Maar zijn huis is echt een bouwval, misschien zelfs wel onbewoonbaar. Opa woont al sinds zijn trouwen met oma in dit huis. Zijn daar vroeger een bedrijf begonnen en wonen dus boven de oude zaak. De zaak bestaat inmiddels al lang niet meer en is nu opslag / garage. Inmiddels is oma zo'n dikke 3 jaar overleden en opa is ongeveer 85 jaar oud. Het huis zit vol met vocht, schimmel en zelfs in de winter als er sneeuw ligt moet mijn moeder komen opdraven (lees; 2 uur rijden) omdat hij bang is dat het dak instort. Overal staan emmers om de lekkage op te vangen. Hij wil absoluut niks in het huis investeren om het op te knappen maar hij wil het ook niet zelf doen. Althans, hij zegt dat hij het zelf gaat doen maar vervolgens gebeurd er helemaal niks. Ik heb echt het idee dat hij er helemaal geen zin meer in heeft, in het leven. Wat moeten we doen? Ik kan me heel goed voorstellen dat hij een bijzondere band met het huis heeft omdat hij er altijd met oma lief en leed gedeeld en wil dit heel graag respecteren maar aan de andere kant ben ik bang dat er een keer een goede storm of sneeuwbui komt de boel daar onherstelbaar beschadigd wordt. Herkenbaar voor iemand?
Ja heel herkenbaar! Mijn opa en oma zijn 86 en 81 jaar . Hun huis is op zich niet onbewoonbaar, maar wel heel lastig; een moeilijke trap erin, beide erg slecht ter been, oma hartproblemen etc. Wij (kids en ik als enige kleindochter ) , proberen al jaren ze over te halen naar een aanleunwoning of iig een gelijkvloerse woning te verhuizen maar: eigenwijs!! Terwijl ook dokters het al hebben geadviseerd... Zolang zij niet dement zijn is er niets aan te doen helaas, dan kun je ze niet dwingen... het is dus niet anders dan afwachten of er wat gebeurd.. of wanneer er iets gebeurd, eigenlijk, want zo kan het niet lang meer doorgaan! Ik denk dat veel oude mensen last hebben van die eigenwijsheid. Ook een stukje cognitief dat minder wordt; niet vooruit kunnen denken meer, etc.
Ik begrijp dat het best moeilijk is voor je opa, en er is helaas niet zoveel aan te doen. Je kan hem niet dwingen. Ik vind het ook weleens zielig hoe 'oude mensjes' uit hun huis worden 'gekletst' door goedbedoelende familie. Ja, het huis is misschien veel te groot, en het heeft allerlei gevaarlijke dingen, maar zolang er geen sprake is van gas vergeten uit te draaien of een enorme val van de trap, gun die mensen dat laatste deel onafhankelijkheid nog. De meesten worden zo eigenwijs omdat ze van alle kanten worden betutteld (wat ook weer heel begrijpelijk is van alle bezorgde familieleden). Gaat overigens niet op voor je opa, die woont zo te lezen echt in een bouwval... dat nog ongezond is ook.
Nee inderdaad, laatst was het zelfs zo dat we omdat we met een trap naar de woonkamer moeten diverse treden moeten overslaan omdat deze schijnbaar verrot zijn. Als je naar het toilet gaat en je veert een beetje met je gewicht op en neer ben je gewoon bang dat je erdoorheen zakt. Ik begrijp ook echt wel dat hij er eigenlijk niet uit wilt maar aan de andere kant, moeten we hem maar laten zitten net zolang tot er echt iets erg gebeurd?!
Herkenbaar, maar ook ik ben bang dat je er weinig aan kunt doen behalve met je opa te blijven praten en hem te overtuigen. Wellicht het wat leefbaarder maken voor hem? Vrienden van ons daar de moeder van die heeft echt JAREN in een huis gewoond dat helemaal afgebrand was behalve 1 kamertje. Haar man was ook overleden en ze wilde gewoon niet dat het huis veranderde enzovoort. Niemand kon zich voorstellen dat je zo kon wonen, maar zij was gelukkig en wilde niet anders. Had ook niets met geld te maken want ze was steenrijk, echt heel bijzonder. Ze had wat dieren en dus 1 kamer (mega klein) waar nog wel een dak op zat. Ze heeft volgens mij wel minstens 20 jaar zo gewoond want ik kan me niet anders herinneren en ze is pas een paar jaar geleden overleden. Haar familie wilde ook graag dat ze naar een normaal huis zou gaan of het huis zou laten opknappen, maar hier wilde ze absoluut niets van weten.
Misschien de brandweer of wijkagent vragen om een inspectie te komen doen? Zag dat een tijdje geleden bij zo'n RTL4 programma, de brandweer verklaarde het huis onbewoonbaar/onveilig en daar wilde de oude man die er woonde het wel van aannemen. Oude mensen zijn vaak gevoelig voor gezag.
Het is heel erg verdrietig, maar zoveel grote veranderingen kunnen oudere mensen meestal niet goed aan. Gewoon met hem blijven praten en hem proberen te doen inzien dat dit geen doen meer is... dat de gevoelswaarde van het huis heel begrijpelijk is maar dat het echt opgeknapt moet worden... ik kan me niet voorstellen dat je opa echt prettig woont in een huis met schimmel. Waarschijnlijk ziet hij gewoon teveel beren op de weg wb opknappen, renovatie, en durft hij het niet aan.
Daar heb ik ook al aan zitten denken maar ben bang dat wanneer ik zoiets inschakel helemaal de poppen aan het dansen heb.
Misschien is het ook wel een deeltje schaamte. Dat het huis zo "verslonst" is dat er teveel aan gedaan moet worden. En zelf kan hij het niet meer want zo te lezen is ie aardig op leeftijd en om het dan uit handen geven is nog wel een flinke drempel. Maar aan de andere kant denk ik ook dat het vooral met je oma te maken heeft. Hij heeft er zo lang met haar gewoond, zoveel herinneringen samen gedeeld die hij graag vasthoudt dat hij bang is om dat kwijt te raken als hij daar weggaat. tja het is een lastig iets!
Mijn oma is vorig jaar uit eindelijk in een verpleeg te huis te recht gekomen. Ze kon al helemaal niks meer en was compleet afhankelijk geworden van de thuis hulp + verpleging. Vorig jaar is ze meer dood dan levend vervoerd naar het ziekenhuis. Ze is met een hoop bombarie naar het verpleeg te huis gegaan. Voor dat ze zo ver zijn dat ze het accepteren heb je vaak een lange weg te gaan. Je kunt vaak niks doen. Mijn oma weigerde gewoon in eerste instantie de ambulance in te gaan en ze namen haar echt niet mee. Zo lang ze nog mentaal aanspreek baar zijn kunnen ze doen wat ze willen die oudjes en eigenwijs dat ze zijn. Haar ene been was giga ontstoken ze was bijna uit gedroogd en nog namen ze haar niet mee. Omdat ze nog bij de tijd was. Gelukkig heeft ze zich uit eindelijk over geven na een hoop chantage van de kinderen. Pfffff. Dit heb ik ook met de ouders van mijn vader gezien. Mijn opa was stront eigen wijs oma kon niet meer lopen nee we willen niet naar een verpleeg huis. Uit eindelijk naar een soort van aanleunwoning maar pff of ze daar gelukkiger zijn geworden en dan zeg ik met heel mijn hart nee. Ze lagen daar weg te rotten. Ze waren in hun oude huis veel gelukkiger ondanks het niet meer kon. Weet je we zijn zelf nog niet zo oud. En tegen die tijd hoe eigen wijs zijn we dan zelf. Daar moet je naar kijken hoe zou je het zelf vinden. Wij kunnen van alles willen ect maar uit eindelijk is het nog altijd hun leven. Of die van jou opa.
Denk niet dat je moet spreken van 'eigenwijs' als oudere mensen iets niet willen waarvan je denkt dat het beter zou zijn. Het is meer het willen behouden van de autonomie, en het niet afhankelijk willen zijn. Als mensen mij zouden vertellen hoe ik mn leven moet lijden zet ik ook mijn hakken in het zand, ook al zou het misschien beter zijn om erin mee te gaan. Ik zou in dit geval dan ook vooral erkennen bij opa dat het lastig is allemaal, als je niet meer kunt wat je zou willen. En voorzichtig zijn in het kiezen van mijn woorden, ipv opdringen (zeg niet dat je dat doet hoor!). Duurt misschien langer, maar geeft hem wellicht minder het gevoel dat het 'moet van zijn (klein)kinderen'.
Praat met hem! Geef je zorgen aan en je gevoel. Haar de voorbeelden er bij en spreek je senario's uit die in je hoofd spelen. Wat als wel het dak in stort als het gesneeuwd heeft?? Je moeder kan daar ook niets aan doen behalve zelf bedolven worden. Geef hem dat aan maar zeg ook dat je zijn gevoel begrijpt maar dit eigenlijk een gevaar voor zijn eigen gezondheid word. Wat een stap moet het zijn voor iemand op die leeftijd die al jaren onafhankelijk is en zijn eigen ding doet ineens dat niet meer te kunnen. Dat je hulp moet accepteren van mensen die je niet kent.... Lijkt me een hele moeilijke stap ondanks dat ze achteraf vaak heel blij zijn maar die drempel is heel hoog.
Hebben jullie hem al eens voorgesteld dat jullie (met een stel vrienden/familie) de boel opknappen zodat het weer bewoonbaar is, want volgens mij is dat jullie allergrootste zorg! Dan kan hij daar blijven wonen, en geeft het jullie wat meer rust.
Oeh dat is wel heel ernstig Maar wat je zou kunnen doen is bouw- en woningtoezicht van de gemeente inschakelen. Zij komen het huis dan bekijken en zien of het nog bewoond mag worden. Alleen... je moet dan wel een alternatief voor opa hebben natuurlijk. Want als zij eenmaal beslissen dat het niet woongeschikt is dan moet ie eruit. Ik snap heel goed dat ie daar liever niet weg wil. Misschien een aannemer inschakelen om te kijken wat er wel moet gebeuren en dan toch het voortouw nemen voor het opknappen? Mensen optrommelen en een datum prikken. Misschien wordt ie dan wat meer voor het blok gezet. Vergeet niet dat mensen van die leeftijd ook geleerd hebben om vooral zelf je sores op te lossen en dat je niet moet vragen. Of misschien zelf faken dat je je erg hebt bezeerd aan iets in huis. Het is wel sneu hoor... Je opa is zo te horen verder nog wel vitaal dus als het huis in goede staat zou zijn, zou het nog goed te doen zijn voor hem.
Ik snap wat je bedoelt, maar soms is het gewoon echt beter dat iemand uit een veels te groot huis verhuist, ook al gebeurt er niet "gevaarlijks". Mijn schoonvader is nooit de dood van mijn schoonmoeder te boven gekomen. Ze woonden in een mega groot huis in Haarlem, ruim 1500 m3 inhoud. Er stond geen gas open of wat dan ook, maar hij "verzoop" letterlijk in dat grote huis. En daardoor kwijnde hij nog veel verder weg. Je kunt dat betuttelend noemen, of bemoeizucht, maar voor mijn schoonvader was het gewoon veel beter. Nu is hij niet naar een tehuis gegaan, maar naar een appartement dat veel beter te behappen was voor hem. Overzichtelijk ... We hebben wel geprobeerd om iets van aanleunwoning-achtigs te doen, want hij kookte niet, maar dat kregen we er niet door. Dus werd er tafeltje-dekje geregeld zodat hij iig wel eten had.
Hier ben ik het ook mee eens. Ook vind ik verhuizen van een groot huis naar een eigen appartementje met hulp iets anders dan in een bejaardenhuis terecht komen. Sommige mensen leven daar helemaal van op, maar ik ken ook de andere kant. Zo kende ik een opa van een kennis van mijn ouders, een heel vitale man die op zijn 96e nog op zijn hoge herenfiets met enorme zijspiegels door het dorp fietste. Hoed op, altijd in pak, het was een prachtig gezicht. En nog ontzettend bij de tijd. Voor zijn warme hap en sociale contacten ging hij overdag naar het bejaardentehuis, een soort dagopvang (zijn vrouw was al jaren daarvoor overleden). Hij woonde nog altijd thuis. Maar toen begon hij toch wat vergeetachtig te worden, en ja, hij was al bijna 100. De bezorgde kinderen besloten toen om hem 'helemaal' naar het bejaardentehuis te doen. Hij kwam er al elke dag en had er vrienden gemaakt, dus zo'n grote overstap zou het niet zijn. Binnen een week was het huis leeggehaald en zat opa in het bejaardenhuis op een kamer. Binnen twee weken was hij overleden. Hartstilstand. Nu zeg ik niet dat hij anders niet zou overlijden, maar die overgang was zo'n schok voor die man, zeker omdat het allemaal zo snel gebeurde, dat ik echt denk dat hij het niet meer aankon. Dit is het gruwelvoorbeeld dat ik er altijd bij haal als mijn moeder begint over mijn opa 'die toch ook wel oud wordt'.