Autisme?

Maar dat helpt allemaal dus niet/onvoldoende en dan zeg je nog steeds: ik wil niet testen.
Dat je dat niet direct wilde en eerst hebt gekeken of normale oplossingen iets konden doen: prima. Maar als je dat blijft doen als dat allemaal niet de oplossing is, dan snap ik echt dat instanties dit gaan roepen.

 

Hoi

Mijn zoon is op zijn derde een traject in gegaan omdat er problemen waren met zijn zindelijkheid. Eerst integrale vroeghulp, die aangaf dat het geen autisme kon zijn omdat mijn zoon wel contact maakt. Maar het contact dat hij maakt is vooral functioneel. De vroeghulp verwees Door naar de kinderpsycholoog en die uiteindelijk naar de kinderpsychiater. Dan ben je dus al een half jaar verder. Uiteindelijk kreeg mijn zoon de diagnose asperger. Aan de ene kant vervelend maar toch ook fijn. Nu wist ik wat er niet klopte en dat niet aan mij of mijn kwaliteiten als moeder lag. Mijn zoon is vervolgens twee dagen per week naar een mkd gegaan. Ze hebben hem zindelijk gekregen en hij krijgt gerichte hulp. Logopedie heeft hij niet nodig want hij loopt voor met spraak. Maar hij krijgt bijvoorbeeld wel een sociale vaardigheidstraining en psychomotorische therapie om zijn gevoelens /emoties te leren herkennen. Ook wordt er veel aan zijn zelfbeeld en eigen ik gewerkt, iets wat mijn zoon erg nodig heeft. Dat hij asperger heeft ben ik niet blij mee. Maar hij krijgt nu wel goede Hulp. Inmiddels is duidelijk geworden dat de basisschool teveel is voor hem dus volgend schooljaar gaat hij naar het speciaal basisonderwijs. Zonder het mkd waren we niet zover gekomen denk ik.
Ik kreeg ook ambulante Hulp wat ik prettig vond. Dit is inmiddels afgebouwd omdat het best goed gaat thuis. Nog steeds wel zijn nukken en dat is soms pittig maar ik kan er inmiddels beter mee omgaan en het ook steeds vaker voor zijn.

Laten testen en zelfs een diagnose hoeft dus niet altijd negatief uit te pakken. Het mkd en de ambulante begeleiding krijg ik van de jeugdzorg. Maar er is nooit sprake van geweest dat ze de kinderen uit huis willen plaatsen. Jeugdzorg roept vaak negatieve associaties op maar ze doen ook hele goede dingen.

 

Als je het traject hebt gehad en er komt wel wat uit,dan kunnen hun met jullie kijken wat het beste voor jullie dochtertje is.
Dat kan bijv. zijn om haar een aantal dagen p/w na een kdc te doen ipv een psz.
Waar zij veel meer 1op1 aandacht krijgt en veel meer begeleiding.

 

Als er een diagnose wordt gesteld, zal hulpverlening jou ook goed uit moeten leggen WAAROM het die diagnose is. Stel dus altijd goede vragen, vraag door, laat ze het echt goed uitleggen.
En wees je bewust van het feit dat jij dingen heel normaal kunt vinden, die niet heel normaal zijn.
Vrienden van ons hebben een zoon die autistisch is. Die diagnose is pas het afgelopen jaar gekomen, toen hij al 11 jaar was, omdat zij heel lang hebben lopen doormodderen met 'm, maar ook omdat zij zo meegegroeid waren met zijn problematiek, dat het voor hen heel normaal was.

Ik werk zelf in de hulpverlening en heb daarin gewerkt op plekken met echt heftige problematiek. Het grappige is: dat zie je op den duur haast niet meer. Pas toen ik met 1 van m'n clienten eens in de supermarkt was en zag hoe anderen op haar reageerden, drong weer tot me door: Oja, ze doet eigenlijk best wel apart....
(Ik wist uiteraard dat onze clienten 'apart' waren, maar hoe apart dat was, drong dus op dat moment weer even goed door).

Dat waar je middenin zit, ga je heel normaal vinden. En doorgaans bevinden we ons ook in omstandigheden die binnen de normale grenzen vallen, natuurlijk. Maar dat wat voor jou als normaal voelt/lijkt, hoeft dat dus niet altijd te zijn.
Ik denk dat dat is wat hulpverleners en professionals jou duidelijk hebben proberen te maken.

De vraag is nu: waar komt dit vandaan? Een spraakachterstand en niet spelen met andere kinderen kan voortkomen uit autisme, maar het kan evengoed liggen in slechthorendheid... Zorg dus ook dat er op medisch gebied HEEL goed gekeken wordt of daar geen gronden te vinden zijn die het gedrag verklaren.

 

Het mkd en de ambulante begeleiding worden georganiseerd Door de jeugdzorg. Maar dat heeft niks te maken met voogdij, onder toezicht stelling of kinderbescherming. De jeugdzorg is een instelling voor hulpverlening. Bij uithuisplaatsing is het gedwongen Hulp maar zoals in ons geval niet. Geheel vrijwillig omdat de mensen van het mkd een bepaalde expertise in huis hebben waar ik gebruik van maak

 

Heb je de spraakachterstand genoemd? En de problemen op sociaal gebied? Wel belangrijk voor de KNO om mee te nemen in de afweging of buisjes nodig zijn namelijk!!!
(Lijkt me namelijk heel erg van wel!)

 

Toen mijn oudste naar het MKD moest, kwam jeugdzorg al in beeld. Dat heeft niks met slecht ouderschap te maken, maar gewoon met het feit dat het nu eenmaal onder jeugdzorg valt. Zij moeten de indicatie voor het MKD afgeven en beoordelen of het nodig is. Aan het einde van zijn MKD periode hadden we ook weer contact met jeugdzorg. Staat dan ook in het eindrapport dat het traject geheel vrijwillig was omdat wij met onze zoon tegen veel dingen aanliepen in de opvoeding en daar hulp voor zochten.

 

Tja we kenne jullie niet behalve jou kant van het verhaal.
Dus we kunnen daarover niet oordelen lijkt mij.
Niemand zal je kind afpakken minst je kind verwaarloost.
Ik vind niet meegaan met meningen van meerdere instanties is wel enige wat ik echt niet begrijp met mijn hersens. Het is alsof je denkt dat het zelf zich oplost.

Eerlijk gezegt snap ik nooit uitspraken van moeders: ik vind cb/ha/fysio onzin want ze zeggen dat mijn kind achterloopt terwijl ikzelf vind dat meevallen, iedereen eigen tempo, komt goed ...
En dan nog eens als je weet dat het "gemiddeld" in nl is echt echt zo veroudert en ver van wat het gemiddelde normale is. Dus als meerdere instanties aan bel trekken dan is toch echt iets aan de hand.
Jou visie op je kinderen als moeder is echt niet relevant je heb geen vergelijkingsmaterial en geen ervaring mee. Enige is je moedergevoel maar daar blijft het ook bij. En uiteraad wil geen enige moeder dat er een of andere mankeert aan je kindje of dat hij achterloopt en niet sociaal is maar zo is dat eenmaal en is erg zo belaagrijk dat zo vroeg mogelijk vast te stellen. Ik las laatst onderzoekartikelover autisme dat het al met 18mnd kan goed vast gesteld worden en dat het echt zo veel beter voor kind om het dan vaststellen dan bij 3 jaar. Hoe eerder je bent hoebeter je dat kan behandelen.

Succes en sterkte

 

Als je het traject hebt gehad geef je de uitslag een plaatsje, dat duurde bij mij toch wel een maand of 2. Dan ga je je toekomstperspectieven voor je kind bijstellen. Hier was dat onder anderen gaan accepteren dat vriendschappen moeilijk tot stand zouden komen, dat hij qua sociaal gedrag oppervlakkig blijft, dat hij paniek aanvallen heeft omdat hij de wereld soms gewoon niet snapt. Eventueel begeleid wonen in de toekomst omdat in eens van huis naar eigen huisje een te grote stap is. etc etc. Dat als je kindje naar school gaat dit niet bestaat uit 2 x per jaar een 10 minuten gesprekje maar om de 2 maanden een gesprek met leerkracht , intern begeleider en Ambulant begeleider. Dat je soms hele andere beslissingen moet maken dan andere ouders zich maar voor kunnen stellen.

Maar vooral genieten van je kind.

Zo was het voor ons eerst ook moeilijk maar nu kan ik recht uit mijn hart zeggen

Ik hou van de manier waarop mijn zoon mij dwingt om anders naar de wereld te kijken.

 

Ja, zo werkt dat. Op school en op je werk zal je ook af en toe moeten doen 'wat anderen nodig achten'.

Je kind is hier geen uitzondering op, die maakt nu zelf onderdeel uit van de maatschappij

 

Ik denk echt niet dat ze je kind zomaar afpakken hoor. Ze zullen echt wel eerst onderzoeken of de melding (als die al gemaakt is) terecht is. En dan komen ze er achter dat het prima gaat met je meisje en dat er alleen een moeder is die twijfelde of ze haar kindje moest gaan laten onderzoeken of niet en dat deze moeder er op verschillende manier met verschillende mensen over heeft gehad en toen het traject heeft opgestart (tenminste volgens mij had je dat toch?)

Een hele normale moeder die even giga geschrokken is dat er verschillende professionele mensen aangaven dat haar kindje misschien autisme zou kunnen hebben en door de schrik (omdat ze thuis geen van deze signalen had opgevangen) even de hakken in het zand zette.