Hi. Mijn dochter is bijna elf maanden, en heeft al sinds vrij jong een goed ritme, slaapt erg goed, valt zelf in slaap, nooit problemen gehad snachts etc. Niks op aan te merken dus eigenlijk. Sinds begin deze maand, dus sinds haar tiende maand is ze opeens erg 'onrustig' wilt niet meer slapen, raakte al in paniek als ik haar kamer in liep. We hebben ruim 2 weken deze 'drama' gehad. Nu, nu slaapt ze opzich wel. Beter dan in die 2 weken in ieder geval, alleen nu wilt ze dus bij mij in slaap vallen, en zodra ze goed in slaap is kan ik haar terug leggen. Dit vind ik helemaal niet erg, alleen.. Ze valt dus 9 van de 10 x in slaap aan de borst, blijft huilen tot ze krijgt, en tuttelt zichzelf met 3 grote slokken in slaap.. Als ik haar dan loskoppel, huilen! Paniek! Als mijn partner of oppas haar Naar bed brengt, huilt ze gerust 3/4 uur door. Wat ik absoluut geen fijn idee vind waardoor ik nooit weg ga, en het altijd zelf wil doen. Ik ben ondertussen vermoeid en geef er constant aan toe, zolang ze maar slaapt denk ik dan. En ik wil geen strijd aan gaan, blijkbaar heeft ze het nodig? Daar komt bij, als ze eenmaal slaapt, word ze rond 00:00 wakker en wilt ze niet meer terug in haar eigen bed! Ik neem haar dan bij ons, waar ze natuurlijk naast mij de hele nacht vrije toegang heeft tot m'n borst, en daar dus goed gebruik van maakt. Of moet ik zeggen misbruik? Heb ik haar nu 'verwend/verpest'? Ik weet even niet waar ik nu goed aan doe.. En niet alleen voor t slapen en snachts wilt ze constant aan de borst, ook overdag wilt ze de hele dag bij me liggen en trekt nu zelfs aan mijn shirt en wijst naar m'n borsten🙄🙄.. Is dit een fase? Herkent iemand dit? Moet ik er misschien toch niet aan toegeven? Tips? Advies?
Het is een sprongetje, had die van mij ook. Wou echt alleen bij ons slapen s nachts. Wijzen naar mama en papa's bed en lachen als hij erop mocht. Ik heb nooit borstvoeding als troost gegeven dus daar vroeg die ook niet om, hij wou gewoon bij ons slapen. Na een maand helemaal stijf te hebben geslapen (ik vind het heel erg eng als ie tussen ons ligt) hadden we besloten dat het echt niet meer kon. Dus zijn bedje in elke 5 min erheen. Van muziekje en nachtlampje werd hij heel rustig. We nemen hem gewoon niet meer bij ons in bed, als hij verdrietig is, gaan we afwisselend met hem in schommelstoel zitten. Laat papa het ook gewoon proberen.
Ik lig idd ook echt verkrampt, maar ik heb echt me nachtrust nodig.. Hoelang duurde het bij jullie als je om de 5min heen ging? Savonds zou ik dat wel kunnen, maar snachts heb ik daar denk geen geduld voor. En over papa laten proberen, ik zou het echt heel graag willen.. Maar als ik m'n dochter 2 uur lang hoor huilen zit ik zelf ook huilend op de bank, en het vreet zoooooooo aan me.. Dus wat doe ik dan, ga naar boven, geef d'r borst en ze slaapt.. Het is gewoon gemakzucht geworden ook.. Ahh dit fases en sprongetjes ook.. Zijn ze net uit de één, begint de ander..
Ik zou haar wel de geborgenheid bieden die ze zoekt. Het kan een combinatie zijn van eenkennigheid en verlatingsangst: hier hingen de 2 meisjes die toen nog borstvoeding kregen toen ook erg aan mij (letterlijk en figuurlijk). Daarbij kwam bij mijzelf rond die tijd mijn cyclus weer op gang, dus dat was wat dubbelop: ze zocht troost en geborgenheid mede aan de borst en daar was minder melk etc. Ze sliepen toen ook tijdelijk bij ons in bed, gelukkig een groot bed (zij op de deken in hun slaapzak tussen ons in ).
Ik laat hem echt niet langer huilen dan 5 min. Oppakken en dan kusje geven en terugleggen, het kon wel een uur duren. Maar na een avond sliep hij dan 5 goed door en dan weer na een week zelfde herhalen.