Hoe de babyperiode afsluiten?

Hier heb ik hem pas afgesloten nadat we ons derde kind kregen. Toen we er twee hadden voelde het nooit helemaal compleet en toen kwam de derde, niet gepland maar wel heel gewenst. Na de derde was ik er wel heel snel over uit dat het zo goed was, leeftijd en het lot niet willen tarten, ze zijn nu 6, 13 en 15 jaar en heb werkelijk helemaal niks meer met baby’s hihi

 

Hier geen eigen keus, maar medisch het beste.
Ik had niet gedacht ooit nog moeder te worden, dus mss is het voor mij makkelijker op de een of andere manier. Onze zoon is zo'n kado, dat ik elke keer als ik wil treuren om het feit dat er nooit een kindje bij komt tegen mezelf zeg: "kijk dan wat je wél hebt"

Ik ben begonnen met alle baby dingen verkopen en weg geven. En probeer me te richten op mijn zoontje. En soms ben ik nog wel eens een beetje verdrietig, maar het is nou eenmaal zoals het is. Zonde van de tijd met m'n zoontje om daar in te blijven hangen.

 

Ik heb geprobeerd te 'genieten' van het opruimen (wegdoen, weggeven, verkopen) van alle babyspullen en van de ruimte die dat gaf in huis. Ik heb 1 doos met mooiste spullen bewaard (eerste pakjes, mooi babyjasje etc) voor als onze kinderen zelf kinderen krijgen. Bij het inpakken daarvan mocht ik best even verdrietig zijn van mezelf en beseffen hoe mooi die fase is geweest. En de rest dus weggedaan en geprobeerd blij te zijn dat iemand anders er plezier aan zou beleven. Ik had best heel graag nog een kindje gekregen, maar weet verstandelijk dat dat geen optie is. Ik vind het makkelijker worden om me daar bij neer te leggen nu de kinderen ouder worden en we echt in een volgende fase terecht komen met 3 schoolgaande kinderen.

 

Door baby dingen op te ruimen en te verkopen en mezelf gelukkig te prijzen met de 2 kids die ik heb mogen krijgen.

Psychisch en lichamelijk zou ik onder door gaan aan nog een zwangerschap dus het is zoals het is en ja... soms doet het pijn dat er echt geen 3e komt maar dan kijk ik naar mijn 2 wonders en dan prijs ik me gelukkig. Man is ondertussen geholpen dus het is ook echt definitief.

 

Voor mij is het nu me vooral richten op al het leuks wat nog komen gaat. Dat het makkelijker wordt, geen/weinig gebroken nachten meer, met z'n allen weg zonder flesjes luiers en heel de mikmak te hoeven meenemen. De middelbare school, pubers.. Ja, ondanks dat daar vast zorgen van komen kijk ik daar ook enorm naar uit. In ieder geval genoeg gave mooie dingen die ik nog met mijn kinderen ga meemaken.
Dat verzacht de gedachte dat er niet nog eentje gaat bijkomen.

 

Ik heb daar geen enkele moeite mee. Nooit meer dan 1 kind willen hebben. En vind het groter worden juist zoveel leuker. Ze gaat nu bijna naar school, zo'n leuke fase. Met baby's heb ik niks.

 

Dansend en vrolijk. Met een knip bij de man, alle babyspullen die sowieso veel te veel plaats innemen de deur uit, en eindelijk meer slaap.

Is het duidelijk dat ik niets met baby's heb?

 

Ik zou willen dat ik er ook zo over dacht, zou een stuk makkelijker zijn

 

Ik volg.. 95% zeker dat ik over een maand ook de echte babyperiode moet gaan afsluiten. Ondanks dat de deur voor een derde nog wel op een kiertje staat, ben ik er wel veel mee bezig dat dit hoogstwaarschijnlijk de laatste babyperiode is.

 

Ik vond de zwangerschap, bevallong en nu de babytijd ontzettend zwaar en heftig. Dus ik twijfel erg of hier nog een tweede komt. Ik ga er sowieso geen punctie en hormoonspuiten meer voor zetten (we hebben nog 4 cryo's).

 

Wat heerlijk dat je bewust afscheid kunt nemen!

Ik heb een tijd gedacht dat onze zoon enig kind zou blijven (de tweede lukte niet, hadden nog 1 icsi poging over) en was al allerlei fases voorbij in de veronderstelling dat die tweede (die maar niet kwam) nog wel zou komen.
En nu is de 4e poging toch gelukt! Dus nu mag ik toch alles over doen en wat bewuster afscheid nemen. (al hebben we er nog 3 in de vriezer die wat mij betreft ook nog teruggeplaatst mogen worden).

 

Kompleet zijn we nooit en gaan wij niet meer worden.
Mijn eerste werd en miskraam 8 w zwanger maar al met 4 w gestopt met groeien.
Mijn tweede heb ik weg moeten geven door een erfelijke ziekte.
Waarvan wij het bestaan niet wisten.
Hij mocht maar 6 maantjes worden.

Mijn derde zwangerschap is onze dochter veel zorgen veel verdriet wat als...
Maar zij is gezond en heeft de ziekte niet en is geen drager.
Daarom is het klaar.
Vrede er mee tja ik moet.

 

Ik vond de derde zwangerschap zooo zwaar. Veel gemist van de andere twee daardoor ook. De bevalling vond ik zelf ook vreselijk. Nooit meer. Maar de derde is als baby zo’n schatje! En dan denk ik, echt nooit meer? Echt? Maar mijn zusje krijgt nog een baby, daar gaan we wel op passen. Het is echt klaar hier. Echt.

 

Is bij jullie de vijfde nu uitgesloten dan? Ik meende me te herinneren dat je eerder daar nog wel eens over dacht namelijk. Wij denken nog wel eens aan een vierde, alhoewel mijn man er wat negatiever instaat dan ik. Ik weet het zelf nog niet, maar lijkt me erg moeilijk om het definitief achter me te laten

 

Dit heb ik ook. Wij twijfelen over een vierde. Mijn vriend vindt het wel prima zo met 3 kinderen, maar als ik zou zeggen dat ik voor de 4e wil gaan, vindt hij het ook goed. Ik ga er nu sowieso nog niks over beslissen. We zitten nu nog in de zware gebroken nachten fase en dan kun je nog geen definitieve keuze maken vind ik.

@ts. Het lijkt mij ook moeilijk. Het idee dat het moment er hoe dan ook ooit aan komt. Nooit meer dat euforisch gevoel bij een positieve test, zwanger zijn, pasgeboren baby op je borst etc.

 

Nou voor mij niet maar mijn vriend wil het echt niet. En zeer waarschijnlijk nooit niet. Dus daarom is het verstandig dat ik het een plek ga geven, want anders blijf ik maar dromen in het wat als...
Ik kan nu in ieder geval genieten van mijn gezin zonder het knagende gevoel dat er iets mist en dat is fijn.

 

Wij wilden altijd wel een derde, maar met problematiek van oudste veel twijfels of/wanneer dat er ooit van moest komen, dus stond in ijskast. Opeens ongepland zwanger haalde toen alles volledig overhoop en emotionele rollercoaster die eindigde in miskraam. In die flow een paar maanden later bewust voor een derde gegaan. Maar de twijfels waren niet weg en het voelde als een gok. En ook de zekerheid dat het na deze sowieso echt klaar was. Deze derde was al een 'extraatje', die we misschien niet hadden moeten doen.

Dus tijdens die zwangerschap alles bewust als 'laatste keer' meegemaakt. Na bevalling was het wel raar om afscheid te nemen van verloskundige, geen babykleertjes meer te bewaren, etc. Maar iedere op volgende stap werd dat makkelijker (als je eenmaal in de flow van spullen wegdoen komt, dan worden het steeds meer mijlpalen waar ook leuke kanten aan zitten!) en groeide steeds meer het gevoel 'blij dat ik dit voor het laatst doe!'. Als je kinderen groter worden, komen er bij iedere fase weer nieuwe dingen op je pad, worden sommige dingen makkelijker, je rol als ouder anders.

Ik heb nu heel veel dwingende redenen om echt geen zwangerschap/kind meer te willen. Wil nooit meer HG hebben en 9 maanden afzien, wil geen jaren gebroken nachten meer, wil mijn chronische bekkeninstabiliteit niet nog erger maken en vooral ik wil geen extra drukte meer in huis, geen nieuwe (reële) kans op (zorgen)kind met autisme.

 

ik had het na mijn 3e dochter ook afgesloten en mij erbij neer gelegd dat er niets meer bij zou komen.
maar geheel onverwachts toch nog de liefde van mijn leven getroffen en nu al bijna 5 maanden een 4e dochter..

voor nu vind ik het moeilijk om het weer af te sluiten.. maar ben blij met 4 gezonde meiden. En dat mijn vriend zo'n lieve en leuke papa is voor alle 4..

 

haha hier is dat andersom..
maar voor mij speelt de ruimte mee..