Hey meiden. Beetje dramatisch onderwerp zo op de vroege morgen. Maar moet even mijn verhaal kwijt. Ik heb vannacht heel naar gedroomd. Heb gedroomd over de dood. En ik moet zeggen, heb eerder over de dood gedroomd. Twee dromen die zo sterk bij me blijven staan, dat ik er gewoon bang van wordt. De eerdere droom ging over mezelf. Dat ik dood zou gaan. Dat ik zomaar uit het leven werd gehaald, afscheid moest nemen van alles en iedereen. Vannacht droomde ik niet over mezelf. De droom ging nu over een ander die ik ken, maar al geen jaren meer heb gesproken. Ze is ziek geworden, was zwanger en was zo ineens overleden ( in mijn droom dan ). Werd er zo naar van wakker. Ik merk dat ik het de laatste tijd heel druk heb. Heb een peuter van 1.5 jaar, en een baby van twee maanden. Heb zoveel hobby's en wensen, en dingen die ik in mijn leven nog wil doen. Ik wil voornamelijk genieten van al deze dingen, van de kinderen, van mijn man, van ons huis waar we net een halfjaar wonen, wil nog zoveel doen. En daar hoop ik dan ook nog een heeeeeel lang leven voor te hebben. Maar soms vergeet ik te genieten, dan ga ik maar door, en door en door, en vergeet dan ook achter me te kijken, naar wat ik bereikt heb enzo. Deze dromen, ik heb het gevoel dat het iets betekent. Ik ben wel heel naar wakker geworden, maar na zo'n droom sta ik weer even heel anders in het leven. Dan wordt ik wakker, en denk....... ik ga nog helemaal niet dood! En dan realiseer ik me weer dat ik zoooo gelukkig ben, en dan geniet ik echt extra van de kinderen, van mijn man en van alles wat ik heb. Dat ik de dingen die ik allemaal wil gaan doen niet uit moet stellen, maar allemaal lekker moet gaan doen. Krijg dan allemaal plannen en ideeen. Maar met twee ukkies nu gewoon erg druk, dus te weinig tijd voor alles. Maar ik besef me dan ook heel goed dat elke dag de laatste kan zijn. Maar die dromen, ik vind het gewoon zo raar waarom zo'n droom je dan weer even met beide benen op de grond moet zetten De vrouw waar mijn droom over ging.... heb gewoon sterk het gevoel dat ik contact moet zoeken en moet kijken hoe het met haar gaat. Ik ben heel benieuwd hoe anderen met de dood omgaan, bereid je je voor op dingen, ben je er bang voor? Het is een onderwerp wat mij soms best even kan bezig gehouden. Het beheerst mijn leven absoluut niet gelukkig, maar het is niet te voorkomen dat wij allemaal dood de wereld uiteindelijk zullen verlaten. Dus er zijn momenten dat ik er best wel even mee bezig ben. Ik kreeg enkele weken geleden de vraag van iemand waar onze kinderen heen zouden gaan als mijn man en ik er niet meer zouden zijn. Daar denken we wel eens over na, maar we hebben er niets voor geregeld nog. Zijn er hier meiden die dat al wel hebben? Ik vind het vreselijk hier over te moeten nadenken. Als ik naar mijn kinderen kijk.... het idee dat we ooit afscheid moeten nemen doet gewoon zoveel pijn. Hopen dat het nog laaaaaaaaaaaaaaang niet zover is. En ga het onderwerp nu weer lekker van me af zetten hoor . Maar ben wel heel benieuwd hoe anderen over de dood denken, of je er over praat, of dat je ook wel mee bezig bent zoals ik.
ik denk er wel vaak over na... maar van wat als..... het enige is wel dat als mijn man en ik beide overlijden dan gaan de kindjes naar mijn ouders of broer en zijn vrouw en verder leef ik met de dag... ik wil er niet over na denken dat ik bv over een half uur dood neer kan vallen of dat mijn man een ongeluk krijgt of iets... want als ik dat ga doen dan wordt ik helemaal gek.... en misschien is het idd wel een idee om die vriendin op te zoeken dit vond ik trouwens op het internet A ls je droomt over de dood van een geliefde, suggereert dit dat je een bepaalde eigenschap mist die de geliefde met zich meedroeg. Vraag jezelf eens af wat deze persoon zo speciaal maakt en wat je zo in hem/haar waardeert. Wellicht is het precies datgene dat je mist in jezelf of in je relatie. Als je droomt over je eigen dood, duidt dit op een overgangsfase in je leven. Je wordt spiritueler en wijzer. Een alternatieve uitleg daarentegen is dat je wanhopig probeert te ontkomen aan de verplichtingen van het dagelijske leven.
Wat een leuke tekst om te lezen zeg. Ja, er is natuurlijk veel gebeurd afgelopen twee maanden. Ineens een kleine erbij. En de dromen begonnen vanaf toen. Merk met twee kinderen wel dat je wijzer wordt, en anders naar het leven kijkt. Het stukje over dromen over je eigen dood klopt wel heel erg eigenlijk. Dan zijn de dromen dus niet zomaar dromen. Ze willen iets zeggen.
iedereen gaat dood, ik ben er niet bang voor, maar wil het nog laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaang niet! maar dat heb je helaas allemaal niet voor t zeggen
Als je droomt over de dood (van jezelf) geeft dat meestal aan dat er een grote verandering in je leven staat te gebeuren, in jouw geval dus het krijgen van (een) kindje(s). Ik ben helemaal niet bang voor de dood. Ik geloof in leven na de dood en dat we dus op een mooie plek terechtkomen als ons lichaam sterft en de ziel verdergaat. Ik ben wel bang voor de manier waarop ik doodga maar dat is een ander verhaal. Qua dromen heb ik ook altijd hele vage dromen waarbij ik soms een dag van slag kan zijn, ik kan me ook zelfs nog dromen herinneren van toen ik 3 jaar oud was. Als jij behoefte hebt om met die vroegere vriendin contact op te nemen moet je dat gewoon doen hoor.
Ik ben er ook niet bang voor. Geloof ook zeker in een leven na de dood. Als ik mijn doelen op de aarde heb bereikt ga ik hier weg, ergens anders heen. Uiteindelijk komt mijn gezin daar ook heen, als zij hun doelen hebben bereikt. Daar geloof ik wel weer heilig in. En daar leven we lang en gelukkig verder. Mocht de dood ons gezin ooit uit elkaar halen, wat natuurlijk zal gaan gebeuren, het is niet voor altijd. Heb me nooit zo verdiept in dromen over jezelf, en wist dus niet dat het betekende dat er een grote verandering in je leven plaats vind. Vind het nu ik het zo lees allemaal best wel weer bijzonder ook.
Ik ben niet bang voor de dood, en hou me er ook niet mee bezig, vind ik niet zo gezond. Over het algemeen droom je zulke dromen, omdat je je zorgen maakt over iets. Ik geloof niet in een achterliggende paranormale betekenis.
De dood is op het moment ook iets wat mij erg bezig houdt. Mijn Oma is op 22 dec. overleden. Daardoor ben ik me ineens veel bewuster van dat ik ook op een dag dood zal gaan. Vind dat erg moeilijk omdat ik nu nog zo van het leven geniet. Wat voor mij er bijkomt is dat mijn Oma gecremeerd is. Ik heb 10tallen begrafenisen meegemaakt maar dit was mijn eerste crematie. Dit heeft behoorlijk impact gemaakt. Ik moet echt verwerken dat ze nu niet meer dan een bus met as is. Bij een begrafenis laat je het lichaam achter in het graf. Die plek zal altijd hetzelfde blijven. Mijn Oma hebben we achtergelaten in de zaal waar de dienst was en nu zit ze "zomaar" in een asbus en staat in een urnenmuur. In het voorjaar zal ze worden bijgezet in het graf van mijn oom en krijgt ze definitief haar "plekje" Ik hoop dat ik dan ook wat meer rust krijg...
Ik mag daar niet teveel over nadenken van mezelf, want dan kan ik mezelf helemaal gek maken. Ben echt bang om dood te gaan, en nog meer bang dat m'n kinderen doodgaan. Ik geloof (helaas) niet in een hiernamaals, dat gaat er bij mij écht niet in dus voor mij is de dood het einde van alles. Dat idee vind ik zo ontzettend beangstigend dat ik het zoveel mogelijk naast me neer probeer te leggen. Erover nadenken verandert er namelijk niks aan, zorgt er alleen voor dat ik minder geniet nu ik nog wél in leven ben met gezonde kinderen.
ook ik denk er het liefst niet aan want ik ben ook bang voor de dood :S en waarom uhmm weet ik niet gewoon het idee al dat je nooit meer terug komt bah bah, maar zeg wel altijd hoop dat ik eerder ga als me man want zie mezelf niet alleen zitten :S maar goed ik ga genieten van me tijd en als het mijn tijd is dan is het zo!
ik ben niet bang om dood te gaan, ben het namelijk al bijna geweest, ik ben bijna doodgebloed, klinkt raar maar het is geen nare dood, het doet niet zeer, je stikt niet. je wordt heel rustig, en dan wordt het zwart. hoe gek het ook klinkt ben geen moment bang of in paniek geweest. nee ik zie er niet tegenn op om ooit dood te gaan, maar liever als ik boven de 70 ben.(100 hoef ik echt niet te worden) ik heb dus al 1 en ander geregeld. muziek en dat ik begraven wil worden. geen testament, alleen als het eerder gebeurd dat de honden naar mijn ouders gaan (tenzij dochter oud genoeg is om daar over te beslissen) en het liefst een groot feest erna inplaats van koffie en cake, ik heb zelf voor begraven gekozen omdat ik na de dood van mijn opa een plek miste om heen te gaan, hij is op een uitstrooiveldje uitgestrooid helaas (beslissing oma ook al wilde de rest wat anders........)
Ook ik ben niet echt bang voor de dood, heb in mijn leven al zoveel mensen die ik kwijt ben geraakt door de dood Wij hebben 31 december de crematie gehad van de oma van mijn man, alleen kreeg de oudste onder de dienst echt een enorme woede/onmacht aanval, en heb ik haar maar even mee genomen naar een aparte ruimte, en toen draaide ze gelukkig bij. Het was voor haar vooral raar, een foto van omie zoals zei de oma van mn man dan noemt, maar omie zelf was er niet. op aanraden van CB hebben we ook boekjes gehaald over de dood maar dan in kindertaal, en je merkt wel dat het werkt bij haar. Maar ook ik zelf ben niet bang voor de dood, ik heb zelf op het randje gelegen met een gescheurde nier, en sindsdien ben ik er niet meer bang voor, en ik weet ook zeker dat er meer is na de dood. Ook mijn man en ik hebben het er regelmatig over wat als er nou iets gebeurt en wij zijn er niet meer. ik had zelf een voogd mijn tante en oom, mocht mijn moeder wat overkomen, mijn vader is overleden toen ik 2 was. maar gelukkig leeft mijn moeder nog. Zelf zijn we er nog steeds niet uit wat we willen mocht zoiets gebeuren, maar ja we zijn beide nog jong, maar het kan altijd fout gaan natuurlijk.
Ik heb afgelopen jaar rouwverwerking ondergaan in verband met het overlijden van mijn vader wordt in juli 5 jaar geleden na de bevalling vorig jaar kwam alles omhoog en kreeg ik het er nog moeilijker mee ik vond dat ik het mezlef en mijn gezin verplicht was alles op de rit te krijgen. in die periode heb ik ook mijn erfelijkheidsonderzoek af laten ronden ook dit was ik verplicht. Hierdoor ben ik bezig met de dood en ook in bepaalde dingen voorzichtig geworden. uit het onderzoek is gebleken dat ik het gen helaas heb wat mij erfelijk belast heeft met een zeldzame vorm van kanker (gelukkig heeft mijn broertje het niet ) mijn zoontje moet ook door de molen maar dat kan nu nog niet hij is nog te jong. Mijn vader en oma hebben deze ziekte beiden gehad een vorm van huidkanker oftewel melanomen die uitweding bijna niet te traceren zijn (is helaas bij mijn vader toen ok fout gegaan) maar inwendig op de slijmvliezen gaan woekeren mijn vader had het in zijn dunne darm dit was uitgezaaid naar zijn longen, hoornvlies en hersenen zijn hoofd zat vol tumoren, wat mij soms beangstigd is mijn oma was 80 mijn vader was 50 en dan denk ik wel eens en ik ik ben nu 25 aan de andere kant dat ik het gen heb wil niet zeggen dat ik het ook krijg, maar merk wel dat ik mijn maatregelen heb mijn man en ik hebben alles geregeld en ook laat ik mezelf ieder jar controleren er wordt dan weefsel afgenomen en op een bepaalde manier getest waardoor ze kunnen zien of het zich aan het openbaren is zeg maar, verder kom ik in aanmerking voor preventief darmonderzoek dit moet 1 keer in de 2 jaar gebeuren. dus ja ik ben er mee bezig, mijn grootste angst is dat ik mijn zoontje niet volwassen zal zien worden, dit maakt ook dat wij niet weten of we voor een 2e gaan ik wil het heel graag mijn mna ook maar we hebben wel de wens om er een jaar of 4-5 tussen te hebben nu zijn er genoeg mensen die zeggen je bent nog jong genoeg ja klopt maar het is wel afhankelijk van hoe mijn gezondheid blijft. ja het benauwd me nog wel eens
Ik ben absoluut niet bang voor de dood (misschien de manier waarop, maar dat heb je niet voor het kiezen he ). Ik ben ervan overtuigd dat er een God bestaat die ons gemaakt heeft. Nu op aarde leef ik al met en voor Hem en na de dood zal ik echt thuis komen. Daar zal alles volmaakt zijn, geen zorgen, pijn en verdriet meer. Nu zou ik daar nog niet heen willen, omdat ik dan mijn man en (ongeboren) kindje achter moet laten, maar ik zie er enorm naar uit!
Toch zijn veel er wel mee bezig zo te lezen. Tuurlijk moet je er niet dagelijks aan gaan denken, dan maakt het mij ook gek. Maar dat we dood de wereld verlaten is gewoon zeker. Ik vind het wel belangrijk dat je daar bij stil moet staan. Maar niet elke moment van de dag, de hele week, het hele jaar. Dat is zeker niet gezond. Ik ben sinds ik kinderen heb ook heel erg bezig met foto albums. Ben aan het scrapbooken. Ik volg mijn kinderen in hun hele leven, de albums beginnen bij de zwangerschap tot nu toe. Dat ben ik ook met alle belangrijke gebeurtenissen van mijn man en mij aan het doen. Ben alles aan het uitzoeken geweest qua foto's. Vind het belangrijk voor het moment dat wij er niet meer zijn. Dat onze kinderen iets tastbaars hebben, over ons en over hun eigen leven. Ben dus veel herinneringen aan het opslaan nu. Nam daar eerder nooit zoveel tijd voor. Ik vind het ook moeilijk om me voor te stellen dat ik niet meer op de aarde ben, dat ik er niet voor mijn kinderen zal kunnen zijn en er niet meer zal zijn voor mijn man. Dat vind ik een verschrikkelijke gedachte. Hoop tegen de tijd dat mijn leven op aarde om is, mijn kinderen volwassen zijn en voor zichzelf kunnen zorgen. Natuurlijk wil ik mijn kleinkinderen nog meemaken, maar ja.... dat heb je niet voor het zeggen. Het is moeilijk dit voor te stellen als je zo geniet van het leven!!!
Deze gedachte maakt het ook makkelijker denk ik. Vind het wel een mooie gedachte. Ik geloof daar ook wel in. Je komt ooit weer bij elkaar, ieder heeft zijn taak/doel hier op de aarde. Mijn man zei vroeger altijd, je hebt een doel op aarde, je moet aan bepaalde verwachtingen voldoen om doorgelaten te worden naar de hemel. Op aarde kun je laten zien wat je in je hebt, je moet je ontwikkelen om verder te mogen dan de aarde. Mijn man is christelijk opgevoed. Vind het wel een bijzondere gedachte. Dat maakt het afscheid uiteindelijk een stuk eenvoudiger. Ook al doet het pijn je geliefden achter te laten voor een langere tijd.
Precies hoe ik er ook over denk. Als je daarin gelooft hoef je er ook niet bang te zijn. Je geniet van het leven nu, maar je verlangt ook naar de toekomst. De mooiste toekomst die er is.
Ik sluit mij aan bij Elletje Jo. Ik mag hier op aarde God dienen en door genade mag ik eens naar Hem toe gaan. Ik ben niet bang om dood te zijn (omdat ik dan juist écht leef; bij God), maar wel voor de manier waarop doodga.
Daar ben ik het dus weer niet mee eens, aangezien ieder mens maar een mens is, met ieder zijn gebreken en niemand in staat is foutloos te leven. Ik geloof dat je puur en alleen uit genade (omdat God een Vader is, die van ons houdt als zijn kinderen) in de hemel komt en niet omdat wij het zo goed zouden doen op aarde. Kijk om je heen en je ziet dat wij als mensen er een puinhoop van maken Juist dat is voor mij een enorme geruststelling: Ik hoef er niet aan te twijfelen of ik wel goed genoeg ben, ik mag weten dat ik bij Hem kom na dit leven, omdat Hij ervoor gekozen heeft mijn Vader te zijn en ik ervoor gekozen heb zijn kind te zijn. Met dit in mijn gedachte heb ik dus geen reden om bang te zijn voor de dood!
ik geloof ook in god, en dat het leven hierna voor altijd is en het leven op aarde een soort van school voor je is. maar ik ben wel bang voor de dood, misschien wel omdat ik dan niet precies weet hoe en wat.