De titel zegt het al een beetje. Hoeveel directe 1 op 1 aandacht aan jullie kind vinden jullie normaal? Ik bedoel dan echt aandacht in samen spelen zonder bezig te zijn met huishouden oid. Ik had daar gisteren een discussie over met mijn man. Onze dochter claimt namelijk nogal en dan bij mij meer dan bij mijn man. Nou, volgens mijn man komt dat omdat ik veel te veel op haar inga en haar veel te veel aandacht geef gedurende de dag. Ik weet eerlijk gezegd niet wat normaal is, ik heb dit altijd zo gedaan en als ik op een dag veel met huishouden bezig ben voel ik me best wel schuldig naar dochter toe. Dus ik vraag me af hoe dat bij jullie gaat.
Ik doe het huishouden ´s ochtends als de kinderen op school en kdv zijn en de middagen zijn op een half uur eten koken helemaal voor hun.
Bedankt voor je reactie, zoiets is het hier dus ook, maar dan andersom. Dochter slaapt in de middag nog zo'n 3 uur dus de ochtend is voor haar, al doe ik daar ook wel klusjes tussendoor, zoals eens een machine was ingooien, aanrecht schoonvegen, bedden opmaken en boven even de slaapkamers opruimen (dat kan namelijk niet als ze op bed ligt want ze wordt overal wakker van). De grotere klussen beneden probeer ik dus 's middags te doen als ze op bed ligt. Maar als ik jouw reactie zo lees valt het toch wel mee en geef ik haar niet overdreven veel aandacht. Ik ben benieuwd hoe andere dames dat doen.
Hmm Same here... Dochterlief speelt gewoon liever met mij dan alleen. Van papa weet ze niet beter dat hij niet altijd zin heeft om te spelen. Laat ik ze samen thuis.... Bij thuiskomst zit de een achter de pc, de ander speelt met d'r poppenhuis. Terwijl ik d'r echt bijna naar boven moet sturen wil ze zelf op d'r kamer spelen. Ze vindt het al "eenzaam" als ze alleen aan de grote tafel zit Dus ik denk dat je man wel gelijk heeft op zich. Ben inmiddels wel zo ver dat ik het niet erg vind als ze heel de middag om mij heen hangt... (Ze gaat mee boodschappen doen en helpt met wat ik nog moet doen en met het eten maken) E als ik even wil zitten spreek ik dat ook uit als dat ik even tijd voor mezelf nodig heb en dat ze zelf even moet spelen. Bijv aan tafel knutselen of even boven spelen. En inmiddels weet dochterlief dat ook. Ze moppert nog weleens hoor.. E soms vraagt ze of ik dan wel bij d'r aan tafel wil komen zitten (As ik even koffie wil drinken, forummen of iets anders ontspannend op de bank) Soms kan dat, soms heb ik geen zin. Maar goed... Dochterlief is inmiddels 5 en het was een leerweg voor beiden
Helemaal herkenbaar, als papa de zorg eens op zich neemt zit hij met de laptop op de bank en Roos speelt dan gewoon? Als ik dat doe zit ze constant op mijn toetsen te rammen en klimt wild over me heen zodat ik de laptop maar met moeite op schoot kan houden. Ik hoop ook dat als Roos een beetje ouder is ik haar ook gewoon kan duidelijk maken dat ze nu even zelf moet spelen, maar als ik dat nu zeg gaat de kont tegen de krib en zet ze het op een schreeuwen Dat samen huishouden doen gebeurt hier trouwens ook hoor (de kleinere klussen) want anders krijg ik niks gedaan. Man werkt 70 uur per week dus ik kan er niet onderuit om dingen in huis te doen waar ze bij is en dan laat ik haar ook "helpen". We zijn nu trouwens wel op zoek gegaan naar huishoudelijke hulp omdat ik het grote schoonmaakwerk altijd in het weekend deed als mijn man er is om zich met Roos bezig te houden en ik het zo zonde vond omdat onze tijd als gezin al zo spaarzaam is. Ze komt maandag de eerste keer en ik ben echt blij dat we deze keuze hebben gemaakt (al voel ik me ook wel een beetje schuldig omdat ik me nu wel een beetje lui voel )
nou ik breng zoontje naar speeltuin/wandelen telt dat ook mee als 1 op 1? ik help hem wanneer het nodig is. maar ik speel met zoontje zelden samen. alleen iets op gang te brengen 5-10mn. dat ook niet heel vaak op een dag. verder zit ik met hem terwijl hij zijn ding doet en hij komt dan met zijn vragen of opmerking etc nr mij toe.
mja ze weet gewoon dat jij er altijd bent... het is op zich een complimnt maar omdat het nogal onhandig is... en natuurlijk gooit ze de kont in de krib.. ze weet tenslotte dat jij er altijd bent.. ik zou vooral langzaam aan opbouwen zodat jullie er allebei aan kunnen wennen ging bij ons ook niet zonder slag of stoot hoor.. en het gaat ook nog steeds weleens mis. als ze een dagje niet lekker in dr vel zit ben ik structureel de klos en dan ga ik er ook maar gewoon in mee en ga lekker even naar buiten naar de kinderboerderij ofzo.. maar goed het is dan nu ook niet meer elke dag het geval.. dat scheelt nogal
Ja dat is wat mijn man ook zegt, dat ik haar zoveel aandacht geef dat ze daar nu ook van uit gaat, maar als ze een dag meer zelf heeft gespeeld en ze dus minder aandacht van mij heeft gekregen die dag voel ik me schuldig. Daarom... hoeveel 1 op 1 aandacht is normaal? En ja, ik vind samen naar de dierentuin gaan ook 1 op 1 aandacht geven want dat doe je voor en met hem/haar. Naar de winkel gaan vind ik dat weer minder, maar dat komt ook omdat Roos daar al snel genoeg van heeft, niet echt haar ding dus.
@toetje: mja jullie hebben allebei gelijk denk ik ze is het gewoon zo gewend.. en jij niet anders. vind je het zelf vervelend? (zo niet.. kun je je afvragen of je er uberhaupt wat aan moet veranderen.. ) en niet elk kind speelt graag alleen... hier kan ze prima alleen spelen maar ze vindt samen veel leuker. tja.. daar kan ik dr geen ongelijk in geven enige is dat het gewoon niet altijd kan.
Dit. Samen boodschappen doen zie ik ook als 1 op 1 tijd. Voorlezen doe ik wel elke dag. Uitgebreid samen met mijn kind spelen niet. Zoals met de duplo spelen etc.
Ik vind het normaal om zoveel aandacht te geven als prettig is voor jou en je kind. Ongeacht of dat meer of minder uren zijn dan een ander doet. Ik vind het fijn om af en toe ook wat zelf te kunnen doen, terwijl de kinderen zelf spelen. En af en toe kan dat gelukkig ook. Persoonlijk vind ik dat niks om me schuldig over te voelen. Die andere dingen moeten toch ook gedaan worden...
Ik heb geen vast programma, hangt ervan af wat m'n zoon wil. De ene dag 0,0 persoonlijke aandacht en de andere dag veel, dan maken we samen een tekening/kleurplaat.
Dochter kan ook enorm claimen. Ik vind dat niet zo prettig.. Maar de laatste maanden gaat t wel een stuk beter, moet ik zeggen. Ze heeft veel goede ideeen en gaat uit zichzelf spelen met speelgoed of knutselen. Ik voel me daar dan totaal niet schuldig over, heerlijk juist. Ik doe het huishouden juist als zij er wel is. Dan gaat/ging ze tenminste wat meer zelf spelen. Want zodra je gaat zitten.. juist. Ook zet ik wel eens (extra) de tv aan of laat haar op de laptop/tablet. Vaak gaan we in de middag even wat doen buitenshuis. En de laatste tijd, als er tijd over is na het eten, nog even een (gezelschaps)spelletje. Heel soms doe ik wel mee met een rollenspel, maar verder ben ik meer van het (helpen) leren dan. En meestal gaat dat spelenderwijs, dus verbaal. Of liedjes zingen, knutselen. Tikkertje of een ander renspelletje vindt ze ook leuk, maar heb ik niet altijd zin in. Een tijdje geleden heb ik dr meer gestimuleerd door een uurtje per dag in te stellen om zelf te spelen. Ging de ene keer beter dan de andere keer, maar sindsdien gaat het dus veel beter. Terwijl ik dat uurtje nooit meer gebruik. Of het daardoor kwam, of gewoon door de leeftijd? Misschien beide.
als papa op zoontje past dan doen ze vaak samenspelen. dat vind ik dus van papa ook niet goed. hij kan dan niet alleen spelen als hij alleen met papa is. ik heb toen 2 dagen mee gekeken om er achter te komen waarom zoontje met papa moeite had om alleen te spelen. het was vr mij duidelijk, papa speelt met zoontje zeer aktief in een speel. hij doet dus veel meer dan ik zou doen. duplo bouwen bijvoorbeeld papa doet veel te veel terwijl zoontje op een gegeven moment een toeschouwer wordt of zich zo voel.(dan krijgt hij het gevoel dat hij dat allemaal alleen nooit zou kunnen doen). 2de dat me opviel dat papa steeds van die vragen stelt: wat wil je bouwen, doe het andersom? waar moet deze naar toe ? hoe moet dat, wat is het? etc. zo laat hij hem teveel nadenken over wat ze doen/spelen. dat,teveel nadenken, is niet goed voor zoontjes creatieve proces. zodat hij niet zo makkelijk geestelijk echt in zijn speel zit. je gaat niet bij een beeldhouwer staan en steeds maar vragen stellen. 3de ding was dat wanneer hij niet meer met hem speelde gaf hij hem een gevoel van geslotenheid. zoiets van: jij gaat nu niet alleen spelen! tja, dat zeg je niet tegen n kindje. want hij is dan verdrietig. 'alleeen???' je zegt misschien als het echt moet: 'zelf spelen' niet 'alleen spelen' maar dus niet zo expliciet zeggen alsof het een opdracht is. soepele overgang maken. nu gaat het steeds beter als hij met papa is.maar het lag dus bij ons aan de persoon. niet aan het kind.
ik voel me niet schuldig als zoontje zelf bezig is dus. maar wel als ik hem niet naar buiten kan brengen(als ik ziek ben)
Ja, ik vind het wel vervelend soms. Huishouden en koken zijn soms erg moeilijk en ik voel me zo gestressed als zij zich schreeuwend op de grond werpt, ook al weet ik dat ze dan gewoon de drama queen uithangt Dat ze liever samen speelt begrijp ik helemaal en ik wil daar ook zoveel mogelijk in meegaan, maar het huishouden moet toch ook gedaan worden en ik laat de laatste tijd steeds meer dingen liggen tot ze slaapt, maar dat is ook niet de oplossing want op een gegeven moment houdt dat slapen in de middag ook op.
Verder lees ik hier dingen die mij het idee geven dat mijn man misschien toch een beetje gelijk heeft. Ik ben in de ochtend met dochter bezig, maar doe dan ook wel kleine klussen tussendoor, waarbij ze meestal wel wil helpen. Maar als ik met Roos speel, dan ga ik er ook bij zitten op de grond en bouw ik dingen met haar met de duplo (nou ja, ik bouw zodat zij het af kan breken, hihi) en ze heeft sinds kort een keukentje en dan doen we alsof we koken en thee drinken. Dat vindt zij reuze leuk en dan neemt ze ook het voortouw en speel ik gewoon haar spel mee. Ik vind dat ook heel leuk om te doen, maar zoals gezegd, huishouden moet ook gedaan worden, dus dat samen spelen is ook niet constant.
Kinderen kunnen zich in principe heel goed zelf vermaken maar met papa of mama is natuurlijk extra leuk. En zo moet dat ook blijven. Als je kind niet leert om zelf te spelen en te gemakkelijk kan terugvallen op de ouder is er naar mijn idee iets niet juist. Ik besteed op verschillende manieren tijd aan en met mijn kinderen: - we eten altijd samen - we maken samen een puzzel, toren, duplo etc - we kijken samen een film - we gaan sleeën, boodschapje doen, sneeuwpop maken - ik zie toe op het maken van schilderijen ed (doe niet mee maar zit er wel bij) - we bakken samen (koekjes, muffins) - we ruimen samen op - ze helpen me in het huishouden - we lezen voor, veel! etc etc Wetenschappers denken dat met 30-60 minuten specifieke aandacht per kind je eigenlijk al een hele eind komt (schoolkinderen en exclusief eetmomenten)... dat lijkt weinig maar kinderen zijn eigen wezentjes met hun eigen belevingswereld en activiteiten daar hoef je als ouder je niet veel mee bezig te houden. @TS.. ik vind je dochter nog wel jong en ze is alleen dus het is niet raar dat je daar nog veel tijd mee bezig bent. Probeer de rollen om te draaien doordat jij bepaalt wat er gedaan wordt.. en laat haar helpen met het huishouden. Prijs haar wanneer ze goed zelf gespeeld heeft, en stoor haar vooral niet als ze iets zelf aan het doen is. Sommige kinderen moeten dit echt oefenen maar het begint maar niet altijd beschikbaar te zijn!