@grasspriet dank voor je reactive. Onze dochter komt idd vaak moe thuis. Pas was ze op school haar gum kwijt. De juf zei: pak je gum en potlood en dat kon dus niet. Mijn dochter was thuis in tranen. OP school hebben ze niets gemerkt. De juf zei later: ach dan pakken we toch gewoon een nieuwe gum, dat had ze gewoon moeten vragen. Maar dat werkt bij mn dochter niet zo. @Kache Mijn zoon is zeker niet autistisch. Hij is 2 jaar jonger dan mn dochter. Hij zoekt grenzen op en test uit wat er gebeurt als je er overheen gaat. En dan nog eens, kijken of er de 2de keer hetzelfde gebeurt. Dat is voor mn dochter erg lastig, want regels zijn regels en daar wil ze zich graag aan houden en heeft het liefst dat de rest van de wereld dat ook doet.
Heel mooi verwoord!! Ik werk dagelijks met autistische kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Hier leer ik zelf elke dag nog meer over wat autisme precies inhoud en betekent voor een kind in het dagelijks leven. Een kind met autisme leert niet makkelijk nieuwe dingen, veel zaken moeten worden aangeleerd en ingetraind voordat ze zich dingen eigen kunnen maken. Natuurlijk verschilt het per autistisch kind enorm op welk niveau ze functioneren, maar bijvoorbeeld bij kinderen op mijn werk (kinderen van 6jr, autistisch en sociaal emotioneel op niveau van een 1 jarige functioneren) die moeten echt het spelen met speelgoed aangeleerd krijgen. Het natuurlijke onderzoek van materialen ia er niet en moet echt aangestuurd worden. Ts, bij jou vermoedens zou ik zeker een onderzoek laten doen. Des te meer informatie je hebt over je kind des te beter ben je als ouder in staat om je kind op de juiste, passende wijze op te voeden en te begeleiden! Veel succes!
nu we goede begeleiding en wat meer rust thuis hebben zie ik ook de geweldige kanten van aurisme. De manier waarop mijn mannen de wereld zien is uniek en echt geweldig. Ze zien de kleinste details en hun geheugen is fenomenaal, vooral van mijn oudste. Ik kan ook echt van ass gerelateerde dingen genieten En vaak is het zwaar: toen we op vliegvakantie gingen voor het eerst moest ik alles tot in details voorbereiden. Filmpjes kijken over vliegtuigen, van het hotel, voorbereiden op eventuele overboeking, vertraging van het vliegtuig.. Alles. Maar het werkte wel want toen we de terugweg uren vertraging hadden herinnerden mijn kinderen dat dat kon gebeuren en dus was het voor heb geen probleem
In principe wel, hoe raar dat ook klinkt. Ik ben nu al bezig mijn zoons voor te bereiden op zelfstandigheid en complexe sociale situaties. Dat begint heel simpel met elke ochtend bed opmaken (en hoe dat precies moet) en hoe smalltalk werkt. Stap voor stap. Had ik zelf ook nooit bedacht hoor, mijn begeleider helpt me hiermee.
Er komen een heleboel reacties op mijn post lees ik. Sorry als ik mensen voor het hoofd gestoten heb, dat was niet de bedoeling. Ik denk dat niet helemaal duidelijk is geworden wat ik bedoel. Op mijn werk ga ik zeker niet laks om met kinderen met ass. Sterker nog, ik steek veel energie in ze om ze zich op hun gemak te laten voelen en ze te sturen, dat kost meer moeite dan bij andere leerlingen, vaak ook door de onzekerheid die in de loop van de tijd is ontstaan. (mijn leerlingen zijn ouder dan basisschool leeftijd) Die onzekerheid komt soms ook door het label. Veel leerlingen zeggen het vervelend te vinden dat ze een stempel hebben. Dat ze niet als 'anders' gezien willen worden. Daarom ben ik zo voorzichtig met het willen van een diagnose, ook al weet ik dat het je als ouder enorm kan helpen. Maar wat ik bedoelde te zeggen is dat als je vermoed dat je kind autisme heeft je daar al naar kunt handelen zonder een diagnose te hebben. Biedt het kind duidelijkheid en structuur, gebruik pictogrammen, hang een planbord op. Leg bij spannende gebeurtenissen (bijv. een schoolreisje) uit wat er gaat gebeuren. Geef het kind niet teveel keuzes. Geef korte opdrachten, bijv niet: trek je schoenen aan en pak je jas, maar trek je schoenen aan, prima je schoenen zijn aan. Haal je jas maar. Bespreek situaties van school waar je kind mee zit. Leg uit hoe het kan handelen bij een volgende situatie en desnoods oefen je dit samen met knuffels. Spreek af wat je kind kan doen wanneer het een uitbarsting voelt aankomen. Of als het dat niet voelt aankomen , probeer samen te ontdekken wat aanwijzingen zijn, waardoor het de volgende keer eerder een rustige plek kan opzoeken. Laat het kind evt opschrijven wat er in het hoofd gebeurt. Met een leerling spraken we een teken af. Als hij zijn vinger opstak om naar de wc te mogen wist ik hoe laat het was. En kon hij zijn rust even herpakken. Geef veel complimenten bij gewenst gedrag en bespreek ongewenst gedrag. Dit soort tips krijg je waarschijnlijk ook wanneer je hulp inschakelt. En ik ben het met iedereen eens die zegt dat je soms niet zonder hulp kunt en dat een label dan heel veel rust en hulp biedt. Maar voordat een diagnose rond is kun je zelf al zoveel doen om je kind meer grip op de wereld te geven.
Ben blij te lezen dat mijn opvatting van je reactie niet correct was Het klopt dat je veel zonder hulp al kunt doen, maar juist met hulp kun je zoveel verder komen. Alleen al de uitleg over hoe mijn zoon denkt gaf veel verheldering. En juist daarin is autisme heel breed, zoveel verschillende mensen, zoveel verschillen binnen ass. Mijn zoon is nog te jong om te vertellen dat hij ass heeft. Ik wil het hem wel vertellen, maar wel in de zin van "iedereen is anders, bij jou heeft dit een naam" idee. Zodat hij ook leert dat andere mensen anders denken. En dat hij kan leren dat mensen figuurlijk spreken, terwijl hij letterlijk denkt. Dat hij dan weet en leert te vragen wat men bedoelt of leert welke figuurlijke uitdrukking letterlijk betekenen. Vb "ergens een blik op werpen" of "blij maken met een dooie mus". Voor de meeste mensen zo duidelijk wat er bedoelt wordt.. Een tiener die ik ken heeft ook ass en weet dit. Hij heeft er prima mee om leren gaan, maar doordat de diagnose pas na vastlopen heeft plaats gevonden heeft hij hier heel veel problemen mee gehad. Net als de rest van de familie. En dat zou ik juist willen proberen te voorkomen.
Klopt hoor Bonnie! Dit zijn inderdaad goede dingen bij kinderen die veel structuur nodig hebben of de wereld in fragmenten ervaren. Hulpverlening begint inderdaad met deze tips. Merk je dat vaak ja dat kinderen niet blij zijn met de diagnose? Misschien is dat ook wel hoe ouders/anderen ermee omgaan.. Ik weet het niet. Mijn oudste had zelf bedacht dat hij iets heeft en vroeg een keer wanhopig "wat is er nou mis met mij?" Hij bleek er heel erg mee te zitten. We hebben hem toen verteld dat hij autisme heeft en dat gaf rust. Maar wij zeggen ook niet dat hij een beperking heeft, maar dat hij in specifieke dingen minder goed of juist heel sterk is. Anders, niet minder. Het zal ook per kind verschillen. Het is ook lastig te bepalen wat goed is.. Hoofdzaak is dat we allemaal het beste voor hebben met onze kinderen
Ja dat merk ik elk jaar wel een paar keer. Niet perse alleen bij kinderen met ass, maar ook bij add/adhd. Ze willen niet anders zijn en aanvaarden daarom de hulp op school niet altijd. Komt het door de ouders, ik weet het niet, misschien wel. De puberteit speelt ook zeker een grote rol.
Dank je voor je uitleg. Een aantal van tips die je geeft passen wij al onbewust toe omdat het voor onze dochter gewoon beter werkt. Korte opdrachten en niet teveel info tegelijk. Niet teveel keuzes en als ze mag kiezen dan de keuzes beperken. Maar soms is het zo moeilijk. Ze mag bijvoorbeeld een koekje kiezen dat doet ze dan ook. Maar dan mag mn zoon een koekje kiezen en die zegt: mag ik ook een snoepje? Als dat dan mag dan wordt zij boos omdat zij dat niet mocht. Ze had dat best gemogen natuurlijk, maar ze vraagt daar niet om.