Het gedrag wat je beschrijft is compleet normaal voor de leeftijd. Fladderen en stereotyp gedrag is op deze leeftijd nog heel normaal. Het is te vroeg om iets over de prikkelverwerking te zeggen want moet allemaal nog ontwikkelen. Ik zou op deze leeftijd met name letten op contact maken. Oftewel steekt ze haar handjes uit als ze opgetild wil worden, oogcontact, speelt ze kiekeboe dat soort dingen. Dat ze niet wil opgetild worden door vreemden en voorkeur heeft voor mensen vind ik juist een goed teken. Ze kan dus onderscheiden welke mensen ze fijn vindt.
Sorry ik wilde toch nog even reageren. Vanuit mijn ervaringen als moeder waarbij 2 jaar lang gezegd is dat ik spoken zag (Wat nu toch anders is). Er is een grote overlap in dingen zoals kind zijn, ontwikkelen op eigen tempo. Als ik naar kleuters kijk, is er nog steeds een grote overlap tussen kleuter zijn, AD(H)D en autisme. Ik vind het erg positief dat ze nieuwe dingen aan ouders laat zien (gedeelde aandacht). Wegkijken als ze teveel prikkels heeft zou je onder normaal kunnen schuiven. Maar dit is allemaal gewoon in letters lezen dus ik kan er niet over oordelen. Verder heb ik zelf een erg bemoeizuchtige moeder, die te pas en te onpas haar mening ventileert. Andere opa's en oma's zeggen soms ook dingen Maar niet op een bemoeizuchtige manier. Ik denk wel dat je niet bemoeizuchtig bent, maar let er op svp want als je bemoeizuchtig toch gelijk hebt, wordt het wel eerder niet van je aangenomen dan als je iets afstandelijker bent. Is er eigenlijk nog sprake van enige genetische mogelijke aanleg? Of een vroeggeboorte, gecompliceerde zwangerschap?
Ik ben juist heel erg voorzichtig met me bemoeien, omdat mijn schoonouders heel bemoeizuchtig waren en dat soms heel moeilijk was om de goede vrede te bewaren. Bovendien denk ik dat mijn dochter het fantastisch doet (en schoonzoon ook), veel beter dan ik het ooit gedaan heb met haar. Alleen als ze iets vraagt of ergens onzeker over is, zeg ik iets als ik denk dat ik het weet, want dat is lang niet altijd zo. Meestal wil ze gewoon even ergens over praten, zonder echt om een oplossing te vragen. Als ze me over een tijdje zou vragen of bepaalde dingen "normaal" zijn, zou ik suggeren om het met een specialist op te nemen, omdat het dit of dat zou kunnen zijn, en het beter is om bepaalde dingen uit te sluiten. Alleen als ik iets zou zien dat heel gevaarlijk is, b.v. klimmen op de balkonstoelen vlakbij de ballustrade zou ik er iets van zeggen, maar dat is gelukkig nog niet nodig geweest en ik verwacht ook niet eerlijk gezegd, want ze letten heel goed op haar. Genetisch: Het zit het wel in mijn familie, maar geen 1ste graads familie leden, wel mijn neven en hun kinderen. ADHD heeft de broer van mijn schoonzoon.
ADHD is voor 50% erfelijk vanaf een ouder naar een kind. Hoe het met een ingewikkeldere verwerking in de fam zit weet ik helaas niet. Maar zolang de ouders van het kleinkind niet tegen problemen aanlopen is er sowieso nog geen hulpvraag. Een vroegdiagnose is mogelijk maar dan moeten er idd wel struggles zijn bij de ouders of op school/kinderdagverblijf. En dan nog is het een beste aangelegenheid om tot zo'n test te komen. Aan een diagnose kunnen ook nadelen kleven, zoals lagere verwachtingen op school, gedoe met halen van rijbewijs, vechten tegen de misconcepties van anderen over autisme etc (niet iedereen is namelijk een Rain Man of zit wiegend in een hoekje of heeft een verstandelijke beperking). Om nog maar de kleine dingen te noemen die ik zo kan opnoemen. Helemaal bij de ontwikkeling van meisjes gaat autisme wel vaak "ongemerkter". Niet voor niets dachten ze vroeger dat autisme alleen bij mannen voorkwam. Vrouwen en meisjes zijn gewoon beter in social skills sowieso. Wel goed om in het achterhoofd te houden voor de toekomst. Het zou oneerlijk zijn als ze 3x zo hard moet vechten in de wereld om met al het onbegrip om te gaan. Ik zou het voor nu laten rusten. Spreek met jezelf af om er niet iedere dag aan te denken maar parkeer het voor 1x per half jaar ofzo. Een eventuele diagnose gaat zoals ik het nu lees nu sowieso nog niets helpen. Een diagnose zorgt ook niet voor "genezing", maar meer in de richting voor training van de ouders en op school wat dingetjes. Mijn kleuter met ASS zou ik voor geen goud "normaal" willen maken. Hij is uniek en het heeft ook een boel voordelen. Hij praatte al volledige zinnen met net 2 overigens. Wat ik las over kruipen dat laten volgens mij alle kinderen zien, is niet typisch voor autisme. Hoe is ze sensorisch? Reageert ze over of ondermatig op geluid (stofzuiger), licht (felle zon), pijn, bepaalde kleding? Badtemperatuur? Etc.? Ik moet wel eerlijk zeggen dat Mijn kleuter dus mijn eerste kind was, en ik met 13mnd wel vond dat het zoveel zwaarder was dan gedacht, maar pas rond een jaar of 2/3 viel er bij mij een kwartje. Helemaal toen zijn broertje zich begon te ontwikkelen en dat 5 werelden van verschil was. Wanneer had ik voor het eerst "voordeel" gehad aan een diagnose? Bij het begin van groep 1 sowieso, voor wat begrip op school. En thuis wel eerder, vooral toen zijn kleine broertje erbij kwam had ik wel iets aan begeleiding thuis. Tot die tijd was het zwaar maar ging het prima. Na de geboorte van zijn broertje heb ik wel eerst gedacht dat ik zelf vreemd was, dat het niet te handelen was, maar wetende wat ik nu weet was dat dus duidelijk de ASS/AD(H)D van hem wat mij in een extra uitdaging voorzag
Re: "Spreek met jezelf af om er niet iedere dag aan te denken maar parkeer het voor 1x per half jaar ofzo." Een heel goed advies, dank je wel! Re: "Hoe is ze sensorisch? Reageert ze over of ondermatig op geluid (stofzuiger), licht (felle zon), pijn, bepaalde kleding? Badtemperatuur? Etc.?" Oh ja, ze wil absoluut geen zon in haar gezicht en reageert (al sinds ze een paar maanden was) heel intens op het geluid van de koffiezetmachine en de stofzuiger (hoewel dat juist meer een interesse is dan een afwijzing). Ook heeft ze een hekel aan wind en tocht. Zo te lezen ga je er heel nuchter mee om, al zal je vast moeilijke momenten hebben. Petje af!