
Pas toen mijn zoontje met 4 jaar op de kleuterschool zat en de juffen daar ook dingen aan hem zagen (vraag me af hoe de peuterspeelzaal juffen dit hebben kunnen missen, maar vooruit) en ik een andere huisarts had (heeft ook veel aan gelegen) kreeg ik hulp en werd hij onderzocht en had hij na n maand of 8 n diagnose (hij was toen 5)
Ik ken meerdere pdd-nossers en aspergers (ook aanverwante stoornis aan autisme) en bij allemaal kan ik me niet voorstellen dat ze toen ze baby waren al echt een diagnose konden stellen. Aan de andere kant was bij allemaal al wel te zien dat er iets speciaals was met deze kinderen. En toch liepen de ouders van deze kindjes bijna allemaal tegen een muur van onbegrip op bij het CB en de huisarts.
Maar zoals gezegd dat kan nu anders zijn (mag het hopen met al de aandacht die dit sindsdien gekregen heeft) als 12 jaar geleden.
Hoe dat bij klassiek autisme zit weet ik dan uiteraard weer niet.
Ik vond het altijd al erg interessante kinderen/mensen. Al word ik op dit moment soms n tikkie moe van mn zoon. Puberent pdd-nossertje...pfff
Sociale interactie blijft n punt maar hij blijft me op andere punten met grote regelmaat verbazen (ben ook erg trots op hem en op t moment extra omdat hij het van 2 jaar leer achterstand naar HAVO niveau geschopt heeft 8) ).

 

Ik denk dat het wel heel goed is om alert te zijn op hoe je kindje doet. En natuurlijk wil niet gelijk zeggen dat je kindje autisme heeft als hij wat symptomen uit het rijtje heeft. Maar een druk kind heeft per definitie ook geen adhd. Maar ik denk dat je (vooral als je meerdere kinderen hebt, of ander vergelijksmateriaal) je zeker wel kan zien dat je kindje anders is.
Vaak is het zo dat ouders daar pas later aan terug denken. Maar toen die zo en zo oud was deed ie ook al dit of dat en dan valt alles op zijn plekje. Dus een beetje meer bekendheid is denk ik niet verkeerd

 

Ik werk in de jeugdpsychiatrie. Wat ik heb geleerd is dat iedereen wel trekken heeft van autisme. Ook al herken je meerdere symptonen dan betekent het nog niet dat je kind autistisch is. Er moet goed onderzoek gedaan worden of je kind autistisch is. Dan kan er goede begeleiding en hulp geboden worden aan ouder en kind.

 

@Beertje: ik werk in de hulpverlening en heb veel met autistische kinderen gewerkt. Een deel van de jongeren die ik momenteel begeleid, heeft ook een aan autisme verwante stoornis, (ik kom maar 1-2 keer per week bij een jongere: jongeren die echt autistisch zijn, hebben over het algemeen veel meer begeleiding nodig, ).
Maar wat je aangeeft: iedereen heeft hier toch wel last van, dat klopt. Dat gaat overigens op voor alle stoornissen uit de DSM, (het handboek waarin alle psychiatrische stoornissen beschreven staan). Mijn docent psychologie/psychopathologie zei destijds: Voordat we aan deze lessen beginnen, wil ik jullie waarschuwen dat je bij alle stoornissen en symptomen zult denken: Dat heb ik ook.
Bij het stellen van een diagnose van een psychiatrische/psychische stoornis gaat het er dus ook niet zozeer om OF je de symptomen hebt, maar IN WELKE MATE. Elk kind heeft wel eens geen zin om te lachen, of wil niet opgepakt worden, maakt geen oogcontact. Maar kids die altijd en overal (of heel erg vaak/meestal) aan deze symptomen voldoen, die hebben dus de stoornis.
Er wordt steeds meer onderzoek gedaan naar autisme (en aan verwante stoornissen) op jonge leeftijd, omdat gebleken is dat een groot deel van de achterstand die autisten vaak hebben in hun ontwikkeling, voorkomen kan worden door heel vroeg al de juiste begeleiding te bieden. Momenteel is het bij mijn weten nog zo dat er voor het 2e levensjaar geen (definitieve) diagnose gesteld wordt, (omdat het gewoon erg lastig is om vast te stellen of de symptomen voortkomen uit bijvoorbeeld een autistische stoornis, een verstandelijke beperking of door 'gewoon' een ontwikkelingsachterstand). Maar, juist door meer te weten over hoe autisme eruit ziet voor het tweede levensjaar, kan dus wel al veel eerder de diagnose gesteld worden, dan dat vroeger gebeurde.

Je vraagt ook of autisten altijd zo slim zijn. Dat is niet het geval. Bij autisten komen alle niveau's van intelligentie voor. Vroeger werd wel gedacht dat kids met PDD-NOS altijd ook een verstandelijke beperking hadden, maar tegenwoordig gaat men er van uit dat intelligentie wat moeilijk te meten is met de standaard IQ-testen, bij autisten: zij interpreteren taal vaak anders door hun stoornis, en dus scoren ze daardoor al snel lager op een IQ-test, (net zoals iemand die slecht nederlands spreekt, slecht zou scoren op een nederlandstalige IQ-test).
Wat wel zo lijkt te zijn, is dat mensen met het syndroom van Asperger altijd een normale tot bovengemiddelde intelligentie hebben.
Maar autisten zijn dus bepaald niet de figuren zoals de film Rainman je laat geloven... verre van dat. De meeste autisten hebben geen 'puur' autisme, maar een afgezwakte vorm. En omdat 'stoornis in het contact' 1 van de kenmerken is, denken mensen vaak dat autisten geen contact met anderen maken. Ook dat is een misvatting. Autisten maken soms idd geen contact, maar vaker doen ze dat wel, alleen zijn ze dan niet in staat dat op een 'goede' manier te doen: ze voelen niet aan hoe hun pogingen landen bij de ander en zijn dus vaak niet in staat om hun gedrag aan te passen op de reacties die ze krijgen.

Nouja, zo even een en ander van mijn ervaringen,

 

Op alles wordt tegenwoordig een etiketje geplakt..
Als een kind een fase heeft, of iets anders doet als een andere baby, dan heeft het kind waarschijnlijk ass.
Ieder mens is uniek en reageerd anders, zo zijn baby's ook!
Maar ik denk als iemand echt autistisch is dat dat zeker al te zien is bij een baby hoor.Maar om al conclusies te trekken bij een babytje vind ik te ver gaan

 

Wat melancollie al zei:

Pas vanaf een jaar of 3-4 is duidelijk te testen of een kindje mogelijk een autistische of aanverwante stoornis heeft.

Veel dingen uit het "lijstje " is te herkennen bij je kindje.. Maar er komt zo veel meer bij kijken dan geen oogcontact en niet zwaaien..

Meestal komt er ook een verstandelijke of lichamelijke oorzaak bij kijken. Hier zal dan op getest worden, vaak blijkt later dat er dan ook sprake is van autisme.

Maar veel mensen hebben trekjes van autisme, gestructureerd leven, voorkeuren, moeite met geluid/geur..

Ik werk zelf op een woonvoorziening voor jongeren, en 80% heeft autisme of een aanverwante stoornis.. Maar ook in veel gevallen blijkt dat het niet te testen is.

Wat wel blijkt is dat iedereen baad heeft bij een gestructureerd en voorspelbaar leven. Autist of niet..

Mocht je je willen verdiepen in autism dan is het boek,

geef me de 5 van Collete de bruijn wellicht leuk om te lezen!

 

Toch achteraf is het wel vrij jong te merken dat een kindje de eerste trekjes van autisme vertoont. Ik heb in mijn naaste omgeving te maken met asperger. Mijn 2 schoonbroers en mijn eigen broer hebben het.

Omdat het eerste lijn familie is EN aan beide kanten zijn wij door de behandeld psychiater van mijn jongste schoonbroer al gewaarschuwd... Als wij een jongetje zouden krijgen zou de kans heel groot zijn.

Zowel mijn moeder als schoonmoeder konden de verschillen heel goed opnoemen... T is nu 7 maanden en tot zover heeft hij geen symptonen wat op autisme duidt. heel fijn dus maar geen garantie voor de toekomst

 

@Noatje: dat lijkt mij eigenlijk toch wel een 'garantie' vorr de toekomst, (alhoewel je bij lichtere vormen van autisme soms toch pas later tot de ontdekking komt, maar aangezien men er in jouw familie zo bekend mee is, lijkt me dat bij jullie eigenlijk stug).
Autisme is in beginsel aanwezig in een kind en ontwikkelt zich niet soms pas later... als je kind er nu dus geen symptomen van vertoont, lijkt mij niet dat dat nog gaat komen.

 

Vaak zien ouders pas achteraf dat er al symptomen waren.

Enkele autisten zijn slim d.w.z. zij een ' fiep' (pre occupatie) voor iets hebben en daar alles vanaf weten. Er zijn er die de complete dienstregeling uit hun hoofd weten van het openbaar vervoer, of die ontzettend goed kunnen schilderen of muziek maken. Maar je ziet een enorme discrepantie bij deze mensen; op sociaal gebied zijn ze dan weer erg onhandig bijvoorbeeld.

Ik had een man op de groep met een lichte beperking en klassiek autisme. Deze man was ontzettend goed in taalgrapjes. Hij zei dan: dat klopt als een Connexxion! Of ik ga even een pan die je kan jatten bij de buren halen (jaja steelpan!). Hij was gepreoccupeerd met Blondie en kon al haar hits + jaartal opnoemen. Maar hij wilde het niet dat ik vroeg of hij een toetje wou of de mayonaise voor zijn neus zette. Dan ging hij uit zijn stekker. Hij kon zich moeilijk uiten (introvert), maar had een goed gevoel voor humor! Zo heb ik er ook een op de groep die uit zijn panty gaat als het koekje niet stipt om 5 uur klaarligt. Daar hecht hij veel waarde aan. Hij is ook zeer extravert en zorgt voor veel ergernis binnen de groep. Weer een ander raakt compleet van slag in de vakantie periode omdat dan alles anders is dan normaal. Maar die jongen heeft wel een goed inlevingsvermogen (iets wat je bij autisten vaak niet of nauwelijks ziet). Iedere autist is weer anders.

Zoals Rozemarijke al zei heb je de DSM IV waarin alle stoornissen uit het spectrum beschreven staan. Echter sommigen lijken zo veel op elkaar. PDD NOS heeft bijvoorbeeld weer veel weg van AD/HD (is geen autisme).
Natuurlijk is het niet zo dat je gelijk autistisch bent als je een paar kenmerken hebt. Mijn juf op de kleuterschool dacht dat ik autistisch was omdat ik het grootste deel van de tijd zelf zat te spelen. Mijn moeder had zoiets van donder jij ff gauw op, zij wist dat dit niet waar was. De input van ouders tijdens een diagnose stellen is van groot belang en zoals Rozemarijke zegt: de observaties van school ook.
Autisme hoeft ook niet perse een grens te betekenen voor je. Ik had een collega in de hulpverlening die zelf autistisch was. Maar toch in een sociale functie zat. Zo zie je maar!

Er zijn zoveel niveau's nog in autisme. Ik heb ze fladderende, wiegende en op de tenenlopende kinderen meegemaakt maar dus ook de sociaal onhandige die verder redelijk goed functioneerden. Sommige hadden moeite met voor zichzelf opkomen.

En ja iedereen is een beetje autistisch daarom zeg ik ook altijd maar: ze zijn een goede spiegel voor mij en in sommige opzichten vind ik autisten juist heel flexibel. Zij hebben geen last van sociale druk soms. Of gaan hun eigen weg, zijn zelfverzekerd.

 

Nee maar Asperger kan pas wel echt "zichtbaar" worden op peuterleeftijd....

gelukkig lijkt het bij T inderdaad erop dat hij het niet heeft, maar aangezien wij nog wel een kinderwens hebben... en als het een jongen word we een hele grote kans hebben, is dat soms wel moeilijk... maar goed dat is pas toekomst

 

Niet teveel over nadenken, Noatje... Ook als er in de familie geen erfelijke ziektes e.d. voorkomen, worden kids soms toch ziek: je hebt nooit volledige garantie en dat is maar goed ook dat je alles niet van te voren weet.
Wat dat betreft zou ik zeggen: Komt tijd, komt raad,

 

Mijn zoon heeft een verhoogde kans op autisme (lang verhaal maar hij heeft een chromosoomafwijking en veel van die mensen die dat hebben zijn autistisch). Hij gaat naar een kinderrevalidatiecentrum en daar wordt dit dus ook in de gaten houden vanaf dat hij 22 maand is. Langzaam aan worden de vermoedens sterker (is nu 2,5) maar ik denk dat zolang er geen problemen zijn je ze ook niet moet maken... hij doet het goed is een enorm makkelijk kind in day 2day life dus ik voel niet de behoefte om er nu dieper op in te duiken. We kijken het gewoon nog ff aan en als hij straks richting de 4 is zal hij evt. getest worden met het oog op of een gewone basisschool geschikt is.

Bij mn dochter zijn ook sterke vermoedens, zij wordt binnekort wel getest omdat met haar het dagelijkse leven dus wel zwaar is en ik niet zozeer het etiket hoef maar dolblij zou zijn met wat extra hulp en dan is een diagnose wel zo handig. In de familie zijn ook genoeg autisten en geen 1 is er gelijk. Mn dochter is altijd al moeilijk geweest, ik dacht niet meteen aan autisme, dat pas sinds ze een jaar of 3 is ofzo... vanaf toen kregen we te maken met dwangmatige rituelen, ongelukkig lijken, in de knoop zitten, van streek raken door normale dingen, manier van praten terwijl contact maken niet zo'n probleem is (en bij mn zoon weer juist wel icm dwangmatige routines)

 

@ zeeuwsmeisje, goed om jou kant te horen. Als mama van vermoedelijk een kindje met autisme. Velen hierop het forum hebben er in het werkveld mee te maken maar als ouder zijnde lijkt het mij toch heel anders.

 

Ik maak me er niet erg druk om hoor...