Mijn vriend en ik hebben een lieve, leuke zoon van 2 jaar. Mijn vriend wilde altijd 2 of 3 kinderen, maar na de geboorte van onze zoon wil hij niet meer. Reden is dat hij bang is dat we het financieel en qua tijd/aandachtsverdeling niet aankunnen. We werken inderdaad beide fulltime en ondanks dat we niets tekort komen, moeten we iedere maand wel opletten qua financien. Minder werken zit er niet in. Ikzelf heb nog wel een kinderwens. Ik word a.s zaterdag 34 en ik heb PCOS. Ondanks dat ben ik van mijn zoon in de eerste ronde spontaan zwanger geraakt. Maar ik weet dat de PCOS is teruggekomen. Om me heen lijkt echt iedereen zwanger te zijn of te worden. Regelmatig vragen mensen wanneer bij ons de 2e komt. Mijn vriend reageert dan meteen: "niet, wij willen dat niet." Euhh...hij wil niet. Hij weet dat ik het wel wil, maar hij zegt dat ik verstandig moet zijn en me moet realiseren dat het beter is zo. Dat ik blij moet zijn dat wij 's nachts weer kunnen doorslapen en dat we een gezond kind hebben. Klopt allemaal, ik waardeer dat ook niet minder ofzo, maar ik kan het gevoel gewoon niet negeren. Het doet pijn om andere buiken te zien groeien, al gun ik het iedereen. Ik ga niet "stiekem" gaatjes in condooms knippen ofzo. Als er een 2e komt, moeten we dat allebei willen. Hij wil zich laten sterilliseren als hij zich er klaar voor voelt. Hij is pas 30. Maar soms had ik liever dat hij nu al ging, dan was het gewoon klaar, afgelopen. Ik word niet jonger en vraag me af hoelang ik nog zal blijven hopen dat hij bijdraait. Jaren tikken weg, zeg maar. Ik vind het zo moeilijk om de komende 6 jaar nog te hopen, of juist op te geven. Andere vriendinnen gaan er vanuit dat wij gewoon nog een 2e proberen te krijgen. En in mijn familie kreeg iedereen pas na 35jr kinderen. Mijn moeder zegt dat ik nog wel 10 jaar heb. Maar boven de 40 is het risico wel echt groter.
Ik herken het heel goed..... Mijn vriend had precies het zelfde.... Heb hem ook gezegd dat hij niet meer wilde en ik daar rekening mee heb gehouden, maar dat hij ook naar mijn wens moest kijken.... Nu is onze dochter bijna 9 en ben ik 14 weken en 2 dagen zwanger van onze tweede ( banner klopt niet).... Al ben ik nu 32 en vriend 33... Gewoon blijven praten er over. Waarin jij en hij jullie wensen duidelijk uit spreken naar elkaar
Meestal kapt hij het meteen af, zegt dat ik hem een schuldgevoel wil aanpraten. Maar dat is het niet. Vorige week begon ik te huilen toen ik bericht kreeg van mijn nicht, die 2wk na mij bevallen is en met wie ik samen zwangerfitness heb gedaan, dat zij weer zwanger is. Toen zei hij wel dat hij behreep dat het voor mij moeilijk was, en dat het dat voor hem ook is, omdat hij weet dat hij de "veroorzaker" is van mijn verdriet. Tja, ik moet net zo goed begrip hebben voor zijn verzadigde kinderwens als hij voor mijn gevoel. Moeilijk.... Mijn moeder kreeg 11 jaar na mij nog mijn zusje, maar zij was toen al wel lang in de MMM. Zij was toen ruim 40. Maar die luxe van tijd heb ik niet meer.
Mijn dochter is nu 4, mijn zoontje had nu 8 maanden kunnen zijn. Mijn 'grens' lag bij 40. Mijn man vindt één kindje prima, ik had graag een tweede gekregen, maar hij ging met mij mee (andersom dus). Wij hebben de zwangerschappen via icsi gehad en na mjn zoontje heb ik nog één behandeling gehad, maar ik was er zo klaar mee, geen naalden meer in mij! Nu heb ik geaccepteerd dat wij met zijn drieen zijn en blijven en ik ben er gelukkig mee. We hebben ons leven er nu op ingericht en kunnen alles doen wat we weer willen.
Ik herken je verhaal helemaal en weet precies hoe jij je voelt. Mijn man wilde het eerst ook maar bij 1 houden. Ik niet wou altijd super graag nog een 2e.. Nu 8 jaar later ging ineens bij mijn man op de 1 op andere dag de knop om terwijl ik net de hoop had opgegeven. Zo ineens.. Ik heb nagedacht en zou eigenlijk toch nog wel een 2e kindje.. Ik wist niet hoe snel ik de pil de prullebak in heb gegooit dus geef de hoop nooit op. Ik ben nu 38 jaar.. De meeste zullen mij al te oud vinden maar ik voel me nog heel erg jong en trek me daar niet zo veel van aan. Ik heb voor mijzelf wel de grens bij 40 gelegt.
Ik vind je niet te oud Anak2. Hoop dat het lukt bij je! Ik gebruik zelf geen anticonceptie meer. Pil werd ik heel misselijk van en van een Mirena kwam ik heel erg veel aan in gewicht. Mijn vriend is ervan overtuigd dat condooms bij goed gebruik 0 % kans op zwangerschap hebben. Ik weet dat dat niet zo is, en heb hem ook gezegd dat, mocht ik toch zwanger raken ondanks condoom, een abortus onbespreekbaar is voor mij. Dat accepteerde hij wel. Maar ik zou ze nooit met opzet saboteren.
Wat een lastige situatie! Lijkt me heel moeilijk om een goede weg in te vinden... Hier is de afspraak dat meneer direct voor een knoopje gaat als er geen kinderen meer komen. Allemaal leuk en aardig, maar ik weiger terug te gaan naar hormonen (anticonceptie) en condooms zijn dan natuurlijk een goede optie hoor. Echter, op de een of andere manier voelt het voor mij dan als een 'nu is het jouw beurt om wat te doen'. Ofzo. Hoop dat je begrijpt wat ik zeg. Nu ben ik niet van mening dat je je vriend moet dwingen tot een ingreep hoor! Maar pertinent geen tweede willen maar daar ook nu nog niks aan willen doen, komt op mij over alsof hij er nog niet helemaal uit is.....
Zou echt mijn verhaal kunnen zijn.. Ik loop zelf ook wat vast hierin, dus kan je maar weinig antwoorden geven.. Ik ben nu ook 34, bijna 35.. Ik heb voor mezelf nu de leeftijd 36 als grens aangehouden, al wil ik hier absoluut niet mee zeggen dat het daarboven niet meer kan, maar voor mij voelt het nu gewoon zo. Maar.. pin me er niet heel erg op vast op mijn 36e verjaardag
Gelukkig hebben we er toch nog een soort van gesprek over gehad. Waarin hij aangaf alleen een tweede te willen als onze situatie veranderd. Dus: voldoende inkomen zodat een van ons parttime kan gaan werken en zodat we allebei de kinderen toch kunnen geven wat ze nodig hebben, aandacht, kleertjes, zwemles, enz. Ik zou het nu ook wel zwaar vinden met fulltime banen. Voel me vaak schuldig dat ik iedere dag werk en niet bij mijn zoon kan zijn. We hebben allebei een gemiddeld inkomen, wel vaste banen. Echt veel doorgroei zit er voor ons beiden niet in. Voor mij zeker niet, ik ben huisartsassistente, ik kan geen huisarts worden heb wel een hbo diploma, maar die sector is leegbezuinigd. Mijn vriend voelt zich erg ongelukkig in zijn huidige baan. Als hij ander werk zoekt, zal dat een tijdelijk contract worden. Realistisch gezien heeft hij wel gelijk. Maar verstand en gevoel gaan vaak niet samen
Hoi, Kon je de leeftijd maar even stop zetten.. Eerlijk gezegd lijkt fulltime werken met 2 kids me bijna niet te doen.... Stel dat je een kindje krijgt met reflux of eentje die pas na een jaar doorslaapt... Zelf vond ik van 1 naar 2 kinderen een enorme verandering. Groter dan van 0 naar 1. Ik werk 3 dagen en ben van 7.45 tot 16.30 van huis, vind het enorm pittig met huishouden en alles erbij. Daarnaast kost een tweede kindje ook weer veel Wij hadden door reflux en KMA best veel extra onvoorziene kosten. Dure flessen, gedeelte.medicijnen en voeding zelf.betalen, johannesbroodpitmeel, extra hulpmiddelen bij slapen/refluxbedje. Extra kleertjes Heeft ons bij elkaar wel 500 extra gekost....Kun je niet eerst een jaartje sparen en dan stoppen met ac en ondertussen nog weer verder sparen zodat je tijdelijk 1 dag minder gaat werken?
Vraagje: (als dat mag) jullie verdienen 2x modaal? Maar dan moet je toch wel iets minder kunnen werken en nog rondkomen? Toch? Ik ken er met 1,5 modaal en 3 kids die ook echt wel rondkomen. Misschien valt er te bezuinigen? Ik wil me daar verder niet mee bemoeien hoor maar waar een wil is, is een weg denk ik dan....