Ik weet even geen andere titel en ik weet ook niet zo goed wat ik met dit topic wil, herkenning, advies misschien?! Mijn oudste is 7 jaar, een jongen waar wij al vanaf het begin onze handen vol aan hadden. Hij was een huil baby, had koemelk allergie en veel last van eczeem, was motorisch wat traag maar ook spraak bleef achter dus zijn wij gestart met logopedie toen hij 21 maanden was. Ongeveer een maand of 5 logopedie gehad en toen leek hij het licht te zien en ging het beter. Tussendoor nog wel een keer extra zijn gehoor laten testen. Toen ging hij op 2,5 jarige leeftijd naar de peuterspeelzaal, zijn nichtje zat bij hem in de groep en eigenlijk heeft hij alleen maar met haar gespeeld en zocht verder weinig contact met andere kinderen. Toen hij 3,5 was zijn wij op advies van de psz weer gestart met logopedie, dit hebben wij een halfjaar gedaan. Toen hij 4,5 was hebben wij ook fysiotherapie met hem gedaan omdat hij motorisch wat achter liep, ook dit heeft zo'n halfjaar geduurd. Hij is sowieso een kind wat erg onzeker is, de juffen op school zeggen zelden mee te maken dat een kind zo verlegen en onzeker is. Groep 1 en 2 gingen opzich wel redelijk, in groep 2 had hij zelfs wat vriendjes (kinderen uit groep 1). In groep 3 merkte we pas dat alles hem eigenlijk moeite kost en hij al gauw achter liep. Vooral het lezen en schrijven was voor hem lastig dus ik heb veel gesprekken met de juf gehad en hij heeft veel extra begeleiding gehad op school en ook thuis oefenen wij bijna elke dag. Toch gaat hij maar langzaam vooruit en is er het vermoeden dat hij dyslectie heeft. Hij gaat wonder boven wonder wel over naar groep 4, dit had ik niet zien aankomen eigenlijk. Hij heeft in deze groep eigenlijk geen vrienden, speelt af en toe wel met iemand maar echt vrienden nee. Hij is niet een kind wat snel contact zoekt, daar is hij te onzeker voor. Ook is hij erg afwachtend en komt vaak niet al te snugger over door zijn opmerkingen. Hij is een kind wat tijdens een wandeling van 10 minuten 3 keer over zijn eigen benen struikelt omdat hij zijn benen niet goed optilt. Hij praat echt belachelijk veel over alles eigenlijk en benoemd alles wat hij doet en vraagt veel bevestiging. Ook heeft hij veel interesse en vraagt hij dingen waar ik (en ook de meeste andere kinderen) niet overna denken. Ik denk al langere tijd dat hij misschien iets heeft, maar wat? Heeft hij een laag iq, heeft hij ergens last van of gaat het vanzelf beter? Het zou ons wel helpen om antwoorden te krijgen, we(zowel wij als ouders en de school) verwachten bepaalde dingen van hem en bij ons is er soms lichte frustratie als hij weer staat te flierenfluiten of een vraag voor de 3x stelt nadat we vlak ervoor al 2x antwoordt hebben gegeven. Mijn jongste dochter heeft een genetische afwijking waardoor ze achterloopt dus hier houden wij rekening mee, maar in zijn geval ben ik benieuwd of er ook iets is waarmee we specifiek rekening kunnen houden. Onze middelste is namelijk heel anders en heel erg bijdehand. Ik zou het vervelend vinden als er zijn hele leven aan hem wordt getrokken, maar het gewoon niet lukt. Wellicht zou speciaal onderwijs dan beter passen. Vanaf komend schooljaar krijgen wij begeleiding van schoolmaatschappelijk werk, dus ik hoop hier wat tips en advies uit te kunnen halen, maar ik ben benieuwd of iemand dit herkent of tips heeft? Wat ik het meest verdrietig vind is dat hij zich er erg van bewust is dat dingen niet goed gaan en zegt soms dat hij wilde dat hij nooit geboren was.
Hij kan ook een hoog iq hebben en daardoor dit gedrag vertonen en geen aansluiting vinden. Ik zou toch eens een dubbel consult bij een huisarts vragen en dit bespreken. En een alternatief spoor inzetten va homeopaat en osteopaat. Mag ik vragen wanneer het huilen is begonnen? Gelijk vanaf de geboorte of na zijn eerste vaccinaties?
Veel scholen hebben extra motorische vaardigheden. Dus speciale gymlessen. Op welke sport zit hij? Voor die leeftijd zijn teamsporten ook erg goed om vaardigheden (zowel sociaal als sportief) te oefenen. Het klinkt alsof hij toch op een aantal gebieden wat achter loopt. Ga in gesprek met juf en ib er op school en laat hem anders testen (via ggd of huisarts).
Je hebt dus een kind waarbij dingen op meerdere fronten niet soepel lopen en waar hij dus ook (mentaal) last van heeft. En een jarenlang onderbuiksgevoel bij jou. Dat zou voor mij reden genoeg zijn om nu echt goed uit te pluizen wat er aan de hand is en welke ondersteuning hij nodig heeft. Ik zou het bespreken met de huisarts en samen bekijken op welke plek je het beste antwoorden kunt krijgen. Mijn oudste dochter was ongelukkig in groep 3 en had thuis gedragsproblemen, we hebben haar laten onderzoeken door specialistische GGZ. Zij kreeg geen diagnose (wel was ze overspannen), maar wij kregen wel veel inzicht, in haar gevoeligheid, haar sterke en zwakke kanten, en op welke manier wij en school hierop konden inspelen. Mijn jongste dochter liep vast in groep 3 (problemen met schrijven, rekenen, en vooral concentratie en werktempo, maar lijkt het ook sociaal niet bij te benen) en allerlei gedrag (dat er altijd wel was geweest) liep thuis helemaal uit de hand. Ik had bij haar ook al jaren een onderbuiksgevoel, twijfel of er iets speelde, of ik iets moest. Die twijfel verdween in groep 3 en wij zijn een onderzoekstraject gestart. Over 2 weken krijgen we de uitslag. Ik weet al dat ze flinke prikkelverwerkingsproblemen heeft en voldoet aan criteria van DCD/dyspraxie, en wij denken dat dit allemaal in het kader is van ASS (en ADHD).
Ik zou zeker langs de huisarts gaan en vragen voor onderzoek wanneer je bovenstaande zo leest en vooral omdat je zelf het gevoel hebt dat het niet klopt. Met onze oudste hebben we ook jaren getobd met vooral net-niet/net wel. Zo’n kind waarvan ze zeggen: het zit er wel in, maar het komt er niet uit. Na onderzoek bleek dat ie een disharmonisch iq-profiel had waarbij het werkgeheugen en tempo m.n. minder was. Hij slaat het dus minder goed op en minder snel. Waar een gemiddelde leerling 3 keer het woordje appel moet lezen om het te herkennen moet hij dat 10 keer om het even in een voorbeeld uit te leggen. Maar ook complexe taken/meerdere opdrachten zijn lastig. Pak je rekenboek, sla open op pagina 12 en maak opdracht 3 is teveel info in 1 keer. Nu we dit weten is het voor alle partijen zoveel minder frustrerend (want 2 jaar jonger zusje pikte wel alles gewoon/snel op, dus de verwachtingen waren er dat hij dat ook moest kunnen dan.) Nu is er veel meer rust op school en thuis voor hem. Nu is er bij hem ook aanvullend de diagnose ASS gesteld, waar wij hem niet zo in herkennen en vanuit die kant ook geen issues ervaren. Wij ervoeren echt alleen het ‘niet lijken aan te komen’. Maar dat wij daarmee geen problemen ervaren kan ook komen omdat het appeltje niet heel ver van de boom valt succes in ieder geval mocht je verder gaan onderzoeken, het is best een pittig traject vind ik.
Aangezien hij er onder begint te lijden zou ik een afspraak maken bij de huisarts en je laten doorsturen voor meer onderzoek. Ik denk dat dat belangrijk is voor zijn zelfbeeld en zelfvertrouwen om te weten wat er nou precies speelt.
Naar de huisarts en laten onderzoeken. Wat de uitslag uiteindelijk ook is, je weet dan meer en kunt hem dan beter begeleiden en begrijpen. Hier een zoon met ASS, langzame verwerkingssnelheid, sociaal emotioneel is hij ruim 1,5 jaar jonger dan zijn kalenderleeftijd en motorisch gewoon een " klungel".
Klinkt heel stom, maar is hij idd niet gewoon hoger begaafd waardoor hij dingen ''anders doet''. Ik ken je mannetje ik zie hem juist als een heel zorgzaam lief mannetje. Kan mij voorstellen dat het een opstapeling van is, dat je begint te twijfelen. Zeker met je kleine meid dat je vraagtekens neerzet. Is het misschien een ideetje om je zorgen te uiten bij de huisarts, vervolgens bij de logopedie en fysiotherapeut de standaard testjes te laten uitvoeren en vervolgens misschien bij de huisarts neerleggen en dan misschien een verwijzing vragen naar een kinderarts/neuroloog zodat je kan testen of ze misschien onbewust dezelfde afwijking hebben. Ik weet wel dat je het goed moet onderbouwen. Mijn eerste had ook last van het niet aansluiten en met jongere kindjes spelen, continue om bevestiging vragen, ik werd er hondsdol van. Ze is bewust een jaartje blijven zitten en dat is de beste keuze die wij ooit hebben gemaakt!! Is het niet dat hij naar groep 4 moet?! Ik weet omdat onze dochter naar dezelfde school willen laten gaan dat de groep 3 vol zit?!!
Ik zou naar de huisarts gaan en advies vragen. Als hij aangeeft dat hij nooit geboren had willen worden, is het tijd voor actie. Sneu zeg, lijkt me rot als je kind zo verdrietig is.
Ik zou ook naar de huisarts gaan en vragen om doorgestuurd te worden voor een breed onderzoek, want het kan vanalles wezen. Als moeder voel je vaak wel dat er iets anders is aan je kind en dat gevoel zou ik volgen, vooral als hij niet gelukkig is hoe het nu gaat en hij zich niet op zijn plek voelt/anders voelt.
Bedankt voor de reacties, dit had ik even nodig om mij over de drempel heen te helpen. Vooral jouw post @Eppo82 is zo herkenbaar! Na de vakantie neem ik contact op met de huisarts.
Heel veel sterkte meid, die onzekerheid is niks. Wat het motorische betreft, wat ik hier zie, met mn veel jongere dochter, zij liep (als tik) vaak op dr tenen. Fysiek niets mis mee, gewoon zelf aangeleerd, maar die struikelde geregeld over dr eigen voeten vooral als ze moe was. Afgezien als ze op dr blote voeten echt vol op dr tenen ging staan zagen wij t niet direct, maar met lopen deed ze dat dus ook (tip: kijk naar de slijtpatronen en stand van schoenen, zet een paar flink gedragen schoenen op tafel voor je en kijk hoe ze staan (vanaf de achterkant langs de schoen) en bekijk de zool zelf eens). Spelenderwijs hebben we die meer op platte voeten laten lopen, t gewicht helpt nu ook wel mee. Zij is gelukkig mesjokke van dansen, daarmee hebben we haar balans en "body awareness" (waar hangen mijn ledematen uit) verhoogd en het struikelen en lompe is er heel wat mee verminderd. Nu is voor een knul dansles natuurlijk niet t eerste waar je aan denkt, maar een vechtsport kan datzelfde doen, daar krijgen ze vaak ook veel meer zelfvertrouwen van wat op andere punten weer heel veel bij kan dragen. Judo, kickboxen voor kinderen (klinkt heftig maar het is echt geen MMA competitie), tae kwondo, aikido zijn prima methoden. Vriendin van me heeft dr dochter op krav maga zitten, je herkent haar bijna niet meer terug van verlegen timide muurbloempje naar een meid met zelfvertrouwen en plezier. Geen idee of je daar wat mee kan, maar misschien kan het bijdragen. Voor de andere punten, daar kan ik je niet mee helpen maar ik hoop dat een huisarts je hiermee goed van dienst kan zijn. Die onderbuik gevoelens zijn vaak goede raadgevers.