Mijn vader is plots overleden in maart 2009. Hij was 57 jaar. De December ervoor waren ze bij ons, om samen kerst te vieren. Dit was best bijzonder want mijn vader had een hekel aan vliegen. Maar toch wilde hij perse die kerst bij ons hier zijn. Terwijl ze hier waren, ondekte ik dat ik eindelijk zwanger was. Wat was hij blij en trots! Eind januari ging het mis en kreeg ik een mk. Mijn vader was behoorlijk aangeslagen. Om eerlijk te zijn had ik dit nooit verwacht, al die emotie van hem. Hij had grote plannen om met zijn broer en een busje hiernaartoe te komen met de ferry en te helpen met de kamer enzo. In Februari verloofden mijn man en ik ons. Toen ik in Maart telefoon kreeg dat mijn vader in het zh lag, vloog ik direct naar NL, ondanks dat iedereen zei dat het niet nodig was. Op zaterdag was ik er, liet ik hem mijn ring zien en op maandag mocht hij naar huis. Op dinsdag ochtend is hij overleden. Zomaar. Plotseling, met ons als gezin bij hem. In Mei het jaar erop zijn mijn man en ik getrouwd, en wat miste ik mijn vader Zijn broer gaf me weg. Dit was mooi en symbolisch en ik ben dankbaar dat hij het wilde doen, maar toch, wat verdrietig eigenlijk. En in de Juni die erop volgde bleek ik weer zwanger. Dit keer ging het goed en hebben we een prachtig jongentje. Hij lijkt sprekend op mijn vader toen hij een baby was. Echt twee druppels water. En als ik naar mijn svader kijk, hoe hij speelt met de kleine en hem knuffelt, breekt mijn hart. Ik had zo graag mijn vader mijn mooie zoontje willen laten zien. En ik weet niet waarom, maar deze week heb ik het gewoon heel moeilijk. Ik mis hem zo
Het is logisch dat je hem zo mist,aangezien de liefde voor hem uit je verhaal spreekt. Veel sterkte en hopelijk heb je vele mooie herinneringen aan hem.Die draag je tenslotte altijd met je mee!
he meid heel veel sterkte!!! is erg moeilijk om svader te zien knuffelen en spelen met je kindje ik had het ook graag anders gehad mijn vader is overleden 21-juni 2007 was toen 12 weken zwanger van onze oudste. het was zijn eerste kleinkind hij is 51 jaar geworden o watwas hij trots hij vertelde alleen erachter aan (als ik het maar mee mag maken) en ook ik mis hem dagelijks je kunt ze niet missen!! maar met zeer veel trots is mijn zoon vernoemd naar mijn vader en o wat lijkt hij veeeeeel op hem (soms bijna eng, maar toch erg mooi) sterkte!!
Heel veel sterkte meid! Ik voel me soms wel een schuldig t.o.v. manlief omdat mijn vader altijd met onze jongens kan spelen en knuffelen en zijn vader ze nooit gekend heeft Hij zou echt een aanvulling in hun leventje geweest zijn... de enige troost die we hebben is dat we voelen hij bij hen is en over ze waakt als een soort 'beschermengeltje'...
veel sterkte meis!! Ik vind het soms ook heel moeilijk dat mijn jongens mijn vader nooit hebben gekend. Tis van mijn vader alweer 8 jaar geleden en mis hem nog elke dag. Ik zie in mijn jongste ook veel van mijn vader en dat geeft mij het gevoel dat hij toch bij me is..
Ik begrijp precies wat je bedoelt: vorig jaar is mijn vader 4,5 week voor mijn bevalling plotseling overleden. Ik weet hoe graag hij mijn zoontje had willen zien en hij zou vast veel gestoeid met hem hebben. Mijn sv is niet zo'n stoeier en als ik hem met Damien zie, dan doet het me erg veel pijn dan Damien niet nog een opa heeft. En heel gek: ik beschouw mijn sv toch minder opa dan mijn vader, waarschijnlijk omdat hij 'slechts' schoonfamilie is.
Ja, ik denk dat mijn man zich soms ook zo voelt, hij is zo trots op ons kleintje en zijn vader ook, echt heel leuk om te zien. Maar ik zie hem soms naar me kijken met zo'n blik van 'kon jouw vader er ook maar bij zijn'. Als de kleine 's avonds in bed lekker ligt te babbelen, en we horen hem over de babyfoon, zeg ik altijd tegen mijn man 'ah, opa is op bezoek' vind ik wel een fijne gedachte eigenlijk
ja dat herken ik wel, is niks persoonlijks tegen de vader van mijn man, maar soms voelt het gewoon een beetje zo
Dat hebben wij ook! Lucas als baby en nu ook Benjamin is altijd gefixeerd aan het staren naar 1 punt boven onze kast in onze slaapkamer. Is verder niks te zien volgens ons, maar dan denk ik altijd maar dat opa op de kast zit. Of als Benjamin ineens vanuit het niets begint te schaterlachen... Misschien is het onzin, maar het geeft toch troost
meis wat vreselijk... wilde je heel veel sterkte en kracht toewensen! wat mooi dat jullie zoontje zo op je vader lijkt van vroeger! Hier voel ik me soms ook wel eens schuldig... mijn vader speelt zo graag met onze kleine en de vader van mn man (die eind maart is overleden aan kanker) kan dat niet... GELUKKIG heeft hij onze kleine nog wel mogen zien... Er zit precies 1 maand tussen zijn geboorte en mn svaders sterfdag.
Biccy, wat herken ik veel in jou verhaal. Die onmacht dat verdriet die ik lees, de tranen komen gewoon bij me op. Bij mij is het mijn moeder die bijna een jaar geleden is overleden. Toen ik 6 maanden zwanger was is zij overleden aan die verschrikkelijk ziekte, 50 jaar Als m'n zoontje bij zijn andere oma is voel ik ook wat jij voelt. Ik zou ook zo graag willen dat mijn moeder hem zou zien. Ik heb het er nog iedere dag moeilijk mee, dat zij er niet meer is. Wat mis ik haar! Ik snap het heel goed hoor, veel sterkte!
Hoi Biccy, Ik wil je graag een hart onder de riem steken. Ik weet (gedeeltelijk) hoe je je voelt, ik ben nl. in April mijn moeder verloren. Ik ben sinds 2005 bezig geweest zwanger te raken en ben in februari dit jaar, eindelijk (na 4 miskramen) bevallen van een zoon. Mijn moeder was al meer dan 10 jaar ernstig ziek (reuma) en heeft ook altijd zo meegeleefd. Gelukkig heeft ze de geboorte van Oliver nog mogen meemaken (ze is overleden toen hij 8 weken oud was), maar omdat ik net als jij in het buitenland woon (bij de geboorte in Engeland, nu in Frankrijk) heeft ze hem maar 1 keer kunnen zien, toen hij 3 weken oud was. Ik voel me nog altijd schuldig dat ik indertijd niet wat meer foto's heb gestuurd enz (hoewel ik elke dag minstens 2-3 keer aan de telefoon hing en binnen 3 weken een paspoort had geregeld voor Oliver zodat we, ondanks de keizersnee naar NL konden gaan, want mijn moeder kon vanwege haar ziekte niet meer reizen), en heb het nog elke dag moeilijk met het gemis. Begrijp ook helemaal je gevoelens richting je Souders, die heb ik ook vaak. Groetjes, patricia
he meiden wat een verdriet hier ik voel me hier goed op mijn gemak omdat ik wat ik hier lees denk o ben niet de enige die 1 van beide ouders moet missen! en gevoelens hier mag delen! bedankt hiervoor mijn ook hier tranen
Ach meis ik weet precies wat je bedoelt, mijn vader is in mei 2009 overleden op 52-jarige leeftijd. Hij heeft gelukkig wel onze bruiloft meegemaakt maar nooit mijn zwangerschappen en zijn kleinkind. Nu met de tweede op komst is dat toch weer heel moeilijk. Ik kan er niet meer van maken dan KNUFFEL en je bent absoluut niet de enige! Maar het is gewoon k*t!
Hoi Fokje, Het is moeilijk op zijn tijd he? Ik zat ook met tranen in mijn ogen bij het lezen van dit topic, maar het is fijn erover te kunnen praten. Veel liefs, Patricia
Moeilijk hè... Ik ben heel blij dat mijn moeder mijn vier kinderen heeft meegemaakt en dat ze nog heeft meegekregen dat ze nog een 5e kleinkind zou krijgen. Helaas is ze 4 weken geleden overleden en zal ze dit beebje nooit zien... dit beebje zal nooit een boekje van haar krijgen (mijn moeder was de boeken-oma). Dat vind ik heel moeilijk. maar voor mij is het nog heel vers natuurlijk. Ik kan het ook niet echt goed verdragen dat mijn sm wel met mijn kids kan spelen enz. Voor mijn kids had mijn moeder echt de titel Oma. Ik kan alleen maar zeggen dat je er gewoon lekker over moet praten en hier kan dat
Helaas voor mij ook heel herkenbaar. Mijn vader is vorig jaar maart overleden, aan die rotziekte. Wij wisten dat hij ziek was sinds begin 2009. In de zomer van dat jaar zag alles er beter uit, maar aan het einde van dat jaar was het helaas weer terug. Rond de kerstdagen dacht mijn vader ook aan de kerst het jaar erop "zou hij het dan nog mee maken?" Ik ben in februari 2010 bevallen van mijn eerste kindje, zijn 2e kleindochter. Wat was hij trots dat zijn dochter moeder werd zeg, en wat wilde hij graag allemaal voor zijn kleindochters doen. Onze dochter is op maandag geboren en op dinsdag kwamen wij thuis uit het ziekenhuis, dat was de laatste keer dat hij 'in levende lijven' bij ons thuis is geweest. Op vrijdag is hij zelf het ziekenhuis ingegaan, waar hij bijna 7 weken later overleed. Daar sta je dan, met je kleintje van 7 weken. Je maakt dan in een korte tijd het allermooiste mee in je leven en ook het allerergste. Ik ben echt een papa's meisje, en nu dat je alle dingen voor de eerste keer meemaakt met je dochter zonder je lieve vader doet zo'n pijn. Mijn vader is 56 jaar geworden, daar had nog minstens 30 jaar bij gemoeten. Mijn sv is niet zo'n kroelerig, en stiekem vind ik dat niet erg ook. Ik weet dat hij ook een opa is, maar ik had zo graag gewild dat mijn vader ook alles met onze kleine had kunnen doen. Ik irriteer me dan ook heel gauw als sm tegen onze dochter zegt, waar is opa, waar is opa (bedoelt dan sv), maar dat dan ook 10x herhaalt ofzo. Het blijft pijn doen en het gemis is ondraagelijk, maar ik heb wel sterk het gevoel dat hij bij ons is. Onze dochter is ook heel makkelijk, dan denk ik dat komt vast door opa. Hoe moeilijk mijn verlofperiode/kraamtijd ook geweest is, het is goed dat ik haar heb. Dan moet je wel door, en je hebt iemand om al je liefde aan te geven dat geeft heel veel kracht en troost. Heel veel sterkte voor iedereen die een dierbare moeten missen!!!