Pfff......ik moet echt even mijn hart luchten.. In augustus 2008 kondigd mijn vader de scheiding aan. Hij houd niet meer van haar en wil "gewoon" alleen zijn. Ik weet niet wat ik hoor, klap dicht, heb mijn dochter gepakt en ben vertrokken. Dit kan gewoon niet waar zijn dacht ik. Het gekke is, dat mijn zusje en ik wel al hadden verwacht. Het huwelijk is nou niet een waarvan je zegt dat het lekker loopt. Beiden konden niet met en niet zonder elkaar. Ze deden alles samen, hadden geen vrienden en zaten elkaar alleen maar in de weg. Echt ruzies hadden ze niet, maar er was wel veel onvrede. Praten kunnen ze allebei niet. Ik heb vaak geprobeerd om hun te helpen, maar ik kwam er steeds meer achter dat dat niet mijn taak is. Je hoort dingen van je moeder die je als dochter beter niet kunt weten over hen. Mijn vader had buitenechtelijk uitstapjes en belde regelmatig met sexlijnen. Hoe vaak mijn zusje en ik hem hebben betrapt? ik weet het al niet meer. Mijn moeder probeerde er nog wat van te maken, maar ook zij raakte uitgeput. Dat ze nu gescheiden zijn, is eigenlijk voor beide wellicht beter. Het gaat erom hoe het is gegaan, dat is niet om over naar huis te schrijven. Het verdriet wat het met zich meebrengt is ongelofelijk. Mijn vader was al twee jaar geleden klaar met het huwelijk en wilde zijn eigen leven (met nu blijkt een andere vrouw) oppakken. Hij heeft het niet netjes aangepakt en mijn moeder simpelweg zo snel mogelijk uit het huis willen krijgen. Nu zit ze nog tussen de dozen, vol pijn en verdriet te overdenken wat haar in hemelsnaam is overkomen. Wij als kinderen kunnen ook niet in gesprek komen met mijn vader. Hij is zeer egoistich en zit dit weekend al bij zijn nieuwe vriendin een feestje te bouwen zeg maar! Ik voel me ontzettend eenzaam en ben mijn vader die ik van vroeger ken kwijt. Mijn moeder is haar man kwijt. Ik heb geen idee hoe hier mee om te gaan. Zijn er nog andere meiden die dit op latere leeftijd hebben meegemaakt? Want overal krijg ik te horen: "ach, je bent nu volwassen, dan snap je het allemaal beter". Nou dat is helemaal niet waar, je krijgt juist alles mee. Het doet niks af aan het verdriet wat ik zie bij mijn moeder, zusje en mijzelf!
ik heb het ook meegemaakt, bij ons was het mijn moeder die maar niet wist wat ze wou, ze is nu 3 keer getrouwd geweest en altijd van scheiding gelijk in een nieuwe relatie gevallen, het is nu eenmaal een feit dat je je als kind verantwoordelijk voelt voor het gedrag van je ouders, terwijl dat natuurlijk onzin is, maar ik kan me wel voorstellen dat je heel kwaad bent op je vader, probeer er zoveel mogelijk te zijn voor je moeder, en laat het los als het je teveel wordt (makkelijk gezegd ik weet het) je hebt namelijk ook je eigen gezin en daar die gaan voor. heel veel sterkte!
@ mijmiricale: Je hebt gelijk, ik heb ook mijn dochtertje. Het is ontzettend moeilijk, het voelt als een rouwproces. Alles is kapot en lever continu een innerlijke strijd. 24 uur per dag heb ik ruzie met mijn vader (in gedachten dan he!) Ik weet er gewoon niet mee om te gaan en het liefst wil ik helemaal geen contact meer met hem. Aan de andere kant is Noa hartstikke gekmet opa, ik kan haar niet haar opa ontnemen. Pffffffffff
ja dat tegenstrijdige gevoel is erg vermoeiend, ik begrijp je helemaal, misschien helpt het om eens met iemand te praten? een objectief iemand die je kan helpen alles in perspectief te zien en waarbij je je hart kan luchten
Ik heb het niet meegemaakt als volwassene, wel als kind, maar wil toch even een berichtje achterlaten. Het maakt niet uit op welke leeftijd je bent, het is en blijft k*t! Ik ben zelf jarenlang boos geweest op mijn moeder en heb haar pas 10 jaar na de scheiding opgezocht. Het gevoel slijt wel, maar duurt lang. Ineens is alles wat normaal was weg. Heb je al een goed gesprek gehad met je vader? Dat kan heel erg opluchten, al je frustraties eruit gooien.
hoi, ik heb het zelf niet meegemaakt, maar denk niet dat het minder erg is als dat je dit als kind meemaakt, je blijft toch altijd "kind" van je ouders. het lijkt me vreselijk, probeer er zoveel mogelijk voor je moeder te zijn en ik hoop dat jij en je zusje veel kracht uit elkaar kunnen putten. heel veel sterkte en een dikke knuffel
Toevallig is mij hetzelfde overkomen, precies een jaar geleden. Nadat mijn achterneef was overleden, is mijn vader in contact gekomen met een kennis van vroeger. Zij kon hem de troost bieden enzo, die hij bij mijn moeder niet vond. Nu woont hij sinds augustus vorig jaar een paar deuren verder met haar en haar dochter. De relatie van mijn ouders was ook niet om over naar huis te schrijven, ik heb nooit liefde en warmte thuis gekend en we deden nooit iets samen. Ieder ging zijn eigen weg. Met mijn vader heb ik nooit echt goed contact gehad, ook al woonden we in hetzelfde huis. Nu is dat op zich wel aan het veranderen, in positieve zin. Ook kijkt hij nu meer naar zijn kleinzoon om dan eerst. Met mijn moeder heb ik ook nog goed contact, alleen vindt zij het maar niks dat ik contact heb met mijn vader, laat staan met zijn vriendin en haar dochter (met hun kan ik het trouwens ook heel goed vinden) In mijn moeders ogen is natuurlijk mijn vader de slechterik die alles schuld is. Ik vind het zelf ook een hele moeilijke situatie, en ik vind het onzin als mensen zeggen dat je het beter begrijpt als je volwassen bent. Je hele leven staat gewoon op zijn kop als je zoiets overkomt.
Ik was 20 jaar, en het is allemaal erg vervelend, meestal waren het m'n ouders die kinderachtig deden, kwam je bij de 1 zij hij wat zij ze allemaal, kwam je bij de ander wilde zij weer weten wat hij allemaal zij. Rechtbank en alles heen geweest, na ongeveer een paar jaar werd het beter. M'n ouders zagen elkaar nooit meer, wij gingen zelf sneller samen wonen. M'n moeder is nu gelukkig met haar vriend, m'n vader is helaas overleden, aan hartritme stoornissen, gelukkig heeft hij er niks van gemerkt, hij is in z'n slaap gestorven. Geloof dat de scheiding een grote rol heeft meegespeeld met het overlijden van hem. Helaas....
Hoi Zonnestraal, Wat vervelend zeg! Het liefste wil je dat je trots bent op je ouders en dat zij trots zijn op jou. Helaas zijn het ook "gewoon" maar mensen, en zijn ze niet perfect. Je vraagt hoe je nu met ze (en met de situatie) om moet gaan. Dat is heel persoonlijk en lastig. Het verdriet en de verhalen van je ouders zouden ze niet aan jou kenbaar moeten maken, althans, ze moeten je er niet mee opzadelen. Je moeder: Als je moeder je informatie verteld waarvan je al weet dat je daar straks thuis mee zit moet je haar zeggen dat je dat liever niet wilt horen (dat is moeilijk!). Jij heb je eigen gevoelens al om te moeten verwerken, denk goed om jezelf in deze situatie hoor! Je moeder zou eigenlijk op haar vriendinnen moeten terugvallen hiermee, maar uit je verhaal maak ik op dat ze die niet heeft? In dat geval zou een maatschappelijk werkster wonderen doen. Ook om haar zelfvertrouwen op te zadelen. (sportclub, breiclub zijn ook ideeen). Je vader: Lastig als er nieuwe relaties ontstaan, alles staat op zijn kop en je vader lijkt egoistisch. Misshien is het mogelijk om te kijken naar zijn geluk. HIJ is in ieder geval niet verdrietig (meer) en het zou voor jou misschien moeilijker zijn als hij ook zo tussen de verhuisdozen zat verdrietig te zijn. Over je vader hoef je je in ieder geval geen zorgen te maken. Het is vaak zo dat de ene ouder er "beter" uitkomt dan de andere. Accepteren is het beste, maar dat kost tijd, neem die tijd gerust. Jij: Voor jou is het belangrijk dat je opschrijft wat je wel en niet wilt. Wil je wel of geen contact? Volgens mij wil je dat wel. Misschien enkel voor Noa, maar dat is ook belangrijk! Je zult een manier moeten bedenken om met ze om te gaan, wat werkt voor jou het beste? Bijvoorbeeld dat je vader een leuke opa is voor Noa, dat je hem in koetjes en kalfjes verteld over je werk/hobby's e.d. maar dat je er liever niet langer blijft dan een uur per twee weken. Zodat je thuis neit met een rotgevoel zit omdat je weer te veel informatie hebt gekregen waar je niet op zat te wachten. Zelfbescherming. Je moeder moet ook door, en dat moet ze zelf doen, jij kunt haar niet gelukkig maken. Wel helpen met inschrijven op een datingsite bijvoorbeeld. Maar stel grenzen, voor jezelf en voor Noa. Jouw geluk is ook belangrijk hoor! xxx