Ik begreep uit een aantal berichten dat het soms niet benoemd of subtiel/positief benoemd wordt. Ik vraag mij (deels kijkend naar mezelf) af of die boodschap bij iedereen aan komt. Niet dat elke ouder met een kind met ass zelf ass heeft. En niet dat iedereen met ass subtiele betekenissen eruit pikt. Maar wel dat de kans groter is dat iemand die subtiliteit niet opmerkt.
ah, ik snap. Subtiel ben ik ook niet van idd. Het gaat om de psychische welzijn van je kind. Over lichamelijk welzijn zou je ook niet hinten zeg maar. Ik denk dat als ouders geen flauw benul hebben, zelf niets zien, dat hinten niet werkt of zelfs averechts werkt. Maar als een ouder al vermoedens heeft en zoekt naar bevestiging dan kunnen hints wel goed aankomen. Ik denk nog steeds wel dat hinten niet het beste is, beter is om gewoon uit te spreken wat je denkt. Maar dat mag niet als pedagogisch medewerker. Wat ik ook heel goed begrijp.
Ik begrijp het een beetje. Aan de andere kant denk ik ook dat een pmer wel weet hoe de ontwikkeling een beetje hoort te verlopen en daardoor goed in staat kan zijn om aan te geven wanneer iets anders loopt. Misschien dan met het weglaten van namen. Ik heb mijn vermoedens. Als ik het erover probeer te hebben in mijn omgeving lijkt het alsof ass een vloekwoord is. Ik ben niet streng genoeg, ik ben te streng etc. Ik zit zo in twijfel of ik een onderzoek ga opstarten. Ik zou het heel fijn vinden als iemand heel duidelijk de dingen tegen mij zou zeggen die ik ook zie.
De medische molen van mijn zoon is aangezwengeld juist doordat pedagogische medewerkers niet zwegen. Ik ben ze nog steeds dankbaar. Ze hebben mij uitgenodigd voor gesprek en aangegeven dat ze zich zorgen maakten om hem, omdat hij anders was (op vele manieren) en ze zich oprecht afvroegen of zij hem wel konden bieden wat hij nodig had. Ze hebben geen diagnoses of labels in de mond genomen, het puur gehouden op hun observaties en hoe ze dit meestal anders zagen bij de andere kinderen. Het was zo opluchtend dat zij woorden gaven aan mijn gut-feeling en dat het dus niet alleen in mijn hoofd zat. Ze hebben toen ook handvaten aangereikt hoe ik er mee verder kon (routes, trajecten). De betrokken en respectvolle (en professionele) manier waarop ze dit hebben gedaan heb ik altijd gewaardeerd. Niets zo frustrerend als 'ja, we hadden al heel lang idee dat er iets was' op moment dat je zelf aankondigt dat er onderzoek gaat plaatsvinden (zoals bij mijn jongste...)