Aiden is net zo. Vanaf baby zijnde zeer kieskeurig qua eten en hij vindt ook vaak eten heel erg snel vies ruiken. Wij vermoeden dat hij hooggevoelig is (ook gezien andere gedragskenmerken van hem) en dat het daar wellicht mee te maken heeft. Hooggevoeligen vinden alles sterker ruiken en proeven alles veel sterker. Hij lust vrij weinig. Op een boterham mag bijvoorbeeld geen boter en beleg mag niet op zijn boterham. Tijdje geprobeerd, maar dan weigert hij echt in alle staten een hap te nemen. Beleg moet ernaast en dan eet hij keurig alles op. Groente (behalve sperziebonen) wil hij niet eten of lust hij echt niet. Ik kook gewoon wat ik wil koken. Dus eigenlijk voor Finley, mijn vriend en mijzelf. Aiden krijgt ook gewoon zijn portie daarvan op zijn bord, maar hij neemt er nooit een hap van. Qua fruit eet hij alleen appels momenteel. Elke week krijgt hij 1 avond iets wat hij wel lust trouwens. Maar voor de rest ga ik geen rekening met hem houden. Wij hebben ook met hem afgesproken dat als hij 5 jaar is, hij toch echt minimaal 1 hap gaat proeven van het avondeten. Wij geven hem dagelijks vitaminetabletten. Hij is eigenlijk nooit ziek (wat me dan ook weer hoogst verbaasd gezien zijn eetpatroon), heeft energie voor tien en groeit gewoon goed. Vraag me niet hoe dat mogelijk is.
Mijn oudste is een alles eter en daar ging het altijd vrij goed mee. Dochter is een kies kauw. En over het algemeen laat ik het wel nu ze bijna zes is (feb) is het wel zo dat ik toch even blijft aanmoedigen om iets te proeven pas geleden hadden we bloemkool lust ik niet!! Had kaassaus bloemkool even tot pak geprakt en gezegd kaassaus met aardappel. Ze zegt smaakt naar bloemkool ik zeg dat droom je ze heeft het op gegeten daarna groot applaus ik zeg je hebt toch bloemkool gegeten was maar een roosje..Nu mam was eigenlijk best wel lekker dus binnen kort weer eens aan de bloemkool met kaassaus en bloemkool een grotere stronk haha. Net zoals met boerenkool lust ik niet ik zeg dat is spinazie daar is ze dol op haha... Was zelf ook altijd een lastige eter en nog. Ik probeer het gezellig te houden te negeren en soms wat tovenarij uit te voeren op het avond eten.
Zo heb ik jaren geloofd kaassaus met aardappel te eten ipv bloemkool met aardappel en kaassaus. On topic, op een bepaalde leeftijd zijn we met de oudste wel begonnen met je moet 1 hapje proeven. Rond zijn 4e verjaardag. Nu weinig problemen. Oke het ene eet hij makkelijker dan het andere, maar dat is niet zo vreemd.
Niet druk om maken, wat hij wil eten eet hij op, vooral niet boos worden. Wij hebben 3 kids van 4 12 en 18. Die van 18 eet alles, maar de eerste 5 jaar een drama, het was het eerste kindje en ik was een jonge moeder misschien ook wel een beetje onzeker, ik dacht je moet het eten anders ga je dood! Ik probeerde het eten er echt in te plamuren.. Dat werkt averechts geloof me en inmiddels wordt alles gegeten. De middelste wilde niets eten waar stukjes in zaten, kokhalzen overgeven..pfff drama. Maar er was niets mis met hem, zat gewoon tussen zn oren. Rond zn 6de levensjaar was ik het pureren en prakken zo beu dat ik hem heb uitgelegd dat het nu klaar is, en er gewoon wordt meegegeten. Hij eet nog steeds langzaam en is altijd als laatste klaar, maar hij eet alles. De jongste lustte tot 3 jaar alles, en at echt veel soms nog meer dan de middelste. En zo ineens, luste hij niets meer Gelukkig eet hij wel fruit, rauwe wortel/paprika/tomaat/komkommer dat eet hij elke dag zo uit het vuistje. Maar het avondeten is een ander verhaal. Kale rijst of kale pasta er mag niets door. Een spercieboon lukt nog net. De ene keer lust hij weken zalm, dan niet meer. Een keer hadden we lasagna en ik heb er een spelletje van gemaakt om het naar binnen te lepelen ondanks dat hij zei dat hij niet wou. Maar na de laatste hap kwam alles er weer uit..ik schrok hier zo van, klaar er mee. Ik kook, schep gewoon van alles wat op zn bord, soms eet hij een beetje van alles, soms alleen het vlees of de vis, of alleen de pasta. Prima, daarna krijgt hij gewoon een toetje en als hij een uur later een broodje wil, krijgt hij die gewoon. Ik weet inmiddels dat het bij de andere kids vanzelf is overgegaan, dus uiteindelijk komt ook dit goed. Toen ik het huis uitging luste ik alleen gekookte of gebakken aardappelen met doperwten. Dat was het, iets anders luste ik niet. ( althans dat had ik mezelf wijsgemaakt ofzo) Nu eten wij gewwon heel gezond en gevarieerd. Hoe lastig het nu ook is, probeer je er niet te druk om te maken. Kijk naar wat hij wel lust, een worteltje of stuk paprika zo in de hand geven smiddags als tussendoortje of snoeptomaatjes, dan krijgt hij iets binnen aan vitamine. Ik maak ook voor mezelf altijd groene smoothies met spinazie of boerenkool. Als je daar banaan bij in gooit wordt het heel zoet. Ik maak er dan een spelletje van door tegen de jongste te zeggen dat dat een toverdrankje is oid, waar je supersterk van wordt. Maar niet stiekum een slokje nemen hoor vaak drinkt hij op die manier zo de helft van mijn glas leeg. Probeer je er een beetje bij neer te leggen hoe lastig het ook is, het komt echt wel goed. Ze komen vanzelf op een leeftijd dat je makkelijker een afspraak over het eten kan maken. 3,4 of 5 jaar is vaak nog net te jong.
Ik ben het wel met bubbel eens. Een kind van 2 zou ik absoluut zeggen negeren, 1 van 4 zou ik zeker strenger tegen zijn. Het is puur de aandacht erom en het geen zin hebben om te eten...nou fijn dan maak je maar zin. Ik zie dat op die leeftijd hetzelfde als geen zin hebben om op te ruimen of je aan te kleden. Het moet! Dus er zouden absoluut een paar consequenties volgen: geen toetje, maar die zou ik ook aan een 2 jarige niet geven als er niet gegeten wordt. Een toetje hoort bij de maaltijd vind ik een vreselijk achterhaalde gedachte. Daarbij zou ik de volgende dag zeker niks anders geven dan de 3 hoofdmaaltijden en 2x fruit tussendoor. Koekje of snoepje kunnen ze dan echt naar fluiten hier. op die leeftijd werkt het echt totaal anders dan bij een peuter. Als ze hun kamer overhoop gehaald hebben en weigeren op te ruimen volgt er toch neem ik aan ook een consequentie? Ik heb 2 heel goede eters van begin af aan. Maar de pudste begon ongeveer een jaar geleden wat te mieren met eten...lustte dit niet meer en dat niet. Omdat ze altijd alles gegeten heeft hadden wij zoiets ach wat maakt het uit. En smaken veranderen ook natuurlijk. Maar geleidelijk aan werd het steeds meer dat ze niet meer at of maar amper 1 hap van nam. Wij hadden dst nog niet zo in de gaten meteen. Ik sprak af bij dingen die ze echt niet lust (preischotel bv was het enige dat ze als peuter weigerde) dat ze dan wat anders mocht, bij een goede eter vind je dat vaak niet zo'n punt. Dus maakte ik lasagna voor haar waar ze dol op was/is. Dat ging eerst prima en na verloop van tijd at ze daar ook niks van. Het begon ons echt wel op te vallen dat ze een slechte eter geworden was. Eerst maar genegeerd maar ze ging alleen minder eten, vond het wel prima dat wij er niks van zeiden. Maar het is ook nog eens een klein mager meisje dus wij vonden het niet meer zo prima. 2 weken geleden maar eens wat strenger en duidelijker geweest. Erover gehad waarom ze weinig of niet eet en na lang praten kwam er uit dat ze er eigenlijk de tijd niet voor wilde nemen, ze had er gewoon geen zin in. Haar uitgelegd dat wij het wel belangrijk vinden en dat ze vanaf nu net zolang blijft zitten tot het op is (let wel...ik ben geen barbaar, ik wist al hoe ze hierop zou reageren. We aten rode kool wat ze volgens mij echt niet lekker vindt, opgeschept en laten zitten. Heel veel gedoe en na een uur was het op. Niks meer over gezegd en de volgende dag gevraagd of ze dit een leuke manier vond. Nee natuurlijk. Toen een lijst gemaakt met groenten die ze wel echt lekker vindt en dingen die ze echt niet meer wil eten. Afgesproken dat er voortaan weer een bord vol geschept wordt van wat ze lekker vindt en het gewoon opgegeten wordt en dat we anders weer gaan zitten zoals met de rode kool. Het was gewoon echt een kwestie van: heb geeen ziiiin. Sinds die dag eet ze weer prima en vol bord leeg. En als wij rode kool eten, krijgt zij worteltjes bv en dat eet ze prima op.
TS, geeft helemaal niet als je een keer uit je vel springt! Want iets niet lusten of niet willen eten, dát mag gewoon. Mama's met zorg een aandacht bereide eten vol vitamientjes voor vies uitmaken, dát mag hier dus niet. Tuurlijk moet het voornamelijk gezellig zijn aan tafel, maar ik vind dat je een kind best aan mag spreken op dat soort opmerkingen. Hier is de afspraak geworden: als je het lekker vindt, geef je een complimentje en als je het niet lekker vindt, zeg je gewoon niets.
Helemaal mee eens! Ik heb nooit begrepen waarom men zegt: altijd een toetje, dat hoort bij de maaltijd.. Ik vind het onzin. Ik zou gewoon gaan koken, niet meer gericht op hem. Zelf laten opscheppen. En veeeeel geduld hebben.
Ik zie echt niet wat er voedzaam is aan een bakje volle yoghurt...het is niet ongezond hoor, dat zeker niet. Maar het voegt toch ook niks toe. Aan fruit wordt hier overdag al 3-4 stukken gegeten dus die meerwaarde zie ik niet na het eten.
Helemaal eens met Tuc. Geen kindje nog, maar mijn ouders deden het precies zo. Als je iets ECHT niet lustte, wel hapje nemen om te proeven, dan mochten we laten staan. Maar met gemier net zo lang blijven zitten tot het op was. Geen discussie mogelijk. Was mijn moeder aan het afwassen en zat je alleen aan tafel te mopperen en te doen, maar ja , uiteindelijk at je het toch op ( overdreven kokhalsend natuurlijk ) En zeker geen toetje als we zo aan het emmeren waren.
Hier ook. Voor zijn 1e at hij alles! Daarna vrij snel niets aan avond eten meer. Ik vroeg hem wel eens gekscherend: zal ik het nog opwarmen of gelijk in de ton gooien? Wel at hij heel goed fruit, brood en krijgen ze optimax multivitamine elke dag. Het heeft hier ook tot ruim vier geduurd en toen begon hij heel langzaam ineens weer hapjes te eten. En nu is er een soort van verplichting. Je hoeft niet te eten, maar dan hoef je ook geen toetje. Dus ik zou het nog even volhouden, of toch doorzetten/consequentie stellen (gezien de leeftijd). Mee laten helpen met eten voorbereiden of koken is nooit verkeerd, zelf opscheppen kan ook wel eens wat helpen. En als je je echt zorgen maakt, dan misschien hulp inschakelen om te kijken of je kunt zorgen dat het beetje dat hij eet, heel voedzaam is.
Onder toetje versta ik zuivel. Als ik zie wat er in een pak vla zit, lijkt mij dit niet voedzaam. Fruit zie ik niet als toetje. Dit wordt ook sneller verteerd dan vlees en groente en daarom geef ik dit op andere momenten.
Pfoe lastig he.. hier ook zo een lastige eter al 1 jaar. Eet alleen het vlees, groente of iets anders laat ze liggen. Is vies zegt ze, zond4r geproeft te hebben. Ik kook niet appart voor haar. Het is de pot of niets.. ik vind het ook enorm moeilijk en je denkt dan aan de gezondheid. Maar fruit daarintegen kun je haar zoveel geven als kan en eet ze dan wel. Maar er zijn zoveel 2 a 3jarige en zelfs nog oudere en jongere kindjes die dit eetprobleem hebben.. het zal erbij horen ben ik bang, maar leuk ks het zeker niet.
Wow wat een reacties, dankjulliewel! 'Let it go' is het meest gehoorde advies Toch neig ik naar wel een hapje proeven, ik vind namelijk dat hij daar nu wel oud genoeg voor is. Succes mede Kliko-keuken-koninginnen!
Onze middelste is nu 3 jaar en 3 maanden en hij heeft ruim anderhalf jaar op alleen pindakaas en brood geleefd. Nu hij samen met de jongste naar het kdv gaat eet hij : appel banaan mandarijn peer en op zijn brood ook appelstroop. Tot mijn grote verbazing at hij van de week ook een gehaktbal. Ik heb nooit strijd gemaakt. En t komt dus langzaam aan vanzelf weer goed
Hier een 2 jarige die ook al heel lang niet meer fatsoenlijk eet. Alleen fruit gaat er goed in af en toe een broodje. Vaak wil ze niet eens proeven. Of proeft 1 hapje en zegt bah vies en schuift het aan de kant. Maar wel zeuren voor koek en ijs. Hier dus echt geen toetje als ze niet eens 1 hapje genomen heeft. Gisteren proefde ze en vond ze het niet lekker, toen vroeg ze om een peer. Maar misschien had ik dat ook niet moeten doen? Ik ben ook nog wat soft met het niet eten. Ben dan ook bang dat ze honger lijdt.
Kan je zo voedzaam maken hoor, wij doen vaak handje granola door de yoghurt. dl vraagt er zelf om, vooral als ze weinig heeft gegeten. (ik vind het belangrijker dat ze geniet van haar eten dan dat ze exact opeet wat ik van tevoren bedacht heb. Ze moet wel altijd even proeven, maar dat doet ze uit zichzelf wel)
Hier is het ook al ruim 2,5 a 3 jaar drama aan tafel. Boos worden, belonen, stickersysteem met kadotjes, wel een toetje of geen toetje, negeren. We hebben alles gedaan. Nu sinds kort is ineens de knop bij haar om en begint ze uit zichzelf te proeven. Niet veel, vaak maar 1 hapje of dan zegt ze "ik hoef maar 3 hapjes hè want ik ben 3". Nou daar gaan we (voorlopig) mee akkoord en breiden dit langzaam uit naar steeds iets meer hapjes proeven. Ik denk dus dat je het gewoon zo moet laten en het vanzelf komt. (Geloofde ik eerder ook nooit haha). Hopelijk blijft het hier goed gaan maar ik hou rekening met een "terugval". Succes, t is enorm frustrerend.
Dit. Stoppen met speciaal voor hem koken, geen moeite doen om hem te laten eten, maar dan ook ECHT geen alternatieven aanbieden, (OOK geen kale pasta dus, als de rest er saus op heeft, want daarmee bied je dus toch een escape) en vooral veel positieve aandacht als hij besluit dingen wel te gaan proeven. Het werkt. Echt. Zolang je maar stopt met negatieve emoties te hebben als hij niet eet. Doet hij dat niet, dan heeft hij zichzelf ermee, niet jullie.