Ja het is echt zo dat je nu zo snel mogelijk in die auto moet. Al huil je nog zo hard en nog zo vaak. Ik heb het niet gedaan en er is veel hulp voor nodig geweest om mij überhaupt de auto in te krijgen. Destijds mocht ik ivm de medicatie niet rijden. Daarna durfde ik niet meer. Ik kon er niet eens naast zitten. Ik ben nu zo ver dat ik meestal redelijk kan rijden. Nog steeds tril en huil ik soms achter het stuur. Maar ik rijd liever zelf dan dat een ander rijdt. Het is nu ruim een jaar geleden dat ik door toedoen van een ander (wsl appen) met 90 kmpu een aanrijding heb gehad
Ik ben vorige week woensdag met flink vaart in mijn zijkant aangereden. Zondag Kon ik mijn nek weer bewegen en ben inderdaad toen direct in de auto gestapt. Maandag en dinsdag ook weer naar mijn werk gereden. Woensdag, een week later langs de plek van het ongeluk gereden en ben jankend en met 20 km per uur door die bocht gereden, extra checkend of de auto die kwam aanrijden nu wel stopte. Vond het doodeng dus. Maar wel beter gedaan. Zal het rijden en vooral die plek nog wel een tijdje eng vinden. Maar zal wel moeten want moet er voor mijn werk veel langs.
Vandaag meteen gaan rijden. Ik kwam na het ziekenhuis weer thuis na een ernstig ongeluk. En moest meteen rijden. Toen met iemand er in. De eerste keer weet alleen heb ik alleen maar gehuilt. Nu 12 jaar later kan ik echt zeggen dat ik niet meer bang ben in de auto. Maar heeft echt jaren geduurd
Ja, ik heb een ernstige whiplash opgelopen maar wel gelijk weer gaan rijden. Ook nadat mijn zus en haar ongeboren baby zijn omgekomen door een vrachtwagen die achterop is gereden in de file ben ik weer gaan rijden. En ja, doodsbang. In 2008 eerste ongeluk, na een jaar of 4 werd ik minder bang. Mijn zus is in 2014 verongelukt en nog steeds rijd ik huilend in mijn auto op langere stukken. Met drukte en file is het het moeilijkste. Ik hou genoeg afstand en probeer uit alle macht gewoon normaal te blijven rijden en kalm te blijven.