ik zou graag weten hoe jullie het aanpakken als er stoom uit je oren komt Iedereen kent de volgende situaties wel: je trein heeft vertraging en juist op die moment staken ook de bussen, je baby moet eten en de 2 andere kinderen breken ondertussen de keukenkasten af, op je werk krijg je maar de 1 na de andere lastige klant, je wordt uitgescholden door een woeste automobilist wanneer je wilt oversteken, enz... Allemaal situaties waarbij je je echt op kookpunt voelt komen (verdriet, angst, woede). Wat doe je dan de eerste 5 à 10 minuten. Echt heel praktisch: koffie drinken, vriendin bellen en je hart luchten, op de wc gaan zitten en potje huilen, in de sofa kruipen met een hele hoop chips, gewoon terugroepen, ... Ik weet het niet, daarom vraag ik het jullie. Mss kan ik zo wat tips sprokkelen
Bij angst zoek ik veiligheid op Bij verdriet wil ik graag alleen zijn Bij woede wil jij me graag alleen laten
als alles verkeerd gaat: ik tel in gedachten 1,2,3 en ga dan eerst ff rustig op de bank zitten, tv aan. Ben ik alleen thuis dan doe ik de radio iets harder aan en zing uit volle borst mee.. als ik boos ben moet je me alleen laten. Als ik verdrietig ben wil ik een arm om me heen, maar je moet niet tegen me praten. Ik wil op zo'n moment alleen maar mijn tranen kwijt.
Ik doe ademhalings(ontspannings)oefeningen, probeer hetgeen wat niet goed gaat te negeren, mijn hoofd te resetten en er niet meer aan te denken om vervolgens mezelf af te sluiten bij de volgende ergernis en maar wat vroeger naar bed te gaan. Gisteren ben ik rond het avondeten naar bed gegaan, even een uurtje bijtanken en daarna ben ik er weer. Dan eten we maar wat later (bij hoge uitzondering).
Als ik een beetje redelijk ben luister ik naar Lucie Silvas: counting.... Heerlijk rustgevend nummer. Maar meestal ontplof ik, komt alles eruit, bergt iedereen zich en huil ik uit bij mijn man gevolgd door een goede nachtrust door uitputting haha. Mja ik kan beter meelezen voor tips
@joycey: kan je dat eens concreet uitleggen. Echt stapje voor stapje zo van ik zet mij op de grond, doe mijn oegen dicht enz) Muziek: daar had ik nog niet aangedacht hoewel het een goede tip lijkt. @Micchan: huilen begin ik nu ook te leren, alleen spijtig dat ik daar zo'n hoofdpijn krijg". Heb jarenlang dus niet kunnen huilen.
Ik ga meestal heet douchen, daar word ik rustig van, maargoed dat is niet altijd mogelijk natuurlijk haha (trein vertraging, vind dan maar eens een douche ) op die momenten pak ik ff mn telefoon en ga whatsappen of facebooken, ik heb genoeg vage mensen in mn vriendenlijst waarvan ik dan denk HUH dat ik mijn eigen verdriet/woede/etc snel ben vergeten
Huilen werkt bij mij erg goed. Dan loopt het er letterlijk en figuurlijk uit. Kan vreselijk opluchten. Daarnaast probeer ik te beseffen dat ik aan sommige dingen gewoon niets kan doen (treinvertraging, file's e.d.) en probeer rustig te blijven. In dat soort gevallen heeft boos worden namelijk totaal geen zijn, er veranderd dan dus helemaal niets aan die situatie. Lukt niet altijd overigens, maar al doende leert men.
Ik word heel stil en ga door met wat er MOET gebeuren, meer niet. Ik kijk dan niemand meer aan en antwoord ook niet meer op vragen. Wanneer de zware emotie weggetrokken is praat ik er over met mijn man.
Als ik boos ben, zet ik keiharde metal op, heeeerlijk, word daar echt rustig van Als ik verdrietig ben, wil ik alleen maar mijn man en tegen hem aanhangen en knuffelen. Als ik bang ben wil ik ook mijn man, gewoon om bij hem te zijn en met hem te praten. Verder jank ik echt om alles, dus als ik boos ben of verdrietig ook.
@aylen: dat doet ik momenteel ook, alleen lijkt dit voor mij niet goed meer te helpen (ik merk dat ik zelf ga dissocieren als ik dit doe). En t blijkt dat ik eens dringend in een paar goede zakdoeken moet investeren. Alleen kan ik zo moeilijk huilen, ik kan het gewoon bijna niet en voel mij daarna meestal nog rottiger. Verder vind ik van mezelf dat ik vandaag eens eindelijk goed bezig ben. Heb eencrisisplan opgesteld en goed opgezocht hoe het komt en wat ik er kan aandoen ed. Voel mij echt wel goed nu. K heb gisteren nl een echt k*t afsluitgesprek met mijn oude psych gehad en daardoor gisteravond besloten dat ik zelf maar iets moet gaan doen. Alleen spijtig van die 5 jaar die ik verspild heb.
Ligt echt helemaal aan mijn bui; Ik kan keihard Evanescence aanzetten om het eruit te schreeuwen, maar ook Marco Borsato en lekker wegkwijnen in zelf medelijden. Word het me allemaal teveel dan kruip ik het liefst in bed met de gordijnen dicht, even rust. Praten doe ik het liefst tijdens een lange wandeling buiten en als ik me k*t voel wil ik alleen maar tegen mijn man aankruipen.
Ik denk altijd, "gelukkig heb ik allebei mijn armen en benen nog". Heel simpel, erg effectief. Ben ik altijd meteen uit mijn Ik ben echt superzielig modus. Daarna ga ik verder met de praktische kant. Dan zoek ik naar oplossingen. Ik ben niet zo goed boos, verdrietig of angstig te krijgen. Daar heb ik mijn leven al veel te veel voor mee gemaakt en besloten dat ik mijn tijd niet meer wil laten opslokken door dat soort dingen. Dus boze meneer aan de lijn? "Ja meneer, nee meneer, heel vervelend meneer, ik begrijp het meneer, tot ziens meneer". Scheldende automobulisten hoor ik niet eens. Geen tijd voor/zin in. Hongerige baby? In Afrika hebben ze honger. Hij kan echt wel even wachten. Etc.
Ik ontplof. Echt extreem soms. Niet zomaar hoor maar wanneer ik echt moe ben, zwanger, de kinderen vervelend zijn, de koelkast ineens ontdooit is zoals laatst.. Dan kan ik enorm ontploffen. Daarna lekker keihard huilen bij mijn vriend en inderdaad ook extra lekker slapen die avond . Soms zit het me wel dwars want ik kan het niet altijd inhouden wanneer de kinderen erbij zijn. Dat vind ik wel heel erg, maar eerlijk gezegd is dat wel alleen als ik zwanger ben. Dan ben ik zo overdreven geprikkeld. Ik hoop dan altijd maar dat ik ze geen trauma bezorg en probeer ze uit te leggen dat mama ook een mens is met goede en slechte kanten en dat ik ook geregeld de fout in ga. Zit ik dat te vertellen tegen een 2 jarige en een 1 jarige hahahaha.
Oei haha. Lekker even keihard praten en ( schelden mopperen) wel probeer ik dan als nog geen scheldwoorden te gebruiken maar soms lucht het even lekker op. Mijn kids zoeken op z.n moment dekking( ze lopen even een rondje om mama heen haha) Daarna bedenk ik mij zelf waarom ik ontplofte en ga weer ( normaal verder) in de avond iets ontspannend even laptoppen of dvdtje kijken of even doen waar ik zelf zin in hebt. Vroeger kon ik nog wel eens de bus pakken en een rondje rijden daar mee om even mijn gedachten tot rust te laten brengen even stoom af blazen dus.
haha, herkenbaar! Ik heb ook snel de tranen in mijn ogen staan. Dan moet ik ook gewoon echt even janken en afhankelijk van de situatie wel of niet tegen me praten.
Dat duurt bij mij heel lang, heb best een lange adem, maar op een gegeven moment is het op en ben ik ook boos haha!
Dat heb ik ook kan lang aan. Maar als je echt te ver gaat wordt het zwart voor de ogen niet trots op. Nou moer je dan wel heel ver gaan hoor